Την τελευταία βδομάδα αναρχικοί/ες, αντιφασίστες/στριες ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό πραγματοποίησαν παρεμβάσεις με αφίσες, κείμενα, τρικάκια και συνθήματα στο κέντρο της πόλης των χανίων, στη χαλέπα, στην αμπεριά, στη νέα χώρα και στη σπλάντζια.
παρακάτω οι αφίσες των παρεμβάσεων
ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται παράλληλα:
Από το σικάγο του 1886, ως το 2014
Ο ταξικός πόλεμος μαίνεται
Η 1 μάη έχει μείνει στην ιστορία ως ορόσημο των εργατικών διεκδικήσεων. Τα γεγονότα του σικάγο το 1886 αποτέλεσαν τις απαρχές μακροχρόνιων και αιματηρών εργατικών αγώνων που έβαλαν τις βάσεις για τη σημερινή μορφή των συνδικάτων αλλά και τις τωρινές συνθήκες εργασίας. Η εξέγερση του 1886 πνίγηκε στο αίμα δεκάδων εργατών στο δρόμο και των τεσσάρων απαγχονισμένων αναρχικών που κατηγορήθηκαν ως “υποκινητές” της εξέγερσης. Από το σικάγο μέχρι την εξέγερση στη θεσσαλονίκη του 1936 και αργότερα οι εργάτες εξεγέρθηκαν ενάντια στην καταπίεση και τη μισθωτή σκλαβιά. Τα συνδικάτα τότε, ωστόσο, δεν μάχονταν μόνο για βελτίωση των μισθών και των συνθηκών εργασίας, αλλά και για την ίδια τη διάλυση του καπιταλιστικού συστήματος.
Η ανελέητη διαμάχη μεταξύ κεφαλαίου εργασίας καταλήγει, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στη μερική αφομοίωση των εργατικών διεκδικήσεων και τη θεσμική ενσωμάτωση των συνδικάτων. Τα συνδικάτα κατέληξαν να παίζουν το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ κράτους και εργαζομένων, χάνοντας τον αρχικό ταξικό τους χαρακτήρα και λειτουργώντας σε βάρος των καταπιεσμένων. Στον ελλαδικό χώρο η εξέλιξη αυτή φτάνει στο αποκορύφωμά της τη “χρυσή δεκαετία” του ’90. Η τότε ευημερία χτίζεται πάνω στο άφθονο τραπεζικό χρήμα (δάνεια, πιστωτικές, κτλ) και πάνω στις πλάτες των μεταναστών, που εισρέουν μαζικά “προσφέροντας” φτηνή εργασία και με τα συνδικάτα να συμβάλλουν στη διασφάλιση της “εργασιακής ειρήνης”.
Η κρίση του 2007-8 δίνει την ευκαιρία στα αφεντικά να διαλύσουν τις κοινωνικές ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί και να επιτεθούν εκ νέου στην εργασία και όχι μόνο. Οι μισθοί πετσοκόβονται, οι απολύσεις αποχαλινώνονται, οι συλλογικές συμβάσεις διαλύονται, η μαύρη εργασία επελαύνει, η κυριακάτικη δουλειά επεκτείνεται, η φορολογία γίνεται αβάσταχτη, η υγεία και η παιδεία καταρρέουν. Όλα στο όνομα της πατρίδας (της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους δηλαδή). Τα αφεντικά κάνουν σωστά τη δουλειά τους αφού ο πραγματικός στόχος είναι η υποτίμηση της αξίας της εργασίας και ο περιορισμός της κρατικής πρόνοιας σε όσους “αξίζει” να ζουν. Για τους υπόλοιπους υπάρχει είτε το περιθώριο είτε οι χωματερές. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση άνοιξε ένας κύκλος αγώνων την τριετία ’10-’12, με μαζικές απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις που ωστόσο δεν κατάφερε να ανακόψει την επίθεση των αφεντικών. Οι εξουσιαστές επιστράτευσαν όλα τους τα όπλα για να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις. Άγρια αστυνομική καταστολή, άνοδος του φασισμού, κυνήγι των μεταναστών, εκλογές και κυβερνήσεις συνεργασίας, νομοθετικά τερατουργήματα, προφυλακίσεις αγωνιστών, στρατιωτικές ασκήσεις για κατέβασμα του στρατού στους δρόμους.
Τα ξεπουλημένα συνδικάτα ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να κάνουν τίποτα μπροστά σε αυτήν την κατάσταση επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους ως διαμεσολαβητές και “ειρηνοποιοί” με αποτέλεσμα να δέχονται την απαξία και την οργή των εργαζομένων. Η κατάσταση στους χώρους εργασίας δείχνει τραγική. Χωρίς νέα συλλογικά όργανα διεκδικήσεων, με τη μοιρολατρία να κυριαρχεί και τις ουρές των ανέργων για μια θέση εργασίας, τα αφεντικά κάνουν πάρτυ στις πλάτες των εργαζομένων.
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι εποχές της καπιταλιστικής ευημερίας έχουν το τέλος τους και ότι η εκμετάλλευση απλώς αλλάζει μορφή. Επομένως το ζήτημα σήμερα δεν είναι να ξαναγυρίσουμε πίσω, αλλά να αδράξουμε την ευκαιρία, να αντεπιτεθούμε. Σε πείσμα των καιρών ήδη αναδεικνύονται μορφές αγώνα που προσπαθούν να δώσουν διέξοδο. Μιλάμε για τον αστερισμό των εγχειρημάτων εκείνων που δεν χειραγωγούνται, που επιδιώκουν τη σύγκρουση με το κράτος και τα αφεντικά και προτάσσουν την αυτοοργάνωση και την απαγκίστρωση από τα συνδικάτα και τα κόμματα, όπως τα μαχητικά σωματεία βάσης. Απ’ την άλλη, εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης όπως της ΒΙΟ.ΜΕ, πειραματίζονται με μοντέλα εργασίας χωρίς αφεντικά. Μπορεί η οργάνωση στους χώρους εργασίας να είναι παραπάνω από επιτακτική, αλλά χρειάζεται ενδυνάμωση από μια συνολική διάχυση και δικτύωση των αυτοοργανωμένων αγώνων και δομών. Αρχίζοντας από την προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε την επίθεση που δεχόμαστε, να βγούμε στην αντεπίθεση στοχεύοντας στην κατάργηση της μισθωτής εργασίας, τη διάλυση των σχέσεων εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, την κατάργηση των διαχωρισμών ντόπιων και μεταναστών.
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ
ΑΧΕΙΡΑΓΩΓΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ
ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝΕ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΕΥΡΩ
Κομβικό σημείο των κοινωνικών αγώνων της διετίας 2010-2012 αποτέλεσε η 5η Μάη του 2010, ημέρα ψήφισης στη βουλή του πρώτου μνημονίου και πανελλαδικής απεργίας. Διακόσιες χιλιάδες οργισμένοι διαδηλωτές με μαχητικές διαθέσεις πορεύονται προς τη βουλή, με εμφανή στόχο να εισβάλουν και να ανακόψουν την αναβαθμισμένη επίθεση που ξεκινούν κράτος και αφεντικά ενάντια στην κοινωνία. Και ενώ όλα φαίνονταν εφικτά, η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών κάμπτεται, όχι από τις δυνάμεις καταστολής, αλλά από το άκουσμα της είδησης για τον τραγικό θάνατο των τριών εργαζομένων στη Marfin.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά η ασφάλεια προσαγάγει 4 άτομα, εκ των οποίων 3 αναρχικοί σύντροφοι, με θεαματικές εφόδους στα σπίτια τους. Tα media ωρύονται ότι “βρέθηκαν οι φυσικοί αυτουργοί της υπόθεσης Marfin” και στοχοποιούν τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Η υπόθεση ωστόσο παραμένει ανοιχτή, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εναντίον τους. Παρ’ όλα αυτά στις 5.5.2013 ο εισαγγελέας απαγγέλει κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορίες στο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της Marfin (αξίζει να αναφερθεί πως του επιβλήθηκε περιοριστικός όρος να μην συμμετέχει σε πορείες). “Ανήκω στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους. Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 […]. Θα επαναλάβω ξανά πως η αξιοπρέπεια μου ως άνθρωπος αλλά και ως άτομο που μιλάει για ελευθερία και αντιεξουσία δεν θα μου επέτρεπε να κάνω αυτό για το οποίο κατηγορούμαι” (Θ. Σίψας). Τα μόνα στοιχεία που έχουν οι μπάτσοι και οι δικαστές είναι ότι ο σύντροφος απλώς φαίνεται από τις κάμερες να συμμετέχει στην πορεία, όπως άλλωστε και χιλιάδες κόσμου. Στις 9 δεκέμβρη του 2013 ξεκινά η δίκη για την υπόθεση της Marfin με κατηγορούμενο τον Θοδωρή Σίψα.
Μέσα από τη συγκεκριμένη δίωξη το κράτος προσπαθεί απεγνωσμένα να πετύχει μια καταδίκη, με σαφέστατα πολιτικά κίνητρα. Γι’ αυτό το λόγο κράτος και δικαστές αδιαφορούν παντελώς για την έλλειψη στοιχείων, γι’ αυτό έως τώρα η υπόθεση επανερχόταν σε “επετειακές”, κάθε φορά, στιγμές της 5ης Μάη με την απαραίτητη φυσικά συνδρομή των λασπολόγων/τηλεδικαστών των media. Ο Σίψας θεωρείται εκ των προτέρων ένοχος, αφού συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες. Πρόκειται για μια περίπτωση εξόφθαλμης πολιτικής σκευωρίας, ώστε στο πρόσωπο του συντρόφου να κατασκευαστεί η εικόνα των δολοφόνων διαδηλωτών.
Οι πολιτικές διαστάσεις όμως της υπόθεσης είναι κατά πολύ ευρύτερες, μιας και το κράτος εντάσσει την υπόθεση της Marfin στην περίφημη “θεωρία των δύο άκρων”. Την περίοδο που ακολουθεί τις εκλογές του 2012 και την κάμψη των κοινωνικών αγώνων, το κράτος περνάει από το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο και στη θέση του επιβάλλει το δίπολο νόμος-ανομία, παίζοντας το χαρτί της νομιμόμητας, της ασφάλειας και της τάξης. Ειδικότερα και μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα από φασίστες το σεπτέμβρη του ’13 και τις συλλήψεις χρυσαυγιτών, η θεωρία των δύο άκρων γίνεται και επίσημα κρατικό δόγμα, μέσα από την εξίσωση της δολοφονίας του Φύσσα με τη Marfin και τις Σκουριές. Οι κοινωνικοί αγώνες αναγνωρίζονται πλέον ως ζήτημα διασάλευσης της τάξης και άμεσα ή έμμεσα εξομοιώνονται με τη φασιστική βία υπό την ταμπέλα της “βίας των άκρων”. Η κοινωνία παρουσιάζεται ως ένα ποτάμι βίας που μόνο το κράτος μπορεί να σταματήσει. Είναι ένας από τους τρόπους που το κράτος νομιμοποιεί την κυριαρχία του, το μονοπώλιο της βίας και ξεπλένει τα δικά του εγκλήματα.
Οι εισβολές σε πολιτικές καταλήψεις, κοινωνικά ιατρεία και μαθητικές καταλήψεις, οι επιστρατεύσεις απεργιών κτλ, σκιαγραφούν το “ένα άκρο” και αποσκοπούν στη δαιμονοποίηση αυτών που αγωνίζονται. Η υπόθεση της Marfin λοιπόν αποτελεί κομβικό σημείο στην επιβεβαίωση της “θεωρίας των δύο άκρων”, για την καταδίκη της κοινωνικής αντι-βίας που στρέφεται ενάντια στο καθεστώς και τα αφεντικά, για την πολιτική απαξίωση των κοινωνικών αντιστάσεων, για την επιβολή της νομιμοφροσύνης και της υποταγής στο καθεστώς. Για την επιβολή του κράτους έκτακτης ανάγκης, του εργασιακού μεσαίωνα, τη δημιουργία ανθρώπων “σκουπιδιών” (άνεργοι, έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκλεισμένοι από τις δομές πρόνοιας), του εκφασισμού της κοινωνίας και την περαιτέρω διεύρυνση των ταξικών διαχωρισμών. Εξ’ ου και η απεγνωσμένη προσπάθεια για την αναζήτηση/κατασκευή ενόχων.
Στεκόμαστε δίπλα στον αγωνιστή Θοδωρή Σίψα, δεν σωπαίνουμε απέναντι στην κρατική σκευωρία. Υπερασπιζόμαστε τους κοινωνικούς αγώνες και την ανάγκη για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
ακολουθεί κείμενο.
Η πρόσφατη ιστορία του σαρωτικού κύματος εκκενώσεων καταλήψεων στον ελλαδικό χώρο ξεκινάει τον Αύγουστο του 2012. Η αρχή γίνεται με την δημοτική αγορά της Κυψέλης, ενώ η 2η πράξη περιλαμβάνει την κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη ένα μήνα μετά. Στη συνέχεια, η κρατική καταστολή οξύνεται κατά την διάρκεια του χειμώνα και τη σκυτάλη παίρνουν η κατάληψη VillaAmalia, η κατάληψη Σκαραμαγκά, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ, ενώ στη Λέλας Καραγιάννη 37, αστυνομικές δυνάμεις ετοιμάζουν τηλεοπτική υπερπαραγωγή, αλλά λίγη ώρα αργότερα εγκαταλείπουν τον χώρο, μετατρέποντας την επιχείρηση σε φιάσκο. Στο ίδιο χρονικό διάστημα γίνονται προσπάθειες φίμωσης των ελεύθερων φωνών του indymedia (ενημερωτική κινηματική ιστοσελίδα) και των αυτοοργανωμένων ραδιοσταθμών 98fm και Ράδιο Ένταση. Οι απαντήσεις από την πλευρά των αγωνιζόμενων δεν αργούν να έρθουν, κι έτσι άμεσα πραγματοποιούνται πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης σε όλη την επικράτεια. Το επόμενο επεισόδιο της κρατικής επίθεσης, λαμβάνει χώρα το φετινό καλοκαίρι με την εκκένωση της κατάληψης κελί ελευθερίας στην Ηγουμενίτσα, το αναρχικό στέκι Ναδίρ, τις τρεις καταλήψεις της Πάτρας: Μαραγκοπούλειο, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΤΕΙ και Παράρτημα (κέντρο αγώνα και κινητοποιήσεων από το 1973), μιας πόλης με ιδιαίτερα δυναμικό παρελθόν και παρόν. Σειρά έχουν η Βάλβειος βιβλιοθήκη στο Μεσολόγγι, η Αντιβίωση στα Γιάννενα και το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, ενώ με παράλληλη στοχοποίησή τους, εισβολές πραγματοποιούνται στο ΑΠΘ και σε αυτοδιαχειριζόμενα στεκια στο ΕΜΠ.
Οι καταλήψεις, τα στέκια και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν εστίες αντίστασης σε κράτος και κεφάλαιο που ολοένα και περισσότερο επιτίθονται στους πιο αδύναμους αυτού του κόσμου. Είναι χώροι όπου συναντιούνται άνθρωποι που οργανώνονται και δρουν συλλογικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας με βάση την ισότητα και την αλληλεγγύη, μέσα από ακηδεμόνευτες και οριζόντιες διαδικασίες ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό, φασισμό και σεξισμό. Αποτελούν ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους που στεγάζουν πολιτικά εγχειρήματα, πολιτιστικές και αντιεμπορευματικές δομές όπως συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, ομάδες αυτομόρφωσης κτλ. Διαχρονικά ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξουσίας παλεύοντας για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Γι’ αυτό βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής αποτελώντας απειλή και εχθρό για το σύστημα και τα τσιράκια του. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν σκούζοντας, την παρουσίαση εύπεπτων εικόνων από “εν δυνάμει” γιάφκες για τα μάτια του κόσμου. Στο πλευρό τους οι φασίστες της χρυσής αυγής (και λοιπά κατακάθια), άξιοι συνεχιστές των προγόνων τους, στηρίζουν τα αντεργάτικά νομοσχέδια, επιτίθενται στους κοινωνικούς αγώνες προσπαθώντας να διασπείρουν τον φόβο, και αποτελούν το μακρύ χέρι του κράτους όποτε αυτό τα βρίσκει σκούρα. Το κράτος προσπαθώντας να φτιάξει μια νέα κοινωνική συναίνεση εφευρίσκει θεωρίες τύπου “δύο άκρων”, τις οποίες προωθεί μέσω της μιντιακής προπαγάνδας στη βάση του «πες πες κάτι θα μείνει», επιχειρώντας να αποπολιτικοποιήσει τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και όσους/ες τον υποστηρίζουν και να τους εξισώσει με τα ναζιστικά αποβράσματα και τις μισαλλόδοξες ιδεοληψίες τους.
Οι εν λόγω κατασταλτικές επιχειρήσεις ωστόσο δεν αφορούν μόνο τους αυτοοργανωμένους χώρους (κατειλημμένους ή μη) αλλά απλώνονται στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Από την αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων των μεταναστών που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (πχ Αμυγδαλέζα) και την επίθεση που εξαπολύθηκε εναντίον των κατοίκων στη Χαλκιδική (που μάχονται για την αξιοπρέπεια στη ζωή και για την υπεράσπιση της φύσης). Παράλληλα, ούτε καν οι παραδοσιακές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις δεν απολαμβάνουν την κρατική ανοχή, όπως έδειξαν οι πρόσφατες επιστρατεύσεις των απεργών του ΜΕΤΡΟ, των ναυτεργατών και των καθηγητών.
Αυτό που συμβαίνει είναι ένας επαναπροσδιορισμός του τί επιτρέπεται πλέον ως αντίσταση και τί όχι. Αν μπορείς να διαθέτεις κέντρα ή χώρους αγώνα και ζύμωσης, αν μπορείς να απεργείς (επιστρατεύσεις, απολύσεις, πειθαρχικά), αν μπορείς να διαδηλώνεις (νομοσχέδιο για τον περιορισμό στις μικρές πορείες, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων) και γενικά αν μπορείς να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο. Το κοινωνικό κράτος καταρρέει συθέμελα, παρασέρνοντας μαζί του τις μέχρι πρότινος κοινωνικές σχέσεις, και ταυτόχρονα επιβάλλονται νέες. Όλα αυτά, ενώ στα μεσαία και στα χαμηλά στρώματα η εξαθλίωση απλώνεται, οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών είναι προ των πυλών, η δημόσια εκπαίδευση και υγεία διαλύονται. Ο μόνος δρόμος για την επιβίωση του κεφαλαίου είναι το ολοκληρωτικό αύριο. Το στοίχημα για την κυριαρχία είναι να καταλάβει κάθε δημόσιο χώρο, να πάρει πίσω κάθε κατάκτηση των αγώνων, να επιβάλει την συνήθεια στον φόβο και στην απάθεια, να εγκαθιδρύσει μια ασφυκτική κατάσταση επιτήρησης και ελέγχου, ώστε να αποτρέπει προληπτικά κάθε είδος αντίστασης. Και ο λόγος είναι ξεκάθαρος αφού πλέον, σε μια κοινωνία που θυμίζει καζάνι που βράζει, κάθε έστω και μικρή διατάραξη της τάξης μπορεί να γίνει η αφορμή για το ξέσπασμα ανεξέλεγκτων καταστάσεων κοινωνικών εκρήξεων. Όσο κι αν το καθεστώς φαντάζει πάνοπλο και άτρωτο, κάτι τέτοιο αναμφίβολα το τρομάζει σε μεγάλο βαθμό.
Να βγούμε στην αντεπίθεση
Όσο και αν το κράτος προσπαθεί να τρομοκρατήσει τα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, οι αγώνες για την ελευθερία δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ήμασταν και θα είμαστε εδώ. Οχυρώνουμε τις αντιστάσεις μας και συνεχίζουμε χτίζοντας δεσμούς αλληλεγγύης με τα ταξικά μας αδέρφια: τους μετανάστες, τους άνεργους, τους εργάτες, τη νεολαία, με κάθε κατατρεγμένο αυτού του κόσμου. Αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας στο κράτος και στο κεφάλαιο, στα αφεντικά και στους φασίστες και παλεύουμε για την ανατροπή τους. Ο δρόμος για την ελευθερία δεν είναι εύκολος, αλλά είναι καθήκον μας να τον περπατήσουμε. Οι καταλήψεις είναι ζωτικό και αναπόσπαστο κομμάτι των κινημάτων και είμαστε αποφασισμένοι να τις υπερασπιστούμε όσο κι αν κρώζουν οι παπαγάλοι των εξουσιαστών. Δεν είναι τα ντουβάρια αλλά οι ιδέες και οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ατόμων και αυτά ούτε εκκενώνονται, ούτε καταστέλλονται. Είναι ένα ζωντανό πρόταγμα στο εδώ και στο τώρα για το πώς θέλουμε να ζούμε. Ελεύθεροι και όχι σαν δούλοι. Η επίθεση λοιπόν στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους δεν αφορά μόνο το αναρχικούς/αντιεξουσιαστές, αλλά όλες και όλους που εντάσσουν τον εαυτό τους στο πλευρό των καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.
αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους
αυτοοργανωμένοι αγώνες
για μια κοινωνία ελευθερίας-ισότητας και αλληλεγγύης
συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
ακολουθεί το κείμενο που μοιραζόταν στην πόλη των χανίων.
Στις 7/12/09 πραγματοποιείται στα χανιά μαζική μαχητική διαδήλωση με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από το όπλο του μπάτσου Κορκονέα. Περίπου 1.500 διαδηλωτές πορεύονται στο κέντρο της πόλης και στην περιοχή των δικαστηρίων ξεσπούν συγκρούσεις με τις διμοιρίες των ΜΑΤ, οι οποίες απαντούν με δακρυγόνα και κυνηγητό.Ο κόσμος οπισθοχωρεί στήνοντας οδοφράγματα για αυτοπροστασία και καταλήγει στην πλ. Αγοράς. Εκεί τα ΜΑΤ προσπαθούν να περικυκλώσουν τους διαδηλωτές, μαζί με ασφαλίτες που φορούν κουκούλες και προκαλούν. Κατά τη διάρκεια της πορείας προσάγονται 5 διαδηλωτές και τελικά συλλαμβάνονται δύο. Αργά το βράδυ πραγματοποιείται πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες που κατευθύνεται στο μπατσομέγαρο από 500 διαδηλωτές. Την Παρασκευή 27/9/13 δικάζεται ο ένας εκ των δύο συλληφθέντων με κατηγορίες που λόγω του κουκουλονόμου από πλημμελήματα έχουν μετατραπεί σε κακουργήματα.
Οι νόμοι και ο θεσμός της «Δικαιοσύνης» είναι τα απαραίτητα εργαλεία λειτουργίας και επιβολής του κράτους. Κόβονται και ράβονται για να εξυπηρετούν και να νομιμοποιούν τα εξουσιαστικά και κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα που το κράτος προασπίζει. Με λίγα λόγια, οι νόμοι αποφασίζονται και θεσπίζονται από τους «από πάνω» για να κρατούν δέσμιους τους «από κάτω».
Αυτή τη στιγμή βιώνουμε την χρονική συγκυρία, όπου τη θέση της πλαστής ευημερίας έχει πάρει η χωρίς προσχήματα επέκταση της άγριας αφαίμαξης του μεγαλύτερου κομματιού του πληθυσμού. Το κράτος και το κεφάλαιο δείχνουν τα δόντια τους ισοπεδώνοντας τα όποια απομεινάρια κοινωνικών παροχών, κατακτήσεων και ελευθεριών. Έχοντας χάσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, με τις κοινωνικές εκρήξεις, σαν αυτές που ζήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, να φαντάζουν όλο και πιο πιθανές, το κράτος οπλίζεται με κάθε μέσο. Οι κρατικοί και παρακρατικοί μισθοφόροι στα κέντρα των πόλεων, ο ασφυκτικός έλεγχος και η αναβάθμιση του νομικού τους οπλοστασίου αποτελεί το παρόν και είναι εικόνα από το μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Στόχος τους είναι παράλληλα η διαχείριση της κοινωνικής οργής και κάθε μορφής αντίστασης που τους χαλάει τα σχέδια, αλλά και η εκδίκηση απέναντι σε όποιον τάσσεται εναντίον τους. Ο στόχος τους αυτός επιτυγχάνεται με προσαγωγές, συλλήψεις, τραμπουκισμούς, άγρια καταστολή, στημένες κατηγορίες, δικαστήρια με προειλημμένες αποφάσεις, άγριους ξυλοδαρμούς, “τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις”, κρατικές και παρακρατικές δολοφονίες μεταναστών και ντόπιων, ειδικά δικαστήρια, καινούριες φυλακές, λευκά κελιά και βασανιστήρια. Σε νομικό επίπεδο όλο αυτό το μεγαλείο συμπληρώνεται με μια σειρά από νόμους περιορισμού των διαδηλώσεων, το ιδώνυμο του κουκουλονόμου, τον τρομονόμο κ.ά.
Μια τέτοια δίκη θα γίνει και στα χανιά στις 27/9, με την επιπλέον ιδιαιτερότητα της ενεργοποίησης του κουκουλονόμου. Ενός ιδιώνυμου που θεσπίστηκε ακριβώς την περίοδο μετά την εξέγερση του δεκέμβρη του ‘08, όταν η μαχητικότητα των διαδηλώσεων πήρε εκρηκτικές διαστάσεις σε όλη τη επικράτεια και ενώ χιλιάδες διαδηλωτές άρχισαν να χρησιμοποιούν συστηματικά μέσα αυτοπροστασίας απέναντι στην κρατική καταστολή. Ο κουκουλονόμος δεν είναι παρά ένα ακόμη νομικό μέσο εκφοβισμού και καθυπόταξης κάθε αγωνιζόμενου. Και στοχεύει να περιορίσει τη διάχυση της μαχητικότητας στο δρόμο, αφού για ένα απλό πλημμέλημα η κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου το αναβαθμίζει αυτόματα σε κακούργημα. Τα μέσα που χρησιμοποιούν όσοι αγωνίζονται ενάντια στην οργανωμένη βαρβαρότητα δεν μπορούν να μπαίνουν στο πλαίσιο «νομιμότητας» που ορίζει το κράτος.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΙ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στον ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ στις 7/12/09
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27/9/13 στις 11:00πμ
συνέλευση αναρχικών αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
(στο χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει βιβλιοπωλείο)
ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ
