η προγραμματισμένη εκδήλωση της συνέλευσης αντιφασιστών/αντιφασιστριών, για την κυριακή 18/11 στα πευκάκια της νέας χώρας, δυστυχώς δε θα πραγματοποιηθεί λόγω καιρού
Εκδήλωση της συνέλευσης αντιφασιστών-στριων στη νέα χωρα
Η συνέλευση αντιφασιστών-στριων διοργανώνει αντιφασιστική εκδήλωση με χαριστικό παζάρι, δημιουργικό παιχνίδι για παιδιά, βιβλιοπωλείο την κυριακή 18/11 στις 15:00 στο πάρκο πευκάκια στη νέα χωρα και στις 17:30 θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας “το μεγάλο κανόνι” .
Το κείμενο της εκδήλωσης μοιράζεται με ταυτόχρονη αφισοκόλληση στη γειτονιά της νέας χώρας και της χαλέπας καθώς και στο κέντρο.
και το κείμενο
Να μην ανεχτούμε κανένα πρόσωπο του φασισμού
Τα τελευταία τρία χρόνια δεχόμαστε μια βίαιη επίθεση με κατάργηση των κοινωνικών και εργασιακών κατακτήσεων, διάλυση των όποιων δομών πρόνοιας (παιδεία, υγεία, κοινωνικά αγαθά κ.ά.) και την πλήρη υποτίμηση του επιπέδου διαβίωσης των εργαζομένων (πετσοκόματα μισθών, συντάξεων, κτλ). Με τον μπαμπούλα του δημόσιου χρέους το ελληνικό κράτος, ντόπιες και διεθνείς ελίτ, για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, προχωρούν σε μια ξεκαθαρά ταξική επίθεση με αποτέλεσμα ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση. Και ενώ ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια αντιστέκονται σ’ αυτή την επίθεση, βλέπουμε μέσα στο ρευστό κοινωνικό πεδίο να αναπτύσσονται μισαλλόδοξες ιδεοληψίες όπως ο φασισμός, υπό διάφορες μορφές.
ο κρατικός φασισμός
Προκειμένου να επιβάλλει τις μεταρρυθμίσεις το κράτος αφομοιώνει πρακτικές φασιστικής πολιτικής. Εξαπολύει διαρκές πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης (αρχικά μόνο για τους μετανάστες), κατασκευάζει δημόσιους κινδύνους υιοθετώντας ναζιστικές πρακτικές και λόγο για “υγειονομικές βόμβες” (οροθετικών γυναικών, μετανάστες). Οξύνει την καταστολή απέναντι σε κάθε κινητοποίηση, επεκτείνει τα βασανιστήρια, στιγματίζει (δημοσιοποίηση φωτογραφίων κατηγορούμενων αγωνιστών, καταγραφή παιδιών μεταναστών σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, κ.ά.). Καλύπτει πλήρως τις δολοφονικές ρατσιστικές επιθέσεις των φασιστών, με την ανοχή ή και τη συνέργεια της αστυνομίας. Ενώ από τα media εξαγγέλεται ο ανελέητος πόλεμος ενάντια στον εσωτερικό εχθρό (κοινωνικοί αγωνιστές) και τις επικίνδυνες τάξεις (τους απόκληρους, τους απόβλητους), στηρίζοντας έμπρακτα την κρατική πολιτική. Το κράτος εκφασίζει το λόγο και τις πρακτικές του ως μια μέθοδο διαχείρισης της κρίσης· ως ένα μέσο ελέγχου και καταστολής της κοινωνικής οργής, ως προληπτική στρατηγική ενάντια στο ενδεχόμενο μιας κοινωνικής εξέγερσης.
ο παρακρατικός φασισμός
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον αναπτύσσεται ο παρακρατικός φασισμός που, κατά βάση, εκφράζεται από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή τροφοδοτείται, και κοινωνικά, αλλά και από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό, ενώ προσφέρει άλλοθι για την έτσι κι αλλιώς ακροδεξιά στροφή της κρατικής πολιτικής. Με κρατική κάλυψη φτιάχνει τάγματα εφόδου και εφορμά εναντίον μεταναστών, κοινωνικών αγωνιστών, ομοφυλόφυλων κ.ά., μαχαιρώνει και δολοφονεί. Παρουσιάζεται ως αντισυστημική οργάνωση, αλλά οι “δραστηριότητές” της γίνονται με την προστασία της αστυνομίας, τη διαφήμιση από τα media και την τύφλα της δικαιοσύνης. Συντάσσεται με τους τραπεζίτες όταν, μαζί με την κυβέρνηση, μπλοκάρει επιτροπή για το σκάνδαλο ξεπουλήματος της Αγροτικής Τράπεζας. Συντάσσεται με τα αρχιλαμόγια του ποδοσφαίρου ψηφίζοντας τη νομιμοποίηση της φοροδιαφυγής των ΠΑΕ. Στήνει νέα δίκτυα πελατειακών σχέσεων και δουλεμπορίου μέσω “γραφείων εύρεσης εργασίας για έλληνες”, με μεροκάματο 18€ (κέρδη για τα αφεντικά, δουλεία για τους εργαζόμενους). Οποιαδήποτε άλλη “αγαθοεργία” δεν είναι παρά για την κατασκευή ενός δήθεν “κοινωνικού” προφίλ. Η χρυσή αυγή είναι εδώ και αποτελεί τη χρυσή εφεδρεία του συστήματος για τη διάσωσή του, για να διασπάσει την ενότητα των εκμεταλλευόμενων, για να κινητοποιήσει τα πιο αντιδραστικά μιάσματα ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες, σε κάθε φωνή αντίστασης, για να επιβάλλει με απροκάλυπτη βία τα συμφέροντα των αφεντικών.
ο κοινωνικός φασισμός
Άμεσα συνδεδεμένη με τις παραπάνω μορφές είναι και η, εν μέσω κρίσης, μετεξέλιξη του διάχυτου ρατσισμού και εθνικισμού των προηγούμενων δεκαετιών, σε κοινωνικό φασισμό. Είναι η ιδεοληψία του μικρού ανθρωπάκου που σιχτιρίζει τους ξένους γιατί του “βρωμάνε”, του “παίρνουν τις δουλειές και τους άντρες”. Που μισεί όσα δεν μπορεί να φτάσει και να καταλάβει. Που βρίζει τους προδότες πολιτικούς και τη Μέρκελ, αλλά όχι τα ελληνικά αφεντικά που τρίβουν τα χέρια τους με τις μειώσεις μισθών και τις ιδιωτικοποιήσεις. Που δεν ασχολείται με τους έλληνες βιαστές, δολοφόνους και πρεζέμπορους, παρά μόνο όταν αυτοί είναι μετανάστες. Που γίνεται κτήνος, σκέφτεται μόνο πώς θα βολέψει την πάρτη του, κοιτάει με μνησικακία τους διπλανούς του και στο άκουσμα μιας δολοφονίας επιρρίπτει συλλογική ευθύνη στους μετανάστες και τους εκδιώκει. Είναι ο ανθρωπάκος που δε δίνει σημασία στην ποιότητα του ανθρώπου, παρά μόνο στα εθνικά και φυλετικά χαρακτηριστικά. Είναι ο μικροφασισμός της καθημερινότητας που υμνεί την “αρρενωπότητα”, την οικογένεια, την ιεραρχία, την τάξη και την ασφάλεια. Είναι αυτοί που ψάχνουν τραμπούκους για να δείρουν τους προδότες πολιτικούς στη βουλή, τον γείτονα που του παίρνει το χωράφι. Είναι κυρίως κομμάτια της έκπτωτης μικροαστικής τάξης που καταρρέει εν μέσω κρίσης και ψάχνουν ένα αποκούμπι στο φασισμό για να συγκρατήσουν τα συμφέροντά τους και ένα εξιλαστήριο θύμα για να εκτονώσουν την οργή τους.
για το ανάχωμα στο φασισμό
Τον τελευταίο καιρό το καθεστώς παρουσιάζει όσους μάχονται το φασισμό, αλλά και αυτούς που σθεναρά αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους, ως το άλο άκρο. Μέσα από τη “θεωρία των δύο άκρων” γίνεται προσπάθεια να ταυτιστούν οι κοινωνικοί αγώνες με τις φασιστικές συμμορίες και το κράτος να παρουσιαστεί ως ο “ουδέτερος” διαιτητής που πρέπει να επιβάλλει την τάξη. Είναι φανερό όμως, ιδιαίτερα από τα τελευταία παραδείγματα όξυνσης της καταστολής απέναντι στους αντιφασίστες σε αθήνα και πάτρα, ότι το κράτος κάθε άλλο παρά ουδέτερο είναι. Έχει διαλέξει “άκρο”, όπως και οι φασίστες το αφεντικό τους. Απέναντί τους όμως βρίσκονται τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες να αποτινάξουμε το φόβο και τη σιωπή που θέλουν να επιβάλλουν οι φασίστες στην καθημερινή ζωή· να οργανωθούμε συλλογικά ξεπερνώντας εθνικούς-φυλετικούς διαχωρισμούς που διασπούν την ενότητά μας· να αντισταθούμε συλλογικά στην καταλήστευση της ζωής μας. Εντοπίζοντας τον εχθρό στους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους πολιτικούς, τα αφεντικά, την αστυνομία, τους φασίστες να τους αντιπαλέψουμε με αξίες μας την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αλληλοβοήθεια. Γιατί πάνω σε αυτές τις βάση θα βρούμε τους ταξικούς μας συμμάχους, για να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα παντού: στους δρόμους, τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, τις σχολές, τις γειτονιές και τα χωριά. Είναι μέσα σε αυτά τα πλαίσια που πραγματοποιούνται αυτές οι εκδηλώσεις. Να συνευρεθούμε, να συζητήσουμε προβληματισμούς, να αναπτύξουμε σχέσεις αλληλεγγύης, να αναδείξουμε τη συλλογική μας δύναμη.
Να τσακίσουμε το φασιστικό μίσος
Ταξικοί/αντιφασιστικοί αγώνες, όχι εθνικοί
Αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων
Εκδηλώσεις στα Πευκάκια (Νέα Χώρα)
Κυριακή 18/11 στις 15:00
Χαριστικό παζάρι
Δημιουργικό παιχνίδια για παιδιά
βιβλιοπωλείο
Προβολή ταινίας: “Το μεγάλο κανόνι” με το Θ. Βέγγο
συνέλευση αντιφασιστριών/αντιφασιστών
νοέμβρης ’12, χανιά
το κείμενο σε pdf: Εκδήλωση της συνέλευσης αντιφασιστών-στριων στη νέα χώρα
τρικάκια
γλέντι οικονομικής ενίσχυσης
ΓΛΕΝΤΙ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 21/10, ΜΕΤΑ ΤΙΣ 17:00 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΠΛΑΝΤΖΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΩΝ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΡΙΩΝ
ΑΝ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ , ΔΕ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΩΜΟΙ ΝΑ ΣΕ ΣΗΚΩΣΟΥΝ
“Καλούμε τους αγωνιστές και όσους νοιώθουν πώς ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν είναι κενές λέξεις, αλλά στάση ζωής, να συνειδητοποιήσουν την ιστορική στιγμή που ζούμε και να πράξουν ανάλογα” (Απόσπασμα από το γράμμα των 15 συλληφθέντων της Κυριακής 30.09.12)
ΑΘΗΝΑ
Ενώ πραγματοποιείται αντιφασιστική μηχανοκίνητη περιπολία στο κέντρο της Αθήνας (30/9) στην οδό Φυλής γνωστή ομάδα φασιστοειδών προκαλεί την πορεία με ναζιστικούς χαιρετισμούς (ένας από αυτούς έχει παραδεχτεί στο face-book την συμμετοχή του στο σπάσιμο των γραφείων της Τανζανικής κοινότητας και στο παρολίγον λιντσάρισμα της δικηγόρου Κουρτοβικ λίγες μέρες νωρίτερα). Η απάντηση από τους αντιφασίστες είναι άμεση. Άμεση όμως είναι για ακόμη μια φορά και η απάντηση των μπάτσων για να διαφυλάξουν την ασφάλεια των φασιστών. Ακολουθούν συγκρούσεις σώμα με σώμα των αντιφασιστών με την ομάδα Δέλτα, ανθρωποκυνηγητό και συλλήψεις συνολικά 15 αντιφασιστών. Οι συλληφθέντες εξευτελίζονται και βασανίζονται κατά τη διάρκεια της σύλληψης και της κράτησής τους στη ΓΑΔΑ ακόμα και με χρήση όπλου ηλεκτροσόκ ‘tazer’, με λέηζερ και φακούς στα μάτια και χωρίς δικηγόρους και πόσιμο νερό για 19 ώρες. Την επόμενη στα διακαστήρια, και έπειτα από πλήθος δικαστικών αυθαιρεσιών, οι κατηγορίες αναβαθμίζονται σε κακουργήματα, λόγω του κουκουλονόμου (φορούσαν κράνη στις μηχανές). Στο τέλος της διαδικασίας τα ΜΑΤ επιτίθενται στους εκατοντάδες αλληλέγγυους, ακολουθεί κυνηγητό, προσαγωγές και συλλήψεις 4 εξ αυτών. Ξεκινάει δεύτερος γύρος σωματικής και ψυχολογικής βίας (γδύσιμο, ξύλο, σεξιστικά σχόλια κ.τ.λ) που θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Τελικά οι 4 αλληλέγγυοι συλληφθέντες, μετά από 3 μέρες παράτυπης κράτησης τους, αφήνονται ελεύθεροι, όπως και οι 15 με περιοριστικούς όρους όμως και εγγυήσεις συνολικού ύψους 45.000€.
ΠΑΤΡΑ
Στις 11/10 ομάδα 20 Χρυσαυγιτών εξοπλισμένη με κράνη και αλυσίδες, επιχειρεί να επιτεθεί στην κατάληψη
Μαραγκοπούλειο. Οι προθέσεις τους γίνονται αντιληπτές από ομάδα αντιφασιστών που τους απωθεί. Δυόμιση ώρες μετά, σε διαφορετικά σημεία της πόλης προσάγονται 9 άτομα και εν τέλει συλλαμβάνονται 4 με βαρύτατες κατηγορίες (απόπειρα ανθρωποκτονία, κ.ά.) κινδυνεύοντας ακόμα και με προφυλάκιση με βάση τις ψευδείς και νομικά καθοδηγούμενες καταθέσεις χρυσαυγιτών. Οι 4 συλληφθέντες τελικά αφήνονται ελεύθεροι ως τη δίκη με περιοριστικούς όρους.
Όσο η κρίση βαθαίνει, ο φασισμός θα αποτελεί ένα από τα χαρτιά των κυρίαρχων για να επιβάλουν τους όρους τους, στην προσπάθειά τους να πατάξουν όσους αντιστέκονται. Ο αγώνας λοιπόν ενάντια στο φασισμό είναι και αγώνας ενάντια στην κυριαρχία. Έτσι οι αντιστεκόμενοι οφείλουμε να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι του και να τον πολεμήσουμε με τα μέσα μας, για την περαιτέρω επιβίωση μας.
Σε πολλές πόλεις τον τελευταίο καιρό υπάρχουν κοινωνικά κομμάτια που πολεμάνε ενάντια στο φασισμό με κάθε κόστος και έχουν καταφέρει να καταρρίψουν το μύθο των αήττητων ναζιστικών ορδών. Η τακτική του κράτους που ακολούθησε απέναντι στο μαχητικό αντιφασισμό σε αθήνα και πάτρα, είναι η όξυνση της καταστολής σε όλα τα επίπεδα. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο ότι πλέον δε θα αφήσει έτσι έυκολα να καεί το τελευταίο του όπλο εκείνο του φασισμού, απέναντι στους αγωνιζόμενους.
Η απάντηση μας πρέπει να ‘ναι πιο ηχηρή όσο ποτέ, απέναντι στα σχέδια της κυριαρχίας να διασώσει τον καπιταλισμό. Δεν έχουμε να κάνουμε με πόλεμο δύο άκρων όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Έχουμε να κάνουμε με πόλεμο δύο κόσμων. Από την μια ο κόσμος του ρατσισμού, της υποταγής και του φόβου και από την άλλη ο κόσμος της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.
Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να δημιουργήσουμε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιστασης και αλληλεγγύης σε πόλεις, χωριά, γειτονιές. Έμπρακτη αλληλεγγύη στους διωκόμενους αντιφασίστες-στριες σε αθήνα και πάτρα.
ΓΛΕΝΤΙ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ 21/10, ΜΕΤΑ ΤΙΣ 17:00 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΠΛΑΝΤΖΙΑΣ
συνέλευση αντιφασιστών – αντιφασιστριών
Χανιά, Οκτώβρης 2012
μικροφωνική και συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες αντιφασίστες της μοτοπορείας στην αθήνα και στους συλληφθέντες αλληλέγγυους
Στην κινητή μικροφωνική που καλέστηκε από τη συνέλευση αντιφασιστών-αντιφασιστριών την Τετάρτη 03/10, συμμετείχαν 60 αλληλέγγυοι-ες. Ξεκίνησε από την πλατεία της σπλάντζιας συνέχισε από μαχαιράδικα,λιμάνι, σκαλίδη, νέα χώρα, σελίνου, κυδωνίας πίσω από το κτέλ, μποτσαρη, αγορά, μίνωος και κατέληξε στη δασκαλογιαννη. Μοιράστηκαν 2000 χιλιάδες κείμενα μαζί μέ ένα πρωινο μοίρασμα σε αρχιτεκτονική, τει, πολυτεχνείο. Το κλίμα του κόσμου ήταν θετικό, ενώ η μικροφωνική έκανε στάσεις σε γειτονιές όπου ακουγόταν το κείμενο ηχογραφημένο και φωναζόντουσαν συνθήματα .
Κόσμος αλληλέγγυος που συμμετείχε στην κινητή μικροφωνική, κάλεσε την επόμενη μέρα πέμπτη 04/10 σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στην αγορά όπου συμμετείχαν γύρω στους 80 αλληλέγγυους/ες. Μοιράστηκαν γύρω στα 1500 κείμενα. Κρεμάστηκαν 2 πανό με συνθήματα “καμία δίωξη στους συλληφθέντες αντιφασίστες” και “ο φασισμός δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα είναι ντροπή του ανθρώπινου γένους”.
Εδώ το κείμενο που μοιράστηκε :
ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ ΕΝΟΧΟΣ…
Σε μια περίοδο όπου χρυσή αυγή και λοιποί νοσταλγοί ολοκληρωτικών καθεστώτων ονειρεύονται νύχτες κρυστάλλων, κυκλοφορούν με τη συνδρομή της αστυνομίας στους δρόμους, κάνουν παρελάσεις, τραμπουκίζουν, μαχαιρώνουν, δολοφονούν τόσο μετανάστες όσο και όποια φωνή αντιτίθεται στο “κοινωνικό” τους έργο, υπάρχουν ακόμη κάποιοι που αντιστέκονται και διεκδικούν την ελευθερία τους. Σε πολλά σημεία του ελλαδικού χώρου πραγματοποιούνται όλο και περισσότερες, πολύμορφες αντιφασιστικές δράσεις, για την αναχαίτιση των ταγμάτων ασφαλείας που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι νεοναζί.
Στα πλαίσια αυτών των δράσεων, την Κυριακή 30/9, πραγματοποιήθηκε η 3η αντιφασιστική, μηχανοκίνητη περιπολία στο κέντρο της Αθήνας, με συμμετοχή περίπου 80 μηχανών. Στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα , εμφανίζονται “αθώοι πολίτες” με ναζιστικά σύμβολα και χαιρετισμούς, προκαλώντας έντονα την πορεία. Η απάντηση από ισοδύναμο αριθμό αντιφασιστών είναι άμεση. Άμεση όμως είναι για ακόμη μια φορά και η απάντηση των μπάτσων για να διαφυλάξουν την ασφάλεια των προστατευόμενών τους. Η κρατική συμμορία της ομάδας Δ επιτίθεται στη μοτοπορεία εμβολίζοντάς τη, ρίχνοντας ασταμάτητα κρότου λάμψης (στοχεύοντας το σώμα της πορείας), πετώντας κάδους και καφάσια, ακόμα και τις ίδιες τους τις “υπηρεσιακές” μηχανές. Το σώμα της πορείας παραμένει συσπειρωμένο και συγκρούεται σώμα με σώμα με τους μπάτσους. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν βαριά τραυματισμένοι αντιφασίστες, γίνονται διαρκώς συλλήψεις που φτάνουν τις 15, και κυνηγιέται το σώμα της πορείας μέχρι τα Εξάρχεια.
Από το πρωί της Δευτέρας, εκατοντάδες αλληλέγγυοι βρίσκονται στα δικαστήρια. Στους συλληφθέντες δεν έχουν απαγγελθεί οι κατηγορίες μέχρι αργά το απόγευμα. Μπάτσοι και δικαστές περιμένουν το μαγειρεμένο κατηγορητήριο από το γραφείο του «κυρίου» Δένδια. Η εσκεμμένη καθυστέρηση στη μεταφορά των συλληφθέντων στα δικαστήρια, ήταν ένα δείγμα του τι θα ακολουθούσε. Οι αντιφασίστες φτάνουν με εμφανή σημάδια βασανισμού, ενώ ένας τουλάχιστον από αυτούς από όπλο ηλεκτροσόκ “tazer”. Αργά το απόγευμα η διαδικασία τελειώνει, με πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορίες να αναβαθμίζονται σε κακουργήματα, λόγω του κουκουλονόμου, επειδή τα κράνη που φορούσαν πάνω στις μηχανές κάλυπταν τα χαρακτηριστικά τους (και μετά σου λέει το υπουργείο, “το κράνος σώζει ζωές”!). Την Πέμπτη 4/10 θα περάσουν από ανακριτή.
Το σκηνικό από δικαστές και μπάτσους άψογα στημένο. Ακολουθεί ο δεύτερος γύρος κυνηγητού, ξύλου και προσαγωγών, με την αναίτια επίθεση των δυνάμεων καταστολής στους αλληλέγγυους. Αυτή τη φορά οι προσαγωγές ξεπερνούν τις 25, ενώ η κράτησή τους στη ΓΑΔΑ συνοδεύεται από νέους εξευτελισμούς (υποχρεωτικό γδύσιμο), βρισιές και ξύλο. Από τις 25 προσαγωγές, οι 4 μετατρέπονται σε συλλήψεις με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Και αυτοί δέχτηκαν την ειδική μεταχείριση των δικαστικών αρχών, καθώς τους αρνήθηκαν τον ιατροδικαστικό έλεγχο, αλλά και θα παραμείνουν παράτυπα προφυλακισμένοι μέχρι την Παρασκευή 5/10, όπου πήραν προθεσμία να απολογηθούν.
…ΤΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ
Αν ένα μήνυμα περάστηκε από αυτή την ιστορία πιο ξεκάθαρα από ποτέ, είναι: ΜΠΑΤΣΟΙ-ΔΙΚΑΣΤΕΣ-ΝΑΖΙ ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ. Αυτό το σύνθημα αποτελεί μία πραγματικότητα που τη βιώνουμε στο πετσί μας πιο άγρια από ποτέ. Είναι σαφές πλέον ότι αυτοί απαρτίζουν το οπλοστάσιο του κράτους και έχουνε σκοπό να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν αυτούς που πάνε κόντρα στα σχέδιά τους. Δεν γελιόμαστε με το παραμύθι περί πολέμου των δύο άκρων. Έχουμε να κάνουμε με πόλεμο δύο κόσμων. Από την μια ο κόσμος του ρατσισμού, της υποταγής και του φόβου και από την άλλη ο κόσμος της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης. Ο φασισμός και η καταστολή στην αρχή έρχονται για τους “άλλους”, μετά για όλους. Οι μέρες της κοινωνικής και προσωπικής μας “ειρήνης” έχουν τελειώσει, και το δίλλημα που μένει είναι απλό: ή αυτοί ή εμείς!
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΤΕΤΑΡΤΗ 3/10, ΣΠΛΑΝΤΖΙΑ 17.30
συνέλευση αντιφασιστών – αντιφασιστριών
Χανιά, Οκτώβρης 2012
αφίσα για τις εκλογές
για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, τη συγκυρία & τις επερχόμενες εκλογές
κείμενο Παγκρήτιας Συνέλευσης Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών που μοιράζεται σε πόλεις και χωριά της κρήτης.
Κάποιες σκέψεις για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις,
τη συγκυρία &τις επερχόμενες εκλογές
Με αφορμή τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, και μιλώντας για τη συγκυρία και το κλίμα που δημιουργείται γύρω από τις επερχόμενες εκλογές, καταθέτουμε κάποιους από τους προβληματισμούς και τις εκτιμήσεις μας που αφορούν το ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον και τις προκλήσεις της εποχής που ζούμε.
1. Γιατί δεν ελπίζουμε στις εκλογές
Τα εκλογικά πανηγύρια δεν έχουν καμία σχέση με την άμεση πολιτική συμμετοχή και τη συνδιαμόρφωση των κοινωνικών συνθηκών. Κάθε εκλογικό θέαμα στήνεται με στόχο την επιθετική διαχείριση και εκπροσώπηση των αναγκών των αφεντικών και των ισχυρών ομάδων συμφερόντων.Το πολιτικό προσωπικό της βουλής εκπροσωπεί διαφορετικά συμφέροντα των τοπικών εργοδοτικών ενώσεων, των βιομηχάνων, των πετρελαιάδων και των εφοπλιστών, των μεγάλων αλλά και των μικρών αφεντικών που στόχος τους είναι να υποβαθμίσουν την αξία της εργασίας και της ανθρώπινης ζωής.Η ελπίδα ότι μια καλύτερη κυβέρνηση είναι εφικτή ταυτίζεται με μια λογική ανάθεσης και διαμεσολάβησης από “ειδικούς” και επαγγελματίες πολιτικούς. Η λογική αυτή, της ανάθεσης σε άλλους της λύσης των προβλημάτων μας, της παραχώρησης των δικαιωμάτων και των σημαντικών αποφάσεων γύρω από τη ζωή μας, και όχι η αυτοδιαχείριση από εμάς τους ίδιους, είναι που επιτρέπει στο σύστημα εκμετάλλευσης να επιβιώνει. Όσο ανατίθονται στον οποιοδήποτε πολιτικό και οικονομικό νταβατζή τα σημαντικά ζητήματα της κοινωνικής ζωής και της εργασίας μας, τόσο αποποιούμαστε των ευθυνών και της συλλογικής πολιτικής μας δουλειάς και τόσο μεγαλώνει το τίμημα της ελευθερίας που χαρίζεται στους κοινοβουλευτικούς εκπρόσωπους. Ταυτόχρονα συναινούμε στο να καθορίζονται οι τύχες μας από εξουσιαστές, “κυπ”ατζήδες, εντολοδόχους ντόπιων και ξένων αφεντικών, ρατσιστές, πολεμοκάπηλους, τραπεζίτες, μεγαλοκαραχαρίες, μαφιόζους, τηλεοπτικές περσόνες, φασίστες και ότι πιο επικίνδυνο και γελοίο θα φανταζόταν κανείς ως “ελπίδα για το αύριο”. Οι επιθυμίες, η συνείδηση ακόμα και η οργή μας δεν μπορεί να ανατεθεί σε πολιτικάντηδες, “φουσκωτούς” ή λαϊκιστές που βρίζουν στο διαδίκτυο ή γαβγίζουν στην τηλεόραση και στα προεκλογικά μπαλκόνια. Οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας εκφράζονται μέσα από την ουσιαστική επικοινωνία στις σχέσεις μας, στην καθημερινή ζωή όπως και στις απεργίες, στις καταλήψεις, στα οδοφράγματα, και στη συνεχή εξέγερση απέναντι στα αφεντικά, τους εθνικιστές και τους μπάτσους που στηρίζουν την άθλια τάξη αυτού του κόσμου. Ψηφίζοντας το πολιτικό τους προσωπικό, οι εκμεταλλευτές εξασφαλίζουν ένα πιστοποιητικό κοινωνικής συναίνεσης και νομιμοποίησης των εγκλημάτων τους.
2. Ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, ενάντια στον εθνικισμό
Η εναντίωση στις πρόσφατες πολιτικές υποτίμησης της εργασίας και της ζωής δημιούργησαν ένα κλίμα κοινωνικής και ταξικής πόλωσης. Το κράτος επιχειρεί τώρα να προσδώσει στις εκλογές μια μορφή ενσωμάτωσης τόσο των αγώνων και των όποιων απελευθερωτικών νοημάτων προέκυψαν, όσο και των ετερόκλητων δεξιών και αριστερών δυνάμεων που αμφισβήτησαν τη μνημονιακή στρατηγική του κεφαλαίου. Οι εκλογές προσπαθούν να παγιδέψουν τις αγωνίες των αγωνιζόμενων ανθρώπων σε διλήμματα του τύπου “μνημομηνιακές – αντιμνημονιακές δυνάμεις”, “ευρώ ή δραχμή” ώστε οι ταξικές συγκρούσεις να εκτονωθούν σε μια παραπλανητική κουβέντα με κοινό άξονα το εθνικό συμφέρον όλων. Αυτό για το οποίο επιχειρούν να πείσουν τα αφεντικά μέσα από αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα, είναι ότι πρέπει να λειτουργούμε και να σκεφτόμαστε λες και οι εκμεταλλευόμενοι έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές τους.
Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με μια μνημονιακή ή αντιμνημονιακή κυβέρνηση, είτε με νέους καταπιεστικούς νόμους, είτε με μια ήπια συντήρηση της μιζέριας, τα αφεντικά θα επιχειρήσουν να σώσουν το τομάρι τους. Οι ίδιοι που μιλάνε για εθνική ενότητα, οι εργοδοτικές ενώσεις δηλαδή και οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων, είναι αυτοί που πίεζαν για μειώσεις των μισθών, κατάργηση των ασφαλίσεων και απολύσεις. Και στη συνέχεια οι ίδιοι ακριβώς πουλάγανε τρέλα “πως βρισκόμαστε υπό κατοχή” για να δικαιολογήσουν το πως θα μας πιουν το αίμα. Άλλωστε η διαδικασία της υποτίμησης της εργασίας και της ζωής δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Με τους μισθούς παγωμένους και την εργασία χωρίς δικαιώματα και ασφάλιση να έχει γίνει κανόνας την τελευταία 15ετία, είναι φυσικό το να φτάσει σταδιακά η εργατική τάξη στον πάτο.
Σε μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, και της άκρας αριστεράς, υπάρχει μια τάση που ταυτίζει το έθνος με την τάξη, υποκρύβοντας πως το προλεταριάτο στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη, είναι πολυεθνικό. Τέτοιες βλακώδεις και αναληθείς ρατσιστικές αφηγήσεις προσφέρουν συμβολικούς πόρους στην άκρα δεξιά. Όταν σπέρνεις τα ανήθικα ψέμματα ενός “αριστερού” πατριωτισμού θερίζεις νεοναζί. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο στη Γαλλία εμφανίστηκε δυναμικά πριν κάποιες δεκαετίες το κόμμα του Λεπέν, αποσπώντας πολύ μεγάλο ποσοστό από πρώην ψηφοφόρους του κομουνιστικού κόμματος της Γαλλίας, το οποίο μίλαγε και αυτό για το “εθνικό συμφέρον του γαλλικού λαού” και “χεστήκαμε για τους μετανάστες και τις μετανάστριες” (σας θυμίζει κάτι;). Σήμερα ο δημόσιος λόγος της ηγεσίας της ελληνικής αριστεράς έχει σπείρει πολύ εθνικιστικό και ρατσιστικό παραμύθι και το θέρισμα σε άκρα δεξιά και νεοναζί άρχισε να φουντώνει….
Εμείς δεν ξεχνάμε στιγμή πως ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης, οι μετανάστριες και οι μετανάστες που εργάζονται, ζουν, κάνουν τις οικογένειες τους, και δημιουργούν μαζί μας ένα σημαντικό κομμάτι του κοινωνικού πλούτου δεν έχουν τα στοιχειώδη εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας ανύπαρκτης μεταναστευτικής πολιτικής. Αντιθέτως, είναι συνειδητή κρατική πολιτική. Για τουλάχιστον 20 χρόνια το κράτος, τα δίκτυα δουλεμπορίας και οι μαφίες έχουν εξοβελίσει τους μετανάστες/τριες εργάτες/τριες από το κοινωνικό σώμα, καθιστώντας τους αόρατους. Κατάφεραν να δημιουργήσουν, μια κατάσταση εξαίρεσης, ένα άτυπο άπαρχαϊντ που προετοίμαζει το μέλλον και των ελλήνων εργατών και εργατριών. Τόσο ο κρατικός, όσο και ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός και η απομόνωση των μεταναστών στοχεύουν να κρατήσουν πειθαρχημένους και υποταγμένους τους πολυεθνικούς/ες εργάτες/τριες με φτηνά μεροκάματα, ενώ ταυτόχρονα διαιρούν την εργατική τάξη σε έλληνες και ξένους, διασπώντας την ενότητά της. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως αρκετοί πρόσφυγες έρχονται από τις χώρες όπου ο ελληνικός στρατός συμμετέχει στην κατοχή τους από το ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίσουν και εδώ τον απόλυτο αποκλεισμό, τον εγκλεισμό και τη βία αντί για τα περίφημα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτές οι συνθήκες έγιναν εφικτές όχι μόνο με την πλήρη συνενοχή της ελληνικής κοινωνίας, και τη ρατσιστική της συμπεριφορά, αλλά είχαν και τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη από τα χαμηλά μεροκάματα, τόσο για το κεφάλαιο, όσο και για τεράστια τμήματα των ελλήνων μικροαστών, που αποτραβήχτηκαν από τις “βαριές και βρώμικες δουλειές”. Τώρα λοιπόν που η μικροαστική τάξη καταρέει και οι έλληνες εργάτες φτωχοποιούνται, είναι οι ορδές των εξαθλιωμένων άνεργων ελλήνων/ίδων που θα βιώσουν συνολικά τις συνθήκες διαβίωσης που από καιρό βίωναν οι μετανάστες. Καμία ασφάλιση, χωρίς ωράριο, μεροκάματο 20 ευρώ, καμία υγειονομική περίθαλψη κ.ά. Το ίδιο θα βιώσουν και οι έλληνες μετανάστες και μετανάστριες που πηγαίνουν στο εξωτερικό για δουλειά, έχοντας να αντιμετωπίσουν και τις φασιστικές και ρατσιστικές συμμορίες στα ευρωπαϊκά κράτη. Όσο για μας, πιστεύουμε πως τα αγαθά, τα σπίτια και η γη είναι πέρα για πέρα αρκετά για να ζήσουμε σε κοινωνίες αλληλεγγύης και πλήρους ισότητας. Χωρίς σύνορα που να εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Γιατί καμιά ζωή δεν είναι παράνομη ή λαθραία. Για να καταργήσουμε το απαρχαϊντ που βιώνουν οι μετανάστες, για να μην εκμεταλλευτούν και άλλο τα αφεντικά τις αδυναμίες μας ως τάξη, για να μην υποβαθμιστεί και άλλο η ζωή όλων μας και βυθιστούμε στον κανιβαλισμό, δεν μπορούμε παρά να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια και τη ζωή όλων των καταπιεσμένων της κοινωνίας, του γείτονα μας και του συναδέλφου μας, μαζί με τους μετανάστες και τις μετανάστριες, στους κοινούς μας αγώνες ενάντια στα αφεντικά.
3. Η Δεξιά του Κυρίου
Στις τελευταίες εκλογές αναδείχθηκαν δύο κυρίαρχα ρεύματα, ένα “αριστερό” και ένα δεξιό, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ να μπαίνει, προσωρινά, σε “τρίτη” μοίρα. Παράλληλα η αποχή σημείωσε μεγάλα ποσοστά, γύρω στο 35%, χωρίς όμως να μπορούν να αποσαφηνιστούν τα χαρακτηριστικά της, αν δηλαδή είχε χαρακτήρα εκλογικής απεργίας στη βάση απελευθερωτικών ιδεών, ή αντίθετα αδιαφορίας, απαξίωσης ευρύτερα της πολιτικής ή οτιδήποτε άλλο.
Η δεξιά εθνικιστική “πολυκατοικία” (όρος του Καρατζαφύρερ) διατήρησε τα ιστορικά ποσοστά της, αν και πολυδιασπασμένη, γύρω στο 45%. Οι πιο κύριες και μαζικές τάσεις του “δεξιού ρεύματος” θα μπορούσαν να χωριστούν σε ένα “μνημονιακό” σκέλος που αυτοδιαφημίζεται πως θα λύσει το πρόβλημα της κρίσης μέσα από τη συνεργασία με τις διεθνείς ελίτ ενώ το “αντιμνημονιακό” προτάσει μια σειρά από διαπραγματευτικές πιέσεις προς την τρόϊκα, τη συμμετοχή εθνικιστών που αναβαπτίσθηκαν στην κολυμπήθρα της διαμαρτυρίας του συντάγματος και την εξαργύρωσαν πολιτικά, όπως και την πρόσδεση σε συγκεκριμένα τμήματα του κεφαλαίου που βάλλονται από την κρίση. Η Ν.Δ. του Σαμαρά, όπως και ο Καμμένος, το ΛΑ.ΟΣ, ο Μάνος και το περιβάλλον τους αποτελούν σκληρά και μιλιταριστικά χαρτιά των εθνικιστών, των πετρελαιάδων και των βιομηχάνων, που φαίνονται πως διχάζονται προεκλογικά. Κοινός τους στόχος όμως είναι να ξεσκίσουν και άλλο την εργασία. Με οποιαδήποτε εκδοχή ηγεμονίας ή συνδυασμού του “δεξιού ρεύματος” θα ενταθεί ο αυταρχικός/αστυνομικός χαρακτήρας του κράτους και οι επιθέσεις σε οτιδήποτε θεωρηθεί πως προσβάλλει την ανοιχτή υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Το περιβάλλον του Σαμαρά, όπως και του Καμμένου, πέρα από την εμφανή σύνδεση με το κεφάλαιο, διανθίζεται από φιλοπόλεμους κύκλους, μπουμπούκια της ΕΥΠ και ακροδεξιά δίκτυα, όπου το “καλό της πατρίδας” ταυτίζεται πότε με τα πετρέλαια, πότε με επιδιώξεις πυροβολημένων φασιστών, εθνικιστών και καραβανάδων. Ένας πολιτικός υπόκοσμος που έχει συνδεθεί με σκοτεινά σημεία της πολιτικής ιστορίας, με τη μαφία, με μια φιλοπόλεμη ρητορική (αυτή των Σαμαρά και Λαζαρίδη). Χαρακτηριστικό της ακροδεξιάς σύνθεσης της ηγεσίας των εν λόγω κομμάτων είναι η ταχύτητα των ζυμώσεων της Ν.Δ. με τους χουντικούς, τους χιτλερικούς και πρώην ΕΠΕΝίτες του ΛΑ.Ο.Σ. ώστε να γίνουν οι μεταγραφές Βορίδη, Άδωνι, Πλέυρη και άλλων ακροδεξιών. Στη Ν.Δ. ξαναμπήκε και το κόμμα της Ντόρας και του Μαρκογιαννάκη, του υπουργού που το 2009 συνδέθηκε με το σκάνδαλο Βλαστού, την αστυνομική καταστολή της αγροτικής διαμαρτυρίας και την πολιτική υποστήριξη των μαφιόζων της νύχτας όπως και του ρατσισμού. Αυτός ο συρφετός έχει τα χέρια του βαμμένα με αίμα (με χαρακτηριστικότερα εγκλήματα – μαζί με το ΠΑΣΟΚ, την άκρα δεξιά και κομματιών της αριστεράς – την πολιτική, ηθική και υλική κάλυψη των σφαγών άμαχων Βόσνιων στην εμφύλια σφαγή της πρώην Γιουκοσλαβίας όπως και των απάνθρωπων μορφών εγκλεισμού και δολοφονίων προσφύγων στα σύνορα) και είναι επικίνδυνος. Οι ίδιοι αυτοί κύκλοι διαδίδουν συνεχώς τα τελευταία χρόνια μέσα από τα έντυπα τους και το λόγο τους σενάρια για ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, θερμό επεισόδιο με την Τουρκία ή ακόμα και εκτροπή του πολιτεύματος. Από τον ακατανόμαστο μπαμπά της Ντόρας που δήλωνε πως θα περάσουν τα νέα μέτρα κι ας έχουμε νεκρούς διαδηλωτές ή την πρόσφατη αγόρευση σε υπουργό εθνικής άμυνας του φασίστα καραβανά Φραγκούλη, διωγμένου από το στράτευμα ως επικίνδυνος για τη δημοκρατία, το πράγμα βρωμάει.
4. Η βουλή, τώρα και με αυθεντικούς νεοναζί
Μία από τις αλλαγές που σημάδεψαν τις εκλογές της 6ης είναι και η είσοδος ναζιστικού κόμματος στη βούλη και μάλιστα με 21 βουλευτές.
Άμεσοι υπαίτιοι είναι αυτοί που σήμερα κάνουν ότι κλαίγονται για την άνοδο του φασισμού, τα ντόπια και ξένα αφεντικά. Αυτοί καλλιέργησαν και όξυναν με την έναρξη της κρίσης το πατριωτικό αίσθημα προσπαθώντας με κάθε τρόπο να κρύψουν τον ταξικό χαρακτήρα της οικονομικής επίθεσης στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Μία επίθεση την οποία εξαπέλυσε πρωτίστως η ελληνική εργοδοσία απέναντι σε ντόπιους και μετανάστες εργάτες. Το “είμαστε όλοι έλληνες’’ είτε αναπαράγονταν από την εξουσία, είτε από αριστερούς και δεξιούς αντιμνημονιακούς, συμπλήρωνέ τις ήδη υπάρχουσες ρατσιστικές αντιλήψεις και φοβίες που μεταδίδονται από τον πολιτικό και δημοσιογραφικό συρφετό και αυτοαναπαράγονται σε χώρους εργασίας , σχολεία και γειτονιές. Η χρυσή αυγή είναι απλά ο εξτρεμιστικός βραχίονας του συντηρητικού και ρατσιστικού κομματιού της κοινωνίας, που πιθανόν να μεγαλώνει διαρκώς όσο οξύνεται η κρίση.
Ταυτόχρονα, για να συνεχιστεί αμείωτη η επίθεση του κεφαλαίου, η οποία έχει πλέον την ελάχιστη κοινωνική νομιμοποίηση, τα ντόπια και ξένα αφεντικά συνεχίζουν να σπέρνουν το φόβο και την ανασφάλεια. Σύμφωνα με αυτούς, για την υποβάθμιση των αστικών κέντρων και την κάθε άλλο παρά τυχαία γκετοποίηση, δεν ευθύνεται η υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου μέρα με τη μέρα απο τα αφεντικά μας. Τα αφεντικά και τα φερέφωνα τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι για τα δεινά μας φταίνε οι πιο εξαθλιωμένοι από εμάς, οι μετανάστες και οι μειονότητες. Έτσι το κενό ‘‘ασφάλειας’’ έρχεται να καλύψει με την μορφή μαφίας η Χ.Α . Άμεσα εμπλεκόμενη με την οικονομία του εγκλήματος, η οργάνωση αποτελεί το μεγάλο προστάτη, τον οποίο αρκετοί είναι πρόθυμοι να συγχωρέσουν για τα εγκλήματα της νύχτας προκειμένου να έχουν την ησυχία τους την μέρα. Οι χρυσαυγίτες, όπως και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά νεοναζιστικά κόμματα εμφανίζονται ως απαραίτητοι πλέον για το μεγάλο κεφάλαιο θεσμοί, προκειμένου να ελεγχθούν οι μεγάλες μάζες εργατών και ανέργων που συννωστίζονται στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, μέσω των νενοναζί πριμοδοτούνται οι κάθε είδους εθνικισμοί που τόσο ωφέλιμα για την Τάξη αυτού του κόσμου διαιρούν του φτωχούς και τους εξαθλιωμένους. Με δεδομένο ότι λογικά αυτό το φαινόμενο θα συνεχίσει να επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες, οι μελλοντικοί έλληνες μετανάστες πιθανότατα θα καταλάβουν στη Γερμανία ή στη Γαλλία την αξία που έχουν για το κεφάλαιο οι ρατσιστικές και φασιστικές πολιτοφυλακές.
Πέρα από όλα αυτά, αναμφισβήτητα υπάρχει και ένα κομμάτι της κοινωνίας που διαχωρίζει τους αχυρανθρωπούς της πολιτικής από το μεγάλο κεφάλαιο, που κάνει το πραγματικό κουμάντο. Γι’ αυτούς τους ψηφοφόρους η Χ.Α μπορεί να διώξει το πολιτικό προσωπικό (μάλλον με πραξικόπημα αλλά αυτό δεν το πολυφωνάζουν) που υποτίθεται ότι είναι και το μεγάλο πρόβλημα, με στόχο όχι να το αντικαταστήσει η ίδια η οργάνωση, αλλά οι αμέσως επόμενοι διαχειριστές της εξουσίας οι οποίοι θα είναι λιγότερο διεφθαρμένοι. Για τους ακόμα πιο αφελείς οι χρυσαυγίτες μπορούν να κάνουν κανονικό αντικαθεστωτικό αγώνα ενάντια στους εθνικούς προδότες και τα ‘‘λαμόγια τους πολιτικούς’’.
Ιστορικά οι φασίστες αποτελούν εφεδρεία του καθεστώτος ενάντια σε κάθε επαναστατική προοπτική. Η άνοδος του φασισμού δεν είναι ένα ακίνδυνο γραφικό φαινόμενο και ούτε “θα περάσει” εάν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι γι’αυτό. Σκοπός του φασισμού είναι η υποδούλωση της ίδιας της κοινωνίας κάτω από την μπότα του. Οι φασίστες, εάν δυναμώσουν, θα επιτεθούν σε οποιονδήποτε τους εμποδίσει και οποιονδήποτε δε συμμορφωθεί με τον σχεδιασμό της ναζιστικής κοινωνίας. Ο ρόλος απέναντι στα κινήματα είναι στον παρόντα χρόνο ο ρόλος του παρακρατικού: επιθέσεις σε αγωνιστές που μάχονται ενάντια στο καθεστώς. Πέρα από αυτό, σε βάθος χρόνου η Χ.Α προσβλέπει σε κανονική κατάληψη του κρατικής εξουσίας σε αρμονικότατη συνεργασία με το μεγάλο κεφάλαιο, τους μπάτσους και τον στρατό εις βάρος όλης της κοινωνίας, τις αντιδράσεις της οποίας και θέλει να υποτάξει. Το πρόβλημα και για την Χ.Α και για το κομμάτι εκείνο της αστικής τάξης που προκρίνει έναν τέτοιο σχεδιασμό, είναι ότι δεν υπάρχουν ακόμα οι απαραίτητοι κοινωνικοί δεσμοί, η βάση για να νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο.
Ο πόλεμος ενάντια στους φασίστες είναι υπόθεση οποιουδήποτε δεν θέλει να ζήσει σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Γι’αυτούς τους λόγους πρέπει να δημιουργηθούν παντού αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, αντιφασιστικοί πυρήνες και δομές που είτε θα πολεμάνε, είτε θα αποδομούν το φασισμό και τον κανιβαλισμό σε σχολεία, εργασιακούς χώρους, χωριά και γειτονιές. Πρέπει να γίνει κοινή αντίληψη ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να εναντιωθεί έμπρακτα σε φασιστικά και ναζιστικά φαινόμενα και συμπεριφορές. Ταυτόχρονα επειδή κανένας αγωνιστής δεν είναι πρόθυμος να μαχαιρωθεί ή να μπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς να πολεμήσει, καθώς και επειδή οι φασίστες αποτελούν εμπόδιο στον δρόμο για την ελευθερία, πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους το εξής: Το να στηρίζεις το πιο εχθρικό και ελεεινό κομμάτι του παρακράτους απέναντι στην αγωνιζόμενη κοινωνία είναι επιλογή πολέμου. Ο καθένας ας διαλέξει στρατόπεδο και ας αναλάβει τις ευθύνες του.
5, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και το “αριστερό ρεύμα” γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ
Καθώς το ΠΑ.ΣΟ.Κ εμφανίζεται αποδυναμωμένο με τα ποσοστά του σε ιστορική καθίζηση και διάφορα στελέχη του να φεύγουν προς τα δεξιά ή τα αριστερά, η στάθμη των ποσοστών του θα αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα για το αν θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση μαζί με τη Ν.Δ. και πιθανόν κάποιο άλλο κόμμα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ υπηρέτησε πιστά το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο τα τελευταία χρόνια και αν και φαίνεται για πρώτη φορά διαλυμένο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ζούμε σε μια κοινωνία (πολλών) οργανωμένων πασόκων που ψάχνουν τρόπους να αναδιαρθρώσουν τα υλικά και πολιτικά συμφέροντα τους, άλλοι προς το ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι προς την δεξιά. Όχι λίγοι, και δεν μας εκπλήσσει, στρέφονται ακόμα και στους νεοναζί. Οι συνεργασίες πασόκων με φασίστες στο Αγρίνιο, όπως και στα Μανιάτικα του Πειραιά με δράσεις ενάντια στο κίνημα τα τελευταία χρόνια, όπως και ο εμπρησμός από νεοναζί στεκιού μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο στο Ρέθυμνο με την ανοχή της περιφρούρησης της ΠΑΣΠ, φανερώνουν άλλες διαστάσεις αντικοινωνικών συμμαχιών ανάμεσα σε μισανθρώπους.
Οι τελευταίες εκλογές ανέδειξαν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο φαίνεται να γεμίζει μέσα από το εκλογικό θέαμα το κενό που δημιουργείται από την απουσία ουσιαστικών δομών από το ανταγωνιστικό κίνημα καθώς και να κεφαλαιοποιεί την πολιτική υπεραξία από τη συμμετοχή του στους αγώνες της τελευταίας περιόδου. Και αν τα κόμματα της άκρας και της κεντρώας δεξιάς, όπως και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν κρύβουν τη συμμαχία τους με τους εκμεταλλευτές και τους πολεμοκάπηλους, οι μικρές και οι μεγάλες ηγεσίες των κομμάτων της “αριστεράς”, έχουν ως στόχο να ελέγξουν τα κοινωνικά κινήματα, να εκτονώσουν τη δυσαρέσκεια και να καταστείλουν την οργή της βάσης της κοινωνίας στις κάλπες. Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ δεν θα έρθουν σε ρήξη με τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Ο ρόλος τους είναι να “μικρύνουν” τις συλλογικές επιθυμίες και τους αγώνες ώστε να χωρέσουν στα νταλαβέρια της βουλής με τους καπιταλιστές, υπό τις ευλογίες του “εθνικού συμφέροντος”. Μια ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα συνασπισμό κομμάτων είναι πιθανό να αποτελέσει “μαξιλάρι” για την ελεγχόμενη χρεοκοπία και την υποτίμηση της εργασίας, όπως και για την αποσυμπίεση του κινήματος. Είναι επίσης πιθανόν να αποτελέσει το άλλοθι του κεφαλαίου να χρεωθεί η βάση της αριστεράς οποιοδήποτε βίαιο οικονομικό ή πολιτικό μετασχηματισμό ή εκτροπή επιχειρήσουν τα αφεντικά.
Ο ευαγγελισμός μιας μεταρρύθμισης μέσα από τη συνεργασία του κεφαλαίου με την ηγεσία μιας διακυβέρνησης με “αριστερό” προσωπείο δε διαφαίνεται πιθανός σε μια περίοδο διεθνούς ύφεσης του καπιταλισμού, παρά τη δήλωση αποδοχής του ΣΕΒ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η απουσία μιας ισχυρής (σε σχέση πάντα με το ΠΑ.ΣΟ.Κ και όλα τα κομμάτια της δεξιάς) πρόσβασης της αριστεράς σε σημαντικούς μηχανισμούς του βαθέους κράτους καταδεικνύουν το μάλλον δύσκολο έως άτοπο των ελπίδων των μεσαίων και εργατικών στρωμάτων για μια αλλαγή πολιτικής σε ένα πιο ήπιο δεξιό μεν, αλλά με κάποιες παροχές, “δημοκρατικό” “γύψο” που θα θυμίζει τον καταναλωτικό κόσμο των 90ς.
Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε πως σε σημαντικές περιόδους παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης η σοσιαλδημοκρατία εμφανίστηκε ως “μαξιλάρι” πριν την επέλαση του ολοκληρωτισμού, ενώ το μεγαλύτερο πραγματικό “κεϋνσιανό” πρόγραμμα δημόσιων δαπανών για να ξεπεραστεί η διεθνής οικονομική κρίση του ΄29 ήταν, σύμφωνα με τους ίδιους του οικονομολόγους, ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος και η μαζική παραγωγή των φονικών του εργαλείων…
Το “Κ”ΚΕ εδώ και χρόνια είναι ενσωματωμένο στον κρατικό κορμό και καταλαμβάνει πόστα και θέσεις σε κρατικά και συνδικαλιστικά όργανα και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Έχει αναλάβει το ρόλο της αριστερής “αγωνιστικής” αντιπολίτευσης του συστήματος, ενώ διαμεσολαβεί και υπερασπίζεται τα συμφέροντα μερίδων εργαζομένων, κάποιων επιχειρηματιών και αγροτών. Χρησιμοποιεί όσους αγώνες μπορεί να ελέγξει ακριβώς γιατί μέσα από αυτούς αντλεί νομιμοποίηση και καταφέρνει να διατηρεί τα πόστα του κομματικού μηχανισμού εντός του συστήματος. Δεν είναι διατεθειμένο να έρθει σε καμία ρήξη ρισκάροντας να χάσει αυτά τα προνόμια. Γι’ αυτό μένει αποσβολωμένο και απομονωμένο μπροστά στην ανάπτυξη αγώνων που δεν μπορεί να ελέγξει, ερχόμενο και σε άμεση σύγκρουση μαζί τους (όπως στις 20 Οκτώβρη 2011 όταν υπερασπίστηκε τη βουλή, έτσι ώστε να ψηφιστούν τα χειρότερα μέτρα υποτίμησης της ζωής μας). Γι’ αυτό δεν θέλει με κανένα τρόπο να γίνει συμμέτοχο σε μια αριστερή διαχείριση της κρίσης, με κίνδυνο να υποστεί το τεράστιο πολιτικό κόστος μιας επερχόμενης επίσημης χρεοκοπίας στα χέρια του, ενώ ταυτόχρονα οι μνήμες του ’89 δεν έχουν σβήσει ακόμα. Γι’ αυτό είναι συνολικά ανίκανο να δώσει διέξοδο στους ψηφοφόρους του είτε μέσω κοινοβουλίου είτε στο δρόμο, αφού στόχος του είναι μέσω μιας ήπιας ανάπτυξης ελεγχόμενων αγώνων να αντλεί νομιμοποίηση για τη διατήρηση του ρόλου του εντός του καθεστώτος. Και εκεί θα έχει να αντιμετωπίσει αναπόφευκτα το ενδεχόμενο μιας μεγάλης διαρροής κομματιών της βάσης του.
6. Για την απελευθέρωση και τη χειραφέτηση της κοινωνίας…
Μέσα από τις διαδικασίες κατάρρευσης, βίαιων μετασχηματισμών και αποσταθεροποίησης ως συνέπεια της κρίσης, ενάντια στην εξαθλίωση, το φόβο και την τρομοκρατία, δημιουργούνται από τα κινήματα και εκείνες οι δομές που δεν αποτελούν μόνο μορφές αγώνα αλλά προεικόνισμα μιας άλλης κοινωνίας. Είναι τα κοινωνικά κομμάτια που δεν αρκούνται απλά να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια, που γνωρίζουν ότι τα προβλήματα τους δε θα αλλάξουν με μια αριστερή ή μια δεξιά κυβέρνηση, ούτε βέβαια με ένα ακόμα πιο ολοκληρωτικό εθνικιστικό ή σταλινικό καθεστώς. Μιλάμε για τους ανθρώπους που αγωνίζονται ξεπερνώντας τις λογικές ανάθεσης της ζωής τους σε επαγγελματίες πολιτικούς, που δημιουργούν αυτο-οργανωμένες μορφές πάλης και δομές αλληλεγγύης, που σπάνε τον ατομικισμό και την εσωστρέφεια μέσα από τις σχέσεις και τις συναντήσεις των αδιαμεσολάβητων κοινωνικών αγώνων. Στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και τις πλατείες, στους δρόμους και μέσα στα σπίτια μας εκεί είναι το πεδίο μάχης της ελευθερίας ενάντια στον αυταρχικό έλεγχο, της ισότητας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, της αλληλεγγύης ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλλισμό, της αλληλοβοήθειας ενάντια στο αλληλοφάγωμα ανάμεσα στους καταπιεσμένους, του συλλογικού αγώνα ενάντια στο φόβο και τον ατομικισμό. Μιλάμε για τις συνελεύσεις γειτονιάς, τα αντιϊεραρχικά σωματεία βάσης που παλεύουν για εργατικά συμβούλια, τα κοινωνικά ιατρεία, τα δίκτυα ανταλλαγής, τις κοινότητες αγώνα, τις μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις, τα απεργιακά ταμεία, τις καταλήψεις κτιρίων και εργασιακών χώρων με στόχο τη χρήση τους για την ταξική πάλη, για το δικαίωμα της στέγης αλλά και της στέγασης απελευθερωτικών/χειραφετικών εγχειρημάτων, την καθημερινή αντιφασιστική επαγρύπνηση, όλους εκείνους τους αγώνες που υπερασπίζονται τις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας της ανθρώπινης ζωής.
Στις εποχές που ζούμε μπαίνει ξανά το ζήτημα γύρω από το πως εμείς οι ίδιοι, χωρίς αφεντικά, εθνοσωτήρες και φωστήρες, θα οργανώσουμε τις σημαντικέςδιαδικασίες της κοινωνικής ζωής και τις συλλογικές ανάγκες της καθημερινότητας, χωρίς να παραμυθιαστούμε από καμία υπόσχεση για “επιστροφή στην ευημερία” και κανένα εκβιασμό για περισσότερες θυσίες στο βωμό των κερδών του κεφαλαίου.
Τα αφεντικά βρίσκονται και αυτά σε κρίση, και δικαίως φοβούνται. Ζούμε σε ένα κόσμο, όχι σπάνης αλλά αφθονίας αγαθών και όμως περιοχές ολόκληρες, κοινωνικές ομάδες και πληθυσμοί ζουν στην φτώχεια, την ανέχεια και τον πόλεμο. Αντί η ανθρωπότητα να ευημερεί, απολαμβάνοντας τον κοινωνικό πλούτο της δημιουργικότητας της, ζει στη σκιά των εθνικών κρατών, των τεχνητών κρίσεων και των πολέμων μόνο και μόνο για τα κέρδη και την τρέλλα των εκμεταλλευτών. Ως πότε η ανθρωπότητα θα ανέχεται τους καταπιεστικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου;
Στην Ελλάδα η ηθική χρεοκοπία προϋπήρχε του μνημονίου. Χωρίς ταξική συνείδηση και ουσιαστική κοινωνική αλληλεγγύη, μια σειρά από βάρβαρες πολιτικές είχαν ήδη νομιμοποιηθεί σε βάρος των πιο αδύναμων κομματιών της κοινωνίας. Η πτώχευση ή μια ρητή χρεοκοπία θα ρίξει στην ανέχεια ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Όμως, και η διατήρηση της σημερινής μιζέριας χρεοκοπία δεν λέγεται;
Οι επαναστάσεις που αλλάζουν την ανθρώπινη μοίρα δεν έχουν ως στόχο την αναδιανομή της εξουσίας, αλλά το να έρθουν τα κοινωνικά αγαθά και το νόημα της ανθρώπινης δημιουργίας στα χέρια των ίδιων των παραγωγών τους και όχι των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών. Eμείς πιστεύουμε στις διαδικασίες μέσα από τις οποίες οι κοινωνίες “οργανώνονται από τα κάτω”, με μέριμνα την ισότητα και την αλληλοβοήθεια, συζητώντας, ρωτώντας, μαθαίνοντας και αποφασίζοντας οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά οι ίδιες τις ανάγκες και τη μοίρα τους, χωρίς αφεντικά και χωρίς να μακελεύονται αναμεταξύ τους. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη και καμιά δημοκρατία, όσο δεν υπάρχει άμεση δημοκρατία και ισότητα σε όλες τις διαδικασίες της παραγωγής, και όσο συνεχίζεται η διαχείριση της κοινωνικής ζωής από συγκεντρωτικούς και βίαιους κρατικούς θεσμούς, όσο συνεχίζεται η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου από τους λίγους, και η κυριαρχία στο δημόσιο λόγο της παραπληροφόρησης και της χειραγώγησης από τα αστικά ΜΜΕ. Όπως δεν υπάρχει απελευθερωτική διαδικασία στην κοινωνία, χωρίς συζήτηση ανάμεσα στους ίδιους τους παραγωγούς γύρω από το ποιο είναι το νόημα και η ουσία των υλικών και των πνευματικών αγαθών που παράγονται, πετώντας στα σκουπίδια της ιστορίας την αλλοτρίωση και το κέρδος.
Η επανάσταση απέναντι στον κόσμο του καπιταλισμού και της επικράτειας του θανάτου αφορά πρωτίστως τα πεδία της καθημερινής ζωής, της καθημερινής μάχης για την κατάκτηση του “εμείς” ενάντια στα υπερφίαλα και ατομικιστικά “εγώ”. Αυτή η μαχητική συλλογική επιθυμία είναι το αίτημα των καιρών. Η πραγμάτωση ελευθεριακών και χειραφετικών αξιών και νοημάτων δικαιοσύνης που επαναδιεκδικούν τη γοητεία τους, περνάει μέσα από την αυτοργάνωση, την αυτοκριτική και την δημιουργική αμφισβήτηση και επαναδιαπραγμάτευση όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής. Μέσα από τις ρωγμές που δημιουργούν στην καπιταλιστική κανονικότητα οι σχέσεις επικοινωνίας που δημιουργούνται στο μετερίζι των κοινωνικών αγώνων, και μέσα από κάθε κινηματικό εγχείρημα που λειτουργεί ως εξωστρεφής κοιτίδα μαθητείας στην αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα.
Ότι και αν συμβεί μετά την παρένθεση των εκλογών, ότι και αν ετοιμάζουν τα πολιτικά επιτελεία και το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, τα κινήματα απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό θα πρέπει να περιφρουρήσουν τόσο τις δικές τους υποδομές, όσο και τις κοινωνικές κατακτήσεις, τα αγαθά και τις υποδομές των αγώνων του παρελθόντος, τις οποίες το κεφάλαιο θα επιχειρήσει να αποτελειώσει. Η αυτο-οργάνωση, ο διάλογος και η οριζόντια συννενοήση και συνδιαμόρφωση της βάσης όλων των αγωνιζόμενων κομματιών είναι ο μόνος δρόμος ώστε να δημιουργηθούν ικανές κοινότητες αγώνα. Πολύ περισσότερο, η ενότητα της εργατικής και πολιτικής βάσης των ριζοσπαστικών κινημάτων είναι ο μόνος ικανός δρόμος για την πραγμάτωση των δίκαιων ταξικών και κοινωνικών αγώνων που θα κατευθύνονται στην κοινωνική επανάσταση και την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τον καπιταλισμό και τους φασισμούς που αυτός συνεπάγεται.
Παγκρήτια Συνέλευση Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών
Ιούνης 2012
Να πολεμήσουμε αυτό που μας τρώει και όχι ο ένας τον άλλο
κειμενο απο τη συνέλευση αντιφασιστών/αντιφασιστριών στα χανιά που μοιράζεται σε περιοχές των χανίων
ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΩΕΙ
ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
Γϊνεται όλο και πιο φανερό ότι οι διαχωρισμοί που υπήρχαν μεταξύ των πολιτικών κομμάτων έχουν αρχίσει να γεφυρώνονται, με τους αριστερούς να χρησιμοποιούν φράσεις που χρησιμοποιούσαν οι δεξιοί και το αντίστροφο. Μιλούν όλο και πιο συχνά στο όνομα του καλού της πατρίδας και του έθνους, ως άλλοι εθνοσωτήρες, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς. Έννοιες όπως εθνική ενότητα και πατριωτισμός αποπροσανατολίζουν από την επίθεση που κάνουν τα ελληνικά και ξένα αφεντικά στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Μιλάμε για τα μέτρα που παίρνονται, και οδηγούν στη διάλυση της ζωής μας, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δηλαδή των τραπεζών και των αφεντικών.
Για το λόγο αυτό καλλιεργείται συνεχώς η αναπτέρωση του εθνικού αισθήματος και η δημιουργία φόβου ότι τάχα απειλούνται οι “ιστορικές μας αξίες”. Μιλούν για μια εντεινόμενη απειλή ότι θέλουν να μας βλάψουν όσοι βρίσκονται εκτός συνόρων (ΕΕ, Τρόικα, κερδοσκόποι, Γερμανοί, Εβραίοι κ.ά.) και γι’ αυτό εμείς θα πρέπει να υποταχτούμε σε κάθε μέτρο που παίρνουν οι “εθνικοί μας σωτήρες”, για την υποτίμηση της εργασίας και της κοινωνικής ζωής.
Λένε ότι όλοι μαζί οι έλληνες πρέπει να παλέψουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση. Αλλά για ποιούς έλληνες μιλάμε; Τί κοινό έχουν οι έλληνες Λάτσηδες και Βαρδινογιάννηδες, οι τραπεζίτες, οι βιομηχανοι, οι ξενοδόχοι και οι εφοπλιστές με τους εργαζόμενούς τους; Όταν λοιπόν οι εθνικοί ήρωες συμφωνούν μεταξύ τους στην όξυνση της εκμετάλλευσης της εργασίας και την κατάργηση συνδικαλιστικών και κοινωνικών κεκτημένων, τότε οι ντόπιοι εκμεταλλευτές τρίβουν τα χέρια τους. Έτσι θα μπορούν να πληρώνουν -νόμιμα πλέον- μισθούς πείνας με μεροκάματα των 20 ευρώ, και άρα να έχουν περισσότερα κέρδη, χωρίς συνδικάτα να μπλέκονται στα πόδια τους. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν, δεν επιτίθεται κανείς στο ελληνικό έθνος.
ο παππούς μου πρόσφυγας, εγώ και μετανάστης…
Μήπως όμως αυτές οι συνθήκες εξαθλίωσης που επιβάλλονται στους έλληνες δεν είναι ακριβώς αυτές που για χρόνια βιώνουν οι μετανάστες; Όσο κι αν κάποιοι νόμιζαν ότι η εξαθλίωση, η φτώχεια και η καταπίεση αφορούν τους κοινωνικά “απόβλητους” μετανάστες ή κάποιες “τριτοκοσμικές χώρες”, δεν κατάλαβαν ότι συναινώντας τόσα χρόνια στην κρατική πολιτική του απαρχαϊντ, έσκαβαν τον ίδιο τους το λάκο.
Η μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και άκρως πετυχημένη. Η καταστολή, οι επιχειρήσεις “σκούπα” (σαν να μιλάνε για σκουπίδια), οι δολοφονίες και ο διάχυτος ρατσισμός απομονώνουν συνειδητά τους μετανάστες και φτιάχνουν ένα “κενό χώρο” χωρίς εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, ασφάλιση, υγεία, παιδεία, για να κρατιούνται τα μεροκάματα όσο πιο χαμηλά γίνεται. Έτσι το κράτος κατάφερε να έχει ήδη φτιάξει τις κοινωνικές συνθήκες που πλέον θα βιώνουν και οι έλληνες. Συγχρόνως οξύνονται οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στους εργάτες, αφού οι μετανάστες στιγματίζονται και εμφανίζονται ως εχθροί. Έτσι έλληνες και ξένοι δεν ενώνονται, για να αντιμετωπίσουν από κοινού τα αφεντικά.
Τα κέρδη των αφεντικών λοιπόν δεν αναγνωρίζουν εθνικότητες. Αυτό θα το καταλάβουν και οι χιλιάδες έλληνες μετανάστες που πηγαίνουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, όπως έζησαν δηλαδή οι παππούδες και οι γονείς μας σε Αμερική, Γερμανία, Αυστραλία κ.ά. το ’20 και το ’70. Το πόσο εθνικά υπερήφανα είναι τα ελληνικά αφεντικά στη Γερμανία “αποκαλύφθηκε” πρόσφατα με τους μισθούς των 400 ευρώ που δίνουν σε έλληνες μετανάστες.
…και ρατσιστής;
Αντί λοιπόν τα κατώτερα στρώματα να ενωθούν μεταξύ τους και να παλέψουν απέναντι στους εκμεταλλευτές τους, υπάρχουν μερίδες που αναπτύσσουν κανιβαλικές τάσεις και βλέπουν σαν εχθρό τους άλλα κομμάτια φτωχών. Έτσι κάτοικοι διαφωνούν με τα στρατοπέδα συγκέντρωσης στην περιοχή τους, όχι επειδή τα απορρίπτουν σαν φασιστική πρακτική, αλλά γιατί θεωρούν ότι “θα μολυνθούν από τα μιάσματα”. Μπροστά στην τεράστια ανεργία που δημιουργείται λόγω των αντικοινωνικών μέτρων, κάποιοι ακόμα επιμένουν ότι “οι μετανάστες μας πέρνουν τις δουλειές” (αλήθεια μήπως να απελάσουμε τους μισούς από τους 1.500.000 έλληνες άνεργους, για να μην πάρουν τις δουλειές των υπόλοιπων ελλήνων;). Όταν ένας έλληνας βιάζει ή σκοτώνει κάποιον, κομμάτια της κοινωνίας και media αδιαφορούν ή και τον υπερασπίζονται (βλ. δολοφονία μετανάστη κοντά στη Σπάρτη 4/4), πάντως σίγουρα δεν εξαπολύουν προγκρόμ εναντίον των ελλήνων. Όταν όμως αυτό συμβαίνει από μετανάστη τότε χύνεται όλο το ρατσιστικό δηλητήριο και αποδίδεται συλλογική ευθύνη σε όλους τους μετανάστες ακόμα και με τη διεξαγωγή πογκρόμ (Κουνάβοι-Ηράκλειο, Πάτρα, Αθήνα…). Ή ακόμη κι όταν δεν ξέρουν ποιος το έκανε, πάλι οι μετανάστες την πληρώνουν, όπως στον Εσταυρωμένο Ρεθύμνου, όπου πρόσφατα αποδείχτηκε ότι στη δολοφονία της ηλικιωμένης συμμετείχε και έλληνας.
Οι τάσεις εκφασισμού όμως όχι μόνο πριμοδοτούνται ανοιχτά, αλλά υιοθετούνται επίσημα από το κράτος. Η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι υστερίες περί “υγειονομικής βόμβας”, η ξεκάθαρα ναζιστική αντιμετώπιση των οροθετικών γυναικών (ελληνίδων και μη) και η πλήρης κάλυψη των πορνοπελατών, των δικτύων σωματεμπορίας και των σχέσεων με τη μαφία, τους μπάτσους και το βαθύ κράτος, αφενός προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τις κανιβαλικές πρακτικές, και αφετέρου δείχνουν τον εκφασισμό της κρατικής αντιμετώπισης των φτώχων και των εξαθλιωμένων.
Χρυσή Αυγή: το μακρύ χέρι του συστήματος
Πάνω σ’ αυτά τα φαινόμενα, και την ανάπτυξη του εθνικισμού, είναι που βρίσκει την ευκαιρία η συμμορία της ναζιστικής Χρυσής Αυγής για να βγει στην επιφάνεια. Σε αντίθεση με την εικόνα που έχει κατασκευάσει με τη “συνοδεία ηλικιωμένων για να πάρουν τη σύνταξή τους”, “τα γάλατα που δίνουν σε έλληνες” ή ότι είναι “αντι”-συστημικοί και “θα βάλουν μυαλό στους προδότες πολιτικούς”, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η Χρυσή Αυγή είναι μια συμμορία που όχι μόνο δεν είναι ενάντια στο σύστημα, αλλά έχει τις πιο βαθιές σχέσεις με το παρακράτος, την αστυνομία και τους πολιτικούς. Στις γραμμές της έχει πληρωμένους δολοφόνους (Ρήγας), μαχαιροβγάλτες και κουμπουροφόρους (Σκορδέλη, Καρεφυλλάκης, Βλαμάκης), πρώην ΚΥΠαντζηδες (Μιχαλολιάκος), βιαστές (Πετράκης-Ιεράπετρα). Διαθέτει ισχυρές σχέσεις με μπράβους, μαφιόζους και σωματέμπορους (βλ. ιδιόκτητο πορνοξενοδοχείο της γυναίκας του Μιχαλολιάκου). Πάντα στο πλευρό της αστυνομίας ενάντια σε διαδηλωτές και απεργούς (επίθεση χρυσαυγιτών σε πορεία στα χανιά 25/3). Το τρομοκρατικό καθεστώς που έχει επιβάλλει στον Άγιο Παντελεήμονα έγινε με την πλήρη κάλυψη και ενεργή βοήθεια της αστυνομίας και του κράτους (βλ. επίσκεψη του υπουργού Μαρκογιαννάκη 2009). Άλλωστε πόσο “αντι”-συστημική είναι η Χρυσή Αυγή όταν οι μισοί αστυνομικοί (ανελέητοι εχθροί κάθε απεργού και διαδηλωτή) την ψήφισαν; Όσοι επικροτούν ή αδιαφορούν για τη φασιστική βία της Χρυσής Αυγής απέναντι στους μετανάστες, θα καταλάβουν ότι αφορά επίσης και όσους διαφωνούν μαζί της ή έχουν περίεργη εμφάνιση και ακόμα περισσότερο όσους μάχονται το φασισμό, αγωνίζονται, απεργούν, διαδηλώνουν. Η Χρυσή Αυγή είναι ο υποστηρικτής του ντόπιου κεφαλαίου, του μαύρου χρήματος, της μαφίας και του πιο σκληρού πυρήνα του κρατικού μηχανισμού, του στρατού και της αστυνομίας, ταγμένοι εχθροί οποιουδήποτε αγωνίζεται για την αξιοπρέπειά του και την ελευθερία.
Για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας
Υπάρχουν όμως και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που μέσα από τον αγώνα τους για αξιοπρέπεια και ενάντια στην εξαθλίωση και την υποτίμηση της ζωής μας, αντιμάχονται τις ιδεοληψίες του εθνικισμού, του ρατσισμού και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Είναι τα αγωνιζόμενα κομμάτια που δεν βλέπουν την κρίση ως αποτέλεσμα της “κακής διαχείρισης του συστήματος από τους προδότες πολιτικούς”, αλλά ως μια συνειδητή πολιτική επιλογή για να βγάλει το κεφάλαιο περισσότερα κέρδη. Που απέναντι στη μισανθρωπιά του ρατσισμού και του αλληλοφαγώματος μεταξύ των καταπιεσμένων αντιτάσσουν την ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
Η κοινωνική πόλωση είναι τέτοια, που ο καθένας μας διαλέγει στρατόπεδο. Γίνεται πλέον όλο και πιο επιτακτικό να οργανωθούμε για να αντικρούσουμε τις ιδεοληψίες του εθνικισμόυ, του ρατσισμού και του φασισμού σε κάθε σφαίρα της καθημερινότητάς μας. Να συγκρουστούμε και να εξαλείψουμε τις φασιστικές συμμορίες πριν επιβάλλουν ένα καθεστώς τρομοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Μπροστά στα προβλήματα της ανεργίας και της φτώχειας να φτιάξουμε δομές αλληλοβοήθειας για όλους τους καταπιεσμένους, σπάζοντας τους διαχωρισμούς μεταξύ ελλήνων και μεταναστών. Να συμμαχήσουμε με τους μεταναστες σε κοινούς ταξικούς αγώνες (Χαλυβουργία, Ανακύκλωση-Ηράκλειο, απεργία στον κλάδο της ποτοποιίας) γιατί μόνο αν οι καταπιεσμένοι ενωθούν και δεν αλληλοτρώγονται, θα βάλουν αναχώματα στη λεηλασία της ζωής όλων μας από τα αφεντικά. Για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
συνέλευση αντιφασιστών/αντιφασιστριών
χανιά, ιούνης 2012
πορεία 07/04
αφίσα από την «ανοιχτή συνέλευση για τα γεγονότα της 25ης μάρτη», που καλεί στην πορεία ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, το ΣΑΒΒΑΤΟ 07/04 στις 11:00 π.μ στην πλατεία της δημοτικής αγοράς και κολλιέται στο κέντρο και σε γειτονιές της πόλης των Χανίων
κείμενο για τα γεγονότα της 25ης μάρτη
το κείμενο που καλεί στην πορεία ενάντια στην κρατική τρομοκρατία,το φασισμό και το σύγχρονο ολοκληρωτισμό το ΣΑΒΒΑΤΟ 07/04 στις 11:00 π.μ στην πλατεία της δημοτικής αγοράς μοιράζεται στο κέντρο και σε γειτονιές της πόλης των Χανίων
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Το πρωί της 25ης Μαρτίου στα Χανιά εκατοντάδες κόσμου συγκεντρώνονται στον κήπο για να παρέμβουν στην παρέλαση ενάντια στην υποβάθμιση και το ξεζούμισμα της ζωής μας. Μοιράζονται κείμενα, φωνάζονται συνθήματα και πετιούνται τρικάκια. Από νωρίς οι μπάτσοι έχουν αποκλείσει το χώρο γύρω από τους επίσημους με κάγκελα, ΜΑΤ και ασφαλίτες. Όταν οι διαδηλωτές κατεβαίνουν στο δρόμο τα ΜΑΤ επιτίθενται με χημικά και ξύλο και συλλαμβάνουν 3 άτομα. Την ίδια ώρα οι μπάτσοι φυλάνε τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, όπου οι φασίστες μοιράζουν τις εμετικές τους εφημερίδες, τραμπουκίζουν και απειλούν πλήθος περαστικών που είτε αρνούνται να τις πάρουν είτε τους βρίζουν.
Ακολουθεί πορεία 500 ατόμων προς το αστυνομικό μέγαρο που απαιτεί την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων, ενώ αργά το απόγευμα κινείται προς δικαστήρια, όπου έχουν μεταφερθεί οι συλληφθέντες. Στη διαδρομή ΜΑΤ και ασφαλίτες προκαλούν με προσωπικές απειλές και ασφυκτική πίεση τους αλληλέγγυους διαδηλωτές. Στα δικαστήρια οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι με ανυπόστατες κατηγορίες. Οι συγκεντρωμένοι (200 άτομα) αποχωρούν με πορεία προς το κέντρο για να διαλυθούν. Στο κάτω Κουμ-Καπί συναντούν 3-4 φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής. Ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής και υποψήφιος βουλευτής Στέλιος Βλαμάκης (τσιράκι του αρχιχρυσαυγίτη μαχαιροβγάλτη Σταύρου Καρεφυλλάκη), και αφού αντιλαμβάνεται ότι πίσω από την πορεία υπάρχουν μπάτσοι, απειλεί ότι θα “γεμίσει τρύπες” τους διαδηλωτές δείχνοντας όπλο που είχε στο μπουφάν του. Κομμάτι των διαδηλωτών στην κεφαλή της πορείας, μη ανεχόμενο την παρουσία και τις προκλήσεις των φασιστών, επιτίθεται στους χρυσαυγίτες. Ο Βλαμάκης αμέσως υποχωρεί, ενώ τα πρωτοπαλίκαρά του αρπάζουν αυτό που τους άξιζε. Την ίδια στιγμή ΜΑΤ και ασφαλίτες επιτίθενται στο πίσω μέρος ξυλοκοπώντας και διαλύοντας την πορεία. Έτσι, και ενώ ο κόσμος διαλυόταν, οι φασίστες επανέρχονται και μαζί με τους μπάτσους επιτίθενται σε όσους διαδηλωτές εγκλωβίστηκαν σε στενό πεζοδρόμιο. Στη συνέχεια οι ασφαλίτες προτρέπουν τους φασίστες να μπουν σε καφετέρεια για να μην φαίνονται. Τελικά οι μπάτσοι προσαγάγουν συνολικά 62 διαδηλωτές (μεταξύ τους και κόσμο ο οποίος απλώς διαμαρτυρήθηκε για την καταστολή).
Μέσα στο μπατσομέγαρο ασφαλίτες βρίζουν με χυδαία σεξιστικά σχόλια, τραμπουκίζουν και απειλούν τους προσαχθέντες, ενώ κάνουν συνεχώς καψόνια, μέχρι και ζητούν σε άτομο να ψάλλει το πάτερ ημών. Ένας από αυτούς φορά προκλητικά καπέλο με σύμβολο που χρησιμοπούν κατά κόρον οι φασίστες. Παράλληλα, και ενώ οι μπάτσοι έχουν “προσαγάγει” δύο φασιστοειδή (προφανώς για το τυπικό και για να τους συμβουλέψουν να είναι πιο “διακριτικοί”), ο Βλαμάκης -που δεν είχε προσαχθεί- μπαίνει ελευθέρα από την πίσω πόρτα στο μπατσομέγαρο και γυρνοβολάει ανενόχλητος συζητώντας φιλικά με τους μπάτσους. Τελικά όλοι οι προσαχθέντες αφήνονται ελεύθεροι χωρίς κατηγορίες και ενώνονται με 100 και πλέον αλληλέγγυους που βρίσκονταν έξω από το τμήμα.
Αλλά η περίπτωση στα Χανιά δεν εντάσσεται μόνο στη συνολική κατασταλτική επιχείρηση της ίδιας μέρας στον ελλαδικό χώρο (σύλληψη 2 αγωνιστών στο Ηράκλειο που απλά καθόντουσαν σε καφέ της πόλης, σύλληψη 27 αγωνιστων στη Βέροια και εισβολή μπάτσων στο αυτόνομο στέκι Barruti, αστυνομοκρατία και προσαγωγές αλλού), αλλά είναι μέρος της συνολικότερης κατασταλτικής πολιτικής.
οι δυνάμεις ασφαλείας ήταν, είναι και θα είναι ενάντια σε όποιον αντιστέκεται
Τα τελευταία χρόνια και εν μέσω κρίσης, μέτρων και περικοπών, ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια αντιδρούν στη λαίλαπα που μας καταδικάζει στη φτώχεια και ισοπεδώνει τη ζωή μας για να εξασφαλιστούν τα κέρδη των αφεντικών, των επιχειρηματιών και των τραπεζών. Η κοινωνική οργή ξεχειλίζει και συνεχώς ξεπηδούν εστίες αντίστασης και ρήξης. Ταυτόχρονα η πολιτική εξουσία διέρχεται μια κρίση νομιμοποίησης και συναίνεσης στα σχέδιά της. Οι δυνάμεις ασφαλείας λοιπον, και μέσα από τη γενικότερη στρατιωτικοποίηση των πόλεων και των γειτονιών, αναλαμβάνουν τη βίαιη επιβολή των μέτρων, τη διασφάλιση της σταθερότητας του συστήματος και την καταστολή οποιασδήποτε εστίας αντίστασης ή ενδεχόμενης γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης. Εν ολίγοις την προστασία των συμφερόντων κράτους και αφεντικών και τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας από κάθε κοινωνική αναταραχή. Γι’ αυτό καταστέλλουν με δολοφονική βία εργατικές/απεργιακές διαδηλώσεις, επιστρατεύουν απεργούς ναυτεργάτες και οδοκαθαριστές, επανδρώνουν τη φύλαξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης -σήμερα των μεταναστών και αύριο των αντικαθεστωτικών-, προστατεύουν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και τις ανεμογεννήτριες των πολυεθνικών στο Αποπηγάδι και σε όλη την κρήτη.
Επιπρόσθετα, η κατάσταση είναι τέτοια που δεν χωράει πλέον προσχήματα και δικαιώματα. Ο μανδύας της δημοκρατικής νομιμότητας πετιέται στα αζήτητα και επομένως οι “παλιοί” διαχωρισμοί μεταξύ “νόμιμων” και “παράνομων” ή “βίαιων” και “ειρηνικών” διαδηλωτών, καταρρέουν. Από τη στιγμή που η κοινωνική σύγκρουση οξύνεται, η καταστολή αναγκαστικά διαχέεται και αφορά όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια.
Η ένταση και το εύρος της καταστολής στην 25η Μαρτίου ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα Χανιά. Δεν ήταν όμως κάτι που δεν περίμενε κανείς. Εδώ και λίγα χρόνια η αστυνομική επιτήρηση στην πόλη και κυρίως στις πορείες, εντείνεται συνεχώς. Χημικά, ξύλο και συλλήψεις υπήρχαν και πριν. Οι ασφαλίτες κατεβαίνουν στις πορείες, δίπλα στα ΜΑΤ, με κράνη και πτυσσόμενα γκλοπ. Η διαφορά με την 25η Μαρτίου ήταν ότι εφαρμόστηκε σε μεγάλο εύρος κόσμου, ήταν ιδιαίτερα βίαιη, είχε τεράστιο αριθμό προσαγωγών και απροκάλυπτη αυθόρμητη συνεργασία μπάτσων και φασιστών. Είναι γνωστό ότι το μαθητικό κίνημα στην πόλη εδώ και πάνω από δύο χρόνια οργανώνεται και πολιτικοποιείται αυτόνομα μέσα από τα αυτοοργανωμένα σχήματα που αναπτύσσει. Επιπλέον, οι διεργασίες των πλατειών το καλοκαίρι του 2011, οι τότε καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, η 9μερη κατάληψη της περιφέρειας τον φλεβάρη και πλήθος άλλων δράσεων, διαδηλώσεων και συζητήσεων έχουν φέρει σε επαφή ένα πλήθος κόσμου που λειτουργεί έξω από κόμματα και φορείς, ψηλαφίζοντας τρόπους οργάνωσης και κινητοποίησης. Αυτές οι διεργασίες και πολιτικές σχέσεις έχουν μπει στο στόχαστρο της καταστολής. Τις τελευταίες βδομάδες έχουμε συνεχείς εξακριβώσεις και προσαγωγές αγωνιστών, ενώ γίνεται προσπάθεια από την εισαγγελία για να ασκηθούν διώξεις σε αγωνιστές για παλαιότερες κινητοποιήσεις. Οι αγωνιζόμενοι μαθητές στοχοποιούνται. Εξακριβώσεις και παρενοχλήσεις έξω από σχολεία, μέχρι και τηλεφωνήματα μπάτσων σε σπίτια μαθητών, εκφοβίζοντας τους ίδιους και τους γονείς τους και καλώντας τους στο τμήμα για “παιδαγωγικές” συμβουλές και “ψιλή κουβεντούλα”. Επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν τους μαθητές για να κάμψουν την αγωνιστικότητά τους, θέλουν να σπάσουν τους πολιτικούς δεσμούς που αναπτύσσουν οι μαθητές με άλλα κοινωνικά κομμάτια και να αποτρέψουν τη συμμετοχή τους στις συλλογικές κινηματικές διαδικασίες της πόλης.
η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή δεν είναι άλλο ένα “νόμιμο πολιτικό κόμμα”, είναι παρακρατική συμμορία
Τον τελευταίο καιρό οι νεοναζί της συμμορίας της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να παρουσιαστούν ως ένα ακόμη “νόμιμο πολιτικό κόμμα”. Ωστόσο οι χρυσαυγίτες ήταν, είναι και θα είναι μια παρακρατική συμμορία που λειτουργεί πάντα με τις πλάτες του κράτους και των μπάτσων. Είναι η άτυπη, μη θεσμική βία που ευθυγραμμίζεται με την κρατική καταστολή, όπου το καθεστώς εκτιμά ότι δεν θέλει να αναμειχθεί άμεσα. Οι χρυσαυγίτες δεν είναι “αγνοί έλληνες πατριώτες”. Είναι τα ιστορικά απόβλητα της απεχθέστερης ιδεολογίας που γέννησε η ευρώπη: του ναζισμού. Είναι οι ιστορικοί απόγονοι και υμνητές των χιτλερικών, του Μεταξά, των ταγμάτων ασφαλείας (γερμανοτσολιάδες) στη ναζιστική κατοχή, των συνταγματαρχών του ’67. Στις τάξεις τους έχουν πληρωμένους δολοφόνους (Χ. Ρήγας-υποψήφιος περιφέρειας Δ. Ελλάδας), έμισθους της ΚΥΠ (Μιχαλολιάκος-αρχηγός Χρυσής Αυγής), μαχαιροβγάλτες και κουμπουροφόρους (Καρεφυλλάκης-Βλαμάκης στα Χανιά), ενώ μέλη της συμμορίας συμμετείχαν στη μεγαλύτερη σφαγή μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στη Σρεμπρένιτσα. Επιτίθενται σε στέκια και καταλήψεις, σε αγωνιστές και μετανάστες, οργανώνουν δολοφονικά προγκρόμ εναντίον μεταναστών εργατών (μάης 2011) και συμμετέχουν στα “επίσημα” πογκρόμ της αστυνομίας αυτών των ημερών ξυλοκοπώντας και ληστεύοντας μετανάστες. Όσα πολιτικά λίφτινγκ και να κάνουν δεν μπορούν να κρύψουν τον κρυφό τους πόθο. Να είναι τα παρακρατικά τάγματα εφόδου που θα στρατοπεδεύουν στις πόλεις και τις γειτονιές μας, δίπλα στις “επίσημες” δυνάμεις ασφαλείας. Δεν παλεύουν “για το καλό της χώρας”. Η ιδεολογία τους εμπεριέχει μόνο μίσος. Διαχωρίζουν την κοινωνία σε ομάδες ανάλογα με τη φυλή, το χρώμα, την καταγωγή, τη σεξουαλική προτίμηση, τη διανοητική δυνατότητα και θέλουν να αφανίσουν ότι δεν ταιριάζει στις μισαλλόδοξες αντιλήψεις τους.
αγώνας για ελευθερία και αξιοπρέπεια
Το παραμύθι επομένως για το λεγόμενο πόλεμο “των δύο άκρων” για τον αντιφασιστικό αγώνα καταρρέει οριστικά. Αυτά αναπαράγουν όσοι νομίζουν ότι ο φασισμός είναι ένα περιθωριακό και δευτερεύον φαινόμενο και ακόμα περισσότερο ότι όσο θα καθόμαστε ήσυχοι δεν θα μας πειράξει κανείς. Δεν μιλάμε για δύο άκρα, αλλά για δύο κόσμους, ανάμεσα στους οποίους ούτε εξομοίωση μπορεί να υπάρξει, ούτε ειρήνη. Ο αγώνας για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να περάσει πάνω από το φασισμό, αφού στην τελική η διαμάχη αφορά τον τρόπο λειτοργίας της κοινωνίας. Αν θα είναι μια ολοκληρωτική κοινωνία μίσους, ρατσισμού, καταπίεσης και εκμετάλλευσης ή μια κοινωνία βασισμένη στην ελευθερία και την αλληλεγγύη.
Η απάντηση στην κρατική καταστολή και τα φασιστικά κατακάθια δεν μπορεί παρά να είναι η όξυνση των κοινωνικών αγώνων. Απαντάμε στην τρομοκρατία μέσα από τη συλλογική οργάνωση και δράση στο δρόμο, με αδιαμεσολάβητους και μαχητικούς αγώνες. Βγαίνουμε στην επίθεση, ξεπερνώντας το φόβο και μετατρέποντας τον σε οργή. Όσο οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και οι φασιστικές συμμορίες θα μπαίνουν εμπόδιο στους αγώνες, άλλο τόσο θα μας εξοργίζουν, θα μας κάνουν πιο αποφασισμένους και αδιάλλακτους. Δεν μας τρομοκρατούν, δεν μας εκφοβίζουν. Μας εξοργίζουν.
η κοινωνική οργή θα τους σαρώσει
ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙ στην ΙΔΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ
ΠΟΡΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΣΑΒΒΑΤΟ 7/4 στην Πλ. Αγοράς στις 11:00 π.μ.
συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
χανιά, απρίλης 2012
εκτός ύλης 3
έντυπο δρόμου – τεύχος 3ο – μάρτιος 2012
Κυκλοφόρησε
το 3ο τεύχος του Εκτός Ύλης. Μοιράζεται, σε 2.800 αντίτυπα, σε σχολεία στα Χανιά. Τυπώθηκε στην τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta στην Αθήνα.
Σε αυτό το τεύχος περιέχονται κείμενα για την αξιολόγηση και τον ανταγωνισμό, τις αστυνομικές σχολές και το ρόλο της αστυνομίας, τις δράσεις της κατειλημμένης αντιπεριφέρειας, το facebook και τους μετανάστες.
Το έντυπο μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από εδώ: http://www.mediafire.com/?16d6hhv5zdpv5f1
το Αντιtorial του 3ου τεύχους
Κρίση. Μία λέξη που ακούμε καθημερινά εδώ και 3 χρόνια. Μία λέξη που στο όνομα της θυσιάζονται κεκτημένα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, όταν οι κάθε λογής εξουσιαστές τα κλέβουν σε μια νύχτα, για τη διάσωση της οικονομίας λένε… Όμως η διάσωση της οικονομίας τους, πάει χέρι — χέρι με την υποτίμηση της ζωής μας.
Υποτίμηση. Μία λέξη που δεν την ακούμε τόσο συχνά, αλλά όλο και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας τη νιώθουν στο πετσί τους, όλο και πιο έντονα. Αυτή αφορά την εργασία, την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διατήρηση των κερδών και των συμφερόντων των αφεντικών εις βάρος μας.
Η υποτίμηση της ζωής μας αφορά όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας και όρια δεν έχει. Οι εξουσιαστές όσο δε βρίσκουν αντιστάσεις, όσο δεν τους κόβουμε την όρεξη, τόσο μας εξαθλιώνουν. Εμείς οι από κάτω έχουμε επιλογές και βάσει αυτών θα κριθεί η ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων.
Μπορούμε να σκύψουμε το κεφάλι, να γονατίσουμε και να προσπαθήσουμε ο καθένας μόνος του να επιβιώσουμε, ελπίζοντας ότι εμείς θα τη γλυτώσουμε. Όμως, τότε, αγνοούμε ότι θα χρειαστεί να σκύψουμε πολύ, να χάσουμε την αξιοπρέπεια μας, χωρίς καν να ξέρουμε αν θα τη γλυτώσουμε.
Μπορούμε να στραφούμε εναντίον του διπλανού μας ή μιας άλλης κοινωνικής ομάδας, χρεώνοντας της την κατάσταση και αποβάλλοντας την από την κοινωνία. Όμως, τότε, αγνοούμε ότι πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά μας, αν δεν έχει ήδη έρθει.
Μπορούμε να εναποθέσουμε το μέλλον μας στους διάφορους φωστήρες, πολιτικούς ή ηγετίσκους .Όμως τότε αγνοούμε ότι μέχρι σήμερα αυτό γινόταν, και ποτέ τα πράγματα δε λειτούργησαν προς όφελος των δικών μας αναγκών. Μπορούμε να…., να…., να…
Από την άλλη μπορούμε να οργανώσουμε την κοινωνία, την παιδεία, την οικονομία, τις ζωές μας από τα κάτω, εμείς οι ίδιοι, με τις δικές μας δυνάμεις. Αρκεί να μην αγνοήσουμε ότι ο δρόμος για την ελευθερία είναι πύρινος και δύσκολος, ότι χρειάζεται συλλογικότητα και αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια και συνέπεια, αυτοοργάνωση και αγώνα.
Το 3ο τεύχος του Εκτός Ύλης μας βρίσκει μετά από δυναμικές πορείες και καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Εδώ στα Χανιά, κεντρικά γεγονότα ήταν η κατάληψη της Αντιπεριφέρειας, οι τριήμερες κινητοποιήσεις με την 48ωρη απεργία και τη δυναμική πορεία της Κυριακής 12/2, καθώς και οι μαθητικές καταλήψεις και πορείες. Η κατάληψη της Αντιπεριφέρειας αποτέλεσε για 9 ημέρες ζωντανό κινηματικό κύτταρο στην πόλη. Οι διαδικασίες και οι δράσει της κατάληψης έδειξαν πως ένα ετερόκλητο πλήθος μπορεί να λειτουργήσει αυτοοργανωμένα και αμεσοδημοκρατικά. Η κατάληψη κατάφερε να συσπειρώσει ένα ευρύ φάσμα ατόμων διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων που ζυμώθηκαν γύρω από πλήθος ζητημάτων, αλλά και πραγματοποίησαν δράσεις , με αποκορύφωμα την πορεία της Παρασκευής 17/2.
Όλα αυτά διαψεύδουν όσους εμμένουν σε μια κινητοποίηση αποκλειστικά μέσα από επίσημους και μη φορείς, και θεωρούν ανίκανο τον κόσμο να αυτοοργανωθεί και να δράσει σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Η συμμετοχή μαθητών και μαθητριών στις διαδικασίες και τις κινητοποιήσεις όλων εκείνων των ημερών έδωσε χρώμα, διάθεση και δύναμη για τη συνέχεια των αγώνων.
Δεν είμαστε τίποτα. Εμπρός να γίνουμε τα πάντα.