παρεμβάσεις στο κέντρο και σε γειτονιές της πολής

 

Την τελευταία βδομάδα αναρχικοί/ες, αντιφασίστες/στριες ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό πραγματοποίησαν παρεμβάσεις με αφίσες, κείμενα, τρικάκια και συνθήματα στο κέντρο της πόλης των χανίων, στη χαλέπα, στην αμπεριά, στη νέα χώρα και στη σπλάντζια.

 

παρακάτω οι αφίσες των παρεμβάσεων

oikonomia_mah'14

fasismos_mah'14

 

katastoli_mah'14

κείμενο ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τις εκλογές

κείμενο της συνέλευσης αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι” ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τις εκλογές

 

ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό

Σε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα ψάχνει τρόπους διεξόδου απ΄ τη στασιμότητα των κερδών του, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάπτυξή του, παρατηρούμε την όξυνση του ταξικού πολέμου από πλευράς εξουσίας σε βάρος των “από τα κάτω”. Κράτος και αφεντικά, μαζί με όλους τους παρατρεχάμενούς τους (από παρακρατικές συμμορίες μέχρι ευυπόληπτους αγανακτισμένους πολίτες) φανερώνουν το μισάνθρωπο προσωπείο τους και δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τον σκοπό τους: την επέλαση του κεφαλαίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αυτό συνεπάγεται την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που μέσω του επιβαλλόμενου φόβου και της παραδειγματικής τιμωρίας προωθεί τον εκφασισμό της κοινωνίας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το κράτος λοιπόν, χρησιμοποιώντας τα μέσα που διαθέτει (από νόμους και θεσμούς μέχρι μμε και επιθέσεις φασιστοειδών), επιχειρεί να τρομοκρατήσει και να καταστείλει οποιαδήποτε αντίσταση εναντίον του μέσα από μια ευρεία γκάμα φασιστικών πρακτικών. Έτσι βλέπουμε απαγορεύσεις διαδηλώσεων, ασκήσεις καταστολής πλήθους από ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις, διαπομπεύσεις και δημοσιοποιήσεις φωτογραφιών αγωνιστών/τριών, μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, δίκες-τραγωδίες, καταδίκες με ανύπαρκτα στοιχεία, πειθαρχικές διώξεις, επικηρύξεις, εισβολές σε σπίτια αγωνιστών, πολιτικά στέκια και καταλήψεις.

Το τελευταίο τερατούργημα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης ακούει στο όνομα φυλακές υψίστης ασφαλείας. Οι πτέρυγες τύπου Γ, προορίζονται για τους πολιτικούς κρατούμενους και όσους άλλους θεωρηθούν απείθαρχοι. Αποτελούν μια φυλακή μέσα στη φυλακή με τελικό στόχο την πολιτική, πνευματική και βιολογική εξόντωση των κρατουμένων, αφού προβλέπονται πλήρης στέρηση αδειών και μεροκάματων, σκλήρυνση των όρων αποφυλάκισης, συνεχής παρακολούθηση με κάμερες, μείωση του χρόνου προαυλισμού, των επισκεπτηρίων με συγγενείς, των τηλεφωνημάτων και του έντυπου υλικού.

Παράλληλα με τις κατασταλτικές πρακτικές του, το σύγχρονο καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιχειρεί να σπείρει το φόβο και να επιβάλλει τον απόλυτο έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής, στοχεύοντας σε μια κοινωνία πειθήνιων υπηκόων που δε θα προβάλλουν αντίσταση στις ορέξεις της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, στρώνοντας το δρόμο για το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Έτσι, εξαπολύει πογκρόμ εναντίον μεταναστών (ξένιος δίας) και οροθετικών/τοξικοεξαρτημένων ατόμων (θέτις), νομιμοποιεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανισμούς στα μπατσοτμήματα και στις φυλακές και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα της ευρώπης-φρούριο (σάμος, φαρμακονήσι, έβρος, κ.α.). Πιστά του όργανα σ’ όλα αυτά αποτελούν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, που με την τρομοϋστερική τους προπαγάνδα και τον ρατσιστικό τους λόγο οδηγούν στη φασιστοποίηση της κοινωνίας, όπως και οι φασίστες, το μακρύ χέρι του συστήματος. Παρόλ’ αυτά, η κρατική εξουσία δεν ανέχεται καμία αυτονόμηση των παρακρατικών μηχανισμών από τις αγκάλες της. Οι φυλακίσεις και οι διώξεις φασιστών δείχνουν πως το κράτος δε θ’ αφήσει κανένα κομπάρσο να του κλέψει την παράσταση. Κι αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι ο φασισμός πέθανε. Οι φασίστες παραμένουν εργαλείο εκφασισμού της κοινωνίας, καταστολής των κοινωνικών αγώνων και βασικό στήριγμα στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός όμως περνάει και μέσα από τη λεηλασία των ζωών μας με τη φτωχοποίηση που ακούει στο όνομα οικονομική ανάπτυξη. Έτσι, βλέπουμε το κεφάλαιο να επιδίδεται σε μια οικονομική επίθεση άνευ προηγουμένου, που χαρακτηρίζεται από την κατεδάφιση ιστορικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα.Οι υφαρπαγές μισθών, συντάξεων κ.α., η ανεργία, η μαύρη και απλήρωτη εργασία, τα ελαστικά ωράρια της μισθωτής σκλαβιάς και τα εργατικά ατυχήματα, η διάλυση στοιχειωδών δομών υγείας, παιδείας και πρόνοιας καθώς και η καταστροφική εμπορευματοποίηση της φύσης (από εξορύξεις χρυσού και πετρελαίου μέχρι την πρόσφατη νομιμοποίηση της ολοκληρωτικής κατάληψης παραλιών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις) αποτελούν όψεις του υπαρκτού καπιταλισμού που γεμίζουν με υπερκέρδη τις τσέπες των αφεντικών και οδηγούν στην εκμετάλλευση, την εξαθλίωση και την υποταγή. Δούρειος ίππος αυτής της αδίστακτης συμμορίας του κεφαλαίου αποτελεί η αστική δημοκρατία, που με το πρόσχημα της “συμμετοχής στη διαδικασία λήψης αποφάσεων” (μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια) σερβίρεται σαν το ιδανικό πολίτευμα, στο οποίο οι “πολίτες είναι ενεργοί” (ακόμη και αν κάθονται στον καναπέ τους) και “συναποφασίζουν για τη ζωή τους”.

Μόλις αντιληφθούμε ότι οι εκλογές είναι μια διαδικασία που εκτονώνει τη δυναμική του κινήματος στις κάλπες και ότι τη λύση δε θα μας τη δώσει κανένας “σωτήρας” από αυτούς που ανεβαίνουν στην εξουσία, συνειδητοποιούμε ότι η μοναδική λύση είναι στα χέρια μας. Οφείλουμε άρα να επανεφεύρουμε αξίες, όπως εκείνες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, που θα λειτουργήσουν ως συνδετικοί κρίκοι μιας αποξενωμένης κοινωνίας και θα γίνουν λίγα από τα όπλα μας στη σύγκρουση μας με αυτό που ζούμε. Να δημιουργήσουμε τις δομές εκείνες που μέσα από αυτοοργανωμένες και οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες, χτίζοντας σχέσεις σε ουσιώδη θεμέλια, θα αναδυθούν συλλογικοί, αξιοπρεπείς και πολύμορφοι αγώνες.

Στην εργασία οργανωνόμαστε με τους συνάδελφους μας σε πρωτοβάθμια σωματεία, με συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται όλα τα προβλήματα και οι ανάγκες μας, ώστε να αποκτήσουν οι αγώνες πραγματικό νόημα, αφού δε θα ανήκουν σε κανένα ξεπουλημένο συνδικαλιστή γραφειοκράτη, αλλά στους εργαζόμενους τους ίδιους. Πολεμώντας για την περίθαλψη όλων, δημιουργούμε κοινωνικά ιατρεία με τη συμμετοχή κόσμου απ’ τον τομέα της υγείας και όχι μόνο. Η λειτουργία τους, τυχόν προβλήματα κτλ θα καθορίζονται μέσα από τακτικές συνελεύσεις με την ίση συμμετοχή όλων. Στην παιδεία-μόρφωση δημιουργούμε χώρους που διαμορφώνονται και από τους ίδιους τους μαθητές/φοιτητές, καταργώντας τα σημερινά σχολεία φύλακες. Καταργούμε το ρόλο του “καθηγητή-αυθεντία” μέσα από κοινές συνελεύσεις μαθητών/φοιτητών-καθηγητών όπου όλοι θα ‘χουν ίσο λόγο για τη διαδικασία του μαθήματος, τη γνώση που ανταλλάσσεται, τα βιβλία κτλ.

Στις γειτονιές, σε πόλεις και χωριά δημιουργούμε ουσιαστικές σχέσεις μέσα από συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται ζητήματα της γειτονιάς όπως πχ δημόσιοι χώροι, διακοπές ρεύματος σε σπίτια, εξώσεις, σεξιστικές ή ρατσιστικές επιθέσεις κτλ. Σε αυτές θα παίρνονται ισότιμες αποφάσεις από κοινού για τα ζητήματα που προκύπτουν αλλά και για την οργάνωση σταθερών δομών όπως πχ ταμεία για ανέργους, εβδομαδιαίες συλλογικής κουζίνας, χαριστικών παζαριών κτλ. Στη στέγαση πραγματοποιούμε καταλήψεις στέγης στα άδεια κτίρια που τα “τρώει” ο χρόνος. Όσο πιο μαζικές θα είναι αυτές, τόσο πιο δύσκολα θα κατασταλούν. Προτάσσουμε τη συλλογική επανοικειοποίηση των κοινωνικών αγαθών όπως το ρεύμα, το νερό, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αρνούμαστε την πληρωμή τους διεκδικώντας τη συλλογική και ελεύθερη χρήση τους. Κατακτούμε μια μη-εκμεταλλευτική σχέση με τη φύση και το περιβάλλον.

Δε δεχόμαστε κανένα τεχνητό διαχωρισμό, ενισχύουμε την ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των εκμεταλλευομένων μέσα από κοινούς αγώνες των από τα κάτω. Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Πολεμάμε το φασισμό, που ενισχύει τον κανιβαλισμό και καλλιεργεί το μίσος, απομονώνοντάς τον με όλα τα μέσα. Δεν του αφήνουμε κανέναν χώρο για να δηλητηριάσει τις ζωές μας.

Όσο πιο μαζικοί και δυναμικοί είναι οι αγώνες που δίνουμε και όσο πιο ισχυροί είναι οι δεσμοί που αναπτύσσονται, τόσο θα οχυρωνόμαστε απέναντι στην οξυμένη καταστολή και θα ξεπερνάμε το φόβο που έχουν καταφέρει να διαχύσουν οξυμένο, εξαιτίας της σημερινής κατακερματισμένης κοινωνίας. Κανένας συντεχνιακός ή απομονωμένος αγώνας δεν μπορεί πλέον να σταθεί. Συνδέουμε τους επιμέρους αγώνες, επιδιώκουμε τη δικτύωση των αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών δομών αλληλοβοήθειας μέσα στα πλαίσια του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

 

αυτοοργανωμένοι-αντιθεσμικοί αγώνες

για την κοινωνική απελευθέρωση

 

το κείμενο σε pdf εδώ:

keimeno_parembaseis

απεργιακή πορεία 1η μάη

αφίσα που καλεί στην απεργιακή πορεία της 1ης μάη στην πλατεία της αγοράς και σε προβολή στην πλατεία της σπλάντζιας, κολλιέται στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης των χανίων.

1ηΜΑΗ

ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται παράλληλα:


Από το σικάγο του 1886, ως το 2014
Ο ταξικός πόλεμος μαίνεται

Η 1 μάη έχει μείνει στην ιστορία ως ορόσημο των εργατικών διεκδικήσεων. Τα γεγονότα του σικάγο το 1886 αποτέλεσαν τις απαρχές μακροχρόνιων και αιματηρών εργατικών αγώνων που έβαλαν τις βάσεις για τη σημερινή μορφή των συνδικάτων αλλά και τις τωρινές συνθήκες εργασίας. Η εξέγερση του 1886 πνίγηκε στο αίμα δεκάδων εργατών στο δρόμο και των τεσσάρων απαγχονισμένων αναρχικών που κατηγορήθηκαν ως “υποκινητές” της εξέγερσης. Από το σικάγο μέχρι την εξέγερση στη θεσσαλονίκη του 1936 και αργότερα οι εργάτες εξεγέρθηκαν ενάντια στην καταπίεση και τη μισθωτή σκλαβιά. Τα συνδικάτα τότε, ωστόσο, δεν μάχονταν μόνο για βελτίωση των μισθών και των συνθηκών εργασίας, αλλά και για την ίδια τη διάλυση του καπιταλιστικού συστήματος.

Η ανελέητη διαμάχη μεταξύ κεφαλαίου εργασίας καταλήγει, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στη μερική αφομοίωση των εργατικών διεκδικήσεων και τη θεσμική ενσωμάτωση των συνδικάτων. Τα συνδικάτα κατέληξαν να παίζουν το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ κράτους και εργαζομένων, χάνοντας τον αρχικό ταξικό τους χαρακτήρα και λειτουργώντας σε βάρος των καταπιεσμένων. Στον ελλαδικό χώρο η εξέλιξη αυτή φτάνει στο αποκορύφωμά της τη “χρυσή δεκαετία” του ’90. Η τότε ευημερία χτίζεται πάνω στο άφθονο τραπεζικό χρήμα (δάνεια, πιστωτικές, κτλ) και πάνω στις πλάτες των μεταναστών, που εισρέουν μαζικά “προσφέροντας” φτηνή εργασία και με τα συνδικάτα να συμβάλλουν στη διασφάλιση της “εργασιακής ειρήνης”.

Η κρίση του 2007-8 δίνει την ευκαιρία στα αφεντικά να διαλύσουν τις κοινωνικές ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί και να επιτεθούν εκ νέου στην εργασία και όχι μόνο. Οι μισθοί πετσοκόβονται, οι απολύσεις αποχαλινώνονται, οι συλλογικές συμβάσεις διαλύονται, η μαύρη εργασία επελαύνει, η κυριακάτικη δουλειά επεκτείνεται, η φορολογία γίνεται αβάσταχτη, η υγεία και η παιδεία καταρρέουν. Όλα στο όνομα της πατρίδας (της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους δηλαδή). Τα αφεντικά κάνουν σωστά τη δουλειά τους αφού ο πραγματικός στόχος είναι η υποτίμηση της αξίας της εργασίας και ο περιορισμός της κρατικής πρόνοιας σε όσους “αξίζει” να ζουν. Για τους υπόλοιπους υπάρχει είτε το περιθώριο είτε οι χωματερές. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση άνοιξε ένας κύκλος αγώνων την τριετία ’10-’12, με μαζικές απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις που ωστόσο δεν κατάφερε να ανακόψει την επίθεση των αφεντικών. Οι εξουσιαστές επιστράτευσαν όλα τους τα όπλα για να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις. Άγρια αστυνομική καταστολή, άνοδος του φασισμού, κυνήγι των μεταναστών, εκλογές και κυβερνήσεις συνεργασίας, νομοθετικά τερατουργήματα, προφυλακίσεις αγωνιστών, στρατιωτικές ασκήσεις για κατέβασμα του στρατού στους δρόμους.

Τα ξεπουλημένα συνδικάτα ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να κάνουν τίποτα μπροστά σε αυτήν την κατάσταση επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους ως διαμεσολαβητές και “ειρηνοποιοί” με αποτέλεσμα να δέχονται την απαξία και την οργή των εργαζομένων. Η κατάσταση στους χώρους εργασίας δείχνει τραγική. Χωρίς νέα συλλογικά όργανα διεκδικήσεων, με τη μοιρολατρία να κυριαρχεί και τις ουρές των ανέργων για μια θέση εργασίας, τα αφεντικά κάνουν πάρτυ στις πλάτες των εργαζομένων.

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι εποχές της καπιταλιστικής ευημερίας έχουν το τέλος τους και ότι η εκμετάλλευση απλώς αλλάζει μορφή. Επομένως το ζήτημα σήμερα δεν είναι να ξαναγυρίσουμε πίσω, αλλά να αδράξουμε την ευκαιρία, να αντεπιτεθούμε. Σε πείσμα των καιρών ήδη αναδεικνύονται μορφές αγώνα που προσπαθούν να δώσουν διέξοδο. Μιλάμε για τον αστερισμό των εγχειρημάτων εκείνων που δεν χειραγωγούνται, που επιδιώκουν τη σύγκρουση με το κράτος και τα αφεντικά και προτάσσουν την αυτοοργάνωση και την απαγκίστρωση από τα συνδικάτα και τα κόμματα, όπως τα μαχητικά σωματεία βάσης. Απ’ την άλλη, εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης όπως της ΒΙΟ.ΜΕ, πειραματίζονται με μοντέλα εργασίας χωρίς αφεντικά. Μπορεί η οργάνωση στους χώρους εργασίας να είναι παραπάνω από επιτακτική, αλλά χρειάζεται ενδυνάμωση από μια συνολική διάχυση και δικτύωση των αυτοοργανωμένων αγώνων και δομών. Αρχίζοντας από την προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε την επίθεση που δεχόμαστε, να βγούμε στην αντεπίθεση στοχεύοντας στην κατάργηση της μισθωτής εργασίας, τη διάλυση των σχέσεων εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, την κατάργηση των διαχωρισμών ντόπιων και μεταναστών.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

ΑΧΕΙΡΑΓΩΓΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ

ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝΕ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΕΥΡΩ

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
 

εκτός ύλης 7

έντυπο δρόμου – τεύχος 7ο – μάρτης 2014

Κυκλοφόρησε το 7ο τεύχος του Εκτός Ύλης. Μοιράζεται, σε 2.000 αντίτυπα, σε σχολεία της πόλης των χανίων χωρίς αντίτιμο.

ey7_exofyllo

Το έντυπο μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από εδώ

το Αντιtorial του 7ου τεύχους

Καθώς η αυλαία φαίνεται να πέφτει και η επόμενη μέρα να διαδέχεται την προηγούμενη, το θέατρο του παραλόγου δείχνει να μην έχει τέλος…Έτσι καλούμαστε να παρακολουθήσουμε μια παράσταση όπου γινόμαστε θεατές της ίδιας μας της ζωής. Άλλες φορές με απορία, άλλες με θυμό, άλλες με απόγνωση προσπαθούμε να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, ποια είναι τα ερωτήματα που μπαίνουν στο παιχνίδι της επιβίωσής μας, ποιος τα απαντάει και με ποιο τρόπο.

Απ’ όπου και αν το πιάσεις μυρίζει μπαρούτι. Στην βοσνία ένας εργατικός αγώνας από απολυμένους εργάτες στην τούζλα μετατράπηκε σε μια εξέγερση με ξεκάθαρα ταξικά και διεθνιστικά χαρακτηριστικά. Στη βόρειο Αφρική η “αραβική άνοιξη” δείχνει να μην έχει σβήσει ακόμα με εκατομμύρια διαδηλωτές να κατεβαίνουν στο δρόμο και την επαναστατημένη νεολαία να πρωτοστατεί. Η κατάσταση στην ανατολή δε φαίνεται πολύ διαφορετική, με την Τουρκία να εξεγείρεται και πάλι ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και τη διαφθορά. Στο Μπαχρέιν, όπου θρηνεί αδιάκοπα θύματα από την κατασταλτική βίαιη αυθαιρεσία η αντίσταση γίνεται καθημερινό καθήκον.

Έτσι και εντός συνόρων, ο κοινωνικός πόλεμος συνεχίζεται εντεινόμενος και τα στρατόπεδα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Οι λεπτές γραμμές της κυριαρχίας και του ελέγχου από τη μεριά της εξουσίας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατηθούν ακέραιες στη δίνη των ταξικών αντιθέσεων, στενεύοντας όλο και περισσότερο τα όρια της ελευθερίας μας.

Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη απάντηση γύρω από το ποιος επικηρύσσει αγωνιστές με αστρονομικά ποσά, ποιος κατασκευάζει φυλακές υψίστης ασφαλείας και απομόνωσης, ποιος χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης, ποιος συνθλίβει το μέτρο των αδειών στις φυλακές που με αιματηρούς αγώνες έχει κατακτηθεί, ποιος εισβάλλει σε σπίτια αγωνιστών οι οποίοι ακόμα αντιστέκονται, ποιος επιτίθεται σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους (ΡΕΣΑΛΤΟ), ποιος πνίγει μετανάστες με μωρά παιδιά στο φαρμακονήσι (αφού πρώτα με την έμπρακτη συνεισφορά του “σε επιχειρήσεις σωτηρίας” έχει εισβάλλει και καταστρέφει τις χώρες τους!!), ποιος απαγορεύει πορείες και συγκεντρώσεις με διατάγματα που ξεράστηκαν σε μια νύχτα. Το κράτος έκτακτης ανάγκης μαζί με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς τους που μας έχει επιβληθεί.

Είναι το κράτος έκτακτης ανάγκης που έχει εξαθλιώσει το λαό με μισθούς και συντάξεις πείνας, είναι αυτό που επιβάλλει χαράτσια, επιβάλλει την ανεργία σε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, δολοφονεί τους -αυτόχειρες αφού το ίδιο είναι υπεύθυνο για την κατάσταση που τους έχει φέρει-, βάζει λουκέτα σε σχολεία και νοσοκομεία, επιτάσσει εργατικά σωματεία και όλα αυτά μέσα στα στενά πλαίσια της καταστολής-συκοφάντησης των κοινωνικών αγώνων.

Αλλά ως εδώ, δεν σκοπεύουμε να κάνουμε ούτε βήμα πίσω στην τρομοϋστερία που σπέρνουν. Δεν θα σταματήσουμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο, να διαδηλώνουμε, να συγκρουόμαστε με τη καταστολή, να δημιουργούμε οριζόντιες δομές, να οργανώνουμε σωματεία βάσης, να αναζητάμε την ελευθερία που μας στερούν. Γιατί μπορεί η εξουσία να φαίνεται κάτι το αδιαπέραστο, αλλά εμείς απαντάμε με την αλληλεγγύη μας, την αποφασιστικότητα και τις συλλογικές δομές για την ταξική αντεπίθεση μέχρι την κοινωνική επανάσταση. Γιατί μπορεί το μαχαίρι του χρυσαυγίτη, η μπότα του λιμενικού και το γκλόπ του μπάτσου να δολοφονούν ανθρώπους της τάξης μας, αλλά εμείς με όλες μας τις δυνάμεις θα τους κάνουμε ”το βίο αβίωτο”.

 

 

Κατεβάστε τα προηγούμενα τεύχη σε μορφή pdf: τεύχος 6ο, τεύχος 5ο, τεύχος 4οτεύχος 3ο, τεύχος 2οτεύχος 1ο

 

κείμενο ενάντια στους πολέμους και τα χημικά

κείμενο ενάντια στους πολέμους και τα χημικά που αυτοί παράγουν, που μοιράζεται στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης των χανίων.

ΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΤΕΡΑΤΑ

Από τα μέσα φεβρουαρίου έχει ξεκινήσει με άκρα μυστικότητα μια επιχείρηση μεταφοράς και καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της συρίας στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ κρήτης και ιταλίας. Τόνοι χημικών όπλων κάνουν ήδη βόλτες στην μεσόγειο (μια θάλασσα με μικρό ποσοστό ανανέωσης υδάτων) με ένα σαπιοκάραβο (36 ετών, χωρίς στεγανά, με μονό κύτος) πραγματοποιώντας μια μέθοδο καταστροφής που δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ ξανά εν πλω σε μεγάλη κλίμακα. Η έλλειψη σχεδιασμού, η βιασύνη και η προχειρότητα με την οποία πραγματοποιείται η διαδικασία είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε μια ακόμη περιβαλλοντική καταστροφή από τις αναρίθμητες που έχει προκαλέσει η πολεμική και καπιταλιστική μηχανή.

Σε τοπικό επίπεδο παρακολουθούμε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας από άρχοντες (δημάρχους,περιφερειάρχες), κόμματα και επιχειρηματίες οι οποίοι (όλος τυχαίως πριν ξεκινήσει η τουριστική σεζόν και εν όψη εκλογών) “ευαισθητοποιήθηκαν” για το περιβάλλον. Τόσα χρόνια βέβαια, αδιαφορούν για την καταστροφή που έχει προκληθεί στο νησί από την τουριστική βιομηχανία, τις βιομηχανικές ΑΠΕ και όχι μόνο. Χαρακτηριστικό της υποκρισίας αυτής είναι πως κανένας από αυτούς δεν μιλάει για την νατοϊκή βάση της σούδας, στην οποία σταθμεύουν πυρηνοκίνητα πολεμικά πλοία και υποβρύχια, αλλά και φρεγάτες με χημικά όπλα. Όλοι αυτοί οι τοπικοί παραγοντίσκοι που τώρα νοιάζονται για τα χημικά όπλα δεν αναφέρονται ποτέ στον θάνατο που σκορπάνε τα πλοία και τα αεροπλάνα που φεύγουν από την σούδα. Ούτε φυσικά και για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που εξαναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες λόγω των πολέμων. Και γιατί άραγε, αφού τα ντόπια αφεντικά αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σαν φτηνούς εργάτες και παράλληλα πλουτίζουν από τις εξόδους των στρατιωτών αλλά και από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της βάσης. Στα χανιά άλλωστε έχουμε σχεδόν εξοικειωθεί με τους ήχους ενός μαχητικού-βομβαρδιστικού αεροπλάνου πάνω από τα κεφάλια μας. Ένας ήχος που σπέρνει τρόμο σε μια γειτονιά στην λωρίδα της γάζας, για τους χανιώτες είναι μια ακουστική ενόχληση λίγων δευτερολέπτων.

Το ελληνικό κράτος ως μια ακόμα ιμπεριαλιστική μηχανή συμμετέχει στην νατοϊκή συμμορία, πραγματοποιεί κοινές ασκήσεις με άλλα τρομο-κράτη, συμμετέχει στην καταστολή εξεγέρσεων (αραβική άνοιξη), εισβάλει σε αφρικάνικες χώρες και άλλου (ιρακ, αφγανιστάν…), και όλα αυτά για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των δυτικών κρατών. Η γεωπολιτική θέση του ελλαδικού χώρου φέρνει το ελληνικό κράτος στο προσκήνιο των γεωστρατηγικών εξελίξεων και κάθε εληνική κυβέρνηση δεν χάνει την ευκαιρία να το εκμεταλλευτεί (οικονομική επέκταση στα βαλκάνια, λαθρεμπόριο καυσίμων, κατασκευαστικές εταιρείες σε λεηλατημένες χώρες,…). Το άλλοθι τους για να νομιμοποιηθούν στα μάτια του κόσμου είναι η μόνιμη εθνικιστική ρητορεία για τους εξωτερικούς εχθρούς του έθνους που καραδοκούν. Έτσι ακόμα και σε μια περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος βλέπουμε τον εξοπλιστικό προϋπολογισμό του κράτους να διογκώνεται αντιστρόφως ανάλογα με την λεηλασία που επιχειρεί σε μισθούς, συντάξεις, και δημόσιες δομές (υγεία, παιδεία, κτλ).

Γίνεται ολοφάνερο λοιπόν ότι το ζήτημα δεν είναι η διαδικασία της καταστροφής των χημικών όπλων ούτε μόνο η ύπαρξη τους, αλλά γι’ αυτό που προορίζονται: τον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι η ατμομηχανή του καπιταλισμού και της κυριαρχίας των κρατών. Είναι ένας ακόμα τρόπος να κρατήσουν τους υπηκόους τους υποτελείς και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους (οικονομικά και γεωπολιτικά) χωρίζοντας τους λαούς. Είναι αυτό που παράγει εκατομμύρια μετανάστες που όταν δεν δολοφονούνται στα σύνορα του δυτικού κόσμου, γίνονται οι αόρατοι παρανομοποιημένοι εργάτες των δυτικών μητροπόλεων. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν εξουσιαστή να λεηλατήσει την φύση. Δεν θα πολεμήσουμε κανένα πόλεμο για τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΧΗΜΙΚΟΣ
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”

κείμενο για τα κοινωνικά αγαθά

κείμενο για τα κοινωνικά αγαθά, που καλεί στην πορεία της παρασκευής 14/2 στις 18:00 στην πλ. Αγοράς και μοιράζεται στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης των χανίων.

Στέγη, ρεύμα, νερό, υγεία, παιδεία, μεταφορές είναι κοινωνικά αγαθά, όχι εμπορεύματα

Τα μνημόνια και τα υπόλοιπα μέτρα αναδιάρθρωσης απ’ το 2010, δεν αφορούν κάποιες αναγκαίες περικοπές για να ξεπληρωθεί το δημόσιο χρέος. Αυτά είναι (ή ήταν) δικαιολογίες για τους ευκολόπιστους. Πλέον δεν πείθουν κανέναν. Έχουμε να κάνουμε με μια συνολική ανατροπή και ανασυγκρότηση σε νέες βάσεις του ίδιου του πυρήνα των ταξικών και κοινωνικών σχέσεων που δομήθηκαν στα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση. Έτσι κοινωνικά αγαθά όπως η στέγη, το ρεύμα, το νερό, η υγεία, η παιδεία και οι μεταφορές μπαίνουν στην κλίνη του προκρούστη και προσαρμόζονται στη σε νέα συνθήκη.

Μέχρι πρότινος, γι’ αυτά τα αγαθά είτε υπήρχε κάποια κρατική “μέριμνα”, είτε λόγω μισθού υπήρχε η δυνατότητα χρήσης τους από κάποια τμήματα του πληθυσμού. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν κοινωνικά στρώματα για τα οποία σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτονόητα όπως οι μετανάστες και οι περιθωριοποιημένοι. Απλώς τώρα η συνθήκη του αποκλεισμού από τα αγαθά αυτά επεκτείνεται με βία σε όλο και ευρύτερα τμήματα. Όσον αφορά τη στέγη οι άνεργοι/αποκλεισμένοι όλο και πληθαίνουν και όταν τα όρια της “ανοχής” των ιδιοκτητών ξεπερνιούνται η αδυναμία πληρωμής του ενοικίου οδηγεί σε εξώσεις. Την ίδια ώρα η τρισκατάρατη ιδιοκτησία αφήνει χιλιάδες σπίτια να σαπίζουν είτε λόγω διαφωνιών των κληρονόμων είτε γιατί δεν συμφέρει να φτιαχτούν και αφήνονται επίτηδες για να πουληθούν ή να κατεδαφιστούν. Ταυτόχρονα έχει εδώ και καιρό ανοίξει η συζήτηση για κατασχέσεις στην πρώτη κατοικία από τις τράπεζες (που μέχρι τώρα είναι μπλοκαρισμένες, όχι γιατί κόπτονται για τους άστεγους που θα δημιουργήσουν, αλλά για να μην καταρρεύσει η αγορά ακινήτων). Τα τιμολόγια του ρεύματος ανεβαίνουν κατακόρυφα, μαζί με τα δημοτικά τέλη και τα χαράτσια που φορτώνονται στους λογαριασμούς, ενώ είτε η ΔΕΗ είτε ιδιώτες υπεργολάβοι κόβουν μαζικά τα ρεύματα, απ’ την αδυναμία πληρωμής τους. Και στο νερό πρόσφατα άλλαξε η τιμολόγησή του με διαβαθμίσεις κλίμακας στην χρήση του, ενώ μεσοπρόθεσμα έχει μπει στο πλάνο της ιδιωτικοποίησης (βλ. την περίπτωση π.χ. της Θεσσαλονίκης ή τα σχέδια που συνδέονται με τα υδροηλεκτρικά πάρκα με βάση τις ανεμογεννήτριες). Στην υγεία τιμολογούνται εξετάσεις, αλλάζουν τις ταξινομήσεις φαρμάκων που καλύπτονται ή όχι από ασφάλιση, διαλύουν ασφαλιστικά ταμεία, ανοίγουν απογευματινά ιατρεία επί πληρωμή σε κρατικά νοσοκομεία, βάζουν εισιτήρια, απολύουν γιατρούς, κυνηγούν μετανάστριες εργαζόμενες ως αποκλειστικές κτλ. Στο ίδιο μήκος και η παιδεία με εντατικοποίηση των εξετάσεων, ισχυρότερους ταξικούς φραγμούς για άνοδο στις βαθμίδες, απολύσεις εκπαιδευτικών, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων. Στις μεταφορές εδώ και χρόνια τα εισιτήρια ακριβαίνουν συνεχώς, οι έλεγχοι εντατικοποιούνται (με αποτέλεσμα ακόμα και νεκρούς, όπως ο Θ. Καναούτης), τα διόδια μπαίνουν το ένα μετά το άλλο. Το κράτος έκτακτης ανάγκης και τα αφεντικά κατηγοριοποιούν και αξιολογούν τους χρήσιμους και τους άχρηστους, ποιοι αξίζει να ζουν και ποιοι όχι.

Το κενό που αφήνει η υποχώρηση του κράτους πρόνοιας έρχονται να συμπληρώσουν πλήθος φιλανθρωπικών οργανώσεων της εκκλησίας, των δήμων, ΜΚΟ και των media (βλ. Σκάι). Όλοι αυτοί πουλούν ανθρωπισμό και πρόσκαιρη ανακούφιση για να νομιμοποιήσουν την άθλια ύπαρξή τους.  Έρχονται να κατευνάσουν την κοινωνική οργή, ώστε να μη στραφεί στους άμεσους υπαίτιους, το κράτος και τα αφεντικά. Ενδεικτικά στα χανιά μετά το θάνατο αστέγου ο Δήμος άνοιξε το γηροκομείο και το γήπεδο στην παλιά ηλεκτρική και όταν κόπασε ο θόρυβος έβαλε τους μπάτσους να τους πετάξουν έξω, ενώ όταν άστεγος κατέλαβε πρόσφατα κτίριο του πολυτεχνείου αμέσως τον πέταξαν έξω δείχνοντας ξεκάθαρα πως ούτε “λύση” θέλουν να “προσφέρουν”, ούτε να ανεχτούν ριζοσπαστικές μορφές λύσης των κοινωνικών αναγκών που ξεφεύγουν από τα όρια κράτους και φιλανθρωπίας.

Στον αντίποδα της φιλανθρωπίας οι ίδιοι οι κοινωνικοί αγώνες έθεσαν το ζήτημα της ανάγκης της αυτοοργάνωσης των κοινωνικών αναγκών με όρους αντιεμπορευματικούς, αλληλοβοήθειας και ενίσχυσης της ταξικής αλληλεγγύης. Κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, καταλήψεις κτιρίων, απαλλοτριώσεις ρεύματος, άρνηση πληρωμής εισιτηρίων, διοδίων, χαρατσιών ξεπηδούν σαν πρακτικές που εμπλουτίζονται με αγωνιστικά πολιτικά περιεχόμενα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά. Ενάντια στις λογικές της κρατικοποίησης και τα ψίχουλα της φιλανθρωπίας των αφεντικών, προτάσσουμε τη συλλογική επανοικειοποίηση των κοινωνικών αγαθών. Ενάντια στην ιδιοκτησία (ιδιωτική ή κρατική) προτάσσουμε τη συλλογική και ελεύθερη χρήση τους. Συνδέουμε τους επιμέρους αγώνες, επιδιώκουμε τη δικτύωση των αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών δομών αλληλοβοήθειας μέσα στα πλαίσια του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Για να τελειώνουμε μια και καλή με τους δυνάστες της ζωής μας.

ΠΟΡΕΙΑ • Παρασκευή 14/2 • πλ. Αγοράς στις 18:00

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”

 

 

άπατρις τεύχος 24ο

Kυκλοφόρησε το νέο φύλλο της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου Άπατρις – Γενάρης 2014

apatris_24_web2

Μπορείτε να κατεβάσετε το τεύχος 24 σε μορφή pdf από εδώ:

Περιεχόμενα φύλλου 24 :

  • Για την επίθεση στην εισπρακτική εταιρία Σιούφα σελ.3
  • Από τη Λαμπεντούζα στην Αμυγδαλέζα σελ.6
  • Όταν η σχολική καταπίεση επιβάλλεται με νόμους σελ.8
  • Αγροτικός συνεταιρισμός Λάρισας: Χρεοκοπία εννοιών και ανθρώπων σελ.9
  • Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό, δημόσιο και δωρεάν για όλους σελ.10
  • Παγκρήτιο δίκτυο αγώνα κατά των βιομηχανικών Α.Π.Ε., για την επιχειρούμενη φορολόγηση των αγροτεμαχίων σελ.12
  • Μια βιομηχανία διώξεων για τους αγωνιζόμενους ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική σελ.13
  • Αναδιανομή από τα κάτω προς τα πάνω, το παράδειγμα της Γερμανίας σελ.17
  • Η μεγάλη ψυχολογική παγίδα.  Η Θεωρία των (δύο;) Άκρων σελ.19
  • Το ναυάγιο της υποκρισίας: οι μετανάστες πέρα από τη Λαμπεντούζα σελ.21
  • Κείμενο του Τάσου Θεοφίλου εν όψει της δίκης του σελ.23
  • Βουλγαρία: Ένας άγνωστος αγώνας δίπλα μας σελ.25
  • Ολική αντιπαράθεση-Περιοδικό “Πανοπτικόν” σελ.27

Για επικοινωνία, διανομή ή ακόμη και συμμετοχή στο εκδοτικό εγχείρημα της Άπατρις ελάτε σε επαφή με το email apatris.news@gmail.com

 

συνέλευση αναρχικών – αντιεξουσιαστών