οικονομικής ενίσχυσης στους 5 διωκόμενους αγωνιστές για τα γεγονότα της εκκένωσης της κατάληψης πικπα στο ηράκλειο

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ..

Στις 16 Φεβρουαρίου εκκενώνεται η κατάληψη ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο, η οποία δημιουργήθηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και λειτουργούσε ως ένα ακόμα αγωνιστικό-πολιτικό στέκι. Από νωρίς το πρωί μπάτσοι έχουν περικυκλώσει το κτίριο, ένα συνεργείο αφαιρεί τις πόρτες και τα παράθυρα, καθώς και ό,τι άλλο υπήρχε μέσα προκειμένου να περάσει από έλεγχο. Μόλις μαθαίνεται, οι 3 πρώτοι που προσέγγιζουν το κτίριο προσάγονται, ενώ οι επόμενοι δέχονται απρόκλητη επίθεση από τους μπάτσους. Στη συνέχεια και σαν άμεση απάντηση καταλαμβάνεται το παράρτημα του Υπουργείου Υγείας από 100 αλληλέγγυους, με αίτημα να αφεθούν οι 3 προσαχθέντες ελεύθεροι. Τελικά, αφήνονται και οι 3, με τον ένα να κατηγορείται για κλοπή ρεύματος από τη ΔΕΗ και φθορές στο κτίριο, με πρόστιμο 14.000€. Το βράδυ, πραγματοποιείται πορεία ενάντια στην καταστολή και στην προσπάθεια να προσεγγιστεί το κτίριο, γίνεται σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις, ακολουθεί κυνηγητό και μετά από αρκετό ξύλο συλλαμβάνονται στο σωρό 4 άτομα. Το επόμενο πρωί (17/2), ενώ οι 4 βρίσκονται στον εισαγγελέα ώστε να τους απαγγελθούν κατηγορίες, οι αλληλέγγυοι που βρίσκονται έξω από τα δικαστήρια δέχονται και πάλι επίθεση με ξύλο και χημικά, με σκοπό την απομάκρυνσή τους. Τους 2 από τους 4 συλληφθέντες βαραίνουν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα, ενώ τους άλλους 2 κακουργηματικού, με υπέρογκες και εκδικητικές εγγυήσεις των 40.000€, και τελικά αφήνονται ελεύθεροι (στις 18/2). Το ίδιο βράδυ σύντροφοι πραγματοποιούν κατάληψη σε 2 τηλεοπτικούς σταθμούς και καλείται παγκρήτια πορεία ενάντια στην καταστολή για τις 18/2. Η πορεία στην οποία συμμετείχαν πάνω από 400 άτομα ήταν πολύ δυναμική, με έντονη και προκλητική την παρουσία των μπάτσων καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Η χρονική επιλογή της εκκένωσης της κατάληψης ΠΙΚΠΑ αποτελεί ένα σημείο μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της καταστολής των καταλήψεων που προέκυψε εντονότερα μετά την εξέγεση του Δεκέμβρη, αλλά και μια ακόμη πτυχή των κατασταλτικών σχεδίων που ξεδιπλώνονται στο παρόν, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Οι καταλήψεις είναι εγχειρήματα επιθετικά που μετασχηματίζουν έναν εγκαταλελειμμένο χώρο σε ένα ζωντανό χώρο αντίστασης. Αμφισβητούν την ιδιοκτησία και την ιδιώτευση, δύο από τις υψηλότερες «αξίες» της κοινωνίας, προτάσσοντας την επανοικειοποίηση του κλεμμένου από την εξουσία κοινωνικού χώρου. Οι κατειλημμένοι χώροι που λειτουργούν με αυτοοργανωμένες, αδιαμεσολάβητες και οριζόντιες δομές αποτελούν πεδία πολιτικής ζύμωσης και συλλογικοποίησης ανθρώπων, δημιουργώντας σχέσεις ανταγωνιστικές στο εξουσιαστικό σύστημα. Λειτουργούν ως ζωντανά κύτταρα πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης και μέσα στη σημερινή συνθήκη κοινωνικού αναβρασμού αποτελούν εν δυνάμει πόλους συσπείρωσης ευρύτερων ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας.

Το κίνημα των καταλήψεων στη ελλάδα μετρά δεκαετίες ζωής και πλέον εκτείνεται σε όλο το γεωγραφικό εύρος της, αλλά και σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών – κοινωνικών ζητημάτων και δράσεων. Τα φοιτητικα του 2006-2007 λειτούργησαν ως ένα ακόμα κομβικό σημείο στην κατεύθυνση της δημιουργίας και της εξέλιξης κινηματικών δομών, οι οποίες διεύρυναν το πεδίο των δραστηριοτήτων τους και σε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Αυτή η κινητικότητα εντάθηκε ακόμα περισσότερο μετά από την εξέγερση του Δεκέμβρη και ως αποτέλεσμα είχε την διεύρυνση της κινηματικής βαρύτητας στις επαρχιακές πόλεις. Έτσι, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αύξησης της επιτήρησης και της καταστολής, δε θα μπορούσε παρά όσα εφαρμόζονται σε κεντρικό επίπεδο να διαχέονται και στην επαρχία σε στρατηγικό επίπεδο. Η εξάπλωση, ο συντονισμός, η ανάπτυξη δεσμών και η πολυεπίπεδη δραστηριότητα του ανατρεπτικού κινήματος σε όλο τον ελλαδικό χώρο, είναι που ενοχλεί τα σχέδια της κυριαρχίας.

Η όξυνση της καταστολής στην επαρχία έρχεται ως απόρροια ενός γενικότερου κατασταλτικού σχεδιασμού, ο οποίος επεκτείνεται όσο οι «από τα κάτω» αντιστάσεις δυναμώνουν. Μέσα στην παρούσα συνθήκη γενικευμένης κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, η αποτροπή της ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου καθώς και της διάχυσης του ανατρεπτικού λόγου και δράσης αποκτά βαρύνουσα και «ζωτική» σημασία για την εξουσία. Όσο ο φόβος της διάχυσης ανατρεπτικών δράσεων και πρακτικών σε κομμάτια της κοινωνίας που βρίσκονται σε αναβρασμό αποτελεί μόνιμο «άγχος» για τους διαχειριστές της εξουσίας, τόσο η απόπειρα αποκοπής των δεσμών μεταξύ των αγωνιζομένων κομματιών και της κοινωνίας θα εντείνεται. Και αυτό γίνεται μέσα από την ένταση της επιτήρησης, του ελέγχου και της καταστολής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κατασταλτική στρατηγική που εφαρμόζεται στα Χανιά, έχει κοινό παρονομαστή με αυτό των μητροπόλεων. Το νέο «δόγμα μηδενικής ανοχής» ξεδιπλώνεται σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, με άμεσο στόχο την αναχαίτιση οποιουδήποτε αμφισβητεί τις προσταγές της εξουσίας. Από την μεθοδική εκκένωση της κατάληψης του μεγάρου Παπαδοπέτρου, μέχρι τις απόπειρες ποινικοποίησης των μαθητικών καταλήψεων. Από τη δολοφονική καταδίωξη του Στράτου Π. μέχρι την πορεία οργής στις 18/11/2010. Από την τακτική των μπάτσων στην πορεία της 6^ης Δεκέμβρη ΄10 και τους δυο 13χρονους συλληφθέντες, μέχρι την ολοένα αυξανόμενη ασφυκτική επιτήρηση στις πορείες (με ματ και κουκουλωμένους ασφαλίτες) και τις εντονότερες περιπολίες στους δρόμους και της γειτονιές της πόλης. Η καθημερινότητα μας ασφυκτιά μέσα στα τείχη που ορθώνονται γύρω μας και αποσκοπούν στον κατακερματισμό μας.

Αψηφώντας το κλίμα τρομοκρατίας που επιβάλλεται από το κράτος, υπάρχουν πολλές εστίες αγώνα που παραμένουν δυνατές. Οι επιμέρους αγώνες που αναπτύσσονται, αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια μιας ευρύτερης και πολύμορφης δυναμικής. Από τα πύρινα οδοφράγματα της Κερατέας, τις δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις, τους αγωνιζόμενους μετανάστες, το κύμα άρνησης πληρωμής διοδίων και εισητηρίων στα ΜΜΜ, μέχρι τους αγώνες για αξιοπρέπεια μέσα στις φυλακές-κολαστήρια και τις αντιστάσεις των πολιτικών κρατουμένων.

Με οριζόντιες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες και αυτοοργανωμένες δομές να οργανωθούμε μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις, ακηδεμόνευτους και κοινούς αγώνες, απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.

10,100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

για τα γεγονότα της εκκένωσης της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο

ΠΑΡΤΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12.03 στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ κατω απ’τη ΛΕΣΧΗ , 21.00

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – «σαλταδόροι»

χανιά, μάρτης 2011

ντοκιμαντέρ για τις μορφές οργάνωσης & αντίστασης κατά την οικονομική & κοινωνική κρίση στην Αργεντινή

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Τον τελευταίο καιρό το ελληνικό κράτος προφασιζόμενο την έξοδο από την οικονομική κρίση -που το κεφάλαιο δημιούργησε ως αναπόσπαστο μέρος της φύσης του-  και εκτελώντας ρητά τις εντολές του ΔΝΤ της ΕΚΤ και της ΕΕ εξαπολύει την σφοδρότερη επίθεση μεταπολιτευτικά στο σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Το προσωπείο του κράτους πρόνοιας που έδειχνε να εγγυάται μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και δημόσιους οργανισμούς έχει πλέον καταρρεύσει και την σκυτάλη έχει ήδη πάρει το κράτος ασφάλειας. Το κράτος ανίκανο να πείσει την κοινωνία για την αναγκαιότητα της ύπαρξης του, αναπροσαρμόζει το νομικό οπλοστάσιό του και  προχωράει στην περαιτέρω λεηλασία των ζωών μας, θεσμίζοντας ακόμα πιο σκληρούς όρους εκμετάλλευσης. Μέχρι πρότινος καλούμασταν να βάλουμε τη ζωή μας ενέχυρο επενδύοντας σε μια επίπλαστη ευμάρεια   για το παρόν και το μέλλον. Τώρα πια τα αφεντικά δεν έχουν καρότο, μόνο μαστίγιο. Τους ούτως ή άλλως επισφαλείς και εξοντωτικούς όρους (μαύρης) εργασίας διαδέχονται οι νέοι νόμοι για την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση που ωθούν στην εξαθλίωση ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας. Μπροστά στην εντεινόμενη οργή και δυσαρέσκεια του κόσμου, καθώς και την δυναμική αλληλεπίδραση που το ριζοσπαστικό κίνημα αναπτύσσει με “τους απο κάτω”, το κράτος θέτει σε εφαρμογή την στρατηγική της μηδενικής ανοχής για να θωρακίσει την κυριαρχία   του. Το κατασταλτικό του σχέδιο απλώνεται με διάφορες μορφές σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, με στόχο την εξόντωση όσων αγωνίζονται και την τρομοκράτηση οποιωνδήποτε εν δυνάμει αμφισβητήσουν τις προσταγές του.

Τα Μ.Μ.Εξαπάτησης, μέσα σε αυτή την κοινωνική δίνη, έχουν αναλάβει τη χειραγώγηση της οργής των εκμεταλλευόμενων, ως ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των αφεντικών. Το δύσκολο έργο του κράτους για την διατήρηση της, υπό κατάρρευση, κοινωνικής ειρήνης ανατίθεται στους δημοσιογράφους, οι οποίοι “αντικειμενικά” πάντα, φροντίζουν να αποπροσανατολίζουν το μένος του κόσμου, είτε “ανακαλύπτοντας” συνεχώς προσωπικές ευθύνες “επιφανών” και μη, είτε λασπολογώντας για τους αγωνιζόμενους, (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι απεργίες που μπλοκάρουν την κίνηση του χρήματος/εμπορεύματος, π.χ. η  απεργία των ναυτεργατών)   στοχεύοντας αφενός στην κοινωνική απονομιμοποίηση των μορφών αγώνα, και αφετέρου στην απόσπαση συναίνεσης για την καταστολή τους.

Αυτό όμως που όλοι, ίσως, γνωρίζουμε είναι ότι καμία κοινωνική κατάκτηση και κανένας κοινωνικός μετασχηματισμός δεν πραγματοποιήθηκε χωρίς μαχητικούς αγώνες. Στόχος των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που αποτελούν την αναπαραγωγική βάση του καπιταλισμού,  είναι η διάτρηση του κοινωνικού ιστού, η εκτόπιση οποιασδήποτε συλλογικής επιθυμίας και διαδικασίας, προωθώντας τον ατομισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητα, το “όλοι εναντίων όλων”. Αυτό που διακυβεύεται, λοιπόν για το κράτος, είναι η αφύπνιση συνειδήσεων, η απεμπλοκή  από τη μοιρολατρεία και την απάθεια, η οργή που μετουσιώνεται σε συνείδηση. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ούτε μόνο οικονομικό, ούτε ατομικό. Είναι κοινωνικό. Οι ατομικές λύσεις είναι το πεδίο πάνω στο οποίο δομείται ο κυρίαρχος λόγος, αποβλέποντας στην άμβλυνση των κοινωνικών-ταξικών συγκρούσεων, με σκοπό την διαιώνιση της εκμετάλλευσής μας προς όφελος μιας κοινωνικής μειοψηφίας.

Η κοινωνική αλλαγή με άξονα τις πραγματικές και δικές μας ανάγκες δεν γίνεται, λοιπόν, με γνώμονα το συμφέρον της εξουσίας. Το πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια για την αλλαγή των υπάρχουσων κοινωνικών σχέσεων, με την ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας,  που θα πηγάζουν όχι από φιλανθρωπία, αλλά από τη συνείδηση της θέσης μας στην πυραμίδα της κοινωνίας. Να ξεφύγουμε από τη λογική των “μερικών” αγώνων, και να σταθούμε αλληλέγγυοι δίπλα σε κάθε εκμεταλλευόμενο που αγωνίζεται, να αυτοοργανωθούμε και να ακονίσουμε τις συνειδήσεις μας, προχωρώντας με σταθερό βήμα προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση…

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

προβολή ντοκιμαντέρ “Que se vayan todos!” /“Να φύγουν όλοι!” (53′)

για τις μορφές οργάνωσης & αντίστασης κατά την οικονομική & κοινωνική κρίση στην Αργεντινή.

Δευτέρα 9/8/10, 21:00 στα Πευκάκια, Νέα Χώρα

συνέλευση αναρχικών – αντιεξουσιαστών  “σαλταδόροι”

χανιά, αύγουστος 2010