αφίσα που καλεί στην απεργιακή πορεία της 1ης μάη στην πλατεία της αγοράς και σε προβολή στην πλατεία της σπλάντζιας, κολλιέται στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης των χανίων.

ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται παράλληλα:

Από το σικάγο του 1886, ως το 2014

Ο ταξικός πόλεμος μαίνεται

Η 1 μάη έχει μείνει στην ιστορία ως ορόσημο των εργατικών διεκδικήσεων. Τα γεγονότα του σικάγο το 1886 αποτέλεσαν τις απαρχές μακροχρόνιων και αιματηρών εργατικών αγώνων που έβαλαν τις βάσεις για τη σημερινή μορφή των συνδικάτων αλλά και τις τωρινές συνθήκες εργασίας. Η εξέγερση του 1886 πνίγηκε στο αίμα δεκάδων εργατών στο δρόμο και των τεσσάρων απαγχονισμένων αναρχικών που κατηγορήθηκαν ως “υποκινητές” της εξέγερσης. Από το σικάγο μέχρι την εξέγερση στη θεσσαλονίκη του 1936 και αργότερα οι εργάτες εξεγέρθηκαν ενάντια στην καταπίεση και τη μισθωτή σκλαβιά. Τα συνδικάτα τότε, ωστόσο, δεν μάχονταν μόνο για βελτίωση των μισθών και των συνθηκών εργασίας, αλλά και για την ίδια τη διάλυση του καπιταλιστικού συστήματος.

Η ανελέητη διαμάχη μεταξύ κεφαλαίου εργασίας καταλήγει, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στη μερική αφομοίωση των εργατικών διεκδικήσεων και τη θεσμική ενσωμάτωση των συνδικάτων. Τα συνδικάτα κατέληξαν να παίζουν το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ κράτους και εργαζομένων, χάνοντας τον αρχικό ταξικό τους χαρακτήρα και λειτουργώντας σε βάρος των καταπιεσμένων. Στον ελλαδικό χώρο η εξέλιξη αυτή φτάνει στο αποκορύφωμά της τη “χρυσή δεκαετία” του ’90. Η τότε ευημερία χτίζεται πάνω στο άφθονο τραπεζικό χρήμα (δάνεια, πιστωτικές, κτλ) και πάνω στις πλάτες των μεταναστών, που εισρέουν μαζικά “προσφέροντας” φτηνή εργασία και με τα συνδικάτα να συμβάλλουν στη διασφάλιση της “εργασιακής ειρήνης”.

Η κρίση του 2007-8 δίνει την ευκαιρία στα αφεντικά να διαλύσουν τις κοινωνικές ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί και να επιτεθούν εκ νέου στην εργασία και όχι μόνο. Οι μισθοί πετσοκόβονται, οι απολύσεις αποχαλινώνονται, οι συλλογικές συμβάσεις διαλύονται, η μαύρη εργασία επελαύνει, η κυριακάτικη δουλειά επεκτείνεται, η φορολογία γίνεται αβάσταχτη, η υγεία και η παιδεία καταρρέουν. Όλα στο όνομα της πατρίδας (της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους δηλαδή). Τα αφεντικά κάνουν σωστά τη δουλειά τους αφού ο πραγματικός στόχος είναι η υποτίμηση της αξίας της εργασίας και ο περιορισμός της κρατικής πρόνοιας σε όσους “αξίζει” να ζουν. Για τους υπόλοιπους υπάρχει είτε το περιθώριο είτε οι χωματερές. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση άνοιξε ένας κύκλος αγώνων την τριετία ’10-’12, με μαζικές απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις που ωστόσο δεν κατάφερε να ανακόψει την επίθεση των αφεντικών. Οι εξουσιαστές επιστράτευσαν όλα τους τα όπλα για να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις. Άγρια αστυνομική καταστολή, άνοδος του φασισμού, κυνήγι των μεταναστών, εκλογές και κυβερνήσεις συνεργασίας, νομοθετικά τερατουργήματα, προφυλακίσεις αγωνιστών, στρατιωτικές ασκήσεις για κατέβασμα του στρατού στους δρόμους.

Τα ξεπουλημένα συνδικάτα ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να κάνουν τίποτα μπροστά σε αυτήν την κατάσταση επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους ως διαμεσολαβητές και “ειρηνοποιοί” με αποτέλεσμα να δέχονται την απαξία και την οργή των εργαζομένων. Η κατάσταση στους χώρους εργασίας δείχνει τραγική. Χωρίς νέα συλλογικά όργανα διεκδικήσεων, με τη μοιρολατρία να κυριαρχεί και τις ουρές των ανέργων για μια θέση εργασίας, τα αφεντικά κάνουν πάρτυ στις πλάτες των εργαζομένων.

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι εποχές της καπιταλιστικής ευημερίας έχουν το τέλος τους και ότι η εκμετάλλευση απλώς αλλάζει μορφή. Επομένως το ζήτημα σήμερα δεν είναι να ξαναγυρίσουμε πίσω, αλλά να αδράξουμε την ευκαιρία, να αντεπιτεθούμε. Σε πείσμα των καιρών ήδη αναδεικνύονται μορφές αγώνα που προσπαθούν να δώσουν διέξοδο. Μιλάμε για τον αστερισμό των εγχειρημάτων εκείνων που δεν χειραγωγούνται, που επιδιώκουν τη σύγκρουση με το κράτος και τα αφεντικά και προτάσσουν την αυτοοργάνωση και την απαγκίστρωση από τα συνδικάτα και τα κόμματα, όπως τα μαχητικά σωματεία βάσης. Απ’ την άλλη, εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης όπως της ΒΙΟ.ΜΕ, πειραματίζονται με μοντέλα εργασίας χωρίς αφεντικά. Μπορεί η οργάνωση στους χώρους εργασίας να είναι παραπάνω από επιτακτική, αλλά χρειάζεται ενδυνάμωση από μια συνολική διάχυση και δικτύωση των αυτοοργανωμένων αγώνων και δομών. Αρχίζοντας από την προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε την επίθεση που δεχόμαστε, να βγούμε στην αντεπίθεση στοχεύοντας στην κατάργηση της μισθωτής εργασίας, τη διάλυση των σχέσεων εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, την κατάργηση των διαχωρισμών ντόπιων και μεταναστών.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

ΑΧΕΙΡΑΓΩΓΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ

ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝΕ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΕΥΡΩ

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”

έντυπο δρόμου – τεύχος 7ο – μάρτης 2014

Κυκλοφόρησε το 7ο τεύχος του Εκτός Ύλης. Μοιράζεται, σε 2.000 αντίτυπα, σε σχολεία της πόλης των χανίων χωρίς αντίτιμο.

Το έντυπο μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από εδώ

το Αντιtorial του 7ου τεύχους

Καθώς η αυλαία φαίνεται να πέφτει και η επόμενη μέρα να διαδέχεται την προηγούμενη, το θέατρο του παραλόγου δείχνει να μην έχει τέλος…Έτσι καλούμαστε να παρακολουθήσουμε μια παράσταση όπου γινόμαστε θεατές της ίδιας μας της ζωής. Άλλες φορές με απορία, άλλες με θυμό, άλλες με απόγνωση προσπαθούμε να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, ποια είναι τα ερωτήματα που μπαίνουν στο παιχνίδι της επιβίωσής μας, ποιος τα απαντάει και με ποιο τρόπο.

Απ’ όπου και αν το πιάσεις μυρίζει μπαρούτι. Στην βοσνία ένας εργατικός αγώνας από απολυμένους εργάτες στην τούζλα μετατράπηκε σε μια εξέγερση με ξεκάθαρα ταξικά και διεθνιστικά χαρακτηριστικά. Στη βόρειο Αφρική η “αραβική άνοιξη” δείχνει να μην έχει σβήσει ακόμα με εκατομμύρια διαδηλωτές να κατεβαίνουν στο δρόμο και την επαναστατημένη νεολαία να πρωτοστατεί. Η κατάσταση στην ανατολή δε φαίνεται πολύ διαφορετική, με την Τουρκία να εξεγείρεται και πάλι ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και τη διαφθορά. Στο Μπαχρέιν, όπου θρηνεί αδιάκοπα θύματα από την κατασταλτική βίαιη αυθαιρεσία η αντίσταση γίνεται καθημερινό καθήκον.

Έτσι και εντός συνόρων, ο κοινωνικός πόλεμος συνεχίζεται εντεινόμενος και τα στρατόπεδα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Οι λεπτές γραμμές της κυριαρχίας και του ελέγχου από τη μεριά της εξουσίας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατηθούν ακέραιες στη δίνη των ταξικών αντιθέσεων, στενεύοντας όλο και περισσότερο τα όρια της ελευθερίας μας.

Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη απάντηση γύρω από το ποιος επικηρύσσει αγωνιστές με αστρονομικά ποσά, ποιος κατασκευάζει φυλακές υψίστης ασφαλείας και απομόνωσης, ποιος χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης, ποιος συνθλίβει το μέτρο των αδειών στις φυλακές που με αιματηρούς αγώνες έχει κατακτηθεί, ποιος εισβάλλει σε σπίτια αγωνιστών οι οποίοι ακόμα αντιστέκονται, ποιος επιτίθεται σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους (ΡΕΣΑΛΤΟ), ποιος πνίγει μετανάστες με μωρά παιδιά στο φαρμακονήσι (αφού πρώτα με την έμπρακτη συνεισφορά του “σε επιχειρήσεις σωτηρίας” έχει εισβάλλει και καταστρέφει τις χώρες τους!!), ποιος απαγορεύει πορείες και συγκεντρώσεις με διατάγματα που ξεράστηκαν σε μια νύχτα. Το κράτος έκτακτης ανάγκης μαζί με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς τους που μας έχει επιβληθεί.

Είναι το κράτος έκτακτης ανάγκης που έχει εξαθλιώσει το λαό με μισθούς και συντάξεις πείνας, είναι αυτό που επιβάλλει χαράτσια, επιβάλλει την ανεργία σε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, δολοφονεί τους -αυτόχειρες αφού το ίδιο είναι υπεύθυνο για την κατάσταση που τους έχει φέρει-, βάζει λουκέτα σε σχολεία και νοσοκομεία, επιτάσσει εργατικά σωματεία και όλα αυτά μέσα στα στενά πλαίσια της καταστολής-συκοφάντησης των κοινωνικών αγώνων.

Αλλά ως εδώ, δεν σκοπεύουμε να κάνουμε ούτε βήμα πίσω στην τρομοϋστερία που σπέρνουν. Δεν θα σταματήσουμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο, να διαδηλώνουμε, να συγκρουόμαστε με τη καταστολή, να δημιουργούμε οριζόντιες δομές, να οργανώνουμε σωματεία βάσης, να αναζητάμε την ελευθερία που μας στερούν. Γιατί μπορεί η εξουσία να φαίνεται κάτι το αδιαπέραστο, αλλά εμείς απαντάμε με την αλληλεγγύη μας, την αποφασιστικότητα και τις συλλογικές δομές για την ταξική αντεπίθεση μέχρι την κοινωνική επανάσταση. Γιατί μπορεί το μαχαίρι του χρυσαυγίτη, η μπότα του λιμενικού και το γκλόπ του μπάτσου να δολοφονούν ανθρώπους της τάξης μας, αλλά εμείς με όλες μας τις δυνάμεις θα τους κάνουμε ”το βίο αβίωτο”.

 

 

Κατεβάστε τα προηγούμενα τεύχη σε μορφή pdf: τεύχος 6ο, τεύχος 5ο, τεύχος 4ο, τεύχος 3ο, τεύχος 2ο, τεύχος 1ο