Όλα τα άρθρα του/της saltadoroi

για την αυτοοργάνωση των αντιστάσεων

ΕΠΕΙΔΗ…

…τα «νέα μέτρα» δεν είναι τίποτα άλλο, από τη συνεχή και εντεινόμενη καταλήστευση της ζωής μας από το κράτος και τα αφεντικά.

…αρνούμαστε να συναινέσουμε στην ολοένα αυξανόμενη εξαθλίωση και εκμετάλλευση.

…δεν πιστεύουμε λέξη από όσα οι διαχειριστές της εξουσίας και τα εντεταλμένα τσιράκια της δημοσιογραφίας μας πλασάρουν.

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ

ΕΠΕΙΔΗ…

…κόμματα και θεσμοί αποτελούν μηχανισμούς της κυριαρχίας.

…ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν είναι απλά ξεπουλημένος και χρεοκοπημένος, αλλά αποτελεί μηχανισμό που αφομοιώνει, χειραγωγεί και εκτονώνει τους κοινωνικούς αγώνες.

…βλέπουμε ότι απέναντι στη λεηλασία της ζωής μας και την εκμετάλλευση του ιδρώτα μας, βρίσκονται οι συλλογικοί αγώνες οργανωμένοι από τους ίδιους τους ανθρώπους που τους διεξάγουν.

…στην επίθεση που  δέχονται μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας,  ανάγκη είναι η όξυνση των αδιαμεσολάβητων  αντιστάσεων που ήδη ξεπηδούν και ριζοσπαστικοποιούνται.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ

ΕΠΕΙΔΗ…

…στην κοινωνία επικρατεί ο ατομισμός, ο ωχαδελφισμός, η ιδιοτέλεια.

…οι επιμέρους αγώνες των κοινωνικών ομάδων δεν ανατρέπουν, απλά καθυστερούν τα σχέδια της κυριαρχίας.

…η μοιρολατρεία, ο φόβος και η απάθεια δεν μας ταιριάζουν.

ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΕΠΕΙΔΗ…

…ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ & ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΜΑΣ

Στόχος  είναι να οργανωθούν από τα κάτω, αντιιεραρχικά, αμεσοδημοκρατικά και αδιαμεσολάβητα οι αγώνες που έρχονται, χωρίς ειδικούς και λύσεις φτιαγμένες στα κομματικά γραφεία για εμάς, χωρίς εμάς.

Σάββατο 8 Μάη 18:00, φιλοξενείται στο Κοινωνικό στέκι – Στέκι μεταναστών


πρωτοβουλία της συνέλευσης αναρχικών-αντιεξουσιαστών «σαλταδόροι»

αλληλεγγύη στο Γ. Δημητράκη

Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση της;

Το πρωινό της 16ης Ιανουαρίου του 2006 ο Γ. Δημητράκης συλλαμβάνεται, βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων, στο κέντρο της Αθήνας μετά από ληστεία στην εθνική τράπεζα της οδού Σόλωνος. Σύμφωνα με τον οργασμό δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ των ΜΜΕ που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, συνελήφθη ένα μέλος της περιβόητης “συμμορίας” των ληστών με τα μαύρα. Μια συμμορία δημιούργημα μπάτσων και δημοσιογράφων. Ένα φανταστικό σενάριο που στόχο είχε να εμπλέξει τον συγκεκριμένο και τους 3 καταζητούμενους συντρόφους με το κοινό ποινικο έγκλημα (όπως το αποκαλουν) και με οργανώσεις ένοπλης πάλης. Ένα ποινικό αδίκημα για την αστική τους δικαιοσύνη, που λόγω της πολιτικής δράσης τους, υπάγεται στις διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου. Ο δρόμος άνοιξε, έτσι ώστε να κατηγορηθούν για σωρεία ληστειών σε τράπεζες, με σκοπό τη χρηματοδότηση ένοπλων οργανώσεων. Στη συνέχεια, η ελληνική δικαιοσύνη και συγκεκριμένα ο περιβόητος εισαγγελέας Διώτης (γνωστός για τις ναζιστικές μεθόδους ανάκρισης που χρησιμοποίησε στην υπόθεση του Σάββα Ξηρού) προσπάθησε να ανακρίνει τον συλληφθέντα, κλινήρη και διασωληνωμένο, στην εντατική του νοσοκομείου. Κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι του συντρόφου στα σοφρωνιστικά κολαστήρια της δημοκρατίας. Τον Ιούνη του ’07, τελικά, καταδικάζεται σε 35 χρόνια κάθειρξη για τη συγκεκριμένη ληστεία, καθώς και για απόπειρα ανθρωποκτονίας, με μοναδικό κριτήριο μια σφαίρα που έλειπε απο τον γεμιστήρα, η οποία δεν βρέθηκε πουθενά στη περιοχή γύρω από τη ληστεία. Αντίθετα, οι μπάτσοι πυροβολώντας μέσα στον κόσμο και περιφρονώντας κάθε ανθρώπινη ζωή λες και ήταν στην “άγρια δύση”, τραυματίζουν και ένα λαχειοπώλη. Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται με την επικήρυξη των 3 “συνεργών” του από τον υπουργό “προστασίας του πολίτη” με το ποσό των 600.000 €. Μια επικήρυξη που έχει διττή σημασία. Αφενός, ξεκινάει ένα κυνήγι κεφαλών, με στόχο να ωθήσει τον καθένα να μπεί στο ρόλο των διωκτικών αρχών (κοινώς χαφιές), πληρωνοντάς τον αδρά για μια σύλληψη. Αφετέρου, διαχωρίζει άτομα λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, ποινικοποιώντας με αυτόν τον τρόπο την αναρχική δράση.

Η δουλειά είναι χαρά μόνο για τα αφεντικά.

Ο θεσμός της μισθωτής εργασίας χρησιμοποιείται για να παράγει κέρδος, το οποίο καρπώνονται οι εκμεταλλευτές, και όχι για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, όπως έξυπνα ευαγγελίζονται οι ειδικοί (διάφοροι κοινωνιολόγοι, στοχαστές και κρατικοί αξιωματούχοι). Στις μέρες μας πλεόν, η επίθεση κράτους και κεφαλαίου είναι πιο αδυσώπητη από ποτέ, δημιουργώντας στρατιές εξαθλιωμένων που μοιάζουν με δουλοπάροικους από άλλες εποχές. Μπορεί να μην υπάρχουν αλυσωδεμένοι σκλάβοι, όμως υπάρχουν αρκετοί που δουλεύουν μια ζωή σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής κέρδους, κι έτσι αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμα είδη, δουλεύοντας κάτω από άθλιες συνθήκες για ψίχουλα, ρισκάροντας πολλές φορές ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι νεκροί από “εργατικά ατυχήματα” απο το 2000 εώς το 2008 ανέρχονατι στα 1221 άτομα! Δολοφονίες λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Και όλα αυτά, για να καταφέρουν να αποπληρώσουν τα δάνεια και τις υποχρεώσεις τους. Υποχρεώσεις που έχουν άμεση σχέση με την επιβίωση του καθενός, και ο μόνος τρόπος για να καλυφθούν είναι μέσω συνθηκών, τις οποίες ορίζουν οι αφεντάδες. Σε όλο αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, οι άνθρωποι αναγκάζονται να υποθηκεύσουν τον ιδρώτα τους σε στυγνούς εκμεταλλευτές που κρύβονται μέσα στους ναούς των τραπεζών.

Η τράπεζα σας κλέβει νόμιμα και γουστάρετε!

Το τραπεζικό σύστημα έκανε την εμφανισή του με τη συσσώρευση του πλούτου σε κάποιες κοινωνικές ομάδες (έμποροι, εργοστασιάρχες), δίνοντάς τους την ευκαιρία να αποταμιεύουν και να μεγαλώνουν τα κέρδη τους, απλά δανείζοντας χρήματα με την προϋπόθεση να τους επιστραφούν περισσότερα μέσω τόκων. Δηλαδή, ο ρόλος της τράπεζας είναι διαχειριστικός, αφού δεν παράγει κάποιο άμεσο αγαθό για την κοινωνία, αλλά “διανέμει” τον πλούτο πρός όφελος των ιδίων. Οι τράπεζες σήμερα έχουν αναπτυχθεί τόσο, που μπορούν και δανείζουν όχι μόνο σε ιδιώτες αλλά και σε ολόκληρα κράτη. Με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της ελλάδας, όπου οι τράπεζες δάνειζαν στο ελληνικό κράτος, έτσι ώστε να καλύπτεται το έλλειμα και να φαίνεται προς τα έξω ότι όλα λειτουργούν ρολόι. Το σύστημα αυτό κατάφερε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, να έχει την αποδοχή από την κοινωνία, αφού φαντάζει για κάποιους ως ο μοναδικός τρόπος για να εκπληρώσουν τις “ανάγκες” τους. Ανάγκες πλασματικές στην ουσία, οι οποίες κατασκευάζονται καθημερινά απο τις διαφημίσεις, μέσω των ΜΜΕ. Έτσι, εφευρέθηκαν διάφορα είδη δανειών (βλ. διακοποδάνειο, εορτοδάνειο, φοιτητοδάνειο κτλ), για να μπορούν να καλυφθούν τα “θέλω” του καθενός, με σκοπό το ξεζούμισμα όσο το δυνατόν περισσότερων. Η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου είναι σαν να έχει πάρει ένα δρομολόγιο χωρίς επιστροφή, με προορισμό την ίδια του την καταστροφή. Το ρόλο του οδηγού έχει το κράτος και το κεφάλαιο, ενώ η κινητήρια δύναμη (τροχοι & καύσιμα) είναι το ίδιο το κοινωνικό σύνολο. Στο δρομολόγιο αυτό, κάποιοι επιλέγουν συνειδητά να “αποβιβαστούν” και να μην γίνουν κομμάτι της δολοφονικής αυτής συναίνεσης.

Θα λήστευες μια τράπεζα αν ήσουν αόρατος;

Η ληστεία μιας τράπεζας, σε κομμάτια της κοινωνίας, φαντάζει ως μια πράξη που δεν σέβεται αυτούς οι οποίοι εργάζονται για να διασφαλίσουν τα προς το ζειν. Αντίθετα όμως, τα δισεκατομμύρια που βρίσκονται στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, δεν ανήκουν σε αυτούς που επέλεξαν να τα αποταμιεύσουν, αλλά είναι ασφαλισμένα και ανήκουν στις τράπεζες. Αυτοί οι οποίοι καταληστεύουν την κοινωνία, δεν βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά είναι κάθε λογής αφεντικό, ανάλογα με την εξουσία που διαχειρίζεται, και όσοι στρογγυλοκάθονται στα έδρανα της βουλής και στα υπερπολυτελή γραφεία των τραπεζών, απολαμβάνοντας την ασυλία που τους δίνει απλόχερα το κράτος με τους θεσμούς του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να αποτελέσει εξαίρεση το κράτος με τους δυσβάσταχτους φόρους του; Όσοι επιλέγουν να απαλλοτριώσουν μια τράπεζα, αρνούμενοι να υποταχθούν στις συνθήκες που επιβάλει η μισθωτή εργασία, επανακτούν ένα κομμάτι από τον κλεμμένο πλούτο των τραπεζών. Μια πράξη που θα τους δώσει την ευκαιρία να καθορίσουν αυτοί τη ζωή τους, και όχι να την χαρίσουν απλόχερα στις ορέξεις κάποιου αφεντικού. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο Γιάννης Δημητράκης…

Όπως ξέρετε και όπως έχει γίνει ήδη γνωστό είμαι αναρχικός. Ως εκ τούτου έχω μια συγκεκριμένη πολιτική θεώρηση και τοποθετώ κι εγώ το ρόλο της τράπεζας ως ιδιαίτερα ένοχο μέσα στη δική μας κοινωνία. Θεωρώ ότι παίζει μεγάλο ρόλο στα οικονομικά δρώμενα. Έχει αναδειχθεί ως σύγχρονος φεουδάρχης, έχει υποδουλώσει την μεγάλη πλειοψηφία των εργατών, οι οποίοι λόγω οικονομικής αδυναμίας αναγκάζονται και προσφεύγουν στις τράπεζες για να βγάλουν τα προς το ζην. […]

Φυσικά με την πράξη μου δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να καταργήσω την ύπαρξη των τραπεζών. Θα ήμουν ηλίθιος ή αιθεροβάμων, αν νόμιζα ότι θα καταργήσω τις τράπεζες με το να ληστέψω εγώ μία. Αυτό είναι αυτονόητο. […]

Τέθηκε ζήτημα ανιδιοτέλειας και ιδιοτέλειας σε σχέση με τα χρήματα και το τι τα κάνεις. Πιστεύω να έγινε κατανοητό, και αυτό σκόπευα κι εγώ να κάνω, ότι δε είναι ζήτημα πλουτισμού. Είναι σίγουρα άρνηση της εργασίας, όπως διεξάγεται τώρα. Δηλαδή αρνούμαι πραγματικά να φορέσω τέτοια ισόοβια δεσμα. Αρνούμαι να αφήσω τα χρόνια απο τα 20 ως τα 60-65, αρνούμαι να τα αφήσω κάτω από ένα καιφαλαιούχο, κάτω από έναν που θα ορίσει εμένα ως εκμεταλλευόμενο. Φυσικά και δεν υποτιμώ όλη την κοινωνία, η οποία αποδέχεται αυτή την κατάσταση. Εγώ, σαν αναρχικός, αυτοπροσδιορίζομαι μέσα στην κοινωνία και σαν ρόλος: ούτε εκμεταλλευόμενος, ούτε εκμεταλλευτής. […] Θεώρησα ότι η πράξη μου ήταν μια επιθετική ενέργεια σε αυτό το ληστρικό σύστημα. Το θεώρησα ως μία επίθεση. Βέβαια, επίθεση πολύ άνιση απ’ ότι αποδείχθηκε. Τα έβαλα με έναν μηχανισμό που με συνέτριψε στρατιωτικά, γιατί, ψυχικά τουλάχιστον και νοητικά, δεν πρόκειται να με συντρίψει τίποτα. Όσον αφορά το “ιδιοτελής και μη ιδιοτελής πράξη”, μιας και θίχτηκε πολύ. Εγώ θεωρώ, κρίνω και βαπτίζω έτσι την ενέργειά μου, σαν επαναστατική πράξη. […]

Λέτε εδώ ότι ο ληστής τράπεζας τρομοκρατεί. […] Σίγουρα τους φόβισα τους ανθρώπους, αυτό είναι και το μόνο για το οποίο θα μπορούσα να τους ζητήσω και ένα συγνώμη, όμως είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορείς να εμποδίσεις. Σίγουρα θα ‘θελα να φοβίσω πολύ περισσότερο τους πολιτικούς άρχοντες ή προύχοντες ή την ολιγαρχία αυτής της χώρας κι όχι την κυρία χ ή ψ που εργάζεται στο ταμείο, τον πελάτη, τον πολίτη… Όμως, θα ήθελα να μου δώσουν μια απάντηση σ’ αυτό: μια επίσκεψη ληστών θα τους τρομοκρατούσε τόσο πολύ; ή αν τους ανακοίνωναν ότι απολύονται μετά από 15 χρόνια, όπου δεν θα έχουν καμία σύνταξη, θα πάρουν μια μικρή αποζημίωση και θα πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων; […]

Κι εν πάση περιπτώσει έιμαι εγώ ο εχθρός της κοινωνίας, εγώ πρέπει να συλληφθώ, να φάω τις σφαίρες, εγώ να είμαι στις φυλακές, εγώ θα πρέπει να επανενταχθώ λές και είμαι ξένο κομμάτι της κοινωνίας. Είμαι ένα μαχόμενο κομμάτι κι έτσι θα παραμείνω.Αυτά σε ότι αφορά τα κίνητρα της ληστείας.

[…] Για μένα η τράπεζα είναι ένα νεφελώδες κατασκεύασμα, απρόσωπο τελείως. Δεν τους ξέρουμε τους κυρίους, δεν τους έχουμε δει ποτέ. Και αν τους δούμε θα έχουν οκτώ σαγόνια και ένα πτερύγιo!”


Λευτεριά στον Γιάννη Δημητράκη

Λευτεριά στους Βούτση-Βογιατζή, Στρατηγόπουλο, Bonano

Αλληλεγγύη στους 3 επικηρυγμένους συντρόφους

Δράσεις αλληλεγγύης Τρίτη  27/4

  • Μικροφωνική 11:00 πλατεία αγοράς
  • Συγκέντρωση 19:00 και προβολή 21:00 πλατεία Σπλάντζιας

Προβολή ντοκυμαντέρ “Ληστεία αλά ελληνικά” (σχετικά με την κοινωνική ληστεία στον ελλαδικό χώρο).

συνέλευση αναρχικών –αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”

κατάληψη στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ

Κατάληψη στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ σε ένειξη αλληλεγγύης στους διωκόμενους για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα.

 

Ανακοίνωση της κατάληψης

Καταλάβαμε σήμερα Τρίτη 20 Απριλίου από ώρα 10πμ τα γραφεία του πασοκ χανίων, για να δηλώσουμε την αντίστασή μας, απ’ τη μια στην εγκληματοποίηση του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου, που επιχειρείται με τις πρόσφατες συλλήψεις των 6 αγωνιστών και τη στοχοποίηση μιας σειράς άλλων και κατ’ επέκταση στην προσπάθεια του κράτους να αποτρέψει επερχόμενες εξεγερσιακές διαθέσεις ευρύτερων κοινωνικών κομματιών.

Οι κατασκευασμένες κατηγορίες του εντολέα χρυσοχοίδη και το τρομοθέαμα των εντεταλμένων της αντιτρομοκρατικής δημοσιογράφων, καθόλου δεν θα αναιρέσουν τη φτώχεια, την ανεργία, και τις απολύσεις, το κλέψιμο μισθών και συντάξεων, τον πλουτισμό λίγων εις βάρος πολλών, τα χρέη που ύπουλα μας φορτώνουν,τον ασφυκτικό έλεγχο και επιτήρηση σε κάθε πτυχή της ζωής. Αντίθετα, το σόου της  υποτιθέμενης «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας», είναι το ιδανικό χαλί που το κράτος και το κεφάλαιο στρώνουν, για να πατήσει η αναβαθμισμένη επίθεσή τους στην κοινωνία, ακόμα πιο βάρβαρη το επόμενο διάστημα, σε συνεργασία με τους διεθνείς ομοίους τους της ευρώπης και του νομισματικού ταμείου. Για να κλείσουν τα στόματα, για να συναινέσουμε σε αγριότερη εκμετάλλευση.

Οι εγκληματίες και εχθροί της κοινωνίας βρίσκονται στα βουλευτικά έδρανα, στα πολυτελή σαλόνια και διευθυντικά γραφεία, στις τράπεζες και τα χρηματιστήρια, στα δελτία ειδήσεων και στους ένστολους ανθρωποδιώκτες. Αγωνιστές της ελευθερίας είναι οι 6 συλληφθέντες, που επί χρόνια, συνεπώς και δημόσια, πορεύονται δίπλα μας στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες. Δεν θα τους αφήσουμε στιγμή χωρίς την αλληλεγγύη μας, χωρίς την αυτοοργανωμένη και ανυποχώρητη δράση μας για να εμποδίσουμε τη φυσική και πολιτική τους εξόντωση.

Καλούμε κάθε καταπιεζόμενο άνθρωπο να μη χαρίσει ούτε μια ώρα ανοχής στο νέο όργιο ψεύδους και καταστολής.

 

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΖΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

 

 

Αλληλέγγυοι-ες στους διωκόμενους

 

αλληλεγγύη στην κατάληψη Rosa Nera

 

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ

μπροστά σε μια γενικευμένη κοινωνική αποσταθεροποίηση η Κυριαρχία προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο βασικός διαμορφωτής των ιστορικών εξελίξεων που συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο. Η βίαιη προλεταριοποίηση των μέχρι πρότινος μικροαστικών στρωμάτων και η περαιτέρω απαθλίωση των συνθηκών ζωής για όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, σηματοδοτούν τεράστιες ανακατατάξεις στο επίπεδο των κοινωνικών δυνάμεων. Ζούμε την ιστορική μετάβαση σε ένα νέο καθεστώς, του οποίου η μορφή και το περιεχόμενο βρίσκονται ακόμη υπό διαμόρφωση. Τα θεμέλια του 35χρονου αστικο-δημοκρατικού καθεστώτος και η κοινωνική συναίνεση που το συνοδεύει έχουν διαρραγεί. Η Κυρίαρχη Τάξη έχει διασαλευτεί. Τα κοινωνικά εκείνα κομμάτια που επέλεξαν να εξεγερθούν, αρνούμενα την εκμετάλλευση και την υποτίμηση της ζωής τους έχουν ήδη κηρύξει και από την πλευρά τους –δημόσια και τυπικά- τον πόλεμο στους κυρίαρχους από το δεκέμβρη του 2008.

έκτοτε μια ισχυρή, δυναμική και ετερόκλητη κοινωνική μειοψηφία προσπαθεί να ανταγωνιστεί τις κυρίαρχες επιταγές, να απαντήσει και να αντισταθεί στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της εξουσίας. Ένα μόνο κομμάτι αυτού του μορφώματος είναι και το πλέγμα των καταλήψεων, των ανοιχτών κοινωνικών χώρων και στεκιών, που απλώνονται πλέον σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Μέσα σε αυτήν την υπό διαμόρφωση κοινωνική δυναμική οι καταλήψεις και τα στέκια λειτουργούν ως σημεία συσπείρωσης αγωνιστών, ως κύτταρα αντίστασης και ως χώροι πολιτικής-κινηματικής ζύμωσης αντιλήψεων και συνειδήσεων. Ταυτόχρονα προσπαθούν να κινητοποιηθούν και να πάρουν πολιτικές πρωτοβουλίες ανταγωνιστικές και μη ενσωματώσιμες στην κυρίαρχη τάξη.

το αστικο-Δημοκρατικό Καθεστώς, στην προσπάθειά του να καθορίσει την “τελική” έκβαση του νέου κοινωνικού συμβολαίου, επιχειρεί να αποσυνθέσει και να διαλύσει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν αφομοιώνονται στην Κυρίαρχη Τάξη. Ταυτόχρονα προσπαθεί να απομονώσει και να καταστείλει εκείνα τα κομμάτια που μπορούν να δώσουν επικίνδυνη, για την εξουσία, τροπή στις εξελίξεις, διαχέοντας τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους στην κοινωνία. Σε αυτή τη συγκυρία, το κράτος επιστρατεύει όλα του τα όπλα, όχι απλώς για να καταστείλει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια, αλλά για να επιτηρεί όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, ώστε κάθε υπόνοια αντικαθεστωτικής σκέψης ή/και δράσης να καταπνίγεται εν τη γεννέσει. Οι καταλήψεις και τα στέκια δεν θα μπορούσαν φυσικά να μείνουν στο απυρόβλητο. Επαγγελματίες χειραγωγοί και συκοφάντες δημιοσιογραφίσκοι, πρυτάνεις, μπάτσοι, παρακρατικοί και φασίστες προσπαθούν να λασπολογήσουν, να τρομοκρατήσουν, να καταστείλουν και να σπάσουν τα ερείσματα που έχουν οι καταλήψεις και τα στέκια σε κομμάτια της κοινωνίας και να τα διαχωρίσουν από το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα στο οποίο συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν. Έτσι τους τελευταίους μόνο μήνες είχαμε εισβολή μπάτσων στο Ρεσάλτο, χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών, βόμβα στο buena ventura, απόπειρες εμπρησμού (αγρός, villa amalias, λέλας καραγιάννη), επιθέσεις φασιστοειδών σε rosa nera, κτήμα πραπόπουλου.

στα χανιά, τα χριστούγεννα του 2009, η πρυτανεία και οι μπάτσοι αδειάζουν την κατάληψη παπαδοπέτρου, αφαιρώντας ταυτόχρονα και όλα τα πορτοπαράθυρα. Την ίδια περίοδο ξαναρχίζουν να πιπιλίζουν το “ζήτημα του κτιρίου της παλαιάς μεραρχίας”, που είναι κατειλημμένο εδώ και έξι χρόνια (Rosa Nera). Μετά την ακύρωση της διαδικασίας για τη δημοπράτηση της κατάληψης rosa nera (2.3.10), οι πρυτανικές αρχές την αναβάλλουν και την πραγματοποιούν εν κρυπτώ. Το έργο αναλαμβάνει εταιρεία απ’ τη χαλκίδα. Ταυτόχρονα, μέσα από δημοσιεύματα και αρθογραφίες “ευυπόληπτων” παραγόντων της πόλης, συκοφαντούν και λασπολογούν την κατάληψη, ενώ η πρυτανεία μέσω συσκέψεων προσπαθεί να φτιάξει τη συμμαχία εκείνη (δήμαρχο, νομάρχη, πρόεδρο ΤΕΕ, δικηγόρους κ.ά.) που θα της επιτρέψει να φτιάξει την κοινωνική συναίνεση για την εκκένωση της κατάληψης. Ανάλογες μεθοδεύσεις είχαν γίνει και για την κατάληψη παπαδοπέτρου. Δεν μας ενδιαφέρει σε καμία περίπτωση ποιες “εκπαιδευτικές” ή άλλου τύπου “ανάγκες” θέλουν να στεγάσουν στο κτίριο της κατάληψης. Απ’ τη δικιά μας οπτική σκοπιά, αυτό που θέλουν δεν είναι τίποτε παραπάνω από το να διαλύσουν ένα χώρο αντίστασης και πολιτικής-πολιτιστικής δραστηριοποίησης. Και είναι διατεθειμένοι να το κάνουν ακόμα κι αν χρειαστεί να σπαταλήσουν 5,5 εκατομμύρια για την “αναστύλωση” του κτιρίου.

οι καταλήψεις και τα στέκια επιχειρούν να πραγματώσουν, έστω και σε μοριακό επίπεδο, αυτόνομες και αντι-θεσμικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Προσπαθούν να χτίσουν κοινωνικές σχέσεις αδιαμεσολάβητες από το εμπόρευμα, το θέαμα, το χρήμα. Στηρίζονται στις αρχές της αλληλεγγύης, της αντιιεραρχίας, της ισοτιμίας με στόχο να δημιουργηθούν αυτόνομες–αντιεξουσιαστικές μορφές κοινωνικών δεσμών. Όσο η εξουσία θα προσπαθεί να απομονώσει, να εκφοβίσει και να καταστείλει, άλλο τόσο θα εντείνουμε τη δράση και την αντίστασή μας.

 

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

10, 100, 1000άδες καταλήψεις

Αλληλεγγύη στη Rosa Nera

 

αλληλέγγυοι/ες αναρχικοί/ες

αντιφασιστική Πορεία

 

κείμενο που μοιράστηκε σε σχολεία των Χανίων σε 2.000 αντίτυπα

 

ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΧΤΥΠΗΣΕ,

ΩΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΧΟΛΑΣΟΥΜΕ…

 

Το βράδυ της Τετάρτης 24 Φλεβάρη στην περιοχή της Χαλέπας, δυο θρασύδειλα φασιστοειδή με καλυμμένα τα πρόσωπα και φορώντας γάντια, επιτέθηκαν σε μία αγωνίστρια με αντιρατσιστική δράση. Αφού την απείλησαν, της χάραξαν με ξυράφι στο χέρι δυο αγκυλωτούς σταυρούς και άλλους τρεις στο μπουφάν που φορούσε. Φεύγοντας της άφησαν σαν ενθύμιο το ξυράφι και της υπενθύμισαν “φιλικά” πως αν συνεχίσει τα ίδια θα την “ξαναζωγραφίσουν”. Ανάλογο περιστατικό είχε να συμβεί 17 χρόνια. Τότε φασίστες είχαν χαράξει αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπο μιας μαθήτριας. Το παραπάνω περιστατικό δεν είναι κάτι το μεμονωμένο. Πρόκειται για έναν ακόμα κρίκο, που έρχεται να προστεθεί σε μία μεγάλη αλυσίδα φασιστικών επιθέσεων που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στα Χανιά (συνεχείς επιθέσεις σε μετανάστες και ντόπιους αγωνιστές, εμπρησμός του στεκιού μεταναστών και του πατρικού σπιτιού αγωνιστή, επίθεση στην κατάληψη Rosa Nera).

Κάποιοι πιστεύουν ότι χαράζοντας τον αγκυλωτό σταυρό σε μια κοπέλα είναι “δυνατοί”, επιβεβαιώνοντας έτσι την κτηνωδία τους. Τον αγκυλωτό σταυρό της φασιστικής Γερμανίας που στο όνομά του κάηκαν χιλιάδες χωριά σε όλη την Ελλάδα και σφαγιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως. Ένα σύμβολο που μόνο οι χαφιέδες ασπάζονταν, την ώρα που κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος, αγωνιζόταν για να ζήσει ελεύθερος και όχι υποταγμένος σε ναζιστικά καθεστώτα.

O πολιτισμός των ηλιθίων

Η πρακτική των φασιστών και οι τρόποι δράσης τους είναι γνωστοί. Πλασάρονται στην νεολαία ως δήθεν “προοδευτικοί και “επαναστάτες. Προσπαθούν να εξοντώσουν κάθε τι το διαφορετικό, προβάλλοντάς το ως απειλή για την κυριαρχία του έθνους. Χτυπούν  θρασύδειλα, πάντα τη νύχτα και μόνο εκεί που δεν θα έχουν φόβο για απώλειες. Σχηματίζοντας διάφορες παρέες, τραμπουκίζουν και τρομοκρατούν όποιον δεν γουστάρουν, λόγω διαφορετικότητας αντιλήψεων ή ακόμα και εμφάνισης, καλλιεργώντας με αυτόν τον τρόπο το φόβο στους υπόλοιπους. Έτσι κάποιοι πέφτουν στην παγίδα να στρατολογούνται από τους φασίστες, προκειμένου να βρεθούν σε θέση «ισχύος».

Για ποια θέση ισχύος μιλάμε όμως όταν στις ομάδες τους υπακούουν τυφλά στις εντολές ενός αρχηγού, τον οποίο  και δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ποτέ; Και πού είναι η ελευθερία είναι  μέσα σε αυτές τις ομάδες, όταν κανένας δε μπορεί να εκφράσει την άποψη του;

Από την άλλη οι φασιστικές συμμορίες βγάζουν ένα λόγο ενάντια στο διεφθαρμένο κράτος και στους διεφθαρμένους πολιτικούς. Αλλά πώς μπορεί να είναι ενάντια σε αυτούς όταν συνεργάζονται μαζί τους; Είναι γνωστό ότι πολλά κεφάλια τους είναι έμμισθοι υπάλληλοι των μυστικών υπηρεσιών του κράτους (π.χ. μιχαλολιάκος αρχηγός της χρυσής αυγής). Πώς είναι δυνατόν να είναι ενάντια στους πολιτικούς όταν οι τελευταίοι συμμετέχουν στις εκδηλώσεις τους; Πρόσφατα συνελήφθησαν η τομεάρχης της ΝΔ Χριστίνα Σιδέρη και ο Tάσσος Χατζηπαράσχου (μέλος του ΔΗΚΚΙσε συγκέντρωση μαζί με φασίστες της χρυσής αυγής και του στόχου.

Όπου δε φτάνει το κλομπ του μπάτσου, φτάνει το μαχαίρι του φασίστα.

Το βιώσαμε κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη σε πολλές πόλεις όπου οι φασιστικές συμμορίες, σαν μισθωτοί της κυβέρνησης, έβγαιναν στο δρόμο συμπληρώνοντας τη δουλειά των μπάτσων, καταστέλλοντας τον οργισμένο κόσμο που βγήκε στο δρόμο, ενάντια σε ότι τον καταπιέζει και τον εξοργίζει. Επίσης σε πολλές αντιφασιστικές πορείες έχουμε δει νεοναζί να κάνουν εξορμήσεις με μαχαίρια και όχι μόνο εναντίον του κόσμου, πίσω από τα ΜΑΤ, τα οποία έπαιζαν το ρόλο του προστάτη τους.

Επίσης γιατί κάνουν επιθέσεις ενάντια σε όσους τολμούν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο για τις ζωές τους; Είδαμε την επίθεσή τους ενάντια σε μπλόκο αγροτών στο Αγρίνιο με μολότοφ, ενώ οι τελευταίοι διεκδικούσαν καλύτερους όρους στην εργασία τους. Δεν δίστασαν να κάνουν επιθέσεις μέχρι και σε σχολικές καταλήψεις ενάντια στους μαθητές, που πιεζόμενοι από την εκπαιδευτική διαδικασία πήραν την κατάσταση στα χέρια τους.

Όλα είναι δρόμος…

Τη φυσιολογική οργή και τα αδιέξοδα που νιώθουν οι νέοι από την καταπίεση που δέχονται από το σχολείο-φυλακή, τα μαθήματα, τα φροντιστήρια, τους καθηγητές-αυθεντίες, τα κοινωνικά “πρέπει”, τη δουλειά-κάτεργο, οι φασίστες προσπαθούν να την στρέψουν αλλού.

Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να το δούμε, αφού αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια της καταπίεσης και στρέφουν το θυμό της νεολαίας, για παράδειγμα, ενάντια σε αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας, όπως είναι οι μετανάστες.

Ο στόχος είναι ο μετανάστης που ζει στην εξαθλίωση ή αυτός που πλουτίζει εις βάρος μας;

Για ποιά εθνική ενότητα μας λένε όταν ο “συμπατριώτης” μας είναι αυτός που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει; Εμείς δουλεύουμε, αυτοί πλουτίζουν…

Άλλωστε όλοι εμείς (μαθητές, εργαζόμενοι, άνεργοι και μετανάστες) κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, δείξαμε ότι μπορούμε να στρέψουμε την οργή και το θυμό μας, ενάντια σε ένα κόσμο που δεν έχει να μας προσφέρει τίποτε παραπάνω από μιζέρια, φτώχεια και κάλπικα όνειρα. Κι όταν τότε στεκόμασταν στο δρόμο ενάντια στους μπάτσους, οι φασίστες ήταν από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Τα παραδείγματα της Πάτρας, της Αθήνας, της Λάρισας και άλλων πόλεων δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για το ποιά είναι η επιλογή των φασιστικών συμμοριών: ενάντια σε κάθε αγώνα, σε κάθε διεκδίκηση. Με το μέρος των μπάτσων, του κράτους, των αφεντικών.

Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να ανατίθεται σε κανένα ειδικό. Δεν ζητάμε από κανένα κράτος ή μπάτσο να τους συλλάβει. Αυτο-οργανωνόμαστε για να περάσουμε στην επίθεση. Τους απομονώνουμε και τους απαντάμε εκεί που δρούμε από πάντα: στο δρόμο.

Να μην αφήσουμε τους φασίστες να μολύνουν την κοινωνία με τις αρρωστημένες ιδέες τους.

Στόχος είναι η ελευθερία και όχι η καταπίεση και η επικράτηση του φόβου.

Δύναμη είναι να στρέφεσαι ενάντια σε ότι σε εξοργίζει και σε καταπιέζει

Η φυσική σου επιλογή για ελευθερία να πρωτοστατήσει

και ο δρόμος να ανοιχτεί ξεκάθαρα…


αντιφασίστες, αντιφασίστριες

 

 

 

κείμενο που μοιράστηκε στις γειτονιές της πόλης σε 4.000 αντίτυπα

 

Ούτε στα σχολεία  –  ούτε στις γειτονιές μας  –  ούτε πουθενά

Την Τετάρτη 24.2, στην περιοχή της χαλέπας, δύο θρασύδειλα φασιστοειδή με καλυμμένα τα πρόσωπα και φορώντας γάντια, επιτίθενται σε μια αγωνίστρια με αντιρατσιστική δράση. Την ακινητοποιούν και της χαράσσουν δύο αγκυλωτούς σταυρούς στο χέρι με ξυράφι. Το περιστατικό αυτό έρχεται σε συνέχεια άλλων φασιστικών επιθέσεων που έχουν γίνει τους τελευταίες μήνες σε κοινωνικούς  χώρους (Rosa Nera, Στέκι Μεταναστών), σε σπίτια ντόπιων αγωνιστών και μεταναστών εργατών (αμπεριά, χαλέπα, γαλατάς), σε μεμονωμένους μετανάστες και αγωνιστές (πλατεία 1866, Κουμ Καπί, αρχαίο Ωδείο, Αη γιάννη, παλιό λιμάνι). Το φασιστικό φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στα χανιά, καθώς ανάλογες επιθέσεις έχουν γίνει σε αρκετές πόλεις του ελλαδικού χώρου με βόμβες (θεσσαλονίκη), με εισβολές και εμπρησμούς σε σπίτια, στέκια, καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους, με μολότωφ εναντίων διαδηλωτών μέσα από τις γραμμές των ΜΑΤ (αθήνα), με πογκρόμ εναντίων μεταναστών (νέος κόσμος), με πυροβολισμούς (ομόνοια) κ.ά.

Αμέσως μόλις έγινε γνωστή η επίθεση, τα κοράκια των ΜΜΕ βάλθηκαν να μας πείσουν πως έχουμε να κάνουμε γενικά και αόριστα με κάποιους “νεολαίους”, οι οποίοι “ξεσπούν” βίαια, αγανακτισμένοι δήθεν από την “εγκληματικότητα των μεταναστών”. Έφτασαν έτσι στο σημείο, ουσιαστικά να δικαιολογούν και να δίνουν άλλοθι στις φασιστικές επιθέσεις. Προσπαθούν να απογυμνώσουν τις επιθέσεις αυτές, από τις δηλητηριώδεις φασιστικές ιδεοληψίες που τις συνοδεύουν, αποκρύπτοντας τις κοινωνικές ρίζες του φαινομένου.

στα σχολεία

Οι μαθητές σήμερα, ίσως να μπορούν να θεωρηθούν οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Από το πρωινό κάτεργο του σχολείου, στην εντατική πίεση για διάβασμα, στα ιδιαίτερα, τα φροντιστήρια, τα αγγλικά, αλλά και από τα αδιέξοδα που αντικρίζουν για το μέλλον, οι μαθητές συσσωρεύουν καθημερινά οργή και θυμό για την καταπίεση που βιώνουν. Αυτή η κατάσταση αποτελεί εύφορο έδαφος για τους φασίστες να στρατολογήσουν μέλη στις συμμορίες τους. Το γυμναστήριο, τα μπράτσα, η μαγκιά, η βία, ο τσαμπουκάς ντύνονται με τις αρρωστημένες ιδέες του εθνικισμού, του ρατσισμού, της φυλετικής ανωτερότητας και έρχονται να “εξυψώσουν” το ηθικό και τη θέση αυτών που ανήκουν σε αυτές τις συμμορίες. Το τι συμβαίνει όμως μέσα στα σχολεία, δεν είναι αποκομμένο από την κοινωνία.

στην κοινωνία

Η 20χρονη ιστορία της εντατικής εκμετάλλευσης των μεταναστών στον ελλαδικό χώρο, έχει αφήσει τα σημάδια της στον κοινωνικό ιστό.  Ο διάχυτος ρατσισμός, όλα αυτά τα χρόνια, υπήρχε πάντα στην καθημερινότητά μας, όσο κι αν κάποιες περιόδους δεν έβγαινε δημόσια προς τα έξω ή όσο κι αν κάποιοι από εμάς προσπαθούσαν είτε να τον αγνοήσουν είτε να τον δικαιολογήσουν. Έτσι σήμερα όχι μόνο εντείνεται και βγαίνει προς τα έξω, αλλά συμπληρώνεται και από τη ρητορεία του εθνικισμού. Καθώς βιώνουμε τη σοβαρότερη κοινωνική κρίση των τελευταίων 35 χρόνων, με την πιο άγρια επίθεση στα κεκτημένα μακροχρόνιων αγώνων (μισθοί, επιδόματα, συντάξεις, ασφάλιση, εργασιακές σχέσεις), στα αυτιά μας σφυρίζουν όλο και εντονότερα οι σειρήνες του έθνους και της πατρίδας. Το Δημοκρατικό καθεστώς τρέμει ένα γενικευμένο ξεσηκωμό και προσπαθεί να θωρακιστεί ζητώντας μας να συσπειρωθούμε γύρω από το έθνος. Έτσι πλασσάρει την εθνική ομοψυχία ταυτίζοντας τα ασυμφιλίωτα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων. Το λένε ξεκάθαρα: “δεν έχουμε περιθώρια ως έθνος και ως λαός να αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα, στάσεις και απεργίες” (παπανδρέου).

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση κοινωνικής σύγκρουσης, οι φασίστες προτάσσουν τον εθνικισμό, τη ρατσιστική βία, την ομογενοποίηση και την ολοκληρωτική υποταγή όλων μας σε ένα τυραννικό καθεστώς. Με επίκεντρο τη στοχοποίηση και τη βία εναντίον των μεταναστών, στρέφονται ταυτόχρονα εναντίον όποιου αντιστέκεται και παλεύει για την αξιοπρέπειά του, είτε αυτός είναι ντόπιος είτε όχι, είτε είναι απεργός, είτε εξεγερμένος. Ήδη στις πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις φασίστες επιτέθηκαν σε μπλόκο αγροτών με μολότωφ στο αγρίνιο, ενώ ανάλογες επιθέσεις έχουν κάνει και εναντίων μαθητών που είχαν καταλάβει τα σχολεία τους. Μπροστά στον άγριο κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται, ξέρουμε ήδη από καιρό με ποιανού το μέρος είναι οι φασίστες. Με το μέρος της πιο αδυσώπητης εξουσίας.

και εμείς;

Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για το τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν τρομοκρατούμαστε, ούτε καταφεύγουμε σε “λύσεις” του τύπου: “να τους συλλάβει η αστυνομία, αφού τους ξέρει” ή “να κηρύξουν παράνομες τις οργανώσεις τους”. Η σύγκρουση με το φασισμό γίνεται στο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων της καθημερινότητας και στο δρόμο.

Αυτοοργανωνόμαστε και υπερασπίζουμε την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Σε κάθε σχολείο, σε κάθε πλατεία, σε κάθε γειτονιά απομονώνουμε τους φασίστες.

Να καθαρίσουμε τις γειτονιές και τα σχολεία από τα φασιστικά σκουπίδια

 

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΊΑ τη ΔΕΥΤΕΡΑ 15.3

Συγκέντρωση στις 18:00 Πλ.Βενιζέλου (Χαλέπα)

Πανεκπαιδευτική-αντιφασιστική πορεία τη Δευτέρα 8.3

Συγκέντρωση στις 12:00 Πλ.Αγοράς

αντιφασίστες, αντιφασίστριες

απεργία 24 Φλεβάρη 2010

 

κείμενο που μοιράστηκε στην απεργιακή διαδήλωση, σε δρόμους και καταστήματα του κέντρου στα Χανιά, σε 1.000 αντίτυπα στις 24.2.10

 

Αρκετά ρε μαλάκες με την κονόμα και τις μαλακίες σας, αρκετά!!!

oικονομική κρίση: ψέμα ή πραγματικότητα;

ποιος φταίει άραγε; Μήπως είναι τα τζογαδόρικα παιχνίδια κάποιων “κερδοσκόπων” στο χρηματιστήριο; Μήπως κάποια κράτη “παίζουν με το έθνος μας”; Μήπως φταίνε οι πολιτικοί που τα παίρνουν; Μήπως είναι ένα ψέμα για να μας εκμεταλλευτούν ακόμη πιο άγρια;

η σύγχυση που σπέρνουν τα Μέσα Κοινωνικής Χειραγώγησης δεν μπορεί να κρύψει το βάθος της κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε. Το κεφάλαιο πλέον δεν αντέχει να μας εκμεταλλεύεται με τους τρόπους και την ένταση που το έκανε μέχρι τώρα. Πήγαν σε χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια, αυτοματοποίησαν την παραγωγή, επεκτάθηκαν σε νέους κλάδους, έστειλαν τα κέρδη τους στο χρηματιστήριο. Τίποτε απ’ όλα αυτά όμως δεν φαίνεται αρκετό για να σβήσει την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για εκμετάλλευση και κέρδη. Οι μισθοί, οι ασφαλιστικές εισφορές, οι συντάξεις, το ωράριο εργασίας είναι αβάσταχτα βάρη για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Θέλουν να δώσουν ένα τέλος στις μακροχρόνιες κατακτήσεις των κοινωνικών αγώνων, αλλιώς το σύστημα θα οδηγηθεί σε κατάρρευση. Αυτό το στόχο εξυπηρετούν η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το κόψιμο μισθών, η αύξηση των ορίων ηλικίας κ.ά. Ζούμε την ιστορική μετάβαση από την οριστική λήξη του καθεστώτος του κράτους πρόνοιας, στην εδραίωση ενός νέου κοινωνικού/πολιτικού σχηματισμού που θα εξασφαλίζει εκ νέου την ομαλή κερδοφορία του κεφαλαίου και θα διατηρεί την κοινωνική ειρήνη.

αναδιαρθρωτικά μέτρα: άνωθεν επιβολή από την ΕΕ ή αναγκαιότητα του συστήματος;

η λυσσαλέα επίθεση που διεξάγει σήμερα το ελληνικό κράτος δεν επιβάλλεται από την ΕΕ. Το ελληνικό κράτος είναι ενεργά συμμέτοχο και όχι υποτελές στην ευρωζώνη. Τα αναδιαρθρωτικά μέτρα που προωθεί, είναι αναγκαία για τη διατήρηση του υφιστάμενου συστήματος. Η κοινωνική κρίση δεν περιορίζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο· δεν είναι εθνική, αλλά διεθνής. Το γεγονός ότι στον ελλαδικό χώρο πάντα υπήρξε μια κρατική “κακοδιαχείριση”, αποτελεί απλώς μια ιδιομορφία του ελληνικού κράτους σε σχέση με τα υπόλοιπα και επ’ ουδενί δεν αλλάζει την ουσία και το περιεχόμενο της κρίσης. Ακόμα και τα πιο “σύγχρονα” και “ορθολογικά” κράτη (γερμανία, αγγλία, ιταλία, ηπα), περνούν μια βαθιά κρίση. Η συζήτηση για την “εξάρτηση” απ’ την ΕΕ, δεν κάνει άλλο παρά να συσκοτίζει. Μας λένε ότι ο εχθρός είναι τα μεγάλα αφεντικά της κομισιόν, άρα να “στραφούμε” (ως χώρα, ως έθνος) εναντίον τους, να κατακτήσουμε την “εθνική μας ανεξαρτησία” και μετά βλέπουμε. Μετατρέπουν δηλαδή την καπιταλιστική/κοινωνική κρίση, σε εθνική κρίση.

“έχουμε” κοινά συμφέροντα ως “έθνος”;

για να περάσουν όμως τα μέτρα χρειάζεται και η κοινωνική συναίνεση. Η Δημοκρατία μας λέει ότι “απειλείται η εθνική κυριαρχία”, ότι “είναι εθνικό χρέος να ακυρώσουμε τα σχέδια των κερδοσκόπων… να τινάξουν στον αέρα τις θυσίες του λαού”, ότι “δεν έχουμε περιθώρια ως έθνος και ως λαός να αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα, στάσεις και απεργίες”. Δεν μασούν τα λόγια τους. Μπροστά στο φόβο κοινωνικών εκρήξεων και εξεγέρσεων το αντίδοτο ήταν πάντα η εθνική ενότητα. Ενότητα ποιών όμως; Μεταξύ αφεντικών και δούλων; Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τα αφεντικά, το Κράτος και την Εξουσία. Μια αύξηση μισθού ζημιώνει το αφεντικό, μια μείωση μισθού ή μια απόλυση ζημιώνει εμάς. Παρουσιάζουν τη διάσωση του συστήματος εκμετάλλευσης ως τη σωτηρία του έθνους. Δεν υπάρχει κοινότητα συμφερόντων μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων. Βρισκόμαστε σε έναν ασίγαστο πόλεμο και δεν ήρθε η στιγμή για την ειρήνευσή του. Δυστυχώς, ακόμα και κομμάτια της αριστεράς, δεν μπόρεσαν να απεγκλωβιστούν από την πιπίλα του εθνικισμού, τονίζοντας την “υποτέλειά” μας στην ΕΕ και την “έξωθεν επιβολή” μέτρων στη “χώρα μας”.

η έξαρση του εθνικισμού έρχεται να διαχωρίσει τους εργαζόμενους σε ντόπιους και μη. Έρχεται να στρέψει τους μεν έναντι των δε, συσκοτίζοντας τα κοινά τους συμφέροντα. Οι μετανάστες στοχοποιούνται ως αποδιοπομπαίος τράγος για τα “δεινά τους έθνους”. Επίσης η εθνικιστική αρρώστια εντείνει το ασφυκτικό κλίμα γύρω από τους μετανάστες, με στόχο την καθυπόταξη της αγωνιστικότητάς τους και την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης. Και ενώ τα κράτη προσπαθούν να ελέγξουν σύνορα, να καθορίσουν εθνικές ταυτότητες για τους καταπιεσμένους, το κεφάλαιο, ως ο αιώνιος μετανάστης, διαπερνά σύνορα και κράτη με απίστευτη ευκολία και ταχύτητα. Αρνούμαστε το διαχωρισμό μεταξύ ντόπιων και μη εργαζομένων. Οι αγωνιζόμενοι δεν έχουν έθνη ούτε πατρίδες, δεν γνωρίζουν σύνορα παρά μόνο εκμετάλλευση.

υπουργείο καθυπόταξης του “πολίτη” και επιβολής της Τάξης

επειδή όμως η συμφωνία των καταπιεσμένων να υποτιμήσουν κι άλλο τις ζωές τους δεν αρκεί· επειδή πάντα θα υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις που επιμένουν να αντιστέκονται· επειδή ο φόβος για γενικευμένη εξέγερση υπάρχει ακόμα, χρειάζεται και το γκλοπ και το όπλο. Η Δημοκρατία εξοπλίζεται και μπαίνει πλέον και τυπικά σε εμπόλεμη κατάσταση. Η κοινωνική ειρήνη πρέπει να διατηρηθεί πάσει θυσία. Γι’ αυτό και πλέον, όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων θα πρέπει να κατακλυστεί από την αστυνομική επιτήρηση και τον έλεγχο, ώστε οι αντικαθεστωτικές τάσεις να μην προλαβαίνουν καν να γεννηθούν. Κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου θα πρέπει να είναι διαχειρίσιμη. Κάθε τι που ξεφεύγει από τα πλαίσια της Κυρίαρχης Τάξης θα πρέπει να πατάσσεται. “Έχουμε πόλεμο”, μας λένε “και στον πόλεμο υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες”. Η εν ψυχρώ δολοφονία, από μπάτσους, του εργάτη Nicholas Toddi στο βύρωνα (στις 16.2), για τη Δημοκρατία δεν είναι παρά μια “παράπλευρη απώλεια” στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει.

κοινωνικοί αγώνες

είναι γεγονός πως οι κοινωνικοί αγώνες σήμερα βρίσκονται σε ύφεση. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται κατακερματισμένοι και πλήρως ατομικοποιημένοι. Η προσωπική διαδρομή για το πώς θα τα βγάλει πέρα ο καθένας μόνος του έχει διαλύσει κάθε έννοια όχι απλά διεκδίκησης, αλλά συλλογικότητας. Ο φόβος της απόλυσης, η αίσθηση του μάταιου και η απαξίωση του αγώνα, το κυνήγι της προσωπικής επιτυχίας, η αποδοχή του γεγονότος ότι είμαστε αναλώσιμοι, μας καθιστούν ευάλωτους σε κάθε είδους επίθεση των αφεντικών και της εξουσίας. Το παραμύθι της εύρωστης κοινωνίας του καταναλωτισμού έχει τελειώσει και όσοι πλέον από εμάς δεν το συνειδητοποιούν και συνεχίζουν στο δρόμο της ατομικότητας, θα βρεθούν να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο. Η ιστορία όμως δείχνει, πως εκτός από την επιλογή της υποταγής, του να σκύψουμε το κεφάλι στον άγριο πόλεμο που μας έχουνε κηρύξει, υπάρχει και η επιλογή του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης.

σε αυτό το δρόμο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να έχει καμία θέση. Ο ρόλος της ως διαμεσολαβητή μεταξύ των εργαζομένων και του κράτους και ως κατευναστή και χειραγωγό των κοινωνικών αντιστάσεων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ανοχής στις επιλογές της. Εδώ και καιρό έχουν εμφανιστεί μορφές αυτό-οργάνωσης και μαχητικής δράσης έξω από τα πλαίσια της γραφειοκρατίας, όπως τα συνδικάτα βάσης στο χώρο των διανομέων, των σερβιτόρων, του βιβλίου, του καθαρισμού, των φροντιστηρίων κ.ά. Επίσης αναδεικνύονται μορφές μαχητικής αντίστασης ενάντια στις απολύσεις όπως οι καταλήψεις εργοστασίων (βόλος-αθήνα). Επειδή όμως δεν μιλάμε απλώς για την υφαρπαγή κάποιων “δικαιωμάτων”· επειδή το κράτος πρόνοιας ιστορικά έχει χρεοκοπήσει· επειδή η επίθεση που γίνεται δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, δεν έχει κανένα νόημα να περιοριστούμε σε έναν αποκλειστικά οικονομικό/συνδικαλιστικό αγώνα, δεν αρκεί να ζητάμε αυξήσεις, δικαιώματα κ.ά. Κάθε ημίμετρο που απλώς διορθώνει αυτό τον κόσμο, αρνείται τη δυνατότητα για την ανατροπή του. Να συνδέσουμε τους απομονωμένους και μερικούς αγώνες μεταξύ τους και με ευρύτερους κοινωνικούς/πολιτικούς αγώνες. Να σπάσουμε την ατομικότητα, να επανεφεύρουμε τη συλλογικότητα. Για την κατάργηση της μισθωτής εργασίας.

δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από κανέναν, παρά μόνο από εμάς τους ίδιους

 

αγώνας για ελευθερία και αξιοπρέπεια

αυτό-οργάνωση   –   αντίσταση   –   αλληλεγγύη

τίποτα για μας … όλα για όλους

ό  λ  ο  ι   σ  τ  ο  υ  ς   δ  ρ  ό  μ  ο  υ  ς

κατάληψη Πρυτανείας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Δευτέρα 11 Γενάρη καταλαμβάνεται η πρυτανεία του Πολυτεχνείου Κρήτης. Αυτοί που πραγματώνουν την κατάληψη είναι φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, ντόπιοι και μη, πολιτιστικές και πολιτικές ομάδες, άνθρωποι που κοινωνικοποιούν τη διάθεση και τη θέση τους, μέσα από την κατάληψη του κτιρίου Παπαδόπετρου.

Η πρυτανεία καταλήφθηκε ως απάντηση στη βίαιη εκκένωση του κτιρίου Παπαδόπετρου. Ένα κτίριο το οποίο πριν καταληφθεί ήταν νεκρό και πλέον έχει μετατραπεί σε γιαπί, αφού με εντολή της διοίκησης του ιδρύματος ξηλώθηκαν όλα τα πορτοπαράθυρα. Οι προθέσεις για τη μετέπειτα χρήση του, όχι και τόσο ανυστερόβουλες και αθώες, όπως άλλωστε και η γενικότερη στάση της πρυτανείας απέναντι στις φοιτητικές διεκδικήσεις.

Η κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου γίνεται από αυτούς που διαλαλούν την υπεράσπισή του. Όχι όμως για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά για την ελεύθερη διακίνηση των εταιρειών και τον στραγγαλισμό της σκέψης, της δημιουργικότητας και της κινηματικής δραστηριότητας. Εξάλλου, ο αξιότιμος κος πρύτανης που καμώνεται σήμερα πως υπερασπίζεται το άσυλο (ενώ παράλληλα «εύχεται» τηλεοπτικά να λήξει η κατάληψη αναίμακτα…), ήταν αυτός που έζωσε το κτίριο Παπαδόπετρου με ΜΑΤ και ασφαλίτες τον Ιούνιο του 2006 και τα χριστούγεννα του 2009 και ο πρώτος υπέρμαχος του νόμου-πλαισίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στο ενδιάμεσο διάστημα το κτίριο Παπαδόπετρου λειτουργούσε και απέκτησε ζωή μέσα από θεατρικά δρώμενα, προβολές, αντι-μαθήματα, ξυλοκατασκευές, μουσικές βραδιές, μαθήματα χορού, πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις κ.ά.

Απαιτούμε να επιστραφούν τα πορτοπαράθυρα του κτιρίου Παπαδόπετρου, καθώς και ο υλικός εξοπλισμός που έκλεψε η πρυτανεία κατά την εισβολή της.

Γιατί όσο θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι και ζωντανοί, θα το απαιτούμε και για τους χώρους μέσα στους οποίους δραστηριοποιούμαστε. Για να συνεχίσουμε …

 

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ:

  • Τετάρτη 13-1, 21:00, βραδιά επιτραπέζιων παιχνιδιών
  • Πέμπτη 14-1, 20:00, ενημέρωση – συζήτηση για το κτίριο Παπαδόπετρου
  • Παρασκευή 15-1, 21:00, προβολή της ταινίας «BRASIL» του Terry Gilliam

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΘΕ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΙΣ 18:00


Κατάληψη Πρυτανείας – Παλιό Λιμάνι

γενάρης ‘10

εκκένωση του κτιρίου Παπαδοπέτρου

ευτυχισμένο το νέο έτος , πρυτανικές “επιχειρήσεις” και φέτος

 

Στις 26-12-09, οι πρυτανικές αρχές με τη συνοδεία ΜΑΤ, ασφαλιτών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων εισβάλλουν στην κατάληψη του κτιρίου Παπαδόπετρου. Αφαιρούν όλα τα πορτοπαράθυρα και όλη την υλική υποδομή της κατάληψης (τραπέζια, καρέκλες, εργαλεία, ψυγεία, υπολογιστές, αρχεία). Το κτίριο, άδειο πλέον, είναι έτοιμο να παραδοθεί σε εργολάβο για δήθεν “ανακαίνιση”.

Η κατάληψη Παπαδοπέτρου λειτουργεί επί 3 χρόνια ως ανοιχτός πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός χώρος. Μέσα στο κτίριο λειτουργούν θεατρική και κινηματογραφική ομάδα, ομάδα ξυλοκατασκευών, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, ενώ επίσης πραγματοποιούνται διαλέξεις και αντιμαθήματα πανεπιστημιακών, πολιτικές εκδηλώσεις και συνελεύσεις, δράσεις αλληλεγγύης, μουσικές βραδιές κ.ά. Η κατάληψη έχει αποτελέσει κέντρο αγώνα κατά τη διάρκεια των μέσω φοιτητικών κινητοποιήσεων το 2006-07, της πολυήμερης απεργίας πείνας 15 μεταναστών το νοέμβρη του 2008 και της κοινωνικής εξέγερσης του δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Γενικότερα αποτελεί ένα από τα σημεία συσπείρωσης και ζύμωσης φοιτητών, εργαζομένων και άνεργων μέσα στο κέντρο της πόλης.

Η διοίκηση του πολυτεχνείου κατά καιρούς εξαγγέλλει διαφόρων ειδών “εκπαιδευτικού” ενδιαφέροντος χρήσεις του κτιρίου. Για την κρατική και εκπαιδευτική εξουσία δεν έχει καμία σημασία ποια θα είναι η λειτουργία του κτιρίου. Έτσι κι αλλιώς όταν έγινε η κατάληψη (2006) ήταν εγκαταλελειμμένο, ενώ πρωτύτερα είχε παραχωρηθεί, με το αζημίωτο φυσικά, σε σχολή ΙΕΚ. Η εισβολή στο Παπαδοπέτρου, από τη μεριά της εξουσίας, έχει τρεις κύριες στοχεύσεις:

Μέσα σε συνθήκες κρίσης απ’ τη μια, και έντονης πολιτικής ζύμωσης και κινηματικής δραστηριότητας απ’ την άλλη, το κράτος θέλει να σβήσει κάθε κοινωνική αντίσταση στα σχέδιά του. Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι αμφισβήτησης είναι ένα μόνο απ’ τα πολλά κύτταρα που η εξουσία θέλει να καταστρέψει.

Είναι επίσης επιτακτικό για την κυριαρχία, να καταλύσει μια κοινωνική κατάκτηση δεκαετιών: το άσυλο. Το άσυλο δεν είναι ένα συνταγματικό δικαίωμα είναι η επικύρωση ενός συσχετισμού δυνάμεων. Είναι η άρνηση του ελέγχου, της αστυνομικής επιτήρησης και της αποστείρωσης σε μια, τουλάχιστον, σφαίρα της κοινωνικής ζωής. Είναι η καθιέρωση ενός χώρου άμυνας απέναντι στις κρατικές επιθέσεις. Η κατάλυση του ασύλου, έχει ως στόχο να σβήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις που ξεπηδούν συνεχώς από τους εκπαιδευτικούς χώρους – εργαστήρια κινηματικής δραστηριότητας.

Η κατάλυση του ασύλου, η εντατικοποίηση των σπουδών και η ασφυκτική επιτήρηση της εκπαιδευτικής ζωής, αποτελούν λίγες μόνο από τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει η εκπαίδευση με όρους αγοράς (βλ. δια βίου εκπαίδευση, 4ετή προγράμματα, “αυτο”χρηματοδότηση κ.ά.). Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε υλική υποδομή θα πρέπει να αποστειρωθεί και να “αξιοποιηθεί” με επιχειρηματικές βλέψεις. Άλλωστε, είναι τυχαίο που οι πρυτανικές αρχές ήθελαν στην αρχή το Παπαδοπέτρου να στεγάσει “κέντρο επιχειρηματικής δραστηριότητας”, ενώ μετά μιλούσαν για εγκατάσταση ευρυζωνικών δικτύων συμφερόντων μεγάλης πολυεθνικής (Siemens);

Για όσους και όσες αντανακλαστικά μαζευτήκαμε μετά την αστυνομική εισβολή, το κτίριο Παπαδοπέτρου αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο αντίστασης, δημιουργικής έκφρασης και διακίνησης απελευθερωτικών ιδεών, μακριά απ’ τη λογική του εμπορεύματος, της ιεραρχίας και της διαμεσολάβησης. Θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου ο οποίος δίνει τη δυνατότητα της συλλογικής δράσης και αυτό-οργάνωσης.

Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις!

 

 

πορεία για την κατάληψη Παπαδοπέτρου

 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΕΤΡΟΥ

Τη Δευτέρα 12.10 ένας εργολάβος επισκέπτεται την κατάληψη Παπαδοπέτρου και ανακοινώνει στους παρευρισκομένους ότι σε λίγες μέρες θα προχωρήσει σε εργασίες αναστήλωσης του κτιρίου. Το καλοκαίρι, εν μέσω θερινών διακοπών, είχε προηγηθεί δημοπράτηση και ανάθεση έργου στον εν λόγω εργολάβο.

Ως γνωστόν την 1η Ιούνη 2006 εν μέσω φοιτητικών κινητοποιήσεων και κατόπιν απόφασης του συλλόγου πολυτεχνείου κρήτης πραγματοποιείται διαδήλωση με στόχο την κατάληψη του κτιρίου Παπαδοπέτρου. Ο πρύτανης του Πολυεχνείου Γρυσπολάκης έδειξε από την πρώτη στιγμή τις διαθέσεις του καλώντας τα ΜΑΤ να χτυπήσουν άγρια τη διαδήλωση με σκοπό να εμποδιστεί η κατάληψη του κτηρίου, γεγονός προτωφανές για τα δεδομένα των Χανίων. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και με την έμπρακτη συμπαράσταση πλήθους κόσμου της χανιώτικης κοινωνίας, το κτίριο τελικά καταλαμβάνεται. Έκτοτε έχει λειτουργήσει ως χώρος κινηματικής συνεύρεσης, εκδηλώσεων του φοιτητικού συλλόγου, πολιτικών και πολιτιστικών ομάδων και κέντρο αγώνα όπως το Νοέμβρη του 2008 με την απεργία πείνας των 15 μεταναστών.

Λίγο καιρό μετά την κατάληψη η πρυτανεία άρχισε τις έντεχνες μεθοδεύσεις για την επανάκτηση του  ελέγχου του κτιρίου με άκρως “εκπαιδευτικού” ενδιαφέροντος στοχεύσεις. Αρχικά ήθελαν να εγκατασταστήσουν κέντρο επιχειρηματικής δραστηριότητας του πολυτεχνείου. Έπειτα είχαν σκοπό να στεγάσουν εγκαταστάσεις ευρυζωνικών δικτύων,  υπηρετώντας τα συμφέροντα μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας. Τώρα θέλοντας να διχάσουν τους φοιτητές επιχειρούν να γίνει χώρος διδασκαλίας της σχολής αρχιτεκτόνων, χωρίς αυτό να αποτελεί πραγματική λύση του κτιριακού τους προβλήματος. Συνεχίζοντας το “εκπαιδευτικό” τους έργο κατεδάφισαν πολιτικό χώρο στο πολυτεχνείο (αυτοδιαχειριζόμενο στέκι) για να κατασκευάσουν τουαλέτες. Ανάλογες μεθοδεύσεις και με ανάλογους σκοπούς γίνονται ταυτόχρονα και ενάντια στην κατάληψη Rosa Nera.

Σημασία λοιπόν για αυτούς δεν έχει μια συγκεκριμένη χρήση του κτιρίου Παπαδοπέτρου, αλλά οποιαδήποτε χρήση η οποία θα οδηγούσε στην εκδίωξη των καταληψιών, την καταστολή ενός ακόμη χώρου αντίστασης και ένα καίριο πλήγμα στην κατάκτηση του ασύλου.

Αυτή η δραστηριοποίηση δεν είναι παρά ένα κομμάτι μιας ευρύτερης επίθεσης για την κατάπνιξη του φοιτητικού κινήματος και γενικότερα του κινήματος αντίστασης στον ελλαδικό χώρο. Οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας θέλοντας να προωθήσουν σκληρές μεταρρυθμίσεις, προσπαθούν να σβήσουν οποιαδήποτε φωνή αντίστασης στα σχέδιά τους και να καταπνίξουν οποιοδήποτε κύμα κοινωνικής έκρηξης που ενδεχομένως θα προκληθεί.

Όλες οι «αναγκαίες» μεταρρυθμίσεις περνάνε μέσα από την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, την εντατικοποίηση των σπουδών και την κατάργηση του ασύλου, την ένταση της επιτήρησης και της καταστολής, την ποινικοποίηση της κινηματικής και συνδικαλιστικής δράσης, τις επιθέσεις σε καταλήψεις και στέκια, το κυνήγι των μεταναστών, την εντεινόμενη δραστηριοποίηση των παρακρατικών συμμοριών και την άγρια εκμετάλλευση.

Για μας το κτίριο Παπαδοπέτρου αποτελεί ζωντανό κύτταρο αντίστασης στο κέντρο της πόλης, χώρο διακίνησης ιδεών που δεν αποτελούν προϊόντα χειραγώγησης και χώρο δημιουργικής έκφρασης. Θεωρούμε λοιπόν αναγκαία την ύπαρξη ενός τέτοιου ανοιχτού, ελεύθερου, κοινωνικού χώρου στον οποίο θα μπορούμε να αυτοοργανώνουμε συλλογικά τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Δεν υποχωρούμε. Δεν παραδίδουμε το κτίριο. Αντιστεκόμαστε.

ΠΟΡΕΙΑ: ΠΕΜΠΤΗ 22/10 στις 17:00 πλ. αγοράς

Πρωτοβουλία ατόμων από πολιτικές και πολιτιστικές ομάδες κτiρίου Παπαδοπέτρου

Κατάληψη στην Περιφέρεια Χανίων

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ  ΧΑΝΙΩΝ

Τα ξημερώματα της 26ης Σεπτέμβρη, 15 αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι πακιστανών εργατών στη Νίκαια. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ξυλοκοπείται μαζί με συγγενείς και συγκατοίκους του. Τα όργανα της “προστασίας” του πολίτη τον μεταφέρουν στο Α.Τ. Νίκαιας σαν ύποπτο για ξυλοδαρμό ανηλίκου και εκεί συνεχίζεται ο άγριος ξυλοδαρμός του. Τον δένουν χειροπόδαρα και τον χτυπούν με γκλομπς. Του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χέρια και στα γόνατα. Τα βασανιστήρια συνεχίζονται μέχρι να εμφανιστεί ο μηνυτής ο οποίος δηλώνει ότι δεν τον αναγνωρίζει και αποσύρει τη μήνυση. Οι μπάτσοι υποχρεώνουν τον αδερφό του θύματος να υπογράψει ότι τον παρέλαβε χωρίς ούτε έναν μώλωπα, προσπαθώντας έτσι, σύμφωνα με την πάγια τακτική τους, να καλύψουν το δολοφονικό τους έργο. Ο Μοχάμεντ Καμράν έχοντας αφεθεί ελεύθερος πεθαίνει στις 9 Οκτώβρη εξαιτίας της αστυνομικής “περιποίησης” που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν.

Το Σάββατο 17 Οκτώβρη πραγματοποιείται διαδήλωση στους δρόμους της Νίκαιας με προορισμό το Α.Τ. της περιοχής. Μετά από συμπλοκή, λίγο πριν το τμήμα και καθώς η πορεία οπισθοχωρεί συντεταγμένα, δέχεται επίθεση από τους «προστάτες του πολίτη» μέσα σε νέφος δακρυγόνων υπό τις αποδοκιμασίες των κατοίκων, με αποτέλεσμα την προσαγωγή κάποιων ατόμων. Μετά το τέλος της πορείας, ορισμένοι που αποχώρησαν με τα οχήματά τους σταματήθηκαν στη συμβολή της Πέτρου Ράλλη με τον Κηφισό από μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις και προσήχθησαν επίσης. Συνολικά, οι προσαγωγές έφτασαν τις 11, σε 8 απ’ τους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Μετά από αυτές τις εξελίξεις καταλαμβάνεται το δημαρχείο της Νίκαιας με την απαίτηση της άμεσης απελευθέρωσης των προαχθέντων χωρίς καμία κατηγορία. Η κατάληψη στηρίζεται απ’ την έμπρακτη συμπαράσταση των κατοίκων της περιοχής καθώς και απ’ τους εργαζόμενους του δημαρχείου οι οποίοι απαιτούν την άμεση απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων κατοχής απ’ τις γειτονιές τους.

Ο εισαγγελέας με τη συμβολή των δυνάμεων καταστολής συνεχίζουν το μεθοδευμένο έργο τους, απαγγέλλοντας αρχικά κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Την επόμενη όμως μέρα και μετά από στημένες «μαρτυρίες» μπάτσων, ο εισαγγελέας αναβαθμίζει τις κατηγορίες σε κακουργήματα για 5 από τους συλληφθέντες σύμφωνα με τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο περί «απόκρυψης των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση αδικήματος που αφορά σε διατάραξη κοινής ειρήνης», δηλαδή το περίφημο ιδιώνυμο της κουκούλας.

Ο φασιστικός νόμος αυτός ψηφίστηκε απ’ την κυβέρνηση της ΝΔ την άνοιξη του 2009, αλλά πρώτη η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον έθεσε σε εφαρμογή. Παραθέτουμε απόσπασμα από τη δήλωση του τωρινού υπουργού «προστασίας του πολίτη» όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση:

“…Οι ρυθμίσεις αυτές καθαυτές είναι αστείες. Πέραν του ότι δεν στέκουν νομικά, θα πέσουν και αυτομάτως σε αδράνεια διότι πολύ απλά προσκρούουν πρακτικά στην ίδια την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες είναι η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική στροφή που επιχειρεί με τέτοια μέτρα η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το ακροατήριο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ…”

Μ. Χρυσοχοΐδης (νυν υπουργός Δημόσιας τάξης), 22/3/2009 δήλωση για το ιδιώνυμο της κουκούλας

 

Όποιοι και αν είναι οι διαχειριστές της εξουσίας το μόνο που επιθυμούν πραγματικά να «διαχειριστούν» είναι η κοινωνική οργή και να καταστείλουν κάθε φωνή αντίστασης που τους χαλάει τα σχέδια. Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι οι βασανιστές δολοφόνοι είναι ελεύθεροι και συνεχίζουν το έργο τους ως άγρυπνοι «προστάτες του πολίτη» ενώ αυτοί που αντιστέκονται αντιμετωπίζουν το νομικό οπλοστάσιο του κράτους. Δεν τρέφουμε αυταπάτες λοιπόν. Ο αγώνας συνεχίζεται για έναν κόσμο ελεύθερο χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Καμία ανοχή στην κρατική τρομοκρατία. Οι κρατικές δολοφονίες και τα νέα ιδιώνυμα θα απαντηθούν στους δρόμους.

 

 

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ