αφίσα αλληλεγγύης στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα και ενάντια στη πολιτική σκευωρία που έχει στήσει το κράτος σε βάρος του, σχετικά με την υπόθεση της marfin. Κολλιέται στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης των χανίων.
ακολουθεί σχετικό κείμενο.
Η πολιτική σκευωρία του κράτους δεν θα περάσει
Κομβικό σημείο των κοινωνικών αγώνων της διετίας 2010-2012 αποτέλεσε η 5η Μάη του 2010, ημέρα ψήφισης στη βουλή του πρώτου μνημονίου και πανελλαδικής απεργίας. Διακόσιες χιλιάδες οργισμένοι διαδηλωτές με μαχητικές διαθέσεις πορεύονται προς τη βουλή, με εμφανή στόχο να εισβάλουν και να ανακόψουν την αναβαθμισμένη επίθεση που ξεκινούν κράτος και αφεντικά ενάντια στην κοινωνία. Και ενώ όλα φαίνονταν εφικτά, η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών κάμπτεται, όχι από τις δυνάμεις καταστολής, αλλά από το άκουσμα της είδησης για τον τραγικό θάνατο των τριών εργαζομένων στη Marfin.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά η ασφάλεια προσαγάγει 4 άτομα, εκ των οποίων 3 αναρχικοί σύντροφοι, με θεαματικές εφόδους στα σπίτια τους. Tα media ωρύονται ότι “βρέθηκαν οι φυσικοί αυτουργοί της υπόθεσης Marfin” και στοχοποιούν τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Η υπόθεση ωστόσο παραμένει ανοιχτή, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εναντίον τους. Παρ’ όλα αυτά στις 5.5.2013 ο εισαγγελέας απαγγέλει κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορίες στο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της Marfin (αξίζει να αναφερθεί πως του επιβλήθηκε περιοριστικός όρος να μην συμμετέχει σε πορείες). “Ανήκω στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους. Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 […]. Θα επαναλάβω ξανά πως η αξιοπρέπεια μου ως άνθρωπος αλλά και ως άτομο που μιλάει για ελευθερία και αντιεξουσία δεν θα μου επέτρεπε να κάνω αυτό για το οποίο κατηγορούμαι” (Θ. Σίψας). Τα μόνα στοιχεία που έχουν οι μπάτσοι και οι δικαστές είναι ότι ο σύντροφος απλώς φαίνεται από τις κάμερες να συμμετέχει στην πορεία, όπως άλλωστε και χιλιάδες κόσμου. Στις 9 δεκέμβρη του 2013 ξεκινά η δίκη για την υπόθεση της Marfin με κατηγορούμενο τον Θοδωρή Σίψα.
Μέσα από τη συγκεκριμένη δίωξη το κράτος προσπαθεί απεγνωσμένα να πετύχει μια καταδίκη, με σαφέστατα πολιτικά κίνητρα. Γι’ αυτό το λόγο κράτος και δικαστές αδιαφορούν παντελώς για την έλλειψη στοιχείων, γι’ αυτό έως τώρα η υπόθεση επανερχόταν σε “επετειακές”, κάθε φορά, στιγμές της 5ης Μάη με την απαραίτητη φυσικά συνδρομή των λασπολόγων/τηλεδικαστών των media. Ο Σίψας θεωρείται εκ των προτέρων ένοχος, αφού συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες. Πρόκειται για μια περίπτωση εξόφθαλμης πολιτικής σκευωρίας, ώστε στο πρόσωπο του συντρόφου να κατασκευαστεί η εικόνα των δολοφόνων διαδηλωτών.
Οι πολιτικές διαστάσεις όμως της υπόθεσης είναι κατά πολύ ευρύτερες, μιας και το κράτος εντάσσει την υπόθεση της Marfin στην περίφημη “θεωρία των δύο άκρων”. Την περίοδο που ακολουθεί τις εκλογές του 2012 και την κάμψη των κοινωνικών αγώνων, το κράτος περνάει από το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο και στη θέση του επιβάλλει το δίπολο νόμος-ανομία, παίζοντας το χαρτί της νομιμόμητας, της ασφάλειας και της τάξης. Ειδικότερα και μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα από φασίστες το σεπτέμβρη του ’13 και τις συλλήψεις χρυσαυγιτών, η θεωρία των δύο άκρων γίνεται και επίσημα κρατικό δόγμα, μέσα από την εξίσωση της δολοφονίας του Φύσσα με τη Marfin και τις Σκουριές. Οι κοινωνικοί αγώνες αναγνωρίζονται πλέον ως ζήτημα διασάλευσης της τάξης και άμεσα ή έμμεσα εξομοιώνονται με τη φασιστική βία υπό την ταμπέλα της “βίας των άκρων”. Η κοινωνία παρουσιάζεται ως ένα ποτάμι βίας που μόνο το κράτος μπορεί να σταματήσει. Είναι ένας από τους τρόπους που το κράτος νομιμοποιεί την κυριαρχία του, το μονοπώλιο της βίας και ξεπλένει τα δικά του εγκλήματα.
Οι εισβολές σε πολιτικές καταλήψεις, κοινωνικά ιατρεία και μαθητικές καταλήψεις, οι επιστρατεύσεις απεργιών κτλ, σκιαγραφούν το “ένα άκρο” και αποσκοπούν στη δαιμονοποίηση αυτών που αγωνίζονται. Η υπόθεση της Marfin λοιπόν αποτελεί κομβικό σημείο στην επιβεβαίωση της “θεωρίας των δύο άκρων”, για την καταδίκη της κοινωνικής αντι-βίας που στρέφεται ενάντια στο καθεστώς και τα αφεντικά, για την πολιτική απαξίωση των κοινωνικών αντιστάσεων, για την επιβολή της νομιμοφροσύνης και της υποταγής στο καθεστώς. Για την επιβολή του κράτους έκτακτης ανάγκης, του εργασιακού μεσαίωνα, τη δημιουργία ανθρώπων “σκουπιδιών” (άνεργοι, έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκλεισμένοι από τις δομές πρόνοιας), του εκφασισμού της κοινωνίας και την περαιτέρω διεύρυνση των ταξικών διαχωρισμών. Εξ’ ου και η απεγνωσμένη προσπάθεια για την αναζήτηση/κατασκευή ενόχων.
Στεκόμαστε δίπλα στον αγωνιστή Θοδωρή Σίψα, δεν σωπαίνουμε απέναντι στην κρατική σκευωρία. Υπερασπιζόμαστε τους κοινωνικούς αγώνες και την ανάγκη για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Αλληλεγγύη στο Θοδωρή Σίψα
που δικάζεται στις 9 δεκέμβρη για την υπόθεση της Marfin
συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”