Κατάληψη στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους μαθητές που δικάζονται στη Λάρισα, με τον τρομονόμο.

Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο

Των μαθητών οι δίκες, να γίνουν του κράτους καταδίκες.

Σήμερα 9 Δεκέμβρη 2010, δικάζονται στο τριμελές δικαστήριο ανηλίκων Λάρισας 11 μαθητές/ριες, με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος και με ενεργοποιημένες τις διατάξεις του τρομονόμου, για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Τότε με αφορμή την κρατική δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου από τους ειδικούς φρουρούς Ε.Κορκωνέα, Β.Σαραλιώτη, ένα κύμα ήδη συσσωρευμένης κοινωνικής οργής ξέσπασε σε όλη την χώρα. Χιλιάδες μαθητών, μεταναστών, ανέργων, φοιτητών και εργαζομένων εκφράζονται μέσα από πορείες, εκτεταμένες συγκρούσεις με την αστυνομία, επιθέσεις σε τράπεζες, καταλήψεις σε δημόσια κτίρια και παρεμβάσεις σε Μ.Μ.Ε. και άλλες δράσεις. Η απάντηση του κράτους για να επαναφέρει την “κοινωνική ειρήνη” ήταν άμεση με τόνους χημικών, άγριους ξυλοδαρμούς, συλλήψεις στο σωρό και κατασυκοφάντηση των εξεγερμένων από τα Μ.Μ.Ε. σε αγαστή συνεργασία πάντα με παρακρατικούς μηχανισμούς.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας στη Λάρισα, τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου συλλαμβάνονται 19 άτομα. Οι συλληφθέντες κρατούνται στην ασφάλεια, ξυλοκοπούνται, ενώ τους στερείται η επικοινωνία με δικηγόρο και με τους οικείους τους, μέχρις ότου «φτιαχτούν» οι καταθέσεις των αστυνομικών και οι διευθυντές των τραπεζών καταγράψουν τις ζημιές (οι παραπάνω είναι οι μάρτυρες κατηγορίας).Την βρώμικη δουλειά των μπάτσων συνεχίζει και ενισχύει η Εισαγγελία Πρωτοδικών Λάρισας, μετατρέποντας το κατηγορητήριο σε συλλογικό, δηλαδή όλοι κατηγορούνται για τις ίδιες πράξεις, χωρίς να εξατομικεύονται οι κατηγορίες. Οι 8 ενήλικοι, εκ των οποίων οι 4 έχουν προφυλακιστεί για μήνες, παραπέμπονται στο Συμβούλιο Εφετών το οποίο βλέποντας το οφθαλμοφανές παράλογο και αστήριχτο της υπόθεσης, τους παραπέμπει με κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος. Όμως οι ανήλικοι «συγκατηγορούμενοί» τους παραμένουν με τις κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος βάσει τρομονόμου (παρ. 1) σύμφωνα με ένα ανυπόστατο κατηγορητήριο το οποίο χαρακτηριστικά αναφέρεται σε σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης. Έτσι κατηγορούνται ότι συγκρότησαν «διαρκή και δομημένη ομάδα (…), η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση, με κατανεμημένους ρόλους (…) και επιδίωκε τη διάπραξη εμπρησμών και άλλων κακουργημάτων»!!! Είναι η πρώτη φορά που ο αντιτρομοκρατικός νόμος ενεργοποιείται για να καταστείλει ένα κίνημα.

Η λυσσαλέα επίθεση του κράτους με όλα τα μέσα, βάζοντας στο στόχαστρό της ακόμα και ανήλικους μαθητές, έρχεται να επιβεβαιώσει πως στο ξέσπασμα μιας κοινωνικής εξέγερσης, οι εξουσιαστές προσπαθούν να καταστείλουν και να τρομοκρατήσουν τους εξεγερμένους με κάθε όπλο που διαθέτουν. Ειδικότερα σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, όπως σε αυτούς που ζούμε, οι διώξεις μαθητών που αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες, είναι μέσα και πρακτικές φασιστικής έμπνευσης με άμεσο στόχο την διάχυση του φόβου σε μια ολόκληρη γενιά. Η εφαρμογή του τρομονόμου είναι προς παραδειγματισμό όσων αντιστέκονται, όσων συνεχίζουν να εξεγείρονται. Το κράτος εξοπλίζεται με ολοένα περισσότερα και πιο εξελιγμένα μέσα καταστολής, από παραγγελίες τόνων χημικών και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων, εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης του δημόσιου χώρου μέχρι την αναδιοργάνωση και εμπλουτισμό της νομοθεσίας με τρομονόμους και ιδιώνυμα. Εδώ και καιρό η κυριαρχία θωρακίζεται ενάντια στον «εσωτερικό» εχθρό ακολουθώντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής, φοβούμενη τις βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, φροντίζοντας να επιδεικνύει την παρουσία της σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας.

Την αγριότητα της καταστολής την βιώνουμε και στα Χανιά ως πεδίο εφαρμογής του κρατικού δόγματος της μηδενικής ανοχής. Δεν ξεχνάμε την δολοφονία μαθητή μετά από καταδίωξη ομάδας ΔΙΑΣ, τους κρανοφόρους ασφαλίτες, τις φασιστικές – παρακρατικές επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και αγωνιστές, τα χτυπήματα πορειών στο κέντρο των Χανίων και τις συλλήψεις διαδηλωτών. Ζώντας λοιπόν μέσα σε αυτό το πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης δεν τρομοκρατούμαστε, οργιζόμαστε και αντιδρούμε. Επιλέγουμε με αξιοπρέπεια τον δρόμο της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Για όλους τους παραπάνω λόγους προχωράμε σήμερα σε κατάληψη των γραφείων του μΠΑτΣΟΚ σε ένδειξη αλληλεγγύης στους διωκόμενους μαθητές.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Αλληλέγγυοι/ες

του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού στο πανεπιστήμιο ρεθύμνου

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Το Σάββατο 23/10 κατά τις 00:30, μέλη της φασιστικής συμμορίας της Ο.Ε.Ρ, τα οποία υπέγραψαν με σπρέι στους τοίχους με φασιστικά σύμβολα, παραβίασαν το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο πανεπιστήμιο ρεθύμνου. Εν συνεχεία αφού συγκέντρωσαν εύφλεκτα υλικά μαζί με γκαζάκια, έβαλαν φωτιά. Από την έκρηξη που ακολούθησε προκλήθηκαν μεγάλες ζημιές στο χώρο.

Η χρονική στιγμή που επιλέχτηκε να γίνει αυτή η κίνηση δεν είναι καθόλου τυχαία. Ενώ το πανεπιστήμιο ήταν υπό κατάληψη (με τη πασπ να έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την περιφρούρηση της) ενάντια στο νέο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και αφού είχε προηγηθεί ένα διήμερο κινητοποιήσεων ενάντια στη σύνοδο των πρυτάνεων που γινόταν στην πόλη. Οι διαδηλώσεις που έγιναν (22/10 στην πόλη και 23/10 στο ξενοδοχείο που συζητούσαν οι πρυτάνεις) ήταν δυναμικές, με τη δεύτερη να έχει συγκρουσιακά χαρακτηριστικά και το αντιφασιστικό κλίμα και στις δύο ήταν έντονο, αφού τα συνθήματα εναντίον των φασιστών δεν σταματούσαν να φωνάζονται από μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Τα θρασύδειλα φασιστοειδή (των οποίων οι ενέργειες μόνο τέτοια χαρακτηριστικά έχουν) στόχευσαν σε έναν χώρο ανοιχτό, αυτοοργανωμένο που λειτουργεί μακριά από ιεραρχικές δομές και διαμεσολαβημένες σχέσεις (καφενείο χωρίς αντίτιμο, βιβλιοθήκη κ.τ.λ.) και στον οποίο κατά καιρούς έχουν φιλοξενηθεί διάφορες πολιτιστικές και πολιτικές ομάδες ενεργές στους κινηματικούς αγώνες της πόλης. Σκοπός της κίνησης λοιπόν ήταν η τρομοκράτηση αυτών που αγωνίζονται και ενός χώρου ρήξης και αντίστασης στη σημερινή μιζέρια του καπιταλισμού. Δυο μέρες μετά (26.10) στα χανιά εκτοξεύεται πέτρα με αναμένες φωτοβολίδες στο σωματείο μουσουλμάνων κρήτης, με σκοπό να προκληθεί εμπρησμός.

Τέτοιες κινήσεις έρχονται να συνδράμουν στα κατασταλτικά σχέδια του κράτους. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το κράτος βρίσκεται σε πλήρη συνεργασία με τους φασίστες. Από τις κατά καιρούς επιθέσεις φασιστών σε πορείες μέσα από τις γραμμές των μπάτσων (αντιρατσιστική διαδήλωση στον αγ. παντελεήμονα στις 07/07/09), τις μεταφορές τους με κλούβα των ματ και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, στο πλαίσιο της “εκκαθάρισης” του κέντρου της αθήνας (αγ. παντελεήμονα και άλλες περιοχές, κυνήγι μικροπωλητών στην ερμού κ.τ.λ.).

Σε καιρό καπιταλιστικής κρίσης που η επίθεση του κράτους σκληραίνει και δείχνει τα δόντια της απέναντι σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια (περικοπές μισθών, απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κ.τ.λ.), με σκοπό να διασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, οι αντιστάσεις και οι αγώνες προμηνύονται να ‘ναι άγριοι. Τώρα περισσότερο από ποτέ το κράτος εξοπλίζεται για την άγρια καταστολή των αγώνων που είναι σε εξέλιξη και αυτών που θα ΄ρθουν, άλλοτε ‘φανερά’ (καταστολή αποκλεισμού ακρόπολης από συμβασιούχους, επιστράτευση απεργών, διεύρυνση τρομονόμου ώστε να αφορά και διαδηλωτές/απεργούς κ.τ.λ) και άλλοτε ‘κρυφά’ (φασιστοειδή, παρακράτος).

Μέσα σε αυτό το κλίμα, κι ενώ η συσπείρωση του κόσμου σε ριζοσπαστικούς αγώνες μόνο φόβο στην εξουσία προκαλεί, η προπαγάνδα του κράτους εστιάζει στη συγκρότηση του εθνικού κορμού, μεταμφιέζοντας μια ξεκάθαρα ταξική επίθεση σε εθνική κρίση. Εκμεταλλευόμενο την ανασφάλεια που πηγάζει από την κρίση, τη φτώχεια και την ανεργία υιοθετεί μια πολιτική με φασιστικά χαρακτηριστικά. Στοχοποιεί τους μετανάστες και δημιουργεί κλίμα ανταγωνιστικό ανάμεσα στους καταπιεζόμενους, προσπαθώντας να τους διχάσει και να τους αποπροσανατολίσει από τον πραγματικό κοινό εχθρό. Σε αυτό έρχεται να βοηθήσει για άλλη μια φορά η προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης, τα οποία αναλαμβάνουν να διοχετεύσουν την πολιτική του κράτους ως γνήσια φερέφωνά του.

Η πόλωση της κοινωνίας είναι αναπόφευκτη λόγω των σημερινών άγριων συνθηκών που έχουν επιβληθεί από τη μεριά της κυριαρχίας απέναντι στους καταπιεζόμενους. Είναι επιτακτικό λοιπόν, πιο πολύ από ποτέ, να πάρουμε θέση στον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται, αλλιώς η σιωπή μας θα είναι και συνενοχή. Το ζήτημα του φασισμού είναι πρόβλημα μέσα στην κοινωνία και μας αφορά όλους. Ας χτυπήσουμε στη ρίζα τους τα φαινόμενα “φασιστικοποίησης”, “κανιβαλισμού” και ρουφιανιάς της κοινωνίας που παρατηρούνται. Δεν ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους και δεν τρώμε καμιά μασημένη τροφή που μας δίδεται απλόχερα απ’ τους ‘καλοθελητές’ εξουσιαστές και τα φερέφωνά τους. Να πολεμήσουμε τους κοινούς μας εχθρούς που είναι το κράτος, οι φασίστες, τα αφεντικά και κάθε άλλη εξουσιαστική λογική. Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, με όπλο μας την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση για μια κοινωνία μακριά από κάθε εξουσιαστική λογική.

H εθνική ενότητα με αίμα είναι βαμμένη

στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι

η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – “σαλταδόροι”

χανιά, νοέμβρης 2010

κείμενο που μοιράστηκε στο κέντρο και σε γειτονιές της πόλης σε 3.000 αντίτυπα

για την πολιτική απεργία της 5^ης του μάη, τους 3 νεκρούς και τους αγώνες

η απεργία

Την Τετάρτη 5 του μάη απεργιακές κινητοποιήσεις χιλιάδων διαδηλωτών συνταράσσουν κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου. Στην αθήνα ένα οργισμένο πλήθος 200.000 επισφαλών και “σταθερών” εργαζομένων, συνταξιούχων, φοιτητών, ανέργων, μαθητών, μεταναστών επί δύο και πλέον ώρες, μάχεται μανιασμένο τις δυνάμεις καταστολής που προστατεύουν τα ανάκτορα της εξουσίας, κάτω από το σύνθημα “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή”. Αψηφώντας τις κομματικές παραινέσεις για αποχώρηση από τη βουλή, για “ευπρεπη” συνθήματα και αυτοσυγκράτηση· αναγνωρίζοντας την κοινωνική αντι-βία ως δίκαιη και αναγκαία απάντηση απέναντι στις επιθέσεις των μπάτσων· βλέποντας ως ταξικό του εχθρό το ντόπιο πολιτικό σύστημα και όχι κάποιο εξωτερικό εχθρό· αρνούμενη τις εθνικιστικές κορώνες, μια ετερόκλητη κοινωνική δυναμική, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς, έδειξε με τις πιο άγριες και επιθετικές διαθέσεις ότι ανακαλύπτει δειλά-δειλά το συλλογικό αγώνα.

οι 3 νεκροί, τα άμεσα αποτελέσματα, οι ευθύνες και η αυτοκριτική

Αν και οι διαδηλώσεις της 5^ης μάη αποτέλεσαν μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου με τεράστια δυναμική και προοπτικές, ένα θλιβερό γεγονός έρχεται να αντιστρέψει το κλίμα υπέρ του καθεστώτος και να θέσει τεράστιους προβληματισμούς στο εσωτερικό του κινήματος. Η τραγική είδηση των τριών νεκρών εργαζομένων σε ιδιωτική τράπεζα, παγώνει τους διαδηλωτές, που σιγά-σιγά αρχίζουν να αποσύρονται από τα οδοφράγματα. Οι δυνάμεις καταστολής επανακτούν τον έλεγχο και επιβάλουν στην πράξη απαγόρευση κυκλοφορίας σε αρκετές περιοχές του κέντρου και ειδικότερα στα εξάρχεια. Εισβάλλουν στην κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαΐμη, στο στέκι μεταναστών καθώς και σε σπίτια ανθρώπων που απλώς διαμαρτύρονται για την έντονη παρουσία της αστυνομίας. Όποιος κυκλοφορεί και δεν “γεμίζει το μάτι” οποιουδήποτε μπάτσου ξυλοκοπείται, προσαγάγεται ή συλλαμβάνεται.

Αν κάποιος έμενε μόνο στις ευθύνες που έχει ο βγενόπουλος για το θάνατο των 3 εργαζομένων στο κάτεργο της τράπεζας, θα έμοιαζε με υπεκφυγή. Ναι, είναι γνωστό ότι τα αφεντικά ποτέ δε νοιάστηκαν για τη ζωή των εργαζομένων, αφού τη θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους. Ότι πολλές φορές χρησιμοποιούν τους υπαλλήλους ως ανθρώπινη ασπίδα, για να προστατέψουν την περιουσία τους από τις συμβολικές επιθέσεις των διαδηλωτών. Ότι οι πιέσεις που δέχονται οι εργαζόμενοι για να μην απεργήσουν είναι αφόρητες. Άλλωστε όλες αυτές τις ευθύνες τις κατήγγειλαν πρώτοι οι ίδιοι οι συνάδελφοι των νεκρών. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναλογιστούμε τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν νεκροί απ’ τη “δική μας πλευρά” από αναθυμιάσεις, έπειτα από πυρπόληση κτιρίου/καπιταλιστικού στόχου.

Ως κομμάτι του κινήματος, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια ή να υιοθετούμε λογικές “παράπλευρων απωλειών”, κάτι που κατεξοχήν επικαλείται η κυριαρχία, για να δικαιολογήσει τις δολοφονικές πρακτικές της. Χρειάζεται να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο η οργή που συσσωρεύεται σε μεγάλα κομμάτια πληθυσμού, οδηγεί κάποια άτομα στο σημείο, με έναν αντίστροφο τρόπο, να ενσωματώνουν απάνθρωπες λογικές και αξίες του εξουσιαστικού συστήματος. Πώς γίνεται η κοινωνική αντι-βία να στρεβλώνεται και να καταλήγει να αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή και για το αν ή όχι υπάρχουν εργαζόμενοι μέσα σε ένα κτίριο; Πώς γίνεται η αντι-βία από μέσο αγώνα και αυτοάμυνας, να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό; Ή πώς γίνεται την ώρα που η αντι-βία ασκείται από μεγάλο πλήθος διαδηλωτών και ξεφεύγει από τα χέρια των “ειδικών”, την ώρα που πραγματώνεται η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, όταν επί δεκαετίες προτάσσονται η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να εισβάλλει από την πίσω πόρτα ο ατομισμός του χειρίστου είδους και οι λογικές “όλοι εναντίον όλων”;

οι χειρισμοί και οι στόχοι της κυριαρχίας

Η κυριαρχία βρήκε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να περάσει από τη θέση του αμυνόμενου, σε αυτή του επιτιθέμενου. Οι πολιτικοί και οικονομικοί εκπρόσωποι ενός κατεξοχήν και εξ ορισμού δολοφονικού συστήματος, υπεύθυνοι για χιλιάδες θανάτους, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στη βουλή και στα τηλεπαράθυρα, απαιτώντας την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Τα media σπάνε την απεργία και ξερνούν ό,τι εμετική κατηγορία μπορεί να φανταστεί κανείς για όσους αγωνίζονται. Οι κομματάρχες βρήκαν την ευκαιρία να συμμαζέψουν όσους ξεφεύγουν από την κυρίαρχη γραμμή. Πιπιλίζοντας τις γνωστές κατηγορίες περί προβοκατόρικων στοιχείων, που δεν είχαν καμία σχέση με την “ειρηνική” διαδήλωση, προσπαθούν να απαξιώσουν μια βίαιη και μαχητική πορεία. Διάφορα φασιστοειδή βρήκαν ευκαιρία να ξεμυτίσουν ξανά, ως παραδοσιακοί εχθροί κάθε κοινωνικού αγώνα, υιοθετώντας εξ ολοκλήρου την κρατική προπαγάνδα. Εκμεταλλευόμενοι πολιτικά τους 3 νεκρούς και ξανασκοτώνοντάς τους, άρχισαν να ξερνούν τα δηλητήρια του εθνικισμού και του μίσους.

Οι στόχοι του εξουσιαστικού συρφετού δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαροι. Όπως εδώ και πολύ καιρό, έτσι και τώρα, θέλουν να σπιλώσουν και να εγκληματοποιήσουν ένα ολόκληρο πολιτικό χώρο (αναρχικούς /αντιεξουσιαστές). Θέλουν να τον απομονώσουν πολιτικά και να κόψουν τους δεσμούς που αναπτύσσει με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, μέσα από τη συμμετοχή του στους αγώνες. Ακόμη παραπέρα, προσπαθούν να απαξιώσουν και να λοιδορήσουν τους κοινωνικούς αγώνες, ταυτίζοντας τους διαδηλωτές με δολοφόνους και κάθε πορεία με μια μηχανή καταστροφής και χάους. Ωστόσο το σημαντικότερο για την κυριαρχία είναι να σπάσει την ανοχή και τη νομιμοποίηση που απολαμβάνει η κοινωνική αντι-βία. Όλο και περισσότερος κόσμος είχε αρχίσει όχι μόνο να αποδέχεται την αντι-βία ως μέσο αγώνα, αλλά και να τη χρησιμοποιεί απαντώντας με αυτό τον τρόπο στη λεηλασία της ζωής από την εξουσία.

για το ζήτημα της κοινωνικής αντι-βίας

Πρώτη και καλύτερη η εξουσία γνωρίζει πως η βία με την οποία δηλητηριάζει τις κοινωνικές σχέσεις, θα της επιστραφεί με τη μορφή της αντι-βίας από την πλευρά των καταπιεσμένων. Η ιστορία των κινημάτων ποτέ δεν ήταν ένα ρομαντικό παραμύθι ανθρώπων που απλά φώναζαν στους δρόμους (φιλελεύθερη εκδοχή). Όπως και ποτέ δεν ήταν μια θλιβερή ιστορία καταστολής και σφαγής “ανήμπορων και αβοήθητων” αγωνιστών (αριστερή εκδοχή). Η ιστορία των αγώνων είναι ένας αδιάκοπος ανταγωνισμός μεταξύ των κυρίαρχων και των καταπιεσμένων, όπου το στοιχείο της κοινωνικής αντι-βίας αποτελούσε μια δίκαιη μορφή αυτοάμυνας και μέσο για την κοινωνική απελευθέρωση. Από τα φοιτητικά του 2006-7, το δεκέμβρη του 2008 μέχρι τις απεργίες του φλεβάρη-μάρτη του 2010 και της 5^ης μάη, φαινόταν ότι η χρήση πολιτικής αντι-βίας άρχισε να διευρύνεται. Όλο και περισσότερα κομμάτια διαδηλωτών οικειοποιούνται τη βία και την αναγνωρίζουν ως αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για αξιοπρέπεια.

Οι τρόποι και οι μορφές της κοινωνικής αντι-βίας και των μέσων του αγώνα γενικότερα, δεν θα μας υποδειχθούν από κανένα υπηρέτη του χρεοκοπημένου καθεστώτος. Αυτά κρίνονται και επαναπροσδιορίζονται μέσα από τις κινηματικές δομές και συνελεύσεις και όχι στα τηλεπαράθυρα των media, με τη μορφή του απολογισμού και της κατάθεσης πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης.

οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές

Τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την εξέγερση του 2008, ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος κινήθηκε σε μια κατεύθυνση να κοινωνικοποιήσει ακόμα περισσότερο τις αξίες, τις αντιλήψεις και τις πρακτικές του. Πήρε πολιτικές πρωτοβουλίες, επικοινώνησε το λόγο του, ανέλαβε τις πολιτικές του ευθύνες, δεν φοβήθηκε την αλληλεπίδραση με άλλα κομμάτια της κοινωνίας, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία του. Τίμια και ειλικρινά, χωρίς ιδιοτέλεια προσπάθησε να αφουγκραστεί τις κοινωνικές εξελίξεις και να ανταποκριθεί σε αυτές, εμπλουτίζοντας τους αγώνες με ριζοσπαστικό περιεχόμενο. Αν τώρα φαίνεται να υπάρχουν προβληματικές σε αυτή την αλληλεπίδραση, δεν μπορεί αυτό να μας οδηγήσει σε οπισθοχώρηση και εσωστρέφεια. Δεν μας αρμόζει να αποτραβηχτούμε και να ορίσουμε εκ νέου την ταυτότητα του αναρχικού. Να πούμε το ποιος είναι και ποιος δεν είναι αναρχικός, το ποιος χωράει και ποιος δεν χωράει στα όρια του κινήματος. Η αυτοκριτική μας να βρει τα πολιτικά και κοινωνιολογικά αίτια που οδήγησαν σε αυτό το τραγικό γεγονός και όχι αποκλειστικά η επίρριψη ατομικών ευθυνών.

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τις δομές μας, χωρίς να χτίσουμε τοίχους γύρω μας. Να προτάξουμε προς τα έξω τους τρόπους με τους οποίους θα εμπλουτίσουμε το περιεχόμενο του κοινωνικού αγώνα με τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας. Κι αυτό όχι με ένα φραστικό τρόπο, αλλά έμπρακτα με τη δημιουργία ανταγωνιστικών κοινωνικών σχέσεων απέναντι στις συστημικές λογικές. Να ξεκαθαρίσουμε την αναγκαιότητα της αντι-βίας ως μέσο για την κοινωνική απελευθέρωση και όχι ως αυτοσκοπό. Χρειαζόμαστε μια στρατηγική που θα έχει σα στόχο να αναπτύξει κοινωνικούς δεσμούς και πολιτικές σχέσεις με άλλα κοινωνικά κομμάτια, για την οργάνωση και το χτίσιμο ευρύτερων αντι-θεσμικών, ριζοσπαστικών δομών. Την ώρα που η λεηλασία της ζωής παίρνει αδιανόητες διαστάσεις, την ώρα που μεγάλα κοινωνικά στρώματα επιλέγουν το συλλογικό αγώνα, που μοιάζει να μπαίνει σε μακροχρόνια φάση και διαφαίνονται στοιχεία ταξικής συνείδησης, δεν μπορούμε παρά να είμαστε μέσα και δίπλα τους.

Εκεί που αναπνέουμε, έξω στο δρόμο.

όλα συνεχίζονται . . .

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – “σαλταδόροι”

χανιά, ιούνης 2010

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ

μπροστά σε μια γενικευμένη κοινωνική αποσταθεροποίηση η Κυριαρχία προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο βασικός διαμορφωτής των ιστορικών εξελίξεων που συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο. Η βίαιη προλεταριοποίηση των μέχρι πρότινος μικροαστικών στρωμάτων και η περαιτέρω απαθλίωση των συνθηκών ζωής για όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, σηματοδοτούν τεράστιες ανακατατάξεις στο επίπεδο των κοινωνικών δυνάμεων. Ζούμε την ιστορική μετάβαση σε ένα νέο καθεστώς, του οποίου η μορφή και το περιεχόμενο βρίσκονται ακόμη υπό διαμόρφωση. Τα θεμέλια του 35χρονου αστικο-δημοκρατικού καθεστώτος και η κοινωνική συναίνεση που το συνοδεύει έχουν διαρραγεί. Η Κυρίαρχη Τάξη έχει διασαλευτεί. Τα κοινωνικά εκείνα κομμάτια που επέλεξαν να εξεγερθούν, αρνούμενα την εκμετάλλευση και την υποτίμηση της ζωής τους έχουν ήδη κηρύξει και από την πλευρά τους –δημόσια και τυπικά- τον πόλεμο στους κυρίαρχους από το δεκέμβρη του 2008.

έκτοτε μια ισχυρή, δυναμική και ετερόκλητη κοινωνική μειοψηφία προσπαθεί να ανταγωνιστεί τις κυρίαρχες επιταγές, να απαντήσει και να αντισταθεί στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της εξουσίας. Ένα μόνο κομμάτι αυτού του μορφώματος είναι και το πλέγμα των καταλήψεων, των ανοιχτών κοινωνικών χώρων και στεκιών, που απλώνονται πλέον σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Μέσα σε αυτήν την υπό διαμόρφωση κοινωνική δυναμική οι καταλήψεις και τα στέκια λειτουργούν ως σημεία συσπείρωσης αγωνιστών, ως κύτταρα αντίστασης και ως χώροι πολιτικής-κινηματικής ζύμωσης αντιλήψεων και συνειδήσεων. Ταυτόχρονα προσπαθούν να κινητοποιηθούν και να πάρουν πολιτικές πρωτοβουλίες ανταγωνιστικές και μη ενσωματώσιμες στην κυρίαρχη τάξη.

το αστικο-Δημοκρατικό Καθεστώς, στην προσπάθειά του να καθορίσει την “τελική” έκβαση του νέου κοινωνικού συμβολαίου, επιχειρεί να αποσυνθέσει και να διαλύσει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν αφομοιώνονται στην Κυρίαρχη Τάξη. Ταυτόχρονα προσπαθεί να απομονώσει και να καταστείλει εκείνα τα κομμάτια που μπορούν να δώσουν επικίνδυνη, για την εξουσία, τροπή στις εξελίξεις, διαχέοντας τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους στην κοινωνία. Σε αυτή τη συγκυρία, το κράτος επιστρατεύει όλα του τα όπλα, όχι απλώς για να καταστείλει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια, αλλά για να επιτηρεί όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, ώστε κάθε υπόνοια αντικαθεστωτικής σκέψης ή/και δράσης να καταπνίγεται εν τη γεννέσει. Οι καταλήψεις και τα στέκια δεν θα μπορούσαν φυσικά να μείνουν στο απυρόβλητο. Επαγγελματίες χειραγωγοί και συκοφάντες δημιοσιογραφίσκοι, πρυτάνεις, μπάτσοι, παρακρατικοί και φασίστες προσπαθούν να λασπολογήσουν, να τρομοκρατήσουν, να καταστείλουν και να σπάσουν τα ερείσματα που έχουν οι καταλήψεις και τα στέκια σε κομμάτια της κοινωνίας και να τα διαχωρίσουν από το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα στο οποίο συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν. Έτσι τους τελευταίους μόνο μήνες είχαμε εισβολή μπάτσων στο Ρεσάλτο, χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών, βόμβα στο buena ventura, απόπειρες εμπρησμού (αγρός, villa amalias, λέλας καραγιάννη), επιθέσεις φασιστοειδών σε rosa nera, κτήμα πραπόπουλου.

στα χανιά, τα χριστούγεννα του 2009, η πρυτανεία και οι μπάτσοι αδειάζουν την κατάληψη παπαδοπέτρου, αφαιρώντας ταυτόχρονα και όλα τα πορτοπαράθυρα. Την ίδια περίοδο ξαναρχίζουν να πιπιλίζουν το “ζήτημα του κτιρίου της παλαιάς μεραρχίας”, που είναι κατειλημμένο εδώ και έξι χρόνια (Rosa Nera). Μετά την ακύρωση της διαδικασίας για τη δημοπράτηση της κατάληψης rosa nera (2.3.10), οι πρυτανικές αρχές την αναβάλλουν και την πραγματοποιούν εν κρυπτώ. Το έργο αναλαμβάνει εταιρεία απ’ τη χαλκίδα. Ταυτόχρονα, μέσα από δημοσιεύματα και αρθογραφίες “ευυπόληπτων” παραγόντων της πόλης, συκοφαντούν και λασπολογούν την κατάληψη, ενώ η πρυτανεία μέσω συσκέψεων προσπαθεί να φτιάξει τη συμμαχία εκείνη (δήμαρχο, νομάρχη, πρόεδρο ΤΕΕ, δικηγόρους κ.ά.) που θα της επιτρέψει να φτιάξει την κοινωνική συναίνεση για την εκκένωση της κατάληψης. Ανάλογες μεθοδεύσεις είχαν γίνει και για την κατάληψη παπαδοπέτρου. Δεν μας ενδιαφέρει σε καμία περίπτωση ποιες “εκπαιδευτικές” ή άλλου τύπου “ανάγκες” θέλουν να στεγάσουν στο κτίριο της κατάληψης. Απ’ τη δικιά μας οπτική σκοπιά, αυτό που θέλουν δεν είναι τίποτε παραπάνω από το να διαλύσουν ένα χώρο αντίστασης και πολιτικής-πολιτιστικής δραστηριοποίησης. Και είναι διατεθειμένοι να το κάνουν ακόμα κι αν χρειαστεί να σπαταλήσουν 5,5 εκατομμύρια για την “αναστύλωση” του κτιρίου.

οι καταλήψεις και τα στέκια επιχειρούν να πραγματώσουν, έστω και σε μοριακό επίπεδο, αυτόνομες και αντι-θεσμικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Προσπαθούν να χτίσουν κοινωνικές σχέσεις αδιαμεσολάβητες από το εμπόρευμα, το θέαμα, το χρήμα. Στηρίζονται στις αρχές της αλληλεγγύης, της αντιιεραρχίας, της ισοτιμίας με στόχο να δημιουργηθούν αυτόνομες–αντιεξουσιαστικές μορφές κοινωνικών δεσμών. Όσο η εξουσία θα προσπαθεί να απομονώσει, να εκφοβίσει και να καταστείλει, άλλο τόσο θα εντείνουμε τη δράση και την αντίστασή μας.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

10, 100, 1000άδες καταλήψεις

Αλληλεγγύη στη Rosa Nera

αλληλέγγυοι/ες αναρχικοί/ες

κείμενο που μοιράστηκε στην απεργιακή διαδήλωση, σε δρόμους και καταστήματα του κέντρου στα Χανιά, σε 1.000 αντίτυπα στις 24.2.10

Αρκετά ρε μαλάκες με την κονόμα και τις μαλακίες σας, αρκετά!!!

oικονομική κρίση: ψέμα ή πραγματικότητα;

ποιος φταίει άραγε; Μήπως είναι τα τζογαδόρικα παιχνίδια κάποιων “κερδοσκόπων” στο χρηματιστήριο; Μήπως κάποια κράτη “παίζουν με το έθνος μας”; Μήπως φταίνε οι πολιτικοί που τα παίρνουν; Μήπως είναι ένα ψέμα για να μας εκμεταλλευτούν ακόμη πιο άγρια;

η σύγχυση που σπέρνουν τα Μέσα Κοινωνικής Χειραγώγησης δεν μπορεί να κρύψει το βάθος της κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε. Το κεφάλαιο πλέον δεν αντέχει να μας εκμεταλλεύεται με τους τρόπους και την ένταση που το έκανε μέχρι τώρα. Πήγαν σε χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια, αυτοματοποίησαν την παραγωγή, επεκτάθηκαν σε νέους κλάδους, έστειλαν τα κέρδη τους στο χρηματιστήριο. Τίποτε απ’ όλα αυτά όμως δεν φαίνεται αρκετό για να σβήσει την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για εκμετάλλευση και κέρδη. Οι μισθοί, οι ασφαλιστικές εισφορές, οι συντάξεις, το ωράριο εργασίας είναι αβάσταχτα βάρη για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Θέλουν να δώσουν ένα τέλος στις μακροχρόνιες κατακτήσεις των κοινωνικών αγώνων, αλλιώς το σύστημα θα οδηγηθεί σε κατάρρευση. Αυτό το στόχο εξυπηρετούν η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το κόψιμο μισθών, η αύξηση των ορίων ηλικίας κ.ά. Ζούμε την ιστορική μετάβαση από την οριστική λήξη του καθεστώτος του κράτους πρόνοιας, στην εδραίωση ενός νέου κοινωνικού/πολιτικού σχηματισμού που θα εξασφαλίζει εκ νέου την ομαλή κερδοφορία του κεφαλαίου και θα διατηρεί την κοινωνική ειρήνη.

αναδιαρθρωτικά μέτρα: άνωθεν επιβολή από την ΕΕ ή αναγκαιότητα του συστήματος;

η λυσσαλέα επίθεση που διεξάγει σήμερα το ελληνικό κράτος δεν επιβάλλεται από την ΕΕ. Το ελληνικό κράτος είναι ενεργά συμμέτοχο και όχι υποτελές στην ευρωζώνη. Τα αναδιαρθρωτικά μέτρα που προωθεί, είναι αναγκαία για τη διατήρηση του υφιστάμενου συστήματος. Η κοινωνική κρίση δεν περιορίζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο· δεν είναι εθνική, αλλά διεθνής. Το γεγονός ότι στον ελλαδικό χώρο πάντα υπήρξε μια κρατική “κακοδιαχείριση”, αποτελεί απλώς μια ιδιομορφία του ελληνικού κράτους σε σχέση με τα υπόλοιπα και επ’ ουδενί δεν αλλάζει την ουσία και το περιεχόμενο της κρίσης. Ακόμα και τα πιο “σύγχρονα” και “ορθολογικά” κράτη (γερμανία, αγγλία, ιταλία, ηπα), περνούν μια βαθιά κρίση. Η συζήτηση για την “εξάρτηση” απ’ την ΕΕ, δεν κάνει άλλο παρά να συσκοτίζει. Μας λένε ότι ο εχθρός είναι τα μεγάλα αφεντικά της κομισιόν, άρα να “στραφούμε” (ως χώρα, ως έθνος) εναντίον τους, να κατακτήσουμε την “εθνική μας ανεξαρτησία” και μετά βλέπουμε. Μετατρέπουν δηλαδή την καπιταλιστική/κοινωνική κρίση, σε εθνική κρίση.

“έχουμε” κοινά συμφέροντα ως “έθνος”;

για να περάσουν όμως τα μέτρα χρειάζεται και η κοινωνική συναίνεση. Η Δημοκρατία μας λέει ότι “απειλείται η εθνική κυριαρχία”, ότι “είναι εθνικό χρέος να ακυρώσουμε τα σχέδια των κερδοσκόπων… να τινάξουν στον αέρα τις θυσίες του λαού”, ότι “δεν έχουμε περιθώρια ως έθνος και ως λαός να αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα, στάσεις και απεργίες”. Δεν μασούν τα λόγια τους. Μπροστά στο φόβο κοινωνικών εκρήξεων και εξεγέρσεων το αντίδοτο ήταν πάντα η εθνική ενότητα. Ενότητα ποιών όμως; Μεταξύ αφεντικών και δούλων; Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τα αφεντικά, το Κράτος και την Εξουσία. Μια αύξηση μισθού ζημιώνει το αφεντικό, μια μείωση μισθού ή μια απόλυση ζημιώνει εμάς. Παρουσιάζουν τη διάσωση του συστήματος εκμετάλλευσης ως τη σωτηρία του έθνους. Δεν υπάρχει κοινότητα συμφερόντων μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων. Βρισκόμαστε σε έναν ασίγαστο πόλεμο και δεν ήρθε η στιγμή για την ειρήνευσή του. Δυστυχώς, ακόμα και κομμάτια της αριστεράς, δεν μπόρεσαν να απεγκλωβιστούν από την πιπίλα του εθνικισμού, τονίζοντας την “υποτέλειά” μας στην ΕΕ και την “έξωθεν επιβολή” μέτρων στη “χώρα μας”.

η έξαρση του εθνικισμού έρχεται να διαχωρίσει τους εργαζόμενους σε ντόπιους και μη. Έρχεται να στρέψει τους μεν έναντι των δε, συσκοτίζοντας τα κοινά τους συμφέροντα. Οι μετανάστες στοχοποιούνται ως αποδιοπομπαίος τράγος για τα “δεινά τους έθνους”. Επίσης η εθνικιστική αρρώστια εντείνει το ασφυκτικό κλίμα γύρω από τους μετανάστες, με στόχο την καθυπόταξη της αγωνιστικότητάς τους και την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης. Και ενώ τα κράτη προσπαθούν να ελέγξουν σύνορα, να καθορίσουν εθνικές ταυτότητες για τους καταπιεσμένους, το κεφάλαιο, ως ο αιώνιος μετανάστης, διαπερνά σύνορα και κράτη με απίστευτη ευκολία και ταχύτητα. Αρνούμαστε το διαχωρισμό μεταξύ ντόπιων και μη εργαζομένων. Οι αγωνιζόμενοι δεν έχουν έθνη ούτε πατρίδες, δεν γνωρίζουν σύνορα παρά μόνο εκμετάλλευση.

υπουργείο καθυπόταξης του “πολίτη” και επιβολής της Τάξης

επειδή όμως η συμφωνία των καταπιεσμένων να υποτιμήσουν κι άλλο τις ζωές τους δεν αρκεί· επειδή πάντα θα υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις που επιμένουν να αντιστέκονται· επειδή ο φόβος για γενικευμένη εξέγερση υπάρχει ακόμα, χρειάζεται και το γκλοπ και το όπλο. Η Δημοκρατία εξοπλίζεται και μπαίνει πλέον και τυπικά σε εμπόλεμη κατάσταση. Η κοινωνική ειρήνη πρέπει να διατηρηθεί πάσει θυσία. Γι’ αυτό και πλέον, όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων θα πρέπει να κατακλυστεί από την αστυνομική επιτήρηση και τον έλεγχο, ώστε οι αντικαθεστωτικές τάσεις να μην προλαβαίνουν καν να γεννηθούν. Κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου θα πρέπει να είναι διαχειρίσιμη. Κάθε τι που ξεφεύγει από τα πλαίσια της Κυρίαρχης Τάξης θα πρέπει να πατάσσεται. “Έχουμε πόλεμο”, μας λένε “και στον πόλεμο υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες”. Η εν ψυχρώ δολοφονία, από μπάτσους, του εργάτη Nicholas Toddi στο βύρωνα (στις 16.2), για τη Δημοκρατία δεν είναι παρά μια “παράπλευρη απώλεια” στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει.

κοινωνικοί αγώνες

είναι γεγονός πως οι κοινωνικοί αγώνες σήμερα βρίσκονται σε ύφεση. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται κατακερματισμένοι και πλήρως ατομικοποιημένοι. Η προσωπική διαδρομή για το πώς θα τα βγάλει πέρα ο καθένας μόνος του έχει διαλύσει κάθε έννοια όχι απλά διεκδίκησης, αλλά συλλογικότητας. Ο φόβος της απόλυσης, η αίσθηση του μάταιου και η απαξίωση του αγώνα, το κυνήγι της προσωπικής επιτυχίας, η αποδοχή του γεγονότος ότι είμαστε αναλώσιμοι, μας καθιστούν ευάλωτους σε κάθε είδους επίθεση των αφεντικών και της εξουσίας. Το παραμύθι της εύρωστης κοινωνίας του καταναλωτισμού έχει τελειώσει και όσοι πλέον από εμάς δεν το συνειδητοποιούν και συνεχίζουν στο δρόμο της ατομικότητας, θα βρεθούν να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο. Η ιστορία όμως δείχνει, πως εκτός από την επιλογή της υποταγής, του να σκύψουμε το κεφάλι στον άγριο πόλεμο που μας έχουνε κηρύξει, υπάρχει και η επιλογή του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης.

σε αυτό το δρόμο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να έχει καμία θέση. Ο ρόλος της ως διαμεσολαβητή μεταξύ των εργαζομένων και του κράτους και ως κατευναστή και χειραγωγό των κοινωνικών αντιστάσεων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ανοχής στις επιλογές της. Εδώ και καιρό έχουν εμφανιστεί μορφές αυτό-οργάνωσης και μαχητικής δράσης έξω από τα πλαίσια της γραφειοκρατίας, όπως τα συνδικάτα βάσης στο χώρο των διανομέων, των σερβιτόρων, του βιβλίου, του καθαρισμού, των φροντιστηρίων κ.ά. Επίσης αναδεικνύονται μορφές μαχητικής αντίστασης ενάντια στις απολύσεις όπως οι καταλήψεις εργοστασίων (βόλος-αθήνα). Επειδή όμως δεν μιλάμε απλώς για την υφαρπαγή κάποιων “δικαιωμάτων”· επειδή το κράτος πρόνοιας ιστορικά έχει χρεοκοπήσει· επειδή η επίθεση που γίνεται δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, δεν έχει κανένα νόημα να περιοριστούμε σε έναν αποκλειστικά οικονομικό/συνδικαλιστικό αγώνα, δεν αρκεί να ζητάμε αυξήσεις, δικαιώματα κ.ά. Κάθε ημίμετρο που απλώς διορθώνει αυτό τον κόσμο, αρνείται τη δυνατότητα για την ανατροπή του. Να συνδέσουμε τους απομονωμένους και μερικούς αγώνες μεταξύ τους και με ευρύτερους κοινωνικούς/πολιτικούς αγώνες. Να σπάσουμε την ατομικότητα, να επανεφεύρουμε τη συλλογικότητα. Για την κατάργηση της μισθωτής εργασίας.

δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από κανέναν, παρά μόνο από εμάς τους ίδιους

αγώνας για ελευθερία και αξιοπρέπεια

αυτό-οργάνωση   –   αντίσταση   –   αλληλεγγύη

τίποτα για μας … όλα για όλους

ό  λ  ο  ι   σ  τ  ο  υ  ς   δ  ρ  ό  μ  ο  υ  ς