για την πορεία ενάντια στην αστυνομοκρατία με αφορμή τη δολοφονική καταδίωξη του Στράτου Π.

Σχετικά με τα γεγονότα της πορείας της 18ης Νοέμβρη και τους δύο συλληφθέντες

Στις 18/11/10 καλείται πορεία από αναρχικούς-αναρχικές, με αφορμή το θάνατο του Στράτου Π. στις 14/10/10, μετά από δολοφονική καταδίωξη από μπάτσους της ομάδας ΔΙΑΣ. Η πορεία καλέστηκε για να σπάσει τη σιωπή που είχε απλωθεί στην πόλη γύρω από το γεγονός και για να δώσει μια απάντηση στη δολοφονία, καθώς και στην ολοένα εντεινόμενη αστυνομοκρατία που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί, από το καθεστώς, στην πόλη. Στην πορεία συμμετείχαν περίπου 150-200 άτομα και ξεκινώντας από την πλατεία Αγοράς πορεύτηκαν μέσα από τις γειτονιές του άνω κουμ-καπί και των δικαστηρίων. Καθόλη τη διάρκεια, διμοιρίες ΜΑΤ, ασφαλίτες και ΔΙΑΣ ακολουθούσαν προκλητικά την πορεία, η οποία ανά διαστήματα σταματούσε απαιτώντας να φύγουν. Αφού πέρασε και σταμάτησε στο σημείο της δολοφονίας (Τσόντου Βάρδα και 8ης Δεκεμβρίου) συνέχισε προς την Γιαμπουδάκη. Στο ύψος των δικαστηρίων έγινε συμβολική επίθεση με μπογιές και πέτρες στο κτίριο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων ως απάντηση στην αστυνομική βία. Κατεβαίνοντας προς την πλατεία δικαστηρίων και ενώ το κλίμα ήταν έντονο, οι διμοιρίες που βρισκόταν εκεί έριξαν 3-4 δακρυγόνα. Το μπλοκ συνέχισε προς την Δημοκρατίας κι ενώ το κλίμα είχε δυναμιτιστεί, δέχτηκε επίθεση από το συρφετό των ΜΑΤάδων με μπροστάρηδες τα καθίκια της ασφάλειας, που φορώντας κράνη και με πτυσσόμενα σιδερένια γκλοπ στα χέρια, κυνήγησαν τους διαδηλωτές. Κατά τη διάρκεια του κυνηγητού, 2 διαδηλωτές συνελήφθησαν, τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα, και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Όλο το διάστημα, απ’ τη δολοφονική καταδίωξη και έπειτα, οι μπάτσοι με τη συνέργεια των media προσπαθούσαν αγωνιωδώς να συγκαλύψουν την υπόθεση, είτε σιωπώντας, είτε διαστρεβλώνοντας (“ήταν τροχαίο”) είτε ασκώντας πιέσεις, φοβούμενοι οποιαδήποτε καταγγελία ή  ποινική δίωξη. Έτσι, η έντονη και προκλητική παρουσία πλήθους μπάτσων στους δρόμους γύρω και πίσω απ’ την πορεία, δεν είχε παρά ένα διττό σκοπό: να εκφοβίσει και να καταστείλει όσους επέλεξαν να μη σιωπήσουν, και μέσα από την επιβολή μιας πρωτόγνωρης αστυνομικής κατοχής στην πόλη, να εμποδίσει την αλληλεπίδραση της πορείας και της κοινωνίας πάνω στο ζήτημα. Η παρουσία ΜΑΤ στην πλατεία Αγοράς και δικαστηρίων, οι περιπολίες ασφαλιτών στους δρόμους, το προκλητικό “τσεκάρισμα” σε διερχόμενα αυτοκίνητα από παρατεταγμένους ΜΑΤάδες, στα φανάρια ανάμεσα στην Αγορά και το 1⁰ Γυμνάσιο, ο τραμπουκισμός και οι έλεγχοι περαστικών, επέβαλαν ένα καθεστώς αστυνομοκρατίας για αρκετές ώρες, ακόμα και μετά το τέλος της πορείας. Αυτή η τακτική ούτε τυχαία είναι, ούτε αυθαίρετη. Στόχο έχει να αφομοιωθεί και να “νομιμοποιηθεί” βίαια στη συνείδηση της κοινωνίας η εντεινόμενη αστυνομική επιτήρηση ως κάτι φυσιολογικό, ως μια κανονικότητα. Ακόμα περισσότερο τώρα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, υπό το φόβο οξυμένων κοινωνικών συγκρούσεων, η καταστολή έρχεται να δράσει προληπτικά ώστε να πνίξει εν τη γεννέσει της κάθε αντίσταση.

Μπροστά στην ένταση της καταστολής και του ελέγχου πάνω στις ζωές μας, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, τη συλλογικοποίηση και την όξυνση των κοινωνικών αγώνων. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, οι 2 συλληφθέντες της πορείας της 18ης Νοέμβρη δεν είναι μόνοι. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όσους αντιστέκονται, σε όσους επιλέγουν να μη σιωπούν, σε όσους δε σκύβουν το κεφάλι μπροστά στις προσταγές των “από πάνω”. Απέναντι στην προσπάθεια του κράτους να εκφοβίσει μέσα από πολιτικές διώξεις, να προτάξουμε την αλληλεγγύη, δημιουργώντας αναχώματα στην κατασταλτική στρατηγική.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 2 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 18/11

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 24/11/10 στα δικαστήρια, στις 9:00

Αναρχικοί-Αναρχικές

του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού στο πανεπιστήμιο ρεθύμνου

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Το Σάββατο 23/10 κατά τις 00:30, μέλη της φασιστικής συμμορίας της Ο.Ε.Ρ, τα οποία υπέγραψαν με σπρέι στους τοίχους με φασιστικά σύμβολα, παραβίασαν το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο πανεπιστήμιο ρεθύμνου. Εν συνεχεία αφού συγκέντρωσαν εύφλεκτα υλικά μαζί με γκαζάκια, έβαλαν φωτιά. Από την έκρηξη που ακολούθησε προκλήθηκαν μεγάλες ζημιές στο χώρο.

Η χρονική στιγμή που επιλέχτηκε να γίνει αυτή η κίνηση δεν είναι καθόλου τυχαία. Ενώ το πανεπιστήμιο ήταν υπό κατάληψη (με τη πασπ να έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την περιφρούρηση της) ενάντια στο νέο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και αφού είχε προηγηθεί ένα διήμερο κινητοποιήσεων ενάντια στη σύνοδο των πρυτάνεων που γινόταν στην πόλη. Οι διαδηλώσεις που έγιναν (22/10 στην πόλη και 23/10 στο ξενοδοχείο που συζητούσαν οι πρυτάνεις) ήταν δυναμικές, με τη δεύτερη να έχει συγκρουσιακά χαρακτηριστικά και το αντιφασιστικό κλίμα και στις δύο ήταν έντονο, αφού τα συνθήματα εναντίον των φασιστών δεν σταματούσαν να φωνάζονται από μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Τα θρασύδειλα φασιστοειδή (των οποίων οι ενέργειες μόνο τέτοια χαρακτηριστικά έχουν) στόχευσαν σε έναν χώρο ανοιχτό, αυτοοργανωμένο που λειτουργεί μακριά από ιεραρχικές δομές και διαμεσολαβημένες σχέσεις (καφενείο χωρίς αντίτιμο, βιβλιοθήκη κ.τ.λ.) και στον οποίο κατά καιρούς έχουν φιλοξενηθεί διάφορες πολιτιστικές και πολιτικές ομάδες ενεργές στους κινηματικούς αγώνες της πόλης. Σκοπός της κίνησης λοιπόν ήταν η τρομοκράτηση αυτών που αγωνίζονται και ενός χώρου ρήξης και αντίστασης στη σημερινή μιζέρια του καπιταλισμού. Δυο μέρες μετά (26.10) στα χανιά εκτοξεύεται πέτρα με αναμένες φωτοβολίδες στο σωματείο μουσουλμάνων κρήτης, με σκοπό να προκληθεί εμπρησμός.

Τέτοιες κινήσεις έρχονται να συνδράμουν στα κατασταλτικά σχέδια του κράτους. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το κράτος βρίσκεται σε πλήρη συνεργασία με τους φασίστες. Από τις κατά καιρούς επιθέσεις φασιστών σε πορείες μέσα από τις γραμμές των μπάτσων (αντιρατσιστική διαδήλωση στον αγ. παντελεήμονα στις 07/07/09), τις μεταφορές τους με κλούβα των ματ και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, στο πλαίσιο της “εκκαθάρισης” του κέντρου της αθήνας (αγ. παντελεήμονα και άλλες περιοχές, κυνήγι μικροπωλητών στην ερμού κ.τ.λ.).

Σε καιρό καπιταλιστικής κρίσης που η επίθεση του κράτους σκληραίνει και δείχνει τα δόντια της απέναντι σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια (περικοπές μισθών, απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κ.τ.λ.), με σκοπό να διασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, οι αντιστάσεις και οι αγώνες προμηνύονται να ‘ναι άγριοι. Τώρα περισσότερο από ποτέ το κράτος εξοπλίζεται για την άγρια καταστολή των αγώνων που είναι σε εξέλιξη και αυτών που θα ΄ρθουν, άλλοτε ‘φανερά’ (καταστολή αποκλεισμού ακρόπολης από συμβασιούχους, επιστράτευση απεργών, διεύρυνση τρομονόμου ώστε να αφορά και διαδηλωτές/απεργούς κ.τ.λ) και άλλοτε ‘κρυφά’ (φασιστοειδή, παρακράτος).

Μέσα σε αυτό το κλίμα, κι ενώ η συσπείρωση του κόσμου σε ριζοσπαστικούς αγώνες μόνο φόβο στην εξουσία προκαλεί, η προπαγάνδα του κράτους εστιάζει στη συγκρότηση του εθνικού κορμού, μεταμφιέζοντας μια ξεκάθαρα ταξική επίθεση σε εθνική κρίση. Εκμεταλλευόμενο την ανασφάλεια που πηγάζει από την κρίση, τη φτώχεια και την ανεργία υιοθετεί μια πολιτική με φασιστικά χαρακτηριστικά. Στοχοποιεί τους μετανάστες και δημιουργεί κλίμα ανταγωνιστικό ανάμεσα στους καταπιεζόμενους, προσπαθώντας να τους διχάσει και να τους αποπροσανατολίσει από τον πραγματικό κοινό εχθρό. Σε αυτό έρχεται να βοηθήσει για άλλη μια φορά η προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης, τα οποία αναλαμβάνουν να διοχετεύσουν την πολιτική του κράτους ως γνήσια φερέφωνά του.

Η πόλωση της κοινωνίας είναι αναπόφευκτη λόγω των σημερινών άγριων συνθηκών που έχουν επιβληθεί από τη μεριά της κυριαρχίας απέναντι στους καταπιεζόμενους. Είναι επιτακτικό λοιπόν, πιο πολύ από ποτέ, να πάρουμε θέση στον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται, αλλιώς η σιωπή μας θα είναι και συνενοχή. Το ζήτημα του φασισμού είναι πρόβλημα μέσα στην κοινωνία και μας αφορά όλους. Ας χτυπήσουμε στη ρίζα τους τα φαινόμενα “φασιστικοποίησης”, “κανιβαλισμού” και ρουφιανιάς της κοινωνίας που παρατηρούνται. Δεν ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους και δεν τρώμε καμιά μασημένη τροφή που μας δίδεται απλόχερα απ’ τους ‘καλοθελητές’ εξουσιαστές και τα φερέφωνά τους. Να πολεμήσουμε τους κοινούς μας εχθρούς που είναι το κράτος, οι φασίστες, τα αφεντικά και κάθε άλλη εξουσιαστική λογική. Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, με όπλο μας την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση για μια κοινωνία μακριά από κάθε εξουσιαστική λογική.

H εθνική ενότητα με αίμα είναι βαμμένη

στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι

η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – “σαλταδόροι”

χανιά, νοέμβρης 2010

από την προβολή στα πευκάκια

Τη Δευτέρα 9 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε προβολή ντοκιμαντέρ για την αργεντινή, στα Πευκάκια Νέας Χώρας, από τη συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – “σαλταδόροι”. Το ντοκιμαντέρ (“Να φύγουν όλοι”) πραγματευόταν κυρίως τη δράση και την αντίληψη του κινήματος των ανέργων (πικετέρος) καθώς και άλλες μορφές κινητοποίησης και αυτοοργάνωσης των εξεγερμένων αργεντινών μετά το Δεκέμβρη του 2001. Την προβολή παρακολούθησαν γύρω στα 35 άτομα, μοιράστηκε σχετικό κείμενο για την κατάσταση στην Ελλάδα, ενώ υπήρχε και τραπεζάκι με βιβλία, μπροσούρες, εφημερίδες και προκηρύξεις.

ντοκιμαντέρ για τις μορφές οργάνωσης & αντίστασης κατά την οικονομική & κοινωνική κρίση στην Αργεντινή

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Τον τελευταίο καιρό το ελληνικό κράτος προφασιζόμενο την έξοδο από την οικονομική κρίση -που το κεφάλαιο δημιούργησε ως αναπόσπαστο μέρος της φύσης του-  και εκτελώντας ρητά τις εντολές του ΔΝΤ της ΕΚΤ και της ΕΕ εξαπολύει την σφοδρότερη επίθεση μεταπολιτευτικά στο σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Το προσωπείο του κράτους πρόνοιας που έδειχνε να εγγυάται μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και δημόσιους οργανισμούς έχει πλέον καταρρεύσει και την σκυτάλη έχει ήδη πάρει το κράτος ασφάλειας. Το κράτος ανίκανο να πείσει την κοινωνία για την αναγκαιότητα της ύπαρξης του, αναπροσαρμόζει το νομικό οπλοστάσιό του και  προχωράει στην περαιτέρω λεηλασία των ζωών μας, θεσμίζοντας ακόμα πιο σκληρούς όρους εκμετάλλευσης. Μέχρι πρότινος καλούμασταν να βάλουμε τη ζωή μας ενέχυρο επενδύοντας σε μια επίπλαστη ευμάρεια   για το παρόν και το μέλλον. Τώρα πια τα αφεντικά δεν έχουν καρότο, μόνο μαστίγιο. Τους ούτως ή άλλως επισφαλείς και εξοντωτικούς όρους (μαύρης) εργασίας διαδέχονται οι νέοι νόμοι για την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση που ωθούν στην εξαθλίωση ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας. Μπροστά στην εντεινόμενη οργή και δυσαρέσκεια του κόσμου, καθώς και την δυναμική αλληλεπίδραση που το ριζοσπαστικό κίνημα αναπτύσσει με “τους απο κάτω”, το κράτος θέτει σε εφαρμογή την στρατηγική της μηδενικής ανοχής για να θωρακίσει την κυριαρχία   του. Το κατασταλτικό του σχέδιο απλώνεται με διάφορες μορφές σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, με στόχο την εξόντωση όσων αγωνίζονται και την τρομοκράτηση οποιωνδήποτε εν δυνάμει αμφισβητήσουν τις προσταγές του.

Τα Μ.Μ.Εξαπάτησης, μέσα σε αυτή την κοινωνική δίνη, έχουν αναλάβει τη χειραγώγηση της οργής των εκμεταλλευόμενων, ως ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των αφεντικών. Το δύσκολο έργο του κράτους για την διατήρηση της, υπό κατάρρευση, κοινωνικής ειρήνης ανατίθεται στους δημοσιογράφους, οι οποίοι “αντικειμενικά” πάντα, φροντίζουν να αποπροσανατολίζουν το μένος του κόσμου, είτε “ανακαλύπτοντας” συνεχώς προσωπικές ευθύνες “επιφανών” και μη, είτε λασπολογώντας για τους αγωνιζόμενους, (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι απεργίες που μπλοκάρουν την κίνηση του χρήματος/εμπορεύματος, π.χ. η  απεργία των ναυτεργατών)   στοχεύοντας αφενός στην κοινωνική απονομιμοποίηση των μορφών αγώνα, και αφετέρου στην απόσπαση συναίνεσης για την καταστολή τους.

Αυτό όμως που όλοι, ίσως, γνωρίζουμε είναι ότι καμία κοινωνική κατάκτηση και κανένας κοινωνικός μετασχηματισμός δεν πραγματοποιήθηκε χωρίς μαχητικούς αγώνες. Στόχος των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που αποτελούν την αναπαραγωγική βάση του καπιταλισμού,  είναι η διάτρηση του κοινωνικού ιστού, η εκτόπιση οποιασδήποτε συλλογικής επιθυμίας και διαδικασίας, προωθώντας τον ατομισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητα, το “όλοι εναντίων όλων”. Αυτό που διακυβεύεται, λοιπόν για το κράτος, είναι η αφύπνιση συνειδήσεων, η απεμπλοκή  από τη μοιρολατρεία και την απάθεια, η οργή που μετουσιώνεται σε συνείδηση. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ούτε μόνο οικονομικό, ούτε ατομικό. Είναι κοινωνικό. Οι ατομικές λύσεις είναι το πεδίο πάνω στο οποίο δομείται ο κυρίαρχος λόγος, αποβλέποντας στην άμβλυνση των κοινωνικών-ταξικών συγκρούσεων, με σκοπό την διαιώνιση της εκμετάλλευσής μας προς όφελος μιας κοινωνικής μειοψηφίας.

Η κοινωνική αλλαγή με άξονα τις πραγματικές και δικές μας ανάγκες δεν γίνεται, λοιπόν, με γνώμονα το συμφέρον της εξουσίας. Το πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια για την αλλαγή των υπάρχουσων κοινωνικών σχέσεων, με την ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας,  που θα πηγάζουν όχι από φιλανθρωπία, αλλά από τη συνείδηση της θέσης μας στην πυραμίδα της κοινωνίας. Να ξεφύγουμε από τη λογική των “μερικών” αγώνων, και να σταθούμε αλληλέγγυοι δίπλα σε κάθε εκμεταλλευόμενο που αγωνίζεται, να αυτοοργανωθούμε και να ακονίσουμε τις συνειδήσεις μας, προχωρώντας με σταθερό βήμα προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση…

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

προβολή ντοκιμαντέρ “Que se vayan todos!” /“Να φύγουν όλοι!” (53′)

για τις μορφές οργάνωσης & αντίστασης κατά την οικονομική & κοινωνική κρίση στην Αργεντινή.

Δευτέρα 9/8/10, 21:00 στα Πευκάκια, Νέα Χώρα

συνέλευση αναρχικών – αντιεξουσιαστών  “σαλταδόροι”

χανιά, αύγουστος 2010



κείμενο που μοιράστηκε στο κέντρο και σε γειτονιές της πόλης σε 3.000 αντίτυπα

για την πολιτική απεργία της 5^ης του μάη, τους 3 νεκρούς και τους αγώνες

η απεργία

Την Τετάρτη 5 του μάη απεργιακές κινητοποιήσεις χιλιάδων διαδηλωτών συνταράσσουν κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου. Στην αθήνα ένα οργισμένο πλήθος 200.000 επισφαλών και “σταθερών” εργαζομένων, συνταξιούχων, φοιτητών, ανέργων, μαθητών, μεταναστών επί δύο και πλέον ώρες, μάχεται μανιασμένο τις δυνάμεις καταστολής που προστατεύουν τα ανάκτορα της εξουσίας, κάτω από το σύνθημα “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή”. Αψηφώντας τις κομματικές παραινέσεις για αποχώρηση από τη βουλή, για “ευπρεπη” συνθήματα και αυτοσυγκράτηση· αναγνωρίζοντας την κοινωνική αντι-βία ως δίκαιη και αναγκαία απάντηση απέναντι στις επιθέσεις των μπάτσων· βλέποντας ως ταξικό του εχθρό το ντόπιο πολιτικό σύστημα και όχι κάποιο εξωτερικό εχθρό· αρνούμενη τις εθνικιστικές κορώνες, μια ετερόκλητη κοινωνική δυναμική, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς, έδειξε με τις πιο άγριες και επιθετικές διαθέσεις ότι ανακαλύπτει δειλά-δειλά το συλλογικό αγώνα.

οι 3 νεκροί, τα άμεσα αποτελέσματα, οι ευθύνες και η αυτοκριτική

Αν και οι διαδηλώσεις της 5^ης μάη αποτέλεσαν μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου με τεράστια δυναμική και προοπτικές, ένα θλιβερό γεγονός έρχεται να αντιστρέψει το κλίμα υπέρ του καθεστώτος και να θέσει τεράστιους προβληματισμούς στο εσωτερικό του κινήματος. Η τραγική είδηση των τριών νεκρών εργαζομένων σε ιδιωτική τράπεζα, παγώνει τους διαδηλωτές, που σιγά-σιγά αρχίζουν να αποσύρονται από τα οδοφράγματα. Οι δυνάμεις καταστολής επανακτούν τον έλεγχο και επιβάλουν στην πράξη απαγόρευση κυκλοφορίας σε αρκετές περιοχές του κέντρου και ειδικότερα στα εξάρχεια. Εισβάλλουν στην κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαΐμη, στο στέκι μεταναστών καθώς και σε σπίτια ανθρώπων που απλώς διαμαρτύρονται για την έντονη παρουσία της αστυνομίας. Όποιος κυκλοφορεί και δεν “γεμίζει το μάτι” οποιουδήποτε μπάτσου ξυλοκοπείται, προσαγάγεται ή συλλαμβάνεται.

Αν κάποιος έμενε μόνο στις ευθύνες που έχει ο βγενόπουλος για το θάνατο των 3 εργαζομένων στο κάτεργο της τράπεζας, θα έμοιαζε με υπεκφυγή. Ναι, είναι γνωστό ότι τα αφεντικά ποτέ δε νοιάστηκαν για τη ζωή των εργαζομένων, αφού τη θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους. Ότι πολλές φορές χρησιμοποιούν τους υπαλλήλους ως ανθρώπινη ασπίδα, για να προστατέψουν την περιουσία τους από τις συμβολικές επιθέσεις των διαδηλωτών. Ότι οι πιέσεις που δέχονται οι εργαζόμενοι για να μην απεργήσουν είναι αφόρητες. Άλλωστε όλες αυτές τις ευθύνες τις κατήγγειλαν πρώτοι οι ίδιοι οι συνάδελφοι των νεκρών. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναλογιστούμε τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν νεκροί απ’ τη “δική μας πλευρά” από αναθυμιάσεις, έπειτα από πυρπόληση κτιρίου/καπιταλιστικού στόχου.

Ως κομμάτι του κινήματος, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια ή να υιοθετούμε λογικές “παράπλευρων απωλειών”, κάτι που κατεξοχήν επικαλείται η κυριαρχία, για να δικαιολογήσει τις δολοφονικές πρακτικές της. Χρειάζεται να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο η οργή που συσσωρεύεται σε μεγάλα κομμάτια πληθυσμού, οδηγεί κάποια άτομα στο σημείο, με έναν αντίστροφο τρόπο, να ενσωματώνουν απάνθρωπες λογικές και αξίες του εξουσιαστικού συστήματος. Πώς γίνεται η κοινωνική αντι-βία να στρεβλώνεται και να καταλήγει να αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή και για το αν ή όχι υπάρχουν εργαζόμενοι μέσα σε ένα κτίριο; Πώς γίνεται η αντι-βία από μέσο αγώνα και αυτοάμυνας, να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό; Ή πώς γίνεται την ώρα που η αντι-βία ασκείται από μεγάλο πλήθος διαδηλωτών και ξεφεύγει από τα χέρια των “ειδικών”, την ώρα που πραγματώνεται η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, όταν επί δεκαετίες προτάσσονται η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να εισβάλλει από την πίσω πόρτα ο ατομισμός του χειρίστου είδους και οι λογικές “όλοι εναντίον όλων”;

οι χειρισμοί και οι στόχοι της κυριαρχίας

Η κυριαρχία βρήκε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να περάσει από τη θέση του αμυνόμενου, σε αυτή του επιτιθέμενου. Οι πολιτικοί και οικονομικοί εκπρόσωποι ενός κατεξοχήν και εξ ορισμού δολοφονικού συστήματος, υπεύθυνοι για χιλιάδες θανάτους, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στη βουλή και στα τηλεπαράθυρα, απαιτώντας την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Τα media σπάνε την απεργία και ξερνούν ό,τι εμετική κατηγορία μπορεί να φανταστεί κανείς για όσους αγωνίζονται. Οι κομματάρχες βρήκαν την ευκαιρία να συμμαζέψουν όσους ξεφεύγουν από την κυρίαρχη γραμμή. Πιπιλίζοντας τις γνωστές κατηγορίες περί προβοκατόρικων στοιχείων, που δεν είχαν καμία σχέση με την “ειρηνική” διαδήλωση, προσπαθούν να απαξιώσουν μια βίαιη και μαχητική πορεία. Διάφορα φασιστοειδή βρήκαν ευκαιρία να ξεμυτίσουν ξανά, ως παραδοσιακοί εχθροί κάθε κοινωνικού αγώνα, υιοθετώντας εξ ολοκλήρου την κρατική προπαγάνδα. Εκμεταλλευόμενοι πολιτικά τους 3 νεκρούς και ξανασκοτώνοντάς τους, άρχισαν να ξερνούν τα δηλητήρια του εθνικισμού και του μίσους.

Οι στόχοι του εξουσιαστικού συρφετού δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαροι. Όπως εδώ και πολύ καιρό, έτσι και τώρα, θέλουν να σπιλώσουν και να εγκληματοποιήσουν ένα ολόκληρο πολιτικό χώρο (αναρχικούς /αντιεξουσιαστές). Θέλουν να τον απομονώσουν πολιτικά και να κόψουν τους δεσμούς που αναπτύσσει με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, μέσα από τη συμμετοχή του στους αγώνες. Ακόμη παραπέρα, προσπαθούν να απαξιώσουν και να λοιδορήσουν τους κοινωνικούς αγώνες, ταυτίζοντας τους διαδηλωτές με δολοφόνους και κάθε πορεία με μια μηχανή καταστροφής και χάους. Ωστόσο το σημαντικότερο για την κυριαρχία είναι να σπάσει την ανοχή και τη νομιμοποίηση που απολαμβάνει η κοινωνική αντι-βία. Όλο και περισσότερος κόσμος είχε αρχίσει όχι μόνο να αποδέχεται την αντι-βία ως μέσο αγώνα, αλλά και να τη χρησιμοποιεί απαντώντας με αυτό τον τρόπο στη λεηλασία της ζωής από την εξουσία.

για το ζήτημα της κοινωνικής αντι-βίας

Πρώτη και καλύτερη η εξουσία γνωρίζει πως η βία με την οποία δηλητηριάζει τις κοινωνικές σχέσεις, θα της επιστραφεί με τη μορφή της αντι-βίας από την πλευρά των καταπιεσμένων. Η ιστορία των κινημάτων ποτέ δεν ήταν ένα ρομαντικό παραμύθι ανθρώπων που απλά φώναζαν στους δρόμους (φιλελεύθερη εκδοχή). Όπως και ποτέ δεν ήταν μια θλιβερή ιστορία καταστολής και σφαγής “ανήμπορων και αβοήθητων” αγωνιστών (αριστερή εκδοχή). Η ιστορία των αγώνων είναι ένας αδιάκοπος ανταγωνισμός μεταξύ των κυρίαρχων και των καταπιεσμένων, όπου το στοιχείο της κοινωνικής αντι-βίας αποτελούσε μια δίκαιη μορφή αυτοάμυνας και μέσο για την κοινωνική απελευθέρωση. Από τα φοιτητικά του 2006-7, το δεκέμβρη του 2008 μέχρι τις απεργίες του φλεβάρη-μάρτη του 2010 και της 5^ης μάη, φαινόταν ότι η χρήση πολιτικής αντι-βίας άρχισε να διευρύνεται. Όλο και περισσότερα κομμάτια διαδηλωτών οικειοποιούνται τη βία και την αναγνωρίζουν ως αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για αξιοπρέπεια.

Οι τρόποι και οι μορφές της κοινωνικής αντι-βίας και των μέσων του αγώνα γενικότερα, δεν θα μας υποδειχθούν από κανένα υπηρέτη του χρεοκοπημένου καθεστώτος. Αυτά κρίνονται και επαναπροσδιορίζονται μέσα από τις κινηματικές δομές και συνελεύσεις και όχι στα τηλεπαράθυρα των media, με τη μορφή του απολογισμού και της κατάθεσης πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης.

οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές

Τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την εξέγερση του 2008, ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος κινήθηκε σε μια κατεύθυνση να κοινωνικοποιήσει ακόμα περισσότερο τις αξίες, τις αντιλήψεις και τις πρακτικές του. Πήρε πολιτικές πρωτοβουλίες, επικοινώνησε το λόγο του, ανέλαβε τις πολιτικές του ευθύνες, δεν φοβήθηκε την αλληλεπίδραση με άλλα κομμάτια της κοινωνίας, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία του. Τίμια και ειλικρινά, χωρίς ιδιοτέλεια προσπάθησε να αφουγκραστεί τις κοινωνικές εξελίξεις και να ανταποκριθεί σε αυτές, εμπλουτίζοντας τους αγώνες με ριζοσπαστικό περιεχόμενο. Αν τώρα φαίνεται να υπάρχουν προβληματικές σε αυτή την αλληλεπίδραση, δεν μπορεί αυτό να μας οδηγήσει σε οπισθοχώρηση και εσωστρέφεια. Δεν μας αρμόζει να αποτραβηχτούμε και να ορίσουμε εκ νέου την ταυτότητα του αναρχικού. Να πούμε το ποιος είναι και ποιος δεν είναι αναρχικός, το ποιος χωράει και ποιος δεν χωράει στα όρια του κινήματος. Η αυτοκριτική μας να βρει τα πολιτικά και κοινωνιολογικά αίτια που οδήγησαν σε αυτό το τραγικό γεγονός και όχι αποκλειστικά η επίρριψη ατομικών ευθυνών.

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τις δομές μας, χωρίς να χτίσουμε τοίχους γύρω μας. Να προτάξουμε προς τα έξω τους τρόπους με τους οποίους θα εμπλουτίσουμε το περιεχόμενο του κοινωνικού αγώνα με τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας. Κι αυτό όχι με ένα φραστικό τρόπο, αλλά έμπρακτα με τη δημιουργία ανταγωνιστικών κοινωνικών σχέσεων απέναντι στις συστημικές λογικές. Να ξεκαθαρίσουμε την αναγκαιότητα της αντι-βίας ως μέσο για την κοινωνική απελευθέρωση και όχι ως αυτοσκοπό. Χρειαζόμαστε μια στρατηγική που θα έχει σα στόχο να αναπτύξει κοινωνικούς δεσμούς και πολιτικές σχέσεις με άλλα κοινωνικά κομμάτια, για την οργάνωση και το χτίσιμο ευρύτερων αντι-θεσμικών, ριζοσπαστικών δομών. Την ώρα που η λεηλασία της ζωής παίρνει αδιανόητες διαστάσεις, την ώρα που μεγάλα κοινωνικά στρώματα επιλέγουν το συλλογικό αγώνα, που μοιάζει να μπαίνει σε μακροχρόνια φάση και διαφαίνονται στοιχεία ταξικής συνείδησης, δεν μπορούμε παρά να είμαστε μέσα και δίπλα τους.

Εκεί που αναπνέουμε, έξω στο δρόμο.

όλα συνεχίζονται . . .

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – “σαλταδόροι”

χανιά, ιούνης 2010