έντυπο δρόμου – τεύχος 6ο – νοέμβρης 2013
Κυκλοφόρησε το 6ο τεύχος του Εκτός Ύλης. Μοιράζεται, σε 2.000 αντίτυπα, σε σχολεία της πόλης των χανίων χωρίς αντίτιμο.
Το έντυπο μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από εδώ
το Αντιtorial του 6ου τεύχους
Τόσα πράγματα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά στα σπίτια μας, στα σχολεία μας, στις δουλειές μας (όσοι από μας έχουν ακόμα), στους δρόμους, στις ουρές που περιμένουμε, στα παγκάκια στις πλατείες, στην καθημερινότητα μας. Αναρωτιόμαστε τί συμβαίνει κοιτάζοντας κόσμο να στρέφει την οργή του στους διπλανούς του, να ξεσπάει με ασήμαντες αφορμές και συχνά να μένει αδρανείς απέναντι στη λεηλασία της ζωής του, μη βρίσκοντας διέξοδο.
Οι περισσότεροι περιμένουν από κάτι και αφήνουν το χρόνο να περνάει. Άλλοι, μια λύση από το κράτος ή τους μπάτσους καταλήγοντας στη γνωστή ρήση ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον και αγνοώντας τον εαυτό τους και τη δύναμη της αλληλεγγύης, άλλοι με την προσευχή ελπίζουν ότι θα τους σώσει ένα θεϊκό χέρι. Άλλοι, περιμένουν να πάρουν κάποιοι χρυσαυγίτες τα όπλα και να ξεπαστρέψουν πολιτικούς, τραπεζίτες, εφοπλιστές, ξεχνώντας ότι ποτέ ιστορικά δεν έχει γίνει αυτό και ότι τους μόνους που ξέρουν να δολοφονούν αυτά τα ανθρωποειδή είναι μετανάστες, αγωνιστές, αριστερούς, αναρχικούς, εξεγερμένους. Άλλοι πάλι, περιμένουν αποβλακωμένοι μπροστά από τις τηλεοράσεις τη λύση να τους τη δώσουν οι ξεφτιλισμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι παραβλέποντας το γεγονός ότι το μόνο που μπορούν αυτοί να δώσουν είναι η σκατίλα του συστήματος ωραιοποιημένη και στολισμένη με πολλά λουλουδάκια για να ‘ναι πιο εύπεπτη.
Συγχρόνως ακούς γύρω σου να παπαγαλίζουν ότι για όλα φταίει η κακιά η τρόικα, η μέρκελ, οι ξένοι δάκτυλοι κτλ. Διάφοροι “προοδευτικοί”, “πνευματικοί”, αριστεροί πατριώτες, εναλλακτικοί, αναμασάνε για τους κακούς γερμανούς που κάνουν τις κυβερνήσεις της χώρας ό,τι θέλουν, καλύπτοντας έτσι την ευθύνη των ντόπιων αφεντικών που μας ξεζουμίζουν τη ζωή.
Ρε σας βαρεθήκαμε όλους, μας κουράσατε με τα ψέματα και τις αηδίες σας. Γι’ αυτό έχουμε κάθε λόγο να εξεγειρόμαστε με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου από μπάτσο, να οργιζόμαστε με τη δολοφονία του Θανάση Καναούτη από ελεγκτή επειδή δεν είχε εισιτήριο, να συγκρουόμαστε με μπάτσους και φασίστες για τη δολοφονία του αγωνιστή Παύλου Φύσσα και τόσων μεταναστών. Τις στιγμές λοιπόν που το ποτήρι ξεχειλίζει είναι το λιγότερο που μας αναλογεί.
Γιατί έχουμε νεκρούς καθημερινά και το αίμα τους κυλάει και δολοφόνοι τους δεν είναι η μέρκελ και η τρόικα, αλλά το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν ντόπιοι και διεθνείς εξουσιαστές και τα τσιράκια τους. Από τους άστεγους που πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα στα παγκάκια, τους βαριά άρρωστους που δεν έχουν να πληρώσουν για νοσηλεία, τους αυτόχειρες λόγω οικονομικών χρεών, τους εργάτες που σκοτώνονται από “εργατικά ατυχήματα”, εκείνους που «γλιστράνε» από τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία όταν δεν έχουν εισιτήρια, τους «κατά λάθος νεκρούς» που δολοφονούνται από τα κρατικά σκυλιά σε καταδιώξεις, πορείες, φυλακές, τους μετανάστες, που αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο (σε λίγα χρόνια θα ‘ναι κάποιοι από μας στη θέση τους!) πνίγονται στα παγωμένα νερά του αιγαίου και φυλακίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Δεν ξεχνάμε κανέναν τους, τούς θυμόμαστε όταν κατεβαίνουμε στους δρόμους, στα κείμενα που μοιράζουμε, στα γεμάτα πάθος συνθήματα που φωνάζουμε, σε αυτά που γράφουμε στους τοίχους που στεγάζεται όλη η σαπίλα του συστήματος (τράπεζες, δημαρχεία, δικαστήρια, φυλακές, σχολεία…), στα σπασίματα καμερών και τραπεζών, στις συγκρούσεις με μπάτσους και φασίστες.
Γιατί δε θέλουμε να μένουμε απαθείς στη βία της εξουσίας που δεχόμαστε, γιατί δε θέλουμε άλλη καταπίεση από κανέναν, γιατί δεν περιμένουμε από κανένα πολιτικό, θεό, μεγαλοδημοσιογράφο, φασίστα χρυσαυγίτη να μας δείξει το δρόμο. Γιατί ο δρόμος είναι μέσα μας, στην καρδιά μας και εμείς οι ίδιοι τον ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους εκείνους που μας πουλάνε παραμύθια της χαλιμάς ότι θα μας σώσουν. Γιατί εμείς, οι καταπιεσμένοι όλου του κόσμου ανεξαρτήτως έθνους, φύλου, ηλικίας, ειδικότητας θέλουμε και αναζητούμε όλοι μαζί την ελευθερία μας! Αυτός είναι ο δρόμος μας και δεν αναζητάμε υποδείξεις από ειδικούς, ούτε περιμένουμε στωικά κάποιον άλλο να το κάνει για μας για να είναι πιο εύκολο, αλλά διεκδικούμε καθημερινά την ελευθερία μας στους δρόμους, στις γειτονιές, στα σχολεία, στη ζωή μας. Δημιουργούμε συνελεύσεις χωρίς αρχηγούς και υποτελείς, ισότιμες με αλληλοσεβασμό και αλληλεγγύη. Ακόμα και αν χρειαστεί να καταστρέψουμε τον κόσμο που ζούμε για να ξεκινήσουμε από την αρχή ξανά…
Δε ξεχνάμε τις κρατικές και παρακρατικές δολοφονίες, δε συγχωρούμε
Στους δρόμους και στους αγώνες ζει ο Αλέξανδρος, ο Θανάσης, ο Παύλος, Σαχτζάτ Λουκμάν…
