ευτυχισμένο το νέο έτος , πρυτανικές “επιχειρήσεις” και φέτος
Στις 26-12-09, οι πρυτανικές αρχές με τη συνοδεία ΜΑΤ, ασφαλιτών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων εισβάλλουν στην κατάληψη του κτιρίου Παπαδόπετρου. Αφαιρούν όλα τα πορτοπαράθυρα και όλη την υλική υποδομή της κατάληψης (τραπέζια, καρέκλες, εργαλεία, ψυγεία, υπολογιστές, αρχεία). Το κτίριο, άδειο πλέον, είναι έτοιμο να παραδοθεί σε εργολάβο για δήθεν “ανακαίνιση”.
Η κατάληψη Παπαδοπέτρου λειτουργεί επί 3 χρόνια ως ανοιχτός πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός χώρος. Μέσα στο κτίριο λειτουργούν θεατρική και κινηματογραφική ομάδα, ομάδα ξυλοκατασκευών, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, ενώ επίσης πραγματοποιούνται διαλέξεις και αντιμαθήματα πανεπιστημιακών, πολιτικές εκδηλώσεις και συνελεύσεις, δράσεις αλληλεγγύης, μουσικές βραδιές κ.ά. Η κατάληψη έχει αποτελέσει κέντρο αγώνα κατά τη διάρκεια των μέσω φοιτητικών κινητοποιήσεων το 2006-07, της πολυήμερης απεργίας πείνας 15 μεταναστών το νοέμβρη του 2008 και της κοινωνικής εξέγερσης του δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Γενικότερα αποτελεί ένα από τα σημεία συσπείρωσης και ζύμωσης φοιτητών, εργαζομένων και άνεργων μέσα στο κέντρο της πόλης.
Η διοίκηση του πολυτεχνείου κατά καιρούς εξαγγέλλει διαφόρων ειδών “εκπαιδευτικού” ενδιαφέροντος χρήσεις του κτιρίου. Για την κρατική και εκπαιδευτική εξουσία δεν έχει καμία σημασία ποια θα είναι η λειτουργία του κτιρίου. Έτσι κι αλλιώς όταν έγινε η κατάληψη (2006) ήταν εγκαταλελειμμένο, ενώ πρωτύτερα είχε παραχωρηθεί, με το αζημίωτο φυσικά, σε σχολή ΙΕΚ. Η εισβολή στο Παπαδοπέτρου, από τη μεριά της εξουσίας, έχει τρεις κύριες στοχεύσεις:
Μέσα σε συνθήκες κρίσης απ’ τη μια, και έντονης πολιτικής ζύμωσης και κινηματικής δραστηριότητας απ’ την άλλη, το κράτος θέλει να σβήσει κάθε κοινωνική αντίσταση στα σχέδιά του. Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι αμφισβήτησης είναι ένα μόνο απ’ τα πολλά κύτταρα που η εξουσία θέλει να καταστρέψει.
Είναι επίσης επιτακτικό για την κυριαρχία, να καταλύσει μια κοινωνική κατάκτηση δεκαετιών: το άσυλο. Το άσυλο δεν είναι ένα συνταγματικό δικαίωμα είναι η επικύρωση ενός συσχετισμού δυνάμεων. Είναι η άρνηση του ελέγχου, της αστυνομικής επιτήρησης και της αποστείρωσης σε μια, τουλάχιστον, σφαίρα της κοινωνικής ζωής. Είναι η καθιέρωση ενός χώρου άμυνας απέναντι στις κρατικές επιθέσεις. Η κατάλυση του ασύλου, έχει ως στόχο να σβήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις που ξεπηδούν συνεχώς από τους εκπαιδευτικούς χώρους – εργαστήρια κινηματικής δραστηριότητας.
Η κατάλυση του ασύλου, η εντατικοποίηση των σπουδών και η ασφυκτική επιτήρηση της εκπαιδευτικής ζωής, αποτελούν λίγες μόνο από τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει η εκπαίδευση με όρους αγοράς (βλ. δια βίου εκπαίδευση, 4ετή προγράμματα, “αυτο”χρηματοδότηση κ.ά.). Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε υλική υποδομή θα πρέπει να αποστειρωθεί και να “αξιοποιηθεί” με επιχειρηματικές βλέψεις. Άλλωστε, είναι τυχαίο που οι πρυτανικές αρχές ήθελαν στην αρχή το Παπαδοπέτρου να στεγάσει “κέντρο επιχειρηματικής δραστηριότητας”, ενώ μετά μιλούσαν για εγκατάσταση ευρυζωνικών δικτύων συμφερόντων μεγάλης πολυεθνικής (Siemens);
Για όσους και όσες αντανακλαστικά μαζευτήκαμε μετά την αστυνομική εισβολή, το κτίριο Παπαδοπέτρου αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο αντίστασης, δημιουργικής έκφρασης και διακίνησης απελευθερωτικών ιδεών, μακριά απ’ τη λογική του εμπορεύματος, της ιεραρχίας και της διαμεσολάβησης. Θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου ο οποίος δίνει τη δυνατότητα της συλλογικής δράσης και αυτό-οργάνωσης.
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις!