Η αλυσίδα είναι μέσα στην καρδιά, η σκέψη ήταν δεμένη, οι μορφές της ζωής είχαν αποτυπωθεί μέσα στο μυαλό, η συνήθεια τις είχε στεριώσει.

Το κοινωνικό σύστημα είχε πλάσει αυτούς τους ανθρώπους, ήταν μέσα τους, κατά κάποιον τρόπο είχε γίνει η ίδια τους η ουσία.

Δεν επαναστατούσαν εναντίον της πραγματικότητας γιατί είχαν γίνει ένα με αυτήν…

Από την άλλη, υπάρχουν συνειδήσεις όπως του Άρη Σειρηνίδη, που δεν αφομοιώθηκαν σ’ αυτή την κτηνώδη πραγματικότητα και γι’ αυτό δικάζεται σήμερα. Γιατί όπως αναφέρει και ίδιος: «Η ανάλυση, λοιπόν, του πολιτικού μου DNA αποκτά πρωταρχική σημασία στην ανάγνωση των ιδιαίτερων γνωρισμάτων της δίωξής μου. Γιατί αυτό που τελικά στοχοποιεί το κράτος σε αυτή τη δίκη -όπως και στις δίκες άλλων συντρόφων που έρχονται-, πέρα και από τις πράξεις που αποδίδονται, είναι το φαντασιακό του αγώνα και της αντίστασης που καθένας/μια από μας αντιπροσωπεύει »

Σήμερα 17 Μάρτη δικάζεται ο αναρχικός Άρης Σειρηνίδης, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 12 Μαΐου στις φυλακές Κορυδαλλού για μια υπόθεση που συνιστά μια από τις πιο εξόφθαλμες σκευωρίες μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Στις 3 Μαΐου συλλαμβάνεται σε αστυνομικό μπλόκο και αρχικά του αποδίδεται από τα έμμισθα παπαγαλάκια της ασφάλειας μια ληστεία σε πολυκατάστημα που είχε γίνει την ίδια μέρα, καθώς και απόπειρα δολοφονίας υπαλλήλου. Σύντομα όμως οι ίδιοι οι μπάτσοι διαψεύδουν τις πληροφορίες που διέρρεαν προς τα ΜΜΕ για τη ληστεία και κρατούν προσωρινά τον Άρη Σειρηνίδη για κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Μετά από πολλές και σκόπιμες καθυστερήσεις στην όλη διαδικασία και λίγο πριν αφεθεί ελεύθερος, ένα καφκικού τύπου σενάριο από την ασφάλεια, θα τον οδηγήσει στις φυλακές Κορυδαλλού για ένα περιστατικό που είχε συμβεί περίπου πριν ένα χρόνο. Ο Άρης Σειρηνίδης θα κατηγορηθεί ως «ο τρελός με το σομπρέρο και τις σαγιονάρες» που πυροβόλησε τους αστυνομικούς των ΜΑΤ στην περιοχή των Εξαρχείων τον Ιούλιο του 2009. Μοναδικό και «αδιάσειστο» αποδεικτικό στοιχείο είναι η ταύτιση του βιολογικού υλικού (DNA) σε μια χειρουργική μάσκα που βρέθηκε στον τόπο του συμβάντος, με υλικό DNA από το πορτοφόλι του. Πέραν τούτου, όλες οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων αθωώνουν τον Άρη Σειρηνίδη κάνοντας λόγο για έναν άνθρωπο με τελείως διαφορετική εξωτερική εμφάνιση, καθώς και των ίδιων των αστυνομικών που λένε ότι δεν είδαν τον άνθρωπο που πυροβόλησε να πετάει τη μάσκα. Αυτό που κάνει πρωτόγνωρη τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή βάσει ενός αποδεικτικού στοιχείου που μόνο η αστυνομία μπορεί να διαχειριστεί και υποτίθεται ότι δεν υπάρχει αμφιβολία για τα αποτελέσματα της μικροβιολογικής έρευνας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

ΔΙΚΗ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΡΤΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

συνελευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, Χανιά

Μικροφωνική πραγματοποιήθηκε στις 8/2 σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Φαίη Μέγιερ, από Αναρχικοούς-ές, αντιεξουσιαστές-ριες για την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο

ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΦΑΝΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

«Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες».

Φαίη Μέγιερ

Στις 14/01/11 συλλαμβάνεται η Φαίη Μέγιερ από τους τρομοκράτες της αντιτρομοκρατικής. Την προηγούμενη μέρα συλλαμβάνουν 4 άτομα του αναρχικού χώρου για τα οποία εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης για εμπρηστική ενέργεια  που είχε πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια τα δαιμόνια μυαλά της αντιτρομοκρατικής συνδέουν τη Φαίη και τα άλλα 4 άτομα με ανύπαρκτη τρομοκρατική οργάνωση. Το κατηγορητήριο στήνεται αυτόματα στα εργαστήρια της αστυνομίας με μόνο στοιχείο τη φιλική της σχέση με έναν από τους συλληφθέντες.

Παράλληλα η αστυνομία δίνει τη σκυτάλη στα ΜΜΕ δημιουργώντας  ένα όργιο παραπληροφόρησης με στόχο την «τηλε»καταδίκη των συλληφθέντων πριν ακόμα γίνουν γνωστές οι κατηγορίες που τους αποδίδονταν. Το σενάριο των μπάτσων παρουσιάζει τη Φαίη σαν κόρη μελών της Ε.Ο RAF που έδρασε στη Γερμανία. Το σενάριο φάνταζε ωραίο στα μυαλά των αξιωματικών της «αντιτρομοκρατικής», όπως άλλωστε και στα μυαλά των δημοσιοκάφρων που το αναπαράγουν αυτούσιο. Το σενάριο αυτό αποδείχθηκε εντελώς ηλίθιο όταν ο υποτιθέμενος νεκρός από πιστολίδι με μπάτσους πατέρας της Φαίης βρέθηκε με σάρκα και οστά να ζει στη Γερμανία. Καθώς και η μητέρα της από μέλος της RAF για την οποία εκρεμμούσε διεθνές ένταλμα σύλληψης, αποδεικνύεται ότι το μόνο κοινό στοιχείο που έχει με την RAF είναι απλά μια συνωνυμία. Το καθεστώς , οι μηχανισμοί του και τα παπαγαλάκια τους ξεγυμνώθηκαν επιβεβαιώνοντας ότι το «η αστυνομία σας μιλάει μέσα από τα δελτία των ειδήσεων» δεν είναι απλά ένα σύνθημα, αφού και οι ίδιοι παραδέχτηκαν ότι: «Εμείς απλά αναπαράγουμε ότι μας λέει η αστυνομία».

Η υπόθεση της Φαίη δε διαφέρει από άλλες υποθέσεις στην ουσία της.  Η στρατηγική τους είναι ίδια και έχει εφαρμοστεί σε αρκετούς αγωνιστές. Πολλοί έχουν συρθεί σε δίκες, πολλοί έχουν φυλακιστεί με στοιχεία που κατασκευάζονται στα εργαστήρια της ΕΛ.ΑΣ και διοχετεύονται στα ΜΜΕ. Η Φαίη δεν διώκεται απλά λόγω των φιλικών της σχέσεων, διώκεται κυρίως λόγω της δράσης της ως αναρχική. Το καθεστώς θέλει να «βγάλει από τη μέση» αυτούς που αντιστέκονται, αυτούς που με πράξεις και λόγο βρίσκονται απέναντι στις επιλογές του. Η καταστολή και η κατασυκοφάντηση του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου έχει ενταθεί λόγω της θέσης που έχει πάρει απέναντι στο υπάρχον, ειδικά μετά το Δεκέμβρη του ’08, που ολοένα και περισσότερα κομμάτια του, επιλέγουν να επιτεθούν με όλα τα μέσα. Τα τελευταία χρόνια οι ιδέες και οι πρακτικές αυτές διοχετεύονται και σε άλλα κοινωνικά κομμάτια που επιλέγουν δίκαια να επιτεθούν  στο ανθρωποφάγο κράτος και τους θεσμούς του. Άμεσο είναι το παράδειγμα του αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, της Λευκίμμης και άλλων περιπτώσεων όπου υιοθετήθηκαν πρακτικές κοινωνικής αντιβίας, οι απεργίες της 5ης Μάη και 15ης Δεκέμβρη,  καθώς και οι δράσεις ενάντια στα διόδια και την αύξηση του εισιτηρίου στα ΜΜΜ, οι οποίες οργανώθηκαν με βάση ακηδεμόνευτες και αδιαμεσολάβητες λογικές. Έτσι τα όρια της καταστολής δεν περικλείουν μόνο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και οποιονδήποτε άλλο αποφασίσει να πάρει θέση μάχης απέναντι στις κρατικές επιλογές. Το παραπάνω έρχεται να μας θυμίσει και η αναβάθμιση  του κρατικού οπλοστασίου (βλέπε καινούργιο τρομονόμο, χρήση καμερών).

Για μας το ζήτημα της καταστολής τοποθετείται ακριβώς σε σχέση με τη θέση μάχης που παίρνει ο καθένας. Αυτή μας η θέση απεμπλέκει το ζήτημα της καταστολής και της αλληλεγγύης από τις έννοιες «αθώος» ή «ένοχος» της δικαιοσύνης του καθεστώτος. Σε καμία περίπτωση δεν πέφτουμε στην παγίδα να υπογράψουμε χαρτί πολιτικών φρονημάτων. Οι πολιτικοί κρατούμενοι υφίστανται την ομηρία του κράτους ακριβώς για τη θέση που έχουν λάβει στον κοινωνικό πόλεμο. Είτε έχουν αναλάβει την πολιτική  ευθύνη για τις πράξεις τους, είτε βρίσκονται αιχμάλωτοι μέσω κατασκευασμένων κατηγορητηρίων, η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, μακριά από διαχωρισμούς και αφορισμούς.

Η Φαίη τις επόμενες μέρες πρόκειται να περάσει από συμβούλιο που θα αποφασίσει την προφυλάκισή της ή όχι.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΦΑΙΗ ΜΕΓΙΕΡ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Αναρχικοί-ές, αντιεξουσιαστές-ριες για την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους

Για το σάββατο 3.7. ήταν προγραμματισμένη συναυλία για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων συντρόφων στην πλατεία της Αγοράς. Από νωρίς μοιράζονταν κείμενα, ενώ είχε στηθεί και τραπεζάκι με βιβλία, μπροσούρες και έντυπα. Συνολικά πέρασαν πάνω από 400 άτομα, ανάμεσά τους πολλοί μαθητές. Επίσης υπήρξε κόσμος που ήρθε μόνο και μόνο για να ενισχύσει οικονομικά. Τα χρήματα που μαζεύτηκαν ήταν ανέλπιστα πολλά, κάτι που δείχνει ότι όσοι παρευρέθηκαν ήρθαν συνειδητά για να στηρίξουν μια πολιτική κίνηση και όχι απλώς για να χαζέψουν ένα “πολιτιστικό γεγονός”.

Και μερικές φώτο

οικονομικής ενίσχυσης των φυλακισμένων συντρόφων

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ολομέτωπη επίθεση. Νιώθουμε στο πετσί μας την οικονομική αφαίμαξη, την ισοπέδωση μακροχρόνιων κοινωνικών κατακτήσεων, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τις απολύσεις. Στο όνομα της δημοκρατίας και της σωτηρίας του έθνους οδηγούνται σε εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Ταυτόχρονα οι διαχειριστές του κεφαλαίου, οι τράπεζες και οι επενδυτικοί οίκοι παρουσιάζουν τεράστια κέρδη και με τη στήριξη του κράτους έχουν επιβάλει μια καθημερινότητα-κόλαση.

Η απάντηση στα παραπάνω υπήρξε άμεση. Χιλιάδες κόσμου κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους, διαδηλώνει δυναμικά και συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής, παρ’ όλη την προσπάθεια εργατοπατέρων και πολιτικάντηδων να εκτονώσουν και να καταστείλουν τη διάχυτη κοινωνική οργή. Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, συνεχείς αυτο-οργανωμένες δράσεις, ένα ευρύ φάσμα της κοινωνίας ριζοσπαστικοποιείται, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί πως το όνειρο της κοινωνικής ανέλιξης, της ευημερίας και του πλουτισμού αποδείχθηκε απατηλό.

Απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες, το κράτος και τα τσιράκια του (μπάτσοι, μμε) αντιπαραβάλουν την καταστολή και την τρομοκρατία. Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία. Κυριαρχεί το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Πορείες διαλύονται με τόνους χημικά, ξύλο και συλλήψεις αγωνιστών. Το υποτιθέμενο κράτος πρόνοιας είναι ξεκάθαρα πλέον ένα αστυνομικό κράτος με οργουελική οργάνωση. Κάμερες παντού, τρομοκράτηση εργαζομένων, προληπτικές συλλήψεις, ποινικοποίηση φιλικών σχέσεων, επιθέσεις σε στέκια και κοινωνικούς χώρους, τρομονόμοι, σπίλωση αγωνιστών από τα μμε, εξοντωτικές ποινές και εγκλεισμοί στα κολαστήρια που θέλουν να ονομάζουν σωφρονιστικά ιδρύματα. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως η κρατική καταστολή στοχεύει σε κάθε κοινωνικό υποκείμενο που αντιστέκεται στην καλπάζουσα βαρβαρότητα. Τα περί πάταξης της εγκληματικότητας και “προστασίας του πολίτη” είναι μόνο για τους αδαείς ή τους εχθρούς μας.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες αγωνιστές έγκλειστοι στα κελιά της δημοκρατίας τους και εκατοντάδες άλλοι που διώκονται είτε λόγω μιας γενικότερης συγκρουσιακής πολιτικής δράσης, είτε λόγω αξιοπρεπούς ατομικής επιλογής, είτε επειδή η ενεργή τους συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες τούς έβαλε στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Επιλογές που τους έφεραν απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τους θεσμούς, σε μια εποχή που το καθεστώς οργανώνει τις άμυνές του απέναντι στην κοινωνική/οικονομική κρίση, ψάχνοντας εξιλαστήρια θύματα για τον παραδειγματισμό της κοινωνίας. Σύντροφοι επικηρύσσονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με τεράστιες εγγυήσεις και εξαντλητικές δίκες.

Απ’ τη μεριά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όσους βρίσκονται αιχμάλωτοι για τις πολιτικές τους επιλογές. Πόσο μάλλον σε μια τέτοια περίοδο κοινωνικής αναταραχής, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη υλικής στήριξής τους. Επιλέγουμε να μην τους αφήσουμε μόνους. Θα βαδίσουμε μαζί με αυτούς που επιλέγουν το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Μέσα κι έξω απ’ τα κελιά συνεχίζουμε να στεκόμαστε απέναντι στις επιλογές της κυριαρχίας, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα. Για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια…

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΜΟΝΟΙ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ στους ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Συναυλία για την οικονομική ενίσχ υσης των φυλακισμένων συντρόφων

Σάββατο 3 του Ιούλη στην πλ. Αγοράς, μετά τις 21:30

●ΧΑΣΜΑ

●DESPITE EVERYTHING

●33 DEAD BOYS in the FRIDGE

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – “σαλταδόροι”

χανιά, ιούλης 2010

Στις 24/6 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική έξω από το κτίριο παπαδοπέτρου, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Σ. Σεϊσίδη. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο.

Η δημοκρατία εκδικείται…

Για την υπόθεση του Σίμου Σεϊσίδη

Στις 3/5/2010 ο Σίμος Σεϊσίδης καταδιώκεται και πυροβολείται πισώπλατα από την αστυνομία στο Γκάζι, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια απειλή από τον ίδιο, και αφού έχει θεωρηθεί ύποπτος για ληστεία που έγινε την ίδια μέρα, ώρες πριν στον Ταύρο. Μια υποτιθέμενη ενοχή η οποία αργότερα καταρρίφτηκε, αλλά αφέθηκε αρχικά να διαρρεύσει στα ΜΜΕ ώστε να δικαιολογηθεί η δολοφονική τακτική της αστυνομίας. Τραυματισμένος συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, όπου τον επαναφέρουν στην ζωή. Γίνεται διάγνωση βαρέου τύπου τραύματος στην μηριαία αρτηρία και χειρουργείται. Μετά από 2 μέρες μεταφέρεται στο ΚΑΤ, χειρουργείται για δεύτερη φορά και αργότερα, το τραυματισμένο του πόδι ακρωτηριάζεται.

Οι συνθήκες παραμονής του στο νοσοκομείο δεν θυμίζουν σε τίποτα νοσηλεία ασθενή με σοβαρό πρόβλημα υγείας και γεννούν σοβαρά ερωτηματικά για την αναγκαιότητα του ακρωτηριασμού. Αντί για την εντατική μεταφέρεται σε δωμάτιο κλουβί με την συνεχή παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, εντός και εκτός δωματίου, οι οποίες δημιουργούν κλίμα τρομοκρατίας. Απαγορεύεται η είσοδος στον δικηγόρο του, σε γιατρούς που δεν συνεργάζονται με την αστυνομία, μέχρι και στην οικογένεια του με την συνδρομή συγκεκριμένου γιατρού, ο οποίος στις έντονες διαμαρτυρίες της μητέρας απάντησε αυτολεξεί “καλά κάνουν και δεν σας αφήνουν, θα τον φροντίσουμε εμείς”! Μόνο με την επέμβαση άλλου γιατρού και της προϊσταμένης νοσοκόμας, που κράτησαν αξιοπρεπή στάση, οι οικείοι του κατάφεραν να τον δουν. Αντιδρώντας στην  κατάσταση που επικρατεί, η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών εκδίδει ανακοίνωση που καταδικάζει τις συνθήκες νοσηλείας του. Χαρακτηριστικά, αναφέρεται ότι αστυνομικοί φωτογράφιζαν τον κρατούμενο/ασθενή κατά την διάρκεια της εξέτασης, του καθαρισμού περιττωμάτων και της αλλαγής ενδυμασίας.

Στη συνέχεια ξαναμεταφέρεται κατά την διάρκεια της νοσηλείας του, στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού αυτή την φορά, όπου παραμένει μέχρι και σήμερα. Και ενώ η κατάστασή της υγείας του παραμένει σοβαρή και η διαδικασία τοποθέτησης τεχνητού μέλους δεν έχει ολοκληρωθεί, εκδίδεται εξιτήριο για την  μεταφορά του στις φυλακές. Αστυνομία και Υπουργείο Δικαιοσύνης συνεχίζοντας την φαρσοκωμωδία που έχουν στήσει, και θεωρώντας ότι ικανοποιούν το αίτημα παραμονής του Σίμου σε νοσοκομείο, τον “χρεώνουν”, στο απάνθρωπο και ακατάλληλο για την κατάστασή του, νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού. Την Πέμπτη 24/6 ο δικηγόρος του καταθέτει αίτηση αποφυλάκισης και παραμονής του Σίμου στο νοσοκομείο. Η σωματική και ψυχολογική του εξόντωση όμως δεν σταματάει εδώ, καθώς την Δευτέρα 28/6 περνάει εκ νέου ανακριτή για την υπόθεση αρπαγής οπλισμού του φρουρού του Κεδίκογλου, κατηγορία που στηρίζεται αποκλειστικά σε υποτιθέμενη ταυτοποίηση παράνομα ληφθέντος γενετικού υλικού με αδέσποτη τρίχα..

Ενώ όλα αυτά διαδραματίζονται στους χώρους των νοσοκομείων, το κράτος, με την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ, στήνει την ηθική και πολιτική εξόντωσή του. Η τακτική του κράτους να ποινικοποιεί και να στέλνει στα κάτεργα αγωνιστές δεν είναι κάτι νέο. Στα πλαίσια της κυριαρχίας της εξουσίας και της καταστολής κάθε αντίδρασης, πολιτικοί χώροι ποινικοποιούνται, άνθρωποι με κινηματική και αγωνιστική δράση χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι και τρομοκράτες, συντροφικές και φιλικές σχέσεις θεωρούνται ενοχοποιητικά στοιχεία. Έτσι και ο Σίμος, λόγω της έντονης πολιτικής του δράσης και της φιλικής του σχέσης με τον αναρχικό Γ.Δημητράκη, αντιμετωπίζεται ως “συνήθεις ύποπτος” και κατηγορείται το 2006, χωρίς στοιχεία, για συμμετοχή του στην ληστεία της Εθνικής Τράπεζας στη Σόλωνος και για πολλές άλλες “ορφανές” ληστείες. Αποκορύφωμα είναι το 2009, όπου το κράτος επικυρρήσει τον Σίμο,μαζί με τον αδερφό του Μάριο και τον Χρήστο Τσιρώνη έναντι 600.000€, καλώντας τους πολίτες να γίνουν ρουφιάνοι και καταδότες στο βωμό του χρήματος και να δώσουν πληροφορίες.

Όταν άνθρωποι πυροβολούνται πισώπλατα ,όταν η εξουσία  σπέρνει φτώχια, δυστυχία, καταπίεση και εξαπολύει κυνηγητό σε κάθε  κεφάλι που σηκώνεται ψηλά και αντιστέκεται….προτάσσουμε  την  αλληλεγγύη

Κανένας σύντροφος δεν μένει μόνος του

Άμεση απελευθέρωση του Σίμου Σεϊσίδη

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών   “σαλταδόροι”

ιούνης 2010, χανιά

Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση της;

Το πρωινό της 16ης Ιανουαρίου του 2006 ο Γ. Δημητράκης συλλαμβάνεται, βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων, στο κέντρο της Αθήνας μετά από ληστεία στην εθνική τράπεζα της οδού Σόλωνος. Σύμφωνα με τον οργασμό δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ των ΜΜΕ που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, συνελήφθη ένα μέλος της περιβόητης “συμμορίας” των ληστών με τα μαύρα. Μια συμμορία δημιούργημα μπάτσων και δημοσιογράφων. Ένα φανταστικό σενάριο που στόχο είχε να εμπλέξει τον συγκεκριμένο και τους 3 καταζητούμενους συντρόφους με το κοινό ποινικο έγκλημα (όπως το αποκαλουν) και με οργανώσεις ένοπλης πάλης. Ένα ποινικό αδίκημα για την αστική τους δικαιοσύνη, που λόγω της πολιτικής δράσης τους, υπάγεται στις διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου. Ο δρόμος άνοιξε, έτσι ώστε να κατηγορηθούν για σωρεία ληστειών σε τράπεζες, με σκοπό τη χρηματοδότηση ένοπλων οργανώσεων. Στη συνέχεια, η ελληνική δικαιοσύνη και συγκεκριμένα ο περιβόητος εισαγγελέας Διώτης (γνωστός για τις ναζιστικές μεθόδους ανάκρισης που χρησιμοποίησε στην υπόθεση του Σάββα Ξηρού) προσπάθησε να ανακρίνει τον συλληφθέντα, κλινήρη και διασωληνωμένο, στην εντατική του νοσοκομείου. Κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι του συντρόφου στα σοφρωνιστικά κολαστήρια της δημοκρατίας. Τον Ιούνη του ’07, τελικά, καταδικάζεται σε 35 χρόνια κάθειρξη για τη συγκεκριμένη ληστεία, καθώς και για απόπειρα ανθρωποκτονίας, με μοναδικό κριτήριο μια σφαίρα που έλειπε απο τον γεμιστήρα, η οποία δεν βρέθηκε πουθενά στη περιοχή γύρω από τη ληστεία. Αντίθετα, οι μπάτσοι πυροβολώντας μέσα στον κόσμο και περιφρονώντας κάθε ανθρώπινη ζωή λες και ήταν στην “άγρια δύση”, τραυματίζουν και ένα λαχειοπώλη. Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται με την επικήρυξη των 3 “συνεργών” του από τον υπουργό “προστασίας του πολίτη” με το ποσό των 600.000 €. Μια επικήρυξη που έχει διττή σημασία. Αφενός, ξεκινάει ένα κυνήγι κεφαλών, με στόχο να ωθήσει τον καθένα να μπεί στο ρόλο των διωκτικών αρχών (κοινώς χαφιές), πληρωνοντάς τον αδρά για μια σύλληψη. Αφετέρου, διαχωρίζει άτομα λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, ποινικοποιώντας με αυτόν τον τρόπο την αναρχική δράση.

Η δουλειά είναι χαρά μόνο για τα αφεντικά.

Ο θεσμός της μισθωτής εργασίας χρησιμοποιείται για να παράγει κέρδος, το οποίο καρπώνονται οι εκμεταλλευτές, και όχι για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, όπως έξυπνα ευαγγελίζονται οι ειδικοί (διάφοροι κοινωνιολόγοι, στοχαστές και κρατικοί αξιωματούχοι). Στις μέρες μας πλεόν, η επίθεση κράτους και κεφαλαίου είναι πιο αδυσώπητη από ποτέ, δημιουργώντας στρατιές εξαθλιωμένων που μοιάζουν με δουλοπάροικους από άλλες εποχές. Μπορεί να μην υπάρχουν αλυσωδεμένοι σκλάβοι, όμως υπάρχουν αρκετοί που δουλεύουν μια ζωή σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής κέρδους, κι έτσι αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμα είδη, δουλεύοντας κάτω από άθλιες συνθήκες για ψίχουλα, ρισκάροντας πολλές φορές ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι νεκροί από “εργατικά ατυχήματα” απο το 2000 εώς το 2008 ανέρχονατι στα 1221 άτομα! Δολοφονίες λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Και όλα αυτά, για να καταφέρουν να αποπληρώσουν τα δάνεια και τις υποχρεώσεις τους. Υποχρεώσεις που έχουν άμεση σχέση με την επιβίωση του καθενός, και ο μόνος τρόπος για να καλυφθούν είναι μέσω συνθηκών, τις οποίες ορίζουν οι αφεντάδες. Σε όλο αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, οι άνθρωποι αναγκάζονται να υποθηκεύσουν τον ιδρώτα τους σε στυγνούς εκμεταλλευτές που κρύβονται μέσα στους ναούς των τραπεζών.

Η τράπεζα σας κλέβει νόμιμα και γουστάρετε!

Το τραπεζικό σύστημα έκανε την εμφανισή του με τη συσσώρευση του πλούτου σε κάποιες κοινωνικές ομάδες (έμποροι, εργοστασιάρχες), δίνοντάς τους την ευκαιρία να αποταμιεύουν και να μεγαλώνουν τα κέρδη τους, απλά δανείζοντας χρήματα με την προϋπόθεση να τους επιστραφούν περισσότερα μέσω τόκων. Δηλαδή, ο ρόλος της τράπεζας είναι διαχειριστικός, αφού δεν παράγει κάποιο άμεσο αγαθό για την κοινωνία, αλλά “διανέμει” τον πλούτο πρός όφελος των ιδίων. Οι τράπεζες σήμερα έχουν αναπτυχθεί τόσο, που μπορούν και δανείζουν όχι μόνο σε ιδιώτες αλλά και σε ολόκληρα κράτη. Με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της ελλάδας, όπου οι τράπεζες δάνειζαν στο ελληνικό κράτος, έτσι ώστε να καλύπτεται το έλλειμα και να φαίνεται προς τα έξω ότι όλα λειτουργούν ρολόι. Το σύστημα αυτό κατάφερε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, να έχει την αποδοχή από την κοινωνία, αφού φαντάζει για κάποιους ως ο μοναδικός τρόπος για να εκπληρώσουν τις “ανάγκες” τους. Ανάγκες πλασματικές στην ουσία, οι οποίες κατασκευάζονται καθημερινά απο τις διαφημίσεις, μέσω των ΜΜΕ. Έτσι, εφευρέθηκαν διάφορα είδη δανειών (βλ. διακοποδάνειο, εορτοδάνειο, φοιτητοδάνειο κτλ), για να μπορούν να καλυφθούν τα “θέλω” του καθενός, με σκοπό το ξεζούμισμα όσο το δυνατόν περισσότερων. Η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου είναι σαν να έχει πάρει ένα δρομολόγιο χωρίς επιστροφή, με προορισμό την ίδια του την καταστροφή. Το ρόλο του οδηγού έχει το κράτος και το κεφάλαιο, ενώ η κινητήρια δύναμη (τροχοι & καύσιμα) είναι το ίδιο το κοινωνικό σύνολο. Στο δρομολόγιο αυτό, κάποιοι επιλέγουν συνειδητά να “αποβιβαστούν” και να μην γίνουν κομμάτι της δολοφονικής αυτής συναίνεσης.

Θα λήστευες μια τράπεζα αν ήσουν αόρατος;

Η ληστεία μιας τράπεζας, σε κομμάτια της κοινωνίας, φαντάζει ως μια πράξη που δεν σέβεται αυτούς οι οποίοι εργάζονται για να διασφαλίσουν τα προς το ζειν. Αντίθετα όμως, τα δισεκατομμύρια που βρίσκονται στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, δεν ανήκουν σε αυτούς που επέλεξαν να τα αποταμιεύσουν, αλλά είναι ασφαλισμένα και ανήκουν στις τράπεζες. Αυτοί οι οποίοι καταληστεύουν την κοινωνία, δεν βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά είναι κάθε λογής αφεντικό, ανάλογα με την εξουσία που διαχειρίζεται, και όσοι στρογγυλοκάθονται στα έδρανα της βουλής και στα υπερπολυτελή γραφεία των τραπεζών, απολαμβάνοντας την ασυλία που τους δίνει απλόχερα το κράτος με τους θεσμούς του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να αποτελέσει εξαίρεση το κράτος με τους δυσβάσταχτους φόρους του; Όσοι επιλέγουν να απαλλοτριώσουν μια τράπεζα, αρνούμενοι να υποταχθούν στις συνθήκες που επιβάλει η μισθωτή εργασία, επανακτούν ένα κομμάτι από τον κλεμμένο πλούτο των τραπεζών. Μια πράξη που θα τους δώσει την ευκαιρία να καθορίσουν αυτοί τη ζωή τους, και όχι να την χαρίσουν απλόχερα στις ορέξεις κάποιου αφεντικού. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο Γιάννης Δημητράκης…

“Όπως ξέρετε και όπως έχει γίνει ήδη γνωστό είμαι αναρχικός. Ως εκ τούτου έχω μια συγκεκριμένη πολιτική θεώρηση και τοποθετώ κι εγώ το ρόλο της τράπεζας ως ιδιαίτερα ένοχο μέσα στη δική μας κοινωνία. Θεωρώ ότι παίζει μεγάλο ρόλο στα οικονομικά δρώμενα. Έχει αναδειχθεί ως σύγχρονος φεουδάρχης, έχει υποδουλώσει την μεγάλη πλειοψηφία των εργατών, οι οποίοι λόγω οικονομικής αδυναμίας αναγκάζονται και προσφεύγουν στις τράπεζες για να βγάλουν τα προς το ζην. […]

Φυσικά με την πράξη μου δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να καταργήσω την ύπαρξη των τραπεζών. Θα ήμουν ηλίθιος ή αιθεροβάμων, αν νόμιζα ότι θα καταργήσω τις τράπεζες με το να ληστέψω εγώ μία. Αυτό είναι αυτονόητο. […]

Τέθηκε ζήτημα ανιδιοτέλειας και ιδιοτέλειας σε σχέση με τα χρήματα και το τι τα κάνεις. Πιστεύω να έγινε κατανοητό, και αυτό σκόπευα κι εγώ να κάνω, ότι δε είναι ζήτημα πλουτισμού. Είναι σίγουρα άρνηση της εργασίας, όπως διεξάγεται τώρα. Δηλαδή αρνούμαι πραγματικά να φορέσω τέτοια ισόοβια δεσμα. Αρνούμαι να αφήσω τα χρόνια απο τα 20 ως τα 60-65, αρνούμαι να τα αφήσω κάτω από ένα καιφαλαιούχο, κάτω από έναν που θα ορίσει εμένα ως εκμεταλλευόμενο. Φυσικά και δεν υποτιμώ όλη την κοινωνία, η οποία αποδέχεται αυτή την κατάσταση. Εγώ, σαν αναρχικός, αυτοπροσδιορίζομαι μέσα στην κοινωνία και σαν ρόλος: ούτε εκμεταλλευόμενος, ούτε εκμεταλλευτής. […] Θεώρησα ότι η πράξη μου ήταν μια επιθετική ενέργεια σε αυτό το ληστρικό σύστημα. Το θεώρησα ως μία επίθεση. Βέβαια, επίθεση πολύ άνιση απ’ ότι αποδείχθηκε. Τα έβαλα με έναν μηχανισμό που με συνέτριψε στρατιωτικά, γιατί, ψυχικά τουλάχιστον και νοητικά, δεν πρόκειται να με συντρίψει τίποτα. Όσον αφορά το “ιδιοτελής και μη ιδιοτελής πράξη”, μιας και θίχτηκε πολύ. Εγώ θεωρώ, κρίνω και βαπτίζω έτσι την ενέργειά μου, σαν επαναστατική πράξη. […]

Λέτε εδώ ότι ο ληστής τράπεζας τρομοκρατεί. […] Σίγουρα τους φόβισα τους ανθρώπους, αυτό είναι και το μόνο για το οποίο θα μπορούσα να τους ζητήσω και ένα συγνώμη, όμως είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορείς να εμποδίσεις. Σίγουρα θα ‘θελα να φοβίσω πολύ περισσότερο τους πολιτικούς άρχοντες ή προύχοντες ή την ολιγαρχία αυτής της χώρας κι όχι την κυρία χ ή ψ που εργάζεται στο ταμείο, τον πελάτη, τον πολίτη… Όμως, θα ήθελα να μου δώσουν μια απάντηση σ’ αυτό: μια επίσκεψη ληστών θα τους τρομοκρατούσε τόσο πολύ; ή αν τους ανακοίνωναν ότι απολύονται μετά από 15 χρόνια, όπου δεν θα έχουν καμία σύνταξη, θα πάρουν μια μικρή αποζημίωση και θα πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων; […]

Κι εν πάση περιπτώσει έιμαι εγώ ο εχθρός της κοινωνίας, εγώ πρέπει να συλληφθώ, να φάω τις σφαίρες, εγώ να είμαι στις φυλακές, εγώ θα πρέπει να επανενταχθώ λές και είμαι ξένο κομμάτι της κοινωνίας. Είμαι ένα μαχόμενο κομμάτι κι έτσι θα παραμείνω.Αυτά σε ότι αφορά τα κίνητρα της ληστείας.

[…] Για μένα η τράπεζα είναι ένα νεφελώδες κατασκεύασμα, απρόσωπο τελείως. Δεν τους ξέρουμε τους κυρίους, δεν τους έχουμε δει ποτέ. Και αν τους δούμε θα έχουν οκτώ σαγόνια και ένα πτερύγιo!”

Λευτεριά στον Γιάννη Δημητράκη

Λευτεριά στους Βούτση-Βογιατζή, Στρατηγόπουλο, Bonano

Αλληλεγγύη στους 3 επικηρυγμένους συντρόφους

Δράσεις αλληλεγγύης Τρίτη  27/4

• Μικροφωνική 11:00 πλατεία αγοράς
• Συγκέντρωση 19:00 και προβολή 21:00 πλατεία Σπλάντζιας

Προβολή ντοκυμαντέρ “Ληστεία αλά ελληνικά” (σχετικά με την κοινωνική ληστεία στον ελλαδικό χώρο).

συνέλευση αναρχικών –αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”