αφίσα αλληλεγγύης στις καταλήψεις που κολλιέται στην κέντρο και τις γειτονιές της πόλης των χανίων

ακολουθεί κείμενο.

Οι ιδέες δεν εκκενώνονται, δεν καταστέλλονται, δεν φυλακίζονται

Η πρόσφατη ιστορία του σαρωτικού κύματος εκκενώσεων καταλήψεων στον ελλαδικό χώρο ξεκινάει τον Αύγουστο του 2012. Η αρχή γίνεται με την δημοτική αγορά της Κυψέλης, ενώ η 2η πράξη περιλαμβάνει την κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη ένα μήνα μετά. Στη συνέχεια, η κρατική καταστολή οξύνεται κατά την διάρκεια του χειμώνα και τη σκυτάλη παίρνουν η κατάληψη VillaAmalia, η κατάληψη Σκαραμαγκά, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ, ενώ στη Λέλας Καραγιάννη 37, αστυνομικές δυνάμεις ετοιμάζουν τηλεοπτική υπερπαραγωγή, αλλά λίγη ώρα αργότερα εγκαταλείπουν τον χώρο, μετατρέποντας την επιχείρηση σε φιάσκο. Στο ίδιο χρονικό διάστημα γίνονται προσπάθειες φίμωσης των ελεύθερων φωνών του indymedia (ενημερωτική κινηματική ιστοσελίδα) και των αυτοοργανωμένων ραδιοσταθμών 98fm και Ράδιο Ένταση. Οι απαντήσεις από την πλευρά των αγωνιζόμενων δεν αργούν να έρθουν, κι έτσι άμεσα πραγματοποιούνται πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης σε όλη την επικράτεια. Το επόμενο επεισόδιο της κρατικής επίθεσης, λαμβάνει χώρα το φετινό καλοκαίρι με την εκκένωση της κατάληψης κελί ελευθερίας στην Ηγουμενίτσα, το αναρχικό στέκι Ναδίρ, τις τρεις καταλήψεις της Πάτρας: Μαραγκοπούλειο, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΤΕΙ και Παράρτημα (κέντρο αγώνα και κινητοποιήσεων από το 1973), μιας πόλης με ιδιαίτερα δυναμικό παρελθόν και παρόν. Σειρά έχουν η Βάλβειος βιβλιοθήκη στο Μεσολόγγι, η Αντιβίωση στα Γιάννενα και το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, ενώ με παράλληλη στοχοποίησή τους, εισβολές πραγματοποιούνται στο ΑΠΘ και σε αυτοδιαχειριζόμενα στεκια στο ΕΜΠ.

 

Οι καταλήψεις, τα στέκια και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν εστίες αντίστασης σε κράτος και κεφάλαιο που ολοένα και περισσότερο επιτίθονται στους πιο αδύναμους αυτού του κόσμου. Είναι χώροι όπου συναντιούνται άνθρωποι που οργανώνονται και δρουν συλλογικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας με βάση την ισότητα και την αλληλεγγύη, μέσα από ακηδεμόνευτες και οριζόντιες διαδικασίες ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό, φασισμό και σεξισμό. Αποτελούν ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους που στεγάζουν πολιτικά εγχειρήματα, πολιτιστικές και αντιεμπορευματικές δομές όπως συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, ομάδες αυτομόρφωσης κτλ. Διαχρονικά ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξουσίας παλεύοντας για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

 

Γι’ αυτό βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής αποτελώντας απειλή και εχθρό για το σύστημα και τα τσιράκια του. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν σκούζοντας, την παρουσίαση εύπεπτων εικόνων από “εν δυνάμει” γιάφκες για τα μάτια του κόσμου. Στο πλευρό τους οι φασίστες της χρυσής αυγής (και λοιπά κατακάθια), άξιοι συνεχιστές των προγόνων τους, στηρίζουν τα αντεργάτικά νομοσχέδια, επιτίθενται στους κοινωνικούς αγώνες προσπαθώντας να διασπείρουν τον φόβο, και αποτελούν το μακρύ χέρι του κράτους όποτε αυτό τα βρίσκει σκούρα. Το κράτος προσπαθώντας να φτιάξει μια νέα κοινωνική συναίνεση εφευρίσκει θεωρίες τύπου “δύο άκρων”, τις οποίες προωθεί μέσω της μιντιακής προπαγάνδας στη βάση του «πες πες κάτι θα μείνει», επιχειρώντας να αποπολιτικοποιήσει τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και όσους/ες τον υποστηρίζουν και να τους εξισώσει με τα ναζιστικά αποβράσματα και τις μισαλλόδοξες ιδεοληψίες τους.

 

Οι εν λόγω κατασταλτικές επιχειρήσεις ωστόσο δεν αφορούν μόνο τους αυτοοργανωμένους χώρους (κατειλημμένους ή μη) αλλά απλώνονται στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Από την αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων των μεταναστών που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (πχ Αμυγδαλέζα) και την επίθεση που εξαπολύθηκε εναντίον των κατοίκων στη Χαλκιδική (που μάχονται για την αξιοπρέπεια στη ζωή και για την υπεράσπιση της φύσης). Παράλληλα, ούτε καν οι παραδοσιακές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις δεν απολαμβάνουν την κρατική ανοχή, όπως έδειξαν οι πρόσφατες επιστρατεύσεις των απεργών του ΜΕΤΡΟ, των ναυτεργατών και των καθηγητών.

 

Αυτό που συμβαίνει είναι ένας επαναπροσδιορισμός του τί επιτρέπεται πλέον ως αντίσταση και τί όχι. Αν μπορείς να διαθέτεις κέντρα ή χώρους αγώνα και ζύμωσης, αν μπορείς να απεργείς (επιστρατεύσεις, απολύσεις, πειθαρχικά), αν μπορείς να διαδηλώνεις (νομοσχέδιο για τον περιορισμό στις μικρές πορείες, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων) και γενικά αν μπορείς να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο. Το κοινωνικό κράτος καταρρέει συθέμελα, παρασέρνοντας μαζί του τις μέχρι πρότινος κοινωνικές σχέσεις, και ταυτόχρονα επιβάλλονται νέες. Όλα αυτά, ενώ στα μεσαία και στα χαμηλά στρώματα η εξαθλίωση απλώνεται, οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών είναι προ των πυλών, η δημόσια εκπαίδευση και υγεία διαλύονται. Ο μόνος δρόμος για την επιβίωση του κεφαλαίου είναι το ολοκληρωτικό αύριο. Το στοίχημα για την κυριαρχία είναι να καταλάβει κάθε δημόσιο χώρο, να πάρει πίσω κάθε κατάκτηση των αγώνων, να επιβάλει την συνήθεια στον φόβο και στην απάθεια, να εγκαθιδρύσει μια ασφυκτική κατάσταση επιτήρησης και ελέγχου, ώστε να αποτρέπει προληπτικά κάθε είδος αντίστασης. Και ο λόγος είναι ξεκάθαρος αφού πλέον, σε μια κοινωνία που θυμίζει καζάνι που βράζει, κάθε έστω και μικρή διατάραξη της τάξης μπορεί να γίνει η αφορμή για το ξέσπασμα ανεξέλεγκτων καταστάσεων κοινωνικών εκρήξεων. Όσο κι αν το καθεστώς φαντάζει πάνοπλο και άτρωτο, κάτι τέτοιο αναμφίβολα το τρομάζει σε μεγάλο βαθμό.

 

Να βγούμε στην αντεπίθεση

Όσο και αν το κράτος προσπαθεί να τρομοκρατήσει τα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, οι αγώνες για την ελευθερία δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ήμασταν και θα είμαστε εδώ. Οχυρώνουμε τις αντιστάσεις μας και συνεχίζουμε χτίζοντας δεσμούς αλληλεγγύης με τα ταξικά μας αδέρφια: τους μετανάστες, τους άνεργους, τους εργάτες, τη νεολαία, με κάθε κατατρεγμένο αυτού του κόσμου. Αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας στο κράτος και στο κεφάλαιο, στα αφεντικά και στους φασίστες και παλεύουμε για την ανατροπή τους. Ο δρόμος για την ελευθερία δεν είναι εύκολος, αλλά είναι καθήκον μας να τον περπατήσουμε. Οι καταλήψεις είναι ζωτικό και αναπόσπαστο κομμάτι των κινημάτων και είμαστε αποφασισμένοι να τις υπερασπιστούμε όσο κι αν κρώζουν οι παπαγάλοι των εξουσιαστών. Δεν είναι τα ντουβάρια αλλά οι ιδέες και οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ατόμων και αυτά ούτε εκκενώνονται, ούτε καταστέλλονται. Είναι ένα ζωντανό πρόταγμα στο εδώ και στο τώρα για το πώς θέλουμε να ζούμε. Ελεύθεροι και όχι σαν δούλοι. Η επίθεση λοιπόν στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους δεν αφορά μόνο το αναρχικούς/αντιεξουσιαστές, αλλά όλες και όλους που εντάσσουν τον εαυτό τους στο πλευρό των καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.

αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους

αυτοοργανωμένοι αγώνες

 για μια κοινωνία ελευθερίας-ισότητας και αλληλεγγύης

 

 συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”

συγκέντρωση αλληλεγγύης στον συλληφθέντα της πορείας στις 7/12/09

ακολουθεί το κείμενο που μοιραζόταν στην πόλη των χανίων.

Όταν αυτοί που παράγουν αδικία μιλούν για δικαιοσύνη…

Στις 7/12/09 πραγματοποιείται στα χανιά μαζική μαχητική διαδήλωση με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από το όπλο του μπάτσου Κορκονέα. Περίπου 1.500 διαδηλωτές πορεύονται στο κέντρο της πόλης και στην περιοχή των δικαστηρίων ξεσπούν συγκρούσεις με τις διμοιρίες των ΜΑΤ, οι οποίες απαντούν με δακρυγόνα και κυνηγητό.Ο κόσμος οπισθοχωρεί στήνοντας οδοφράγματα για αυτοπροστασία και καταλήγει στην πλ. Αγοράς. Εκεί τα ΜΑΤ προσπαθούν να περικυκλώσουν τους διαδηλωτές, μαζί με ασφαλίτες που φορούν κουκούλες και προκαλούν. Κατά τη διάρκεια της πορείας προσάγονται 5 διαδηλωτές και τελικά συλλαμβάνονται δύο. Αργά το βράδυ πραγματοποιείται πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες που κατευθύνεται στο μπατσομέγαρο από 500 διαδηλωτές. Την Παρασκευή 27/9/13 δικάζεται ο ένας εκ των δύο συλληφθέντων με κατηγορίες που λόγω του κουκουλονόμου από πλημμελήματα έχουν μετατραπεί σε κακουργήματα.

Οι νόμοι και ο θεσμός της «Δικαιοσύνης» είναι τα απαραίτητα εργαλεία λειτουργίας και επιβολής του κράτους. Κόβονται και ράβονται για να εξυπηρετούν και να νομιμοποιούν τα εξουσιαστικά και κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα που το κράτος προασπίζει. Με λίγα λόγια, οι νόμοι αποφασίζονται και θεσπίζονται από τους «από πάνω» για να κρατούν δέσμιους τους «από κάτω».

Αυτή τη στιγμή βιώνουμε την χρονική συγκυρία, όπου τη θέση της πλαστής ευημερίας έχει πάρει η χωρίς προσχήματα επέκταση της άγριας αφαίμαξης του μεγαλύτερου κομματιού του πληθυσμού. Το κράτος και το κεφάλαιο δείχνουν τα δόντια τους ισοπεδώνοντας τα όποια απομεινάρια κοινωνικών παροχών, κατακτήσεων και ελευθεριών. Έχοντας χάσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, με τις κοινωνικές εκρήξεις, σαν αυτές που ζήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, να φαντάζουν όλο και πιο πιθανές, το κράτος οπλίζεται με κάθε μέσο. Οι κρατικοί και παρακρατικοί μισθοφόροι στα κέντρα των πόλεων, ο ασφυκτικός έλεγχος και η αναβάθμιση του νομικού τους οπλοστασίου αποτελεί το παρόν και είναι εικόνα από το μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Στόχος τους είναι παράλληλα η διαχείριση της κοινωνικής οργής και κάθε μορφής αντίστασης που τους χαλάει τα σχέδια, αλλά και η εκδίκηση απέναντι σε όποιον τάσσεται εναντίον τους. Ο στόχος τους αυτός επιτυγχάνεται με προσαγωγές, συλλήψεις, τραμπουκισμούς, άγρια καταστολή, στημένες κατηγορίες, δικαστήρια με προειλημμένες αποφάσεις, άγριους ξυλοδαρμούς, “τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις”, κρατικές και παρακρατικές δολοφονίες μεταναστών και ντόπιων, ειδικά δικαστήρια, καινούριες φυλακές, λευκά κελιά και βασανιστήρια. Σε νομικό επίπεδο όλο αυτό το μεγαλείο συμπληρώνεται με μια σειρά από νόμους περιορισμού των διαδηλώσεων, το ιδώνυμο του κουκουλονόμου, τον τρομονόμο κ.ά.

Μια τέτοια δίκη θα γίνει και στα χανιά στις 27/9, με την επιπλέον ιδιαιτερότητα της ενεργοποίησης του κουκουλονόμου. Ενός ιδιώνυμου που θεσπίστηκε ακριβώς την περίοδο μετά την εξέγερση του δεκέμβρη του ‘08, όταν η μαχητικότητα των διαδηλώσεων πήρε εκρηκτικές διαστάσεις σε όλη τη επικράτεια και ενώ χιλιάδες διαδηλωτές άρχισαν να χρησιμοποιούν συστηματικά μέσα αυτοπροστασίας απέναντι στην κρατική καταστολή. Ο κουκουλονόμος δεν είναι παρά ένα ακόμη νομικό μέσο εκφοβισμού και καθυπόταξης κάθε αγωνιζόμενου. Και στοχεύει να περιορίσει τη διάχυση της μαχητικότητας στο δρόμο, αφού για ένα απλό πλημμέλημα η κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου το αναβαθμίζει αυτόματα σε κακούργημα. Τα μέσα που χρησιμοποιούν όσοι αγωνίζονται ενάντια στην οργανωμένη βαρβαρότητα δεν μπορούν να μπαίνουν στο πλαίσιο «νομιμότητας» που ορίζει το κράτος.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΙ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στον ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ στις 7/12/09

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27/9/13 στις 11:00πμ

συνέλευση αναρχικών αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”