Έντυπα-Μπροσούρες

εκτός ύλης 1

έντυπο δρόμου – τεύχος 1ο – μάης  2011

μοιράστηκε σε σχολεία στα Χανιά σε 2.000 αντίτυπα. Τυπώθηκε στην τυπογραφική κολεκτίβα Rotta στην Αθήνα

εκτός ύλης: έξω από τα καθιερωμένα δηλαδή. Ενάντια σε ότι θέλουν να μας επιβάλλουν. Κόντρα σε πάσης φύσεως εξουσία και καταπίεση (άμεση ή έμμεση). Από την παιδεία, την παραπαιδεία και την αυθεντία των αυτόκλητων σοφών των υπουργικών συμβουλίων μέχρι την μαθηματικά απίθανη σύνταξη, την ανεργία, τα καθημερινά εργατικά “ατυχήματα”, το ρατσισμό, το σεξισμό, το φασισμό…

για να κατεβάσετε το έντυπο σε αρχείο pdf πατήστε ΕΔΩ

Από το editorial

Το «Εκτός ύλης» είναι ένα έντυπο συλλογικό εγχείρημα, το οποίο έχει άτακτο χαρακτήρα. Υπεύθυνοι για την πραγμάτωση του είναι άνθρωποι που συγκροτούν τη συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών «σαλταδόροι». Μια Ομάδα ανθρώπων που έχουν επιλέξει να δρουν αυτοοργανωμένα,  αντιεραρχικά, με βάση την συντροφικότητα  και την αλληλεγγύη, ενάντια σε κάθε είδους θεσμούς, απορρίπτοντας όλες τις δομές  που συνθέτου ν αυτό το σύστημα.

Ενάντια στην κατευθυνόμενη ενημέρωση και τη διαμεσολαβημένη πληροφόρηση  των καθεστωτικών media  και αντιλαμβανόμενοι την ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με ένα κοινωνικό κομμάτι (μαθητές ή μη), επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε το υπάρχον έντυπο σαν ένα εργαλείο που θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αναγνωρίζουμε πως η νεολαία δέχεται ένα μεγάλο μέρος της καταπίεσης  που όλοι βιώνουμε στη  χρονική συγκυρία του παρόντος. Αμφισβητούμε, λοιπόν και επιχειρούμε να σπάσουμε  κάθε κρίκο στην αλυσίδα αυτού του συστήματος.

Η απόλυτα στοχευμένη μάθηση, η αποστειρωμένη εκπαίδευση, τα εξουσιαστικά  πρότυπα των δασκάλων, των αυστηρών καθηγητών  και των αυταρχικών διευθυντών, ο ιεραρχικός τρόπος  ζωής που προσπαθούν να μας περάσουν με το στανιό, είναι μόνο μερικοί από  αυτούς. Θέλουμε να αναδείξουμε πως κάθε τι που μας απασχολεί έχει πολλές σκοπιές  βγάζοντας έτσι τις εκ-παιδευτικές παρωπίδες που στοχεύουν να βλέπουμε τα πάντα μονόπλευρο. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία που θα  στηρίζεται στην ελευθερία, στην ισότητα  και την αλληλεγγύη. Βάσει όλων των παραπάνω, γεννήθηκε το  «εκτός ύλης».

Ένα έντυπο που δεν έχει τιμή γιατί δεν πουλιέται. ούτε αγοράζεται. Δεν είναι δωρεάν γιατί  η λογική του «τσάμπα» μας είναι εχθρική. Η διάθεση για επικοινωνία, η έκφραση σκέψεων, συναισθημάτων ιδεών και πρακτικών δε χωράει οικονομικού και εμπορικού τύπου συνδιαλλαγές. Γιατί αν κάτι έχει απομείνει πραγματικά ελεύθερο, αυτό είναι ο νους  μας και οι τόποι που μπορεί να φτάσει.

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – «σαλταδόροι»
Χανιά, Μάης 2011

 

Εκδηλώσεις-Κείμενα

για τον Α. Σειρηνίδη

Στις 9/3 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην πλ. Αγοράς σε ένδειξη αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Α. Σειρηνίδη. Εδώ το κείμενο που μοιράστηκε.

 

 

«…γιατί το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι κανείς ένοχος, είναι το να υποχωρήσει ως προς την επιθυμία του»

 

«Τα πλήθη που υποφέρουν και πεινούν χιμούν στο στρωμένο τραπέζι,
όπου οι αφεντάδες κάθουνται ναρκωμένοι, δυσκίνητοι από το βαρύ
φαγοπότι, ιερή στιγμή! Οι αφεντάδες γρικούν ξάφνου τη βουή και
στρέφουνται να δουν στην αρχή γελούν, σε λίγο χλωμιάζουν, τεντώνουν
ανήσυχοι το λαιμό και διακρίνουν -οι δούλοι τους, οι εργάτες, οι κολίγοι,
οι παραμάνες, οι μαγέρισσες, οι δούλες, κάνουν έφοδο. Ιερή στιγμή! Οι
μεγαλύτεροι άθλοι στη σκέψη, στην τέχνη, στην πράξη, γεννήθηκαν στο
ορμητικό τούτο ανηφόρισμα του ανθρώπου. […]

Ποιο ‘ναι λοιπόν το χρέος μας; Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμήπου ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια…»

(Ν. Καζαντζάκης)

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ μέσα στην απέραντη πόλη, με κυρίεψε ένα είδος κοινωνικού τρόμου. Μου φαινόταν ότι χιλιάδες άνθρωποι που διάβαιναν χωρίς να γνωρίζονται , ένα αναρίθμητο πλήθος μοναχικών φαντασμάτων, δεν είχαν κανέναν δεσμό μεταξύ τους και αναρωτιόμουν με ένα είδος απρόσωπου τρόμου, πώς όλα αυτά τα πλάσματα δέχονταν παθητικά την άνιση και απάνθρωπη κοινωνική δομή…Δεν έβλεπα αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια κι έλεγα «εξαιτίας ποιάς μαγείας, αυτά τα χιλιάδες δυστυχισμένα και στερημένα άτομα, υποφέρουν αυτό που είναι»;

Η αλυσίδα είναι μέσα στην καρδιά, η σκέψη ήταν δεμένη, οι μορφές της ζωής είχαν αποτυπωθεί μέσα στο μυαλό, η συνήθεια τις είχε στεριώσει.

Το κοινωνικό σύστημα είχε πλάσει αυτούς τους ανθρώπους, ήταν μέσα τους, κατά κάποιον τρόπο είχε γίνει η ίδια τους η ουσία.

Δεν επαναστατούσαν εναντίον της πραγματικότητας γιατί είχαν γίνει ένα με αυτήν…

Από την άλλη, υπάρχουν συνειδήσεις όπως του Άρη Σειρηνίδη, που δεν αφομοιώθηκαν σ’ αυτή την κτηνώδη πραγματικότητα και γι’ αυτό δικάζεται σήμερα. Γιατί όπως αναφέρει και ίδιος: «Η ανάλυση, λοιπόν, του πολιτικού μου DNA αποκτά πρωταρχική σημασία στην ανάγνωση των ιδιαίτερων γνωρισμάτων της δίωξής μου. Γιατί αυτό που τελικά στοχοποιεί το κράτος σε αυτή τη δίκη -όπως και στις δίκες άλλων συντρόφων που έρχονται-, πέρα και από τις πράξεις που αποδίδονται, είναι το φαντασιακό του αγώνα και της αντίστασης που καθένας/μια από μας αντιπροσωπεύει »

Σήμερα 17 Μάρτη δικάζεται ο αναρχικός Άρης Σειρηνίδης, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 12 Μαΐου στις φυλακές Κορυδαλλού για μια υπόθεση που συνιστά μια από τις πιο εξόφθαλμες σκευωρίες μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Στις 3 Μαΐου συλλαμβάνεται σε αστυνομικό μπλόκο και αρχικά του αποδίδεται από τα έμμισθα παπαγαλάκια της ασφάλειας μια ληστεία σε πολυκατάστημα που είχε γίνει την ίδια μέρα, καθώς και απόπειρα δολοφονίας υπαλλήλου. Σύντομα όμως οι ίδιοι οι μπάτσοι διαψεύδουν τις πληροφορίες που διέρρεαν προς τα ΜΜΕ για τη ληστεία και κρατούν προσωρινά τον Άρη Σειρηνίδη για κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Μετά από πολλές και σκόπιμες καθυστερήσεις στην όλη διαδικασία και λίγο πριν αφεθεί ελεύθερος, ένα καφκικού τύπου σενάριο από την ασφάλεια, θα τον οδηγήσει στις φυλακές Κορυδαλλού για ένα περιστατικό που είχε συμβεί περίπου πριν ένα χρόνο. Ο Άρης Σειρηνίδης θα κατηγορηθεί ως «ο τρελός με το σομπρέρο και τις σαγιονάρες» που πυροβόλησε τους αστυνομικούς των ΜΑΤ στην περιοχή των Εξαρχείων τον Ιούλιο του 2009. Μοναδικό και «αδιάσειστο» αποδεικτικό στοιχείο είναι η ταύτιση του βιολογικού υλικού (DNA) σε μια χειρουργική μάσκα που βρέθηκε στον τόπο του συμβάντος, με υλικό DNA από το πορτοφόλι του. Πέραν τούτου, όλες οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων αθωώνουν τον Άρη Σειρηνίδη κάνοντας λόγο για έναν άνθρωπο με τελείως διαφορετική εξωτερική εμφάνιση, καθώς και των ίδιων των αστυνομικών που λένε ότι δεν είδαν τον άνθρωπο που πυροβόλησε να πετάει τη μάσκα. Αυτό που κάνει πρωτόγνωρη τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή βάσει ενός αποδεικτικού στοιχείου που μόνο η αστυνομία μπορεί να διαχειριστεί και υποτίθεται ότι δεν υπάρχει αμφιβολία για τα αποτελέσματα της μικροβιολογικής έρευνας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

ΔΙΚΗ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΡΤΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

συνελευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, Χανιά
Αφίσες,Εκδηλώσεις-Κείμενα

πάρτι

οικονομικής ενίσχυσης στους 5 διωκόμενους αγωνιστές για τα γεγονότα της εκκένωσης της κατάληψης πικπα στο ηράκλειο

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ..

Στις 16 Φεβρουαρίου εκκενώνεται η κατάληψη ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο, η οποία δημιουργήθηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και λειτουργούσε ως ένα ακόμα αγωνιστικό-πολιτικό στέκι. Από νωρίς το πρωί μπάτσοι έχουν περικυκλώσει το κτίριο, ένα συνεργείο αφαιρεί τις πόρτες και τα παράθυρα, καθώς και ό,τι άλλο υπήρχε μέσα προκειμένου να περάσει από έλεγχο. Μόλις μαθαίνεται, οι 3 πρώτοι που προσέγγιζουν το κτίριο προσάγονται, ενώ οι επόμενοι δέχονται απρόκλητη επίθεση από τους μπάτσους. Στη συνέχεια και σαν άμεση απάντηση καταλαμβάνεται το παράρτημα του Υπουργείου Υγείας από 100 αλληλέγγυους, με αίτημα να αφεθούν οι 3 προσαχθέντες ελεύθεροι. Τελικά, αφήνονται και οι 3, με τον ένα να κατηγορείται για κλοπή ρεύματος από τη ΔΕΗ και φθορές στο κτίριο, με πρόστιμο 14.000€. Το βράδυ, πραγματοποιείται πορεία ενάντια στην καταστολή και στην προσπάθεια να προσεγγιστεί το κτίριο, γίνεται σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις, ακολουθεί κυνηγητό και μετά από αρκετό ξύλο συλλαμβάνονται στο σωρό 4 άτομα. Το επόμενο πρωί (17/2), ενώ οι 4 βρίσκονται στον εισαγγελέα ώστε να τους απαγγελθούν κατηγορίες, οι αλληλέγγυοι που βρίσκονται έξω από τα δικαστήρια δέχονται και πάλι επίθεση με ξύλο και χημικά, με σκοπό την απομάκρυνσή τους. Τους 2 από τους 4 συλληφθέντες βαραίνουν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα, ενώ τους άλλους 2 κακουργηματικού, με υπέρογκες και εκδικητικές εγγυήσεις των 40.000€, και τελικά αφήνονται ελεύθεροι (στις 18/2). Το ίδιο βράδυ σύντροφοι πραγματοποιούν κατάληψη σε 2 τηλεοπτικούς σταθμούς και καλείται παγκρήτια πορεία ενάντια στην καταστολή για τις 18/2. Η πορεία στην οποία συμμετείχαν πάνω από 400 άτομα ήταν πολύ δυναμική, με έντονη και προκλητική την παρουσία των μπάτσων καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Η χρονική επιλογή της εκκένωσης της κατάληψης ΠΙΚΠΑ αποτελεί ένα σημείο μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της καταστολής των καταλήψεων που προέκυψε εντονότερα μετά την εξέγεση του Δεκέμβρη, αλλά και μια ακόμη πτυχή των κατασταλτικών σχεδίων που ξεδιπλώνονται στο παρόν, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Οι καταλήψεις είναι εγχειρήματα επιθετικά που μετασχηματίζουν έναν εγκαταλελειμμένο χώρο σε ένα ζωντανό χώρο αντίστασης. Αμφισβητούν την ιδιοκτησία και την ιδιώτευση, δύο από τις υψηλότερες «αξίες» της κοινωνίας, προτάσσοντας την επανοικειοποίηση του κλεμμένου από την εξουσία κοινωνικού χώρου. Οι κατειλημμένοι χώροι που λειτουργούν με αυτοοργανωμένες, αδιαμεσολάβητες και οριζόντιες δομές αποτελούν πεδία πολιτικής ζύμωσης και συλλογικοποίησης ανθρώπων, δημιουργώντας σχέσεις ανταγωνιστικές στο εξουσιαστικό σύστημα. Λειτουργούν ως ζωντανά κύτταρα πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης και μέσα στη σημερινή συνθήκη κοινωνικού αναβρασμού αποτελούν εν δυνάμει πόλους συσπείρωσης ευρύτερων ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας.

Το κίνημα των καταλήψεων στη ελλάδα μετρά δεκαετίες ζωής και πλέον εκτείνεται σε όλο το γεωγραφικό εύρος της, αλλά και σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών – κοινωνικών ζητημάτων και δράσεων. Τα φοιτητικα του 2006-2007 λειτούργησαν ως ένα ακόμα κομβικό σημείο στην κατεύθυνση της δημιουργίας και της εξέλιξης κινηματικών δομών, οι οποίες διεύρυναν το πεδίο των δραστηριοτήτων τους και σε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Αυτή η κινητικότητα εντάθηκε ακόμα περισσότερο μετά από την εξέγερση του Δεκέμβρη και ως αποτέλεσμα είχε την διεύρυνση της κινηματικής βαρύτητας στις επαρχιακές πόλεις. Έτσι, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αύξησης της επιτήρησης και της καταστολής, δε θα μπορούσε παρά όσα εφαρμόζονται σε κεντρικό επίπεδο να διαχέονται και στην επαρχία σε στρατηγικό επίπεδο. Η εξάπλωση, ο συντονισμός, η ανάπτυξη δεσμών και η πολυεπίπεδη δραστηριότητα του ανατρεπτικού κινήματος σε όλο τον ελλαδικό χώρο, είναι που ενοχλεί τα σχέδια της κυριαρχίας.

Η όξυνση της καταστολής στην επαρχία έρχεται ως απόρροια ενός γενικότερου κατασταλτικού σχεδιασμού, ο οποίος επεκτείνεται όσο οι «από τα κάτω» αντιστάσεις δυναμώνουν. Μέσα στην παρούσα συνθήκη γενικευμένης κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, η αποτροπή της ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου καθώς και της διάχυσης του ανατρεπτικού λόγου και δράσης αποκτά βαρύνουσα και «ζωτική» σημασία για την εξουσία. Όσο ο φόβος της διάχυσης ανατρεπτικών δράσεων και πρακτικών σε κομμάτια της κοινωνίας που βρίσκονται σε αναβρασμό αποτελεί μόνιμο «άγχος» για τους διαχειριστές της εξουσίας, τόσο η απόπειρα αποκοπής των δεσμών μεταξύ των αγωνιζομένων κομματιών και της κοινωνίας θα εντείνεται. Και αυτό γίνεται μέσα από την ένταση της επιτήρησης, του ελέγχου και της καταστολής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κατασταλτική στρατηγική που εφαρμόζεται στα Χανιά, έχει κοινό παρονομαστή με αυτό των μητροπόλεων. Το νέο «δόγμα μηδενικής ανοχής» ξεδιπλώνεται σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, με άμεσο στόχο την αναχαίτιση οποιουδήποτε αμφισβητεί τις προσταγές της εξουσίας. Από την μεθοδική εκκένωση της κατάληψης του μεγάρου Παπαδοπέτρου, μέχρι τις απόπειρες ποινικοποίησης των μαθητικών καταλήψεων. Από τη δολοφονική καταδίωξη του Στράτου Π. μέχρι την πορεία οργής στις 18/11/2010. Από την τακτική των μπάτσων στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη ΄10 και τους δυο 13χρονους συλληφθέντες, μέχρι την ολοένα αυξανόμενη ασφυκτική επιτήρηση στις πορείες (με ματ και κουκουλωμένους ασφαλίτες) και τις εντονότερες περιπολίες στους δρόμους και της γειτονιές της πόλης. Η καθημερινότητα μας ασφυκτιά μέσα στα τείχη που ορθώνονται γύρω μας και αποσκοπούν στον κατακερματισμό μας.

Αψηφώντας το κλίμα τρομοκρατίας που επιβάλλεται από το κράτος, υπάρχουν πολλές εστίες αγώνα που παραμένουν δυνατές. Οι επιμέρους αγώνες που αναπτύσσονται, αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια μιας ευρύτερης και πολύμορφης δυναμικής. Από τα πύρινα οδοφράγματα της Κερατέας, τις δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις, τους αγωνιζόμενους μετανάστες, το κύμα άρνησης πληρωμής διοδίων και εισητηρίων στα ΜΜΜ, μέχρι τους αγώνες για αξιοπρέπεια μέσα στις φυλακές-κολαστήρια και τις αντιστάσεις των πολιτικών κρατουμένων.

Με οριζόντιες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες και αυτοοργανωμένες δομές να οργανωθούμε μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις, ακηδεμόνευτους και κοινούς αγώνες, απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.

10,100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

για τα γεγονότα της εκκένωσης της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο

ΠΑΡΤΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12.03 στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ κατω απ’τη ΛΕΣΧΗ , 21.00

 

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – «σαλταδόροι»
χανιά, μάρτης 2011

Ενημερώσεις - Ανταποκρίσεις,Κείμενα

κατάληψη ΕΒΕΧ

κατάληψη στα γραφεία του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Χανίων σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

 

 

ένα από τα κείμενα που μοιράζονται κατά τη διάρκεια της κατάληψης από τη συνέλευση αλληλεγγύης στου αγωνιζόμενους μετανάστες

 

300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ…

Εδώ και 37 μέρες 300 μετανάστες σε αθήνα και θεσσαλονίκη βρίσκονται σε απεργία πείνας. Ήδη τις τελευταίες μέρες, όλο και περισσότεροι απεργοί έχουν αρχίσει να μεταφέρονται σε νοσοκομεία, με συμπτώματα έντονης αφυδάτωσης, αρχόμενης οξείας νεφρικής ανεπάρκειας και καρδιακές αρρυθμίες, διατρέχοντας άμεσο κίνδυνο για μόνιμες βλάβες στην υγεία τους. Σε κάποια από τα νοσοκομεία που μεταφέρονται, μπάτσοι απαιτούν από το προσωπικό τα στοιχεία τους. Εν τω μεταξύ από την Κυριακή 27/2, 36 σταμάτησαν τη λήψη νερού, ζάχαρης και αλατιού. Οι μετανάστες απεργοί ρισκάρουν τη ζωή τους αρνούμενοι τα ψίχουλα που τους τάζει το υπουργείο για αποπροσονατολισμό. Ταυτόχρονα, αντιτιθέμενοι σε διαβουλεύσεις και προτάσεις είτε κάτω από το τραπέζι, είτε ερήμην τους, ζητούν την παρουσία εκπροσώπων τους.

Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες, αφήνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκινούν με δική τους απόφαση απεργία πείνας. Κύρια αιτήματά τους είναι “η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ίσα πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζόμενους και εργαζόμενες”. Επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τα σώματά τους ως ύστατο μέσο αγώνα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή. Οι 250 από αυτούς εγκαθίστανται σε υπό ανακαίνιση και χωρίς καμία εκπαιδευτική ή διοικητική λειτουργία κτίριο της Νομικής στην Αθήνα και 50 στο Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη.

Από την πρώτη μέρα η απεργία πείνας βάλλεται με κάθε τρόπο. Κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα, πανεπιστημιακοί, και φυσικά τα ΜΜΕ σχηματίζουν ένα ενιαίο μέτωπο συκοφαντώντας και λασπολογώντας, σε μια προσπάθεια απομόνωσης του αγώνα των μεταναστών, ως κεντρική πολιτική επιλογή. Παράλληλα, αποσιωπώντας την ίδια την απεργία πείνας και τα αιτήματά της, επιτίθενται στην κοινωνική κατάκτηση του ασύλου, δράττοντας έτσι την ευκαιρία να επαναφέρουν το ζήτημα της κατάργησής του, ως ένα πεδίο από το οποίο αναπτύσσονται αγώνες.

Την τρίτη μέρα της απεργίας πείνας πρυτανικές αρχές δίνουν την εντολή για άρση ασύλου. Υπό την απειλή αστυνομικής εισβολής πραγματοποιούνται διαπραγματεύσεις μέχρι αργά τη νύχτα, όταν οι μετανάστες τελικά αναγκάζονται να αποχωρήσουν και να εγκατασταθούν σε άλλο κτίριο. Ένα κτίριο που δεν παραχωρείται, όπως προσπάθησαν να παρουσιάσουν τα media, αλλά χρησιμοποιείται επί πληρωμή. Δεν πληρεί ούτε καν τις βασικές προϋποθέσεις, αφού ο «φιλάνθρωπος» ιδιοκτήτης αρνείται να ανοίξει τους υπόλοιπους ορόφους με αποτέλεσμα οι μισοί απεργοί να κοιμούνται στο προαύλιο, στοιβαγμένοι σε σκηνές υπό βροχή. Παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, οι μετανάστες εμμένουν στην αξιοπρεπή επιλογή τους για συνέχιση του αγώνα.

Συνεχίζοντας την τακτική της αδιαλλαξίας, του εκφοβισμού και της καταστολής, οι διαχειριστές της εξουσίας επιλέγουν να οξύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Στο πόρισμα προς τον ανακριτή, ο εισαγγελέας εφετών παραγγέλλει την άσκηση δίωξης απέναντι σε 8 αλληλέγγυους στον αγώνα των μεταναστών, για ηθική αυτουργία σε παραβίαση οικιακής ειρήνης και σε διακεκριμένες φθορές, αλλά και την άσκηση δίωξης και στους ίδιους τους 300 μετανάστες απεργούς. Παράλληλα, το υπουργείο εσωτερικών εκδικητικά καταργεί υπουργική απόφαση μέσω της οποίας είχαν νομιμοποιηθεί, για λόγους υγείας, οι 15μετανάστες απεργοί πείνας στα Χανιά το 2008. Τέλος, το Σαββατοκύριακο 5-6/2, δυνάμεις των ΜΑΤ περικυκλώνουν το πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα, απαγορεύουν την είσοδο σε οποιονδήποτε, σε μια προσπάθεια να καταργηθεί το άσυλο στην πράξη. Οι παραπάνω κινήσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Είναι σαφές πως η κυριαρχία αναγνωρίζει και υπολογίζει όσο ποτέ άλλοτε αυτούς που αγωνίζονται. Επιχειρεί να αποτρέψει κάθε έκφραση κοινωνικής αντίστασης, να ποινικοποιήσει την ίδια την αλληλεγγύη, καταργώντας ακόμα και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων (άσυλο, εργασιακά δικαιώματα).

Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Δυτικών κρατών, αλλά και τα απολυταρχικά καθεστώτα σε περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και των Βαλκανίων, η φτώχεια και η εξαθλίωση, είναι που δημιουργούν με βίαιο τρόπο τα μεταναστευτικά ρεύματα. Οι μετανάστες, ως φτηνά εργατικά χέρια, γίνονται αντικείμενο μιας άγριας εκμετάλλευσης και αποτελούν την πρώτη ύλη για τους αδηφάγους μηχανισμούς “ανάπτυξης” των ευρωπαϊκών κρατών. Όταν η “ανάπτυξη” δίνει τη θέση της στην εποχή της “οικονομικής” κρίσης έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φραχτών και της “εταιρείας” συνοριοφυλάκων των μισθοφόρων της Frontex. Τα οράματα της “αειφόρου ανάπτυξης” και της υλικής ευμάρειας αντικαθίστανται από τη σωτηρία της πατρίδας και του έθνους, την ένταση του ρατσιστικού λόγου και την υιοθέτηση φασιστικών πρακτικών.

Το κράτος, με την καθοριστική συμβολή των ΜΜΕ, επιλέγει να διαχειριστεί μια από τις πολλές εστίες κοινωνικής έντασης. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μεταθέσει το δημόσιο διάλογο, από τα ζητήματα της κρίσης σε αυτό της μετανάστευσης, στοχοποιώντας τους μετανάστες ως τη ρίζα του προβλήματος. Μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια ενίσχυσης του εθνικού φρονήματος και αβανταρίσματος των φασιστικών συμμοριών υπό το μανδύα των “αγανακτισμένων” πολιτών, τα ΜΜΕ αναπαράγουν και προωθούν εμετικές και ρατσιστικές ιδεοληψίες. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, 300 μετανάστες επιλέγουν να βγουν απ’ την αφάνεια και να αγωνιστούν, προτάσσοντας τα ίδια τους τα σώματα, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η ίδια η πρακτική της απεργίας πείνας, το γεγονός ότι ένα από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας επιλέγει να αντισταθεί με τόσο δυναμικό και μαζικό τρόπο, καθώς και ο φόβος να αναζωπυρωθούν ήδη υπάρχουσες εστίες αγώνα (αφγανοί στα προπύλαια, ιρανοί-παλαιστίνιοι στο πολυτεχνείο) και να δημιουργηθούν νέες, είναι που κάνει την επίθεση και την προπαγάνδα τόσο λυσσαλέα. Πόσο μάλλον όταν η επιδίωξη της νομιμοποίησης χωρίς προϋποθέσεις, αμφισβητεί την κεντρική πολιτική του κράτους απέναντι στην μετανάστευση.

Ενάντια στα κηρύγματα του μίσους και του ρατσισμού, αψηφώντας τους εκφοβισμούς των «από πάνω» αντιτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Μπροστά στην κοινή συνθήκη της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης να αναπτύξουμε κοινούς αγώνες, ενάντια σε φυλετικούς, εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Στεκόμαστε δίπλα στους αγωνιζόμενους μετανάστες που παλεύουν για αξιοπρέπεια και ζωή.

…ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ


συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες

Χανιά, Μάρτιος 2011

Ενημερώσεις - Ανταποκρίσεις

ενημέρωση από πορεία

και μικροφωνική αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας (11-12/6)

 

Την παρασκευή 11/2 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στους μετανάστες απεργούς πείνας, στην πλατεία της Αγοράς, από τη συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες. Από τις 18:00 και για δύο ώρες μοιραζόταν και διαβαζόταν το κείμενο της συνέλευσης, ενώ υπήρχε και αναρτημένο πανό.

Το σάββατο 12/2 πραγματοποίηθηκε πορεία με συγκέντρωση στις 12:00 στην πλατεία της Αγοράς. Στην πορεία, εκτός από τη συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες, καλούσαν ο σύλλογος φοιτητών Π.Κ, σύλλογος μεταπτυχικών, στέκι μεταναστών και άλλες αριστερές συλλογικότητες και οργανώσεις. Επίσης υπήρχε και μπλοκ από μετανάστες. Η πορεία με περίπου 230 διαδηλωτές κατευθύνθηκε προς τις γειτονιές της Νέας Χώρας.

Κατά τη διάρκεια της πορείας μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα διαφόρων πολιτικών συλλογικοτήτων σε περαστικούς, πόρτα-πόρτα και σε αμάξια, ενώ γράφτηκαν και αρκετά συνθήματα με σπρέυ. Ο κόσμος γενικά ζητούσε να πάρει κείμενα, ενώ δεν έλειψαν και οι κλασικοί “περίεργοι”. Σε μια περίπτωση περαστικός που πήγε να απωθήσει συντρόφισσα που μοίραζε κείμενα, πήρε την απάντηση που του άξιζε. Πίσω από την πορεία ακολουθούσαν αστυνομικές δυναμεις με ασφαλίτες. Η πορεία αφότου διέσχισε στενά της γειτονιάς, επέστρεψε προς το κέντρο περνώντας από το δημαρχείο, όπου ήταν παρατεταγμένη διμοιρία. Η πορεία κατέληξε στην πλατεία της Σπλάντζιας.

Όλη τη βδομάδα πριν την πορεία κολλήθηκαν περίπου 1.000 αφίσες και μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα στο κέντρο και στις γειτονιές της Χαλέπας, του Άνω-Κάτω Κουμ Καπί, των Παχιανών και της Νέας Χώρας.

 

Εδώ και μερικές φωτογραφίες

Εκδηλώσεις-Κείμενα

για τη Φ. Μέγιερ

Μικροφωνική πραγματοποιήθηκε στις 8/2 σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Φαίη Μέγιερ, από Αναρχικοούς-ές, αντιεξουσιαστές-ριες για την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο

 

ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΦΑΝΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

«Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες».

Φαίη Μέγιερ

Στις 14/01/11 συλλαμβάνεται η Φαίη Μέγιερ από τους τρομοκράτες της αντιτρομοκρατικής. Την προηγούμενη μέρα συλλαμβάνουν 4 άτομα του αναρχικού χώρου για τα οποία εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης για εμπρηστική ενέργεια  που είχε πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια τα δαιμόνια μυαλά της αντιτρομοκρατικής συνδέουν τη Φαίη και τα άλλα 4 άτομα με ανύπαρκτη τρομοκρατική οργάνωση. Το κατηγορητήριο στήνεται αυτόματα στα εργαστήρια της αστυνομίας με μόνο στοιχείο τη φιλική της σχέση με έναν από τους συλληφθέντες.

Παράλληλα η αστυνομία δίνει τη σκυτάλη στα ΜΜΕ δημιουργώντας  ένα όργιο παραπληροφόρησης με στόχο την «τηλε»καταδίκη των συλληφθέντων πριν ακόμα γίνουν γνωστές οι κατηγορίες που τους αποδίδονταν. Το σενάριο των μπάτσων παρουσιάζει τη Φαίη σαν κόρη μελών της Ε.Ο RAF που έδρασε στη Γερμανία. Το σενάριο φάνταζε ωραίο στα μυαλά των αξιωματικών της «αντιτρομοκρατικής», όπως άλλωστε και στα μυαλά των δημοσιοκάφρων που το αναπαράγουν αυτούσιο. Το σενάριο αυτό αποδείχθηκε εντελώς ηλίθιο όταν ο υποτιθέμενος νεκρός από πιστολίδι με μπάτσους πατέρας της Φαίης βρέθηκε με σάρκα και οστά να ζει στη Γερμανία. Καθώς και η μητέρα της από μέλος της RAF για την οποία εκρεμμούσε διεθνές ένταλμα σύλληψης, αποδεικνύεται ότι το μόνο κοινό στοιχείο που έχει με την RAF είναι απλά μια συνωνυμία. Το καθεστώς , οι μηχανισμοί του και τα παπαγαλάκια τους ξεγυμνώθηκαν επιβεβαιώνοντας ότι το «η αστυνομία σας μιλάει μέσα από τα δελτία των ειδήσεων» δεν είναι απλά ένα σύνθημα, αφού και οι ίδιοι παραδέχτηκαν ότι: «Εμείς απλά αναπαράγουμε ότι μας λέει η αστυνομία».

Η υπόθεση της Φαίη δε διαφέρει από άλλες υποθέσεις στην ουσία της.  Η στρατηγική τους είναι ίδια και έχει εφαρμοστεί σε αρκετούς αγωνιστές. Πολλοί έχουν συρθεί σε δίκες, πολλοί έχουν φυλακιστεί με στοιχεία που κατασκευάζονται στα εργαστήρια της ΕΛ.ΑΣ και διοχετεύονται στα ΜΜΕ. Η Φαίη δεν διώκεται απλά λόγω των φιλικών της σχέσεων, διώκεται κυρίως λόγω της δράσης της ως αναρχική. Το καθεστώς θέλει να «βγάλει από τη μέση» αυτούς που αντιστέκονται, αυτούς που με πράξεις και λόγο βρίσκονται απέναντι στις επιλογές του. Η καταστολή και η κατασυκοφάντηση του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου έχει ενταθεί λόγω της θέσης που έχει πάρει απέναντι στο υπάρχον, ειδικά μετά το Δεκέμβρη του ’08, που ολοένα και περισσότερα κομμάτια του, επιλέγουν να επιτεθούν με όλα τα μέσα. Τα τελευταία χρόνια οι ιδέες και οι πρακτικές αυτές διοχετεύονται και σε άλλα κοινωνικά κομμάτια που επιλέγουν δίκαια να επιτεθούν  στο ανθρωποφάγο κράτος και τους θεσμούς του. Άμεσο είναι το παράδειγμα του αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, της Λευκίμμης και άλλων περιπτώσεων όπου υιοθετήθηκαν πρακτικές κοινωνικής αντιβίας, οι απεργίες της 5ης Μάη και 15ης Δεκέμβρη,  καθώς και οι δράσεις ενάντια στα διόδια και την αύξηση του εισιτηρίου στα ΜΜΜ, οι οποίες οργανώθηκαν με βάση ακηδεμόνευτες και αδιαμεσολάβητες λογικές. Έτσι τα όρια της καταστολής δεν περικλείουν μόνο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και οποιονδήποτε άλλο αποφασίσει να πάρει θέση μάχης απέναντι στις κρατικές επιλογές. Το παραπάνω έρχεται να μας θυμίσει και η αναβάθμιση  του κρατικού οπλοστασίου (βλέπε καινούργιο τρομονόμο, χρήση καμερών).

Για μας το ζήτημα της καταστολής τοποθετείται ακριβώς σε σχέση με τη θέση μάχης που παίρνει ο καθένας. Αυτή μας η θέση απεμπλέκει το ζήτημα της καταστολής και της αλληλεγγύης από τις έννοιες «αθώος» ή «ένοχος» της δικαιοσύνης του καθεστώτος. Σε καμία περίπτωση δεν πέφτουμε στην παγίδα να υπογράψουμε χαρτί πολιτικών φρονημάτων. Οι πολιτικοί κρατούμενοι υφίστανται την ομηρία του κράτους ακριβώς για τη θέση που έχουν λάβει στον κοινωνικό πόλεμο. Είτε έχουν αναλάβει την πολιτική  ευθύνη για τις πράξεις τους, είτε βρίσκονται αιχμάλωτοι μέσω κατασκευασμένων κατηγορητηρίων, η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, μακριά από διαχωρισμούς και αφορισμούς.

Η Φαίη τις επόμενες μέρες πρόκειται να περάσει από συμβούλιο που θα αποφασίσει την προφυλάκισή της ή όχι.

 

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΦΑΙΗ ΜΕΓΙΕΡ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

 

Αναρχικοί-ές, αντιεξουσιαστές-ριες για την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους

Εκδηλώσεις-Κείμενα

πορεία αλληλεγγύης

στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

αφίσα που κολλήθηκε στα Χανιά σε 1.000 αντίτυπα

Το κείμενο που καλεί στην πορεία

 

300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ…

Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες, αφήνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκινούν με δική τους απόφαση απεργία πείνας. Κύρια αιτήματά τους είναι “η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ίσα πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζόμενους και εργαζόμενες”. Επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τα σώματά τους ως ύστατο μέσο αγώνα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή. Οι 250 από αυτούς εγκαθίστανται σε υπό ανακαίνιση και χωρίς καμία εκπαιδευτική ή διοικητική λειτουργία κτίριο της Νομικής στην Αθήνα και 50 στο Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη.

Από την πρώτη μέρα η απεργία πείνας βάλλεται με κάθε τρόπο. Κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα, πανεπιστημιακοί, και φυσικά τα ΜΜΕ σχηματίζουν ένα ενιαίο μέτωπο συκοφαντώντας και λασπολογώντας, σε μια προσπάθεια απομόνωσης του αγώνα των μεταναστών, ως κεντρική πολιτική επιλογή. Παράλληλα, αποσιωπώντας την ίδια την απεργία πείνας και τα αιτήματά της, επιτίθενται στην κοινωνική κατάκτηση του ασύλου, δράττοντας έτσι την ευκαιρία να επαναφέρουν το ζήτημα της κατάργησής του, ως ένα πεδίο από το οποίο αναπτύσσονται αγώνες.

Την τρίτη μέρα της απεργίας πείνας πρυτανικές αρχές δίνουν την εντολή για άρση ασύλου. Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, δυνάμεις από όλα τα σώματα της αστυνομίας, επιβάλλουν μια χουντικού τύπου απαγόρευση κυκλοφορίας στο κέντρο της Αθήνας και περικυκλώνουν ασφυκτικά το κτίριο της Νομικής. Άμεσα, χιλιάδες αλληλέγγυοι συγκεντρώνονται στην ευρύτερη περιοχή της Νομικής, ενώ δράσεις, συγκεντρώσεις και πορείες αλληλεγγύης πραγματοποιούνται σε πολλές πόλεις της επαρχίας (Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Πάτρα, Γιάννενα, Μυτιλήνη, Βόλος, Θεσσαλονίκη και αλλού). Υπό την απειλή αστυνομικής εισβολής πραγματοποιούνται διαπραγματεύσεις μέχρι αργά τη νύχτα, όταν οι μετανάστες τελικά αναγκάζονται να αποχωρήσουν και να εγκατασταθούν σε άλλο κτίριο. Ένα κτίριο που δεν παραχωρείται, όπως προσπάθησαν να παρουσιάσουν τα media, αλλά χρησιμοποιείται επί πληρωμή. Δεν πληρεί ούτε καν τις βασικές προϋποθέσεις, αφού ο «φιλάνθρωπος» ιδιοκτήτης αρνείται να ανοίξει τους υπόλοιπους ορόφους με αποτέλεσμα οι μισοί απεργοί να κοιμούνται στο προαύλιο, στοιβαγμένοι σε σκηνές υπό βροχή. Παράλληλα, ο Ραγκούσης δίνει με περίσσιο θράσος τελεσίγραφο 15 ημερών (λήγει στις 11/2) στους μετανάστες για την αποχώρησή τους από το κτίριο. Δηλώνει ότι στην αντίθετη περίπτωση θα εκκενωθεί το κτίριο με επέμβαση της αστυνομίας και οι απεργοί πείνας θα απελαθούν. Παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, οι μετανάστες εμμένουν στην αξιοπρεπή επιλογή τους για συνέχιση του αγώνα.

Στα Χανιά ειδικότερα στις 27/1, πραγματοποιείται αυθόρμητη πορεία περίπου 250 ατόμων στο κέντρο της πόλης, η οποία σταμάτησε για κάποια ώρα στο δημαρχείο. Εκεί, δυνάμεις των ΜΑΤ και ασφαλίτες με κράνη επιτίθενται απρόκλητα στους διαδηλωτές με δακρυγόνα-ασφυξιογόνα, ξύλο και πέτρες, καθιστώντας σαφή την ολοένα αυξανόμενη καταστολή στην πόλη απέναντι σε όσους επιλέγουν να αντιστέκονται. Ως απάντηση, την επόμενη μέρα πραγματοποιείται νέα πορεία στις γειτονιές του Άνω και Κάτω Κουμ Καπί.

Συνεχίζοντας την τακτική της αδιαλλαξίας, του εκφοβισμού και της καταστολής, οι διαχειριστές της εξουσίας επιλέγουν να οξύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Στις 31/1 ο εισαγγελέας καλεί 5 αλληλέγγυους να καταθέσουν ως ύποπτοι για τις κατηγορίες της «παράνομης διακίνησης λαθρομεταναστών», της «διατάραξης οικιακής ειρήνης» και της «φθοράς ξένης ιδιοκτησίας». Παράλληλα, το υπουργείο εσωτερικών εκδικητικά καταργεί υπουργική απόφαση μέσω της οποίας είχαν νομιμοποιηθεί, για λόγους υγείας, οι 15  μετανάστες απεργοί πείνας στα Χανιά το 2008. Τέλος, το Σαββατοκύριακο 5-6/2, δυνάμεις των ΜΑΤ περικυκλώνουν το πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα, απαγορεύουν την είσοδο σε οποιονδήποτε, σε μια προσπάθεια να καταργηθεί το άσυλο στην πράξη. Οι παραπάνω κινήσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Είναι σαφές πως η κυριαρχία αναγνωρίζει και υπολογίζει όσο ποτέ άλλοτε αυτούς που αγωνίζονται. Επιχειρεί να αποτρέψει κάθε έκφραση κοινωνικής αντίστασης, να ποινικοποιήσει την ίδια την αλληλεγγύη, καταργώντας ακόμα και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων (άσυλο, εργασιακά δικαιώματα).

Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Δυτικών κρατών, αλλά και τα απολυταρχικά καθεστώτα σε περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και των Βαλκανίων, η φτώχεια και η εξαθλίωση, είναι που δημιουργούν με βίαιο τρόπο τα μεταναστευτικά ρεύματα. Οι μετανάστες, ως φτηνά εργατικά χέρια, γίνονται αντικείμενο μιας άγριας εκμετάλλευσης και αποτελούν την πρώτη ύλη για τους αδηφάγους μηχανισμούς “ανάπτυξης” των ευρωπαϊκών κρατών. Όταν η “ανάπτυξη” δίνει τη θέση της στην εποχή της “οικονομικής” κρίσης έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φραχτών και της “εταιρείας” συνοριοφυλάκων των μισθοφόρων της Frontex. Τα οράματα της “αειφόρου ανάπτυξης” και της υλικής ευμάρειας αντικαθίστανται από τη σωτηρία της πατρίδας και του έθνους, την ένταση του ρατσιστικού λόγου και την υιοθέτηση φασιστικών πρακτικών.

Το κράτος, με την καθοριστική συμβολή των ΜΜΕ, επιλέγει να διαχειριστεί μια από τις πολλές εστίες κοινωνικής έντασης. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μεταθέσει το δημόσιο διάλογο, από τα ζητήματα της κρίσης σε αυτό της μετανάστευσης, στοχοποιώντας του μετανάστες ως τη ρίζα του προβλήματος. Μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια ενίσχυσης του εθνικού φρονήματος και αβανταρίσματος των φασιστικών συμμοριών υπό το μανδύα των “αγανακτισμένων” πολιτών, τα ΜΜΕ αναπαράγουν και προωθούν εμετικές και ρατσιστικές ιδεοληψίες. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, 300 μετανάστες επιλέγουν να βγουν απ’ την αφάνεια και να αγωνιστούν, προτάσσοντας τα ίδια τους τα σώματα, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η ίδια η πρακτική της απεργίας πείνας, το γεγονός ότι ένα από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας επιλέγει να αντισταθεί με τόσο δυναμικό και μαζικό τρόπο, καθώς και ο φόβος να αναζωπυρωθούν ήδη υπάρχουσες εστίες αγώνα (αφγανοί στα προπύλαια, ιρανοί-παλαιστίνιοι στο πολυτεχνείο) και να δημιουργηθούν νέες, είναι που κάνει την επίθεση και την προπαγάνδα τόσο λυσσαλέα. Πόσο μάλλον όταν η επιδίωξη της νομιμοποίησης χωρίς προϋποθέσεις, αμφισβητεί την κεντρική πολιτική του κράτους απέναντι στην μετανάστευση.

Ενάντια στα κηρύγματα του μίσους και του ρατσισμού, αψηφώντας τους εκφοβισμούς των «από πάνω» αντιτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Μπροστά στην κοινή συνθήκη της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης να αναπτύξουμε κοινούς αγώνες, ενάντια σε φυλετικούς, εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Στεκόμαστε δίπλα στους αγωνιζόμενους μετανάστες που παλεύουν για αξιοπρέπεια και ζωή.

…ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12/2 στην Πλατεία της ΑΓΟΡΑΣ στις 12:00


συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες
Χανιά, Φλεβάρης 2011
Κείμενα

απεργία πείνας

πανελλαδική απεργία πείνας 300 μεταναστών

“…Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας…

…Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων…

…Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες…

…Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο…”

η συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας
Γενάρης 2011

μετανάστευση και η ελληνική “φιλοξενία”

Η πολιτική και οικονομική κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων, οι πολεμικές επιχειρήσεις στα Βαλκάνια και στο Ιράκ, η “αντι”-τρομοκρατική εκστρατεία σε Ιράκ και Αφγανιστάν καθώς και η πείνα, η εξαθλίωση και η καταπίεση από απολυταρχικά καθεστώτα σε Μέση Ανατολή, Ασία και Αφρική δημιουργούν ένα νέο κύκλο μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων. Οι παραπάνω συνθήκες καθιστούν την μετανάστευση ως μια βίαιη κοινωνική διεργασία ξεριζωμού εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων –είτε για οικονομικούς είτε για πολιτικούς λόγους- που τους εξωθεί σε έναν αγώνα δρόμου για επιβίωση και αξιοπρέπεια.

Από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, ο ελλαδικός χώρος γίνεται ένας από τους τόπους προορισμού των μεταναστών ή ενδιάμεσος σταθμός για το πέρασμα στα καπιταλιστικά κέντρα της δυτικής Ευρώπης. Ανάλογα με τις κρατικές επιλογές για ανάπτυξη και τις ανάγκες της οικονομίας, τα σύνορα λειτουργούν σαν στρόφιγγα που ελέγχει την ροή των μεταναστών. Το “ταξίδι” του θανάτου περνά μέσα από τα δίκτυα των σύγχρονων δουλεμπόρων, τους πνιγμούς στα σαπιοκάραβα στο Αιγαίο, τις νάρκες και τις σφαίρες της συνοριοφυλακής στον Έβρο. Όσοι τα καταφέρνουν, αντιμετωπίζουν τον καπιταλιστικό “παράδεισο” της μαύρης εργασίας και της άγριας εκμετάλλευσης από τα αφεντικά στις οικοδομές, στα χωράφια, στην καταναγκαστική πορνεία ή εσώκλειστες σε σπίτια ως υπηρετικό προσωπικό και αλλού, στην επαρχία και στις μητροπόλεις. Οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, η γκετοποίηση, ο εγκλεισμός στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός επικυρώνουν την βίαιη υποτίμηση των ζωών των μεταναστών σε σύγχρονους είλωτες. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, όσες μειοψηφίες μεταναστών τελικά κατάφεραν να “νομιμοποιηθούν” υπόκεινται σε ένα καθεστώς θεσμικής ομηρίας και υποτέλειας, φοβούμενοι -την ανά πάσα στιγμή- απώλεια των χαρτιών τους. Όλοι οι υπόλοιποι εξαναγκάζονται να ζουν σε μια ημιπαράνομη κατάσταση, ως μια “αόρατη/ανύπαρκτη” κοινωνική ομάδα.

Τα media αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν την κοινωνική ταυτότητα του μετανάστη ως εγκληματία, ποινικοποιώντας την ίδια την ύπαρξη μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, χαρακτηρίζοντάς την “λαθραία”, αλαλάζοντας τα ρατσιστικά και εμετικά τους κηρύγματα στα τηλε-δικαστήρια. Παράλληλα σιγοντάρουν και ενισχύουν απροκάλυπτα τις φασιστικές συμμορίες και τις “επιτροπές κατοίκων”, προωθώντας τις φασιστικές τους ιδεοληψίες. Οι τραμπούκικες παρακρατικές συμμορίες και οι “αγανακτισμένοι” εθνοπατριώτες, μέσα στη συνθήκη της γενικευμένης κρίσης βρίσκουν την ευκαιρία να ξεμυτίσουν, προπαγανδίζοντας τα μισαλλόδοξα ιδεολογήματα της καθαρότητας της φυλής και του έθνους, ποντάροντας στον εκφασισμό της κοινωνίας. Πάντα υπό την προστασία και την κάλυψη του κράτους και των σωμάτων ασφαλείας, προβαίνουν σε δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των μεταναστών και όσων αγωνίζονται, λειτουργώντας ως ένα ακόμη μη “θεσμοποιημένο” όπλο του καθεστώτος.

Το ημιπαράνομο και ιδιότυπο καθεστώς διαβίωσης, η θεσμική ομηρία και η καταστολή δεν στοχεύουν παρά στην βίαιη υποτίμηση των μεταναστών ως εργατικό δυναμικό και το διαχωρισμό/υποβιβασμό τους σε σχέση με τους ντόπιους καταπιεσμένους, σε σημείο που ακόμα και οι τελευταίοι να μετατρέπονται συχνά σε εκμεταλλευτές.

Η καταστολή διασφαλίζει την “εθνική ανάπτυξη”

Το όραμα της κοινωνικής ευμάρειας (για τους ντόπιους), του εκσυγχρονισμού και της ισχυρής ελλάδας, η ένταξη στην ΟΝΕ και η εθνική φρενίτιδα των ολυμπιακών αγώνων χτίστηκαν με το αίμα των μεταναστών και των ντόπιων καταπιεσμένων. Τα όνειρα και οι ελπίδες ωστόσο, αποδείχθηκαν φρούδα. Τα περιθώρια του μέχρι πρότινος μοντέλου “εθνικής ανάπτυξης” εξαντλούνται, ενώ η εθνικιστική προπαγάνδα του κράτους εντείνεται, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή, την ενότητα δηλαδή, μεταξύ αφεντικών και δούλων, αμβλύνοντας στο όνομα του έθνους τις ταξικές/κοινωνικές αντιθέσεις. Το καθεστώς διέρχεται από μια άνευ προηγουμένου γενικευμένη κοινωνική κρίση. Η απεγνωσμένη απάντηση της κυριαρχίας περνά μέσα από τη συνολική επαναδιαπραγμάτευση των όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, μέσα από μια σειρά αναδιαρθρωτικών μέτρων (επέκταση της μαύρης/ελαστικής εργασίας, περικοπές μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις κ.ά.). Μια από τις συνιστώσες του νέου κοινωνικού/πολιτικού πλαισίου είναι η καταδίκη στην ανέχεια και την ανεργία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Το κεφάλαιο δημιουργεί πλεονάζον εργατικό δυναμικό (άνεργοι) και αυτό αφορά τόσο τους ντόπιους όσο και τους μετανάστες. Οι μετανάστες ως κομμάτι του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού και ως υποκείμενο που μπορεί να αναπτύξει αγωνιστική δράση και δεσμούς με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια, αποτελούν μια εστία που μπορεί να δημιουργήσει εκρήξεις και ενδεχόμενες ρωγμές στην προσπάθεια του καθεστώτος να επιβάλει το νέο πλαίσιο αφαίμαξης της εργατικής δύναμης. Έπειτα από μια 20ετία εντατικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης των μεταναστών, από το κεφάλαιο και τα ντόπια αφεντικά, το ελληνικό κράτος αποφασίζει να τους εκδιώξει.

Έτσι, φασιστικοποιεί το λόγο και τις πρακτικές του. Στοχοποιεί τους μετανάστες ως κοινωνική ομάδα και εξαγγέλλει νέα μαζικά πογκρόμ, υιοθετώντας φασιστικές πρακτικές που “είτε με εθελοντικό επαναπατρισμό είτε με υποχρεωτική απέλαση” (υπουργός ΠΡΟΠΟ), είτε με το στοίβαγμα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σκοπό έχουν να εκδιώξουν μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα. Ταυτόχρονα, και σε συνεργασία με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ, το ελληνικό κράτος αποπειράται να ανακόψει τις μεταναστευτικές ροές, με τη συνδρομή των στρατιωτικών ταγμάτων της Frontex στο Αιγαίο και τον Έβρο, καθώς και με τις εξαγγελίες για κατασκευή φράχτη στον Έβρο. Κι όλα αυτά σε μια προσπάθεια να επανακτηθεί η αξιοπιστία του καθεστώτος ως διαχειριστής των κοινωνικών ζητημάτων και να μετατοπιστεί η “ατζέντα” στο θεαματικό δημόσιο διάλογο των media από το ζήτημα της κρίσης σε αυτό των μεταναστών.

Το κράτος επιλέγει αυτή τη στιγμή να διαχειριστεί μια από τις πολλαπλές εστίες ενδεχόμενων κοινωνικών εκρήξεων, στην εποχή της κρίσης, εντείνοντας τις βίαιες και φασιστικές πρακτικές του.

Για τους αγώνες των μεταναστών και το περιεχόμενο της αλληλεγγύης

Η αλληλεγγύη απέναντι στους μετανάστες σε καμία περίπτωση δε λαμβάνει ένα ανθρωπιστικό-χριστιανικό περιεχόμενο. Αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ως κοινωνικό υποκείμενο, ως μια ομάδα που υπόκειται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, όπως και μεγάλα τμήματα του ντόπιου πληθυσμού. Δεν εκλαμβάνουμε τους μετανάστες ως θύματα που ανέχονται παθητικά κάθε είδους καταπίεση. Άλλωστε οι ίδιοι έχουν δείξει συχνά, αν και αποσπασματικά, αγωνιστικές διαθέσεις και αντιστάσεις. Από τις αφανείς καθημερινές αντιστάσεις μέχρι τις δημόσιες εκδηλώσεις τους στους τόπους δουλειάς (απεργία στη Μανωλάδα, απεργία πείνας σενεγαλέζων στα Γιάννενα, απεργία αιγύπτιων αλιεργατών στη Μηχανιώνα), την αντίσταση στις άθλιες συνθήκες κράτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (εξεγέρσεις και απεργίες πείνας) μέχρι τους αγώνες για νομιμοποίηση και χορήγηση πολιτικού ασύλου (απεργία πείνας στα χανιά, αγώνες ιρανών, αφγανών, παλαιστίνιων πολιτικών προσφύγων), τις έμπρακτες συγκρουσιακές αντιστάσεις (λιμάνι πάτρας, πέτρου ράλλη-μεταγωγών) και τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες (δεκέμβρης 2008), οι μετανάστες οργανώνονται απέναντι στη βίαιη καθημερινή βαρβαρότητα. Διαψεύδοντας έτσι έμπρακτα τη θεωρία της θυματοποίησης και τη λύση της πατερναλιστικής ενσωμάτωσης στην ελληνική δημοκρατία, ανοίγουν τους διαύλους για την ανάπτυξη δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ ντόπιων και μεταναστών.

Επομένως, η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων δε μπορεί παρά να λαμβάνει ένα πολιτικό περιεχόμενο. Ένα περιεχόμενο που να κινείται στην κατεύθυνση της ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ των εκμεταλλευόμενων, της ενδυνάμωσης και σύνδεσης των αγώνων στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αδιαμεσολάβητα, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά να συναντηθούμε, να ζυμώσουμε εμπειρίες αγώνα και αντιλήψεις, να αναπτύξουμε κοινές αντιστάσεις και κοινωνικές σχέσεις ανταγωνιστικές στην κυρίαρχη κοινωνική πραγματικότητα.

Στις 25 Γενάρη 2011 ξεκινάει πανελλαδική απεργία πείνας, στην οποία συμμετέχουν 300 μετανάστες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με βασικό τους αίτημα όπως αναφέρουν την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες.

Οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας προτάσσοντας τα σώματά τους, ως έσχατο μέσο, ξεκινούν έναν συλλογικό αγώνα για να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους. Παράλληλα, αφγανοί, παλαιστίνιοι και ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες κινητοποιούνται για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, με κάποιους από τους πρώτους να έχουν ράψει τα στόματά τους, βρισκόμενοι σε απεργία πείνας για περισσότερο από 20 μέρες. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγώνες τους, σεβόμενοι τα περιεχόμενα με τα οποία τους νοηματοδοτούν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 25/1/11

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ,

ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – «σαλταδόροι»
χανιά, γενάρης 2011



Ενημερώσεις - Ανταποκρίσεις,Κείμενα

κατάληψη στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ

 

Κατάληψη στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους μαθητές που δικάζονται στη Λάρισα, με τον τρομονόμο.

 

Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο

 

Των μαθητών οι δίκες, να γίνουν του κράτους καταδίκες.

Σήμερα 9 Δεκέμβρη 2010, δικάζονται στο τριμελές δικαστήριο ανηλίκων Λάρισας 11 μαθητές/ριες, με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος και με ενεργοποιημένες τις διατάξεις του τρομονόμου, για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Τότε με αφορμή την κρατική δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου από τους ειδικούς φρουρούς Ε.Κορκωνέα, Β.Σαραλιώτη, ένα κύμα ήδη συσσωρευμένης κοινωνικής οργής ξέσπασε σε όλη την χώρα. Χιλιάδες μαθητών, μεταναστών, ανέργων, φοιτητών και εργαζομένων εκφράζονται μέσα από πορείες, εκτεταμένες συγκρούσεις με την αστυνομία, επιθέσεις σε τράπεζες, καταλήψεις σε δημόσια κτίρια και παρεμβάσεις σε Μ.Μ.Ε. και άλλες δράσεις. Η απάντηση του κράτους για να επαναφέρει την “κοινωνική ειρήνη” ήταν άμεση με τόνους χημικών, άγριους ξυλοδαρμούς, συλλήψεις στο σωρό και κατασυκοφάντηση των εξεγερμένων από τα Μ.Μ.Ε. σε αγαστή συνεργασία πάντα με παρακρατικούς μηχανισμούς.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας στη Λάρισα, τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου συλλαμβάνονται 19 άτομα. Οι συλληφθέντες κρατούνται στην ασφάλεια, ξυλοκοπούνται, ενώ τους στερείται η επικοινωνία με δικηγόρο και με τους οικείους τους, μέχρις ότου «φτιαχτούν» οι καταθέσεις των αστυνομικών και οι διευθυντές των τραπεζών καταγράψουν τις ζημιές (οι παραπάνω είναι οι μάρτυρες κατηγορίας).Την βρώμικη δουλειά των μπάτσων συνεχίζει και ενισχύει η Εισαγγελία Πρωτοδικών Λάρισας, μετατρέποντας το κατηγορητήριο σε συλλογικό, δηλαδή όλοι κατηγορούνται για τις ίδιες πράξεις, χωρίς να εξατομικεύονται οι κατηγορίες. Οι 8 ενήλικοι, εκ των οποίων οι 4 έχουν προφυλακιστεί για μήνες, παραπέμπονται στο Συμβούλιο Εφετών το οποίο βλέποντας το οφθαλμοφανές παράλογο και αστήριχτο της υπόθεσης, τους παραπέμπει με κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος. Όμως οι ανήλικοι «συγκατηγορούμενοί» τους παραμένουν με τις κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος βάσει τρομονόμου (παρ. 1) σύμφωνα με ένα ανυπόστατο κατηγορητήριο το οποίο χαρακτηριστικά αναφέρεται σε σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης. Έτσι κατηγορούνται ότι συγκρότησαν «διαρκή και δομημένη ομάδα (…), η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση, με κατανεμημένους ρόλους (…) και επιδίωκε τη διάπραξη εμπρησμών και άλλων κακουργημάτων»!!! Είναι η πρώτη φορά που ο αντιτρομοκρατικός νόμος ενεργοποιείται για να καταστείλει ένα κίνημα.

Η λυσσαλέα επίθεση του κράτους με όλα τα μέσα, βάζοντας στο στόχαστρό της ακόμα και ανήλικους μαθητές, έρχεται να επιβεβαιώσει πως στο ξέσπασμα μιας κοινωνικής εξέγερσης, οι εξουσιαστές προσπαθούν να καταστείλουν και να τρομοκρατήσουν τους εξεγερμένους με κάθε όπλο που διαθέτουν. Ειδικότερα σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, όπως σε αυτούς που ζούμε, οι διώξεις μαθητών που αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες, είναι μέσα και πρακτικές φασιστικής έμπνευσης με άμεσο στόχο την διάχυση του φόβου σε μια ολόκληρη γενιά. Η εφαρμογή του τρομονόμου είναι προς παραδειγματισμό όσων αντιστέκονται, όσων συνεχίζουν να εξεγείρονται. Το κράτος εξοπλίζεται με ολοένα περισσότερα και πιο εξελιγμένα μέσα καταστολής, από παραγγελίες τόνων χημικών και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων, εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης του δημόσιου χώρου μέχρι την αναδιοργάνωση και εμπλουτισμό της νομοθεσίας με τρομονόμους και ιδιώνυμα. Εδώ και καιρό η κυριαρχία θωρακίζεται ενάντια στον «εσωτερικό» εχθρό ακολουθώντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής, φοβούμενη τις βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, φροντίζοντας να επιδεικνύει την παρουσία της σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας.

Την αγριότητα της καταστολής την βιώνουμε και στα Χανιά ως πεδίο εφαρμογής του κρατικού δόγματος της μηδενικής ανοχής. Δεν ξεχνάμε την δολοφονία μαθητή μετά από καταδίωξη ομάδας ΔΙΑΣ, τους κρανοφόρους ασφαλίτες, τις φασιστικές – παρακρατικές επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και αγωνιστές, τα χτυπήματα πορειών στο κέντρο των Χανίων και τις συλλήψεις διαδηλωτών. Ζώντας λοιπόν μέσα σε αυτό το πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης δεν τρομοκρατούμαστε, οργιζόμαστε και αντιδρούμε. Επιλέγουμε με αξιοπρέπεια τον δρόμο της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Για όλους τους παραπάνω λόγους προχωράμε σήμερα σε κατάληψη των γραφείων του μΠΑτΣΟΚ σε ένδειξη αλληλεγγύης στους διωκόμενους μαθητές.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

Αλληλέγγυοι/ες

συνέλευση αναρχικών – αντιεξουσιαστών