κείμενο που μοιράστηκε στην απεργιακή διαδήλωση, σε δρόμους και καταστήματα του κέντρου στα Χανιά, σε 1.000 αντίτυπα στις 24.2.10

 

Αρκετά ρε μαλάκες με την κονόμα και τις μαλακίες σας, αρκετά!!!

oικονομική κρίση: ψέμα ή πραγματικότητα;

ποιος φταίει άραγε; Μήπως είναι τα τζογαδόρικα παιχνίδια κάποιων “κερδοσκόπων” στο χρηματιστήριο; Μήπως κάποια κράτη “παίζουν με το έθνος μας”; Μήπως φταίνε οι πολιτικοί που τα παίρνουν; Μήπως είναι ένα ψέμα για να μας εκμεταλλευτούν ακόμη πιο άγρια;

η σύγχυση που σπέρνουν τα Μέσα Κοινωνικής Χειραγώγησης δεν μπορεί να κρύψει το βάθος της κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε. Το κεφάλαιο πλέον δεν αντέχει να μας εκμεταλλεύεται με τους τρόπους και την ένταση που το έκανε μέχρι τώρα. Πήγαν σε χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια, αυτοματοποίησαν την παραγωγή, επεκτάθηκαν σε νέους κλάδους, έστειλαν τα κέρδη τους στο χρηματιστήριο. Τίποτε απ’ όλα αυτά όμως δεν φαίνεται αρκετό για να σβήσει την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για εκμετάλλευση και κέρδη. Οι μισθοί, οι ασφαλιστικές εισφορές, οι συντάξεις, το ωράριο εργασίας είναι αβάσταχτα βάρη για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Θέλουν να δώσουν ένα τέλος στις μακροχρόνιες κατακτήσεις των κοινωνικών αγώνων, αλλιώς το σύστημα θα οδηγηθεί σε κατάρρευση. Αυτό το στόχο εξυπηρετούν η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το κόψιμο μισθών, η αύξηση των ορίων ηλικίας κ.ά. Ζούμε την ιστορική μετάβαση από την οριστική λήξη του καθεστώτος του κράτους πρόνοιας, στην εδραίωση ενός νέου κοινωνικού/πολιτικού σχηματισμού που θα εξασφαλίζει εκ νέου την ομαλή κερδοφορία του κεφαλαίου και θα διατηρεί την κοινωνική ειρήνη.

αναδιαρθρωτικά μέτρα: άνωθεν επιβολή από την ΕΕ ή αναγκαιότητα του συστήματος;

η λυσσαλέα επίθεση που διεξάγει σήμερα το ελληνικό κράτος δεν επιβάλλεται από την ΕΕ. Το ελληνικό κράτος είναι ενεργά συμμέτοχο και όχι υποτελές στην ευρωζώνη. Τα αναδιαρθρωτικά μέτρα που προωθεί, είναι αναγκαία για τη διατήρηση του υφιστάμενου συστήματος. Η κοινωνική κρίση δεν περιορίζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο· δεν είναι εθνική, αλλά διεθνής. Το γεγονός ότι στον ελλαδικό χώρο πάντα υπήρξε μια κρατική “κακοδιαχείριση”, αποτελεί απλώς μια ιδιομορφία του ελληνικού κράτους σε σχέση με τα υπόλοιπα και επ’ ουδενί δεν αλλάζει την ουσία και το περιεχόμενο της κρίσης. Ακόμα και τα πιο “σύγχρονα” και “ορθολογικά” κράτη (γερμανία, αγγλία, ιταλία, ηπα), περνούν μια βαθιά κρίση. Η συζήτηση για την “εξάρτηση” απ’ την ΕΕ, δεν κάνει άλλο παρά να συσκοτίζει. Μας λένε ότι ο εχθρός είναι τα μεγάλα αφεντικά της κομισιόν, άρα να “στραφούμε” (ως χώρα, ως έθνος) εναντίον τους, να κατακτήσουμε την “εθνική μας ανεξαρτησία” και μετά βλέπουμε. Μετατρέπουν δηλαδή την καπιταλιστική/κοινωνική κρίση, σε εθνική κρίση.

“έχουμε” κοινά συμφέροντα ως “έθνος”;

για να περάσουν όμως τα μέτρα χρειάζεται και η κοινωνική συναίνεση. Η Δημοκρατία μας λέει ότι “απειλείται η εθνική κυριαρχία”, ότι “είναι εθνικό χρέος να ακυρώσουμε τα σχέδια των κερδοσκόπων… να τινάξουν στον αέρα τις θυσίες του λαού”, ότι “δεν έχουμε περιθώρια ως έθνος και ως λαός να αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα, στάσεις και απεργίες”. Δεν μασούν τα λόγια τους. Μπροστά στο φόβο κοινωνικών εκρήξεων και εξεγέρσεων το αντίδοτο ήταν πάντα η εθνική ενότητα. Ενότητα ποιών όμως; Μεταξύ αφεντικών και δούλων; Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τα αφεντικά, το Κράτος και την Εξουσία. Μια αύξηση μισθού ζημιώνει το αφεντικό, μια μείωση μισθού ή μια απόλυση ζημιώνει εμάς. Παρουσιάζουν τη διάσωση του συστήματος εκμετάλλευσης ως τη σωτηρία του έθνους. Δεν υπάρχει κοινότητα συμφερόντων μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων. Βρισκόμαστε σε έναν ασίγαστο πόλεμο και δεν ήρθε η στιγμή για την ειρήνευσή του. Δυστυχώς, ακόμα και κομμάτια της αριστεράς, δεν μπόρεσαν να απεγκλωβιστούν από την πιπίλα του εθνικισμού, τονίζοντας την “υποτέλειά” μας στην ΕΕ και την “έξωθεν επιβολή” μέτρων στη “χώρα μας”.

η έξαρση του εθνικισμού έρχεται να διαχωρίσει τους εργαζόμενους σε ντόπιους και μη. Έρχεται να στρέψει τους μεν έναντι των δε, συσκοτίζοντας τα κοινά τους συμφέροντα. Οι μετανάστες στοχοποιούνται ως αποδιοπομπαίος τράγος για τα “δεινά τους έθνους”. Επίσης η εθνικιστική αρρώστια εντείνει το ασφυκτικό κλίμα γύρω από τους μετανάστες, με στόχο την καθυπόταξη της αγωνιστικότητάς τους και την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης. Και ενώ τα κράτη προσπαθούν να ελέγξουν σύνορα, να καθορίσουν εθνικές ταυτότητες για τους καταπιεσμένους, το κεφάλαιο, ως ο αιώνιος μετανάστης, διαπερνά σύνορα και κράτη με απίστευτη ευκολία και ταχύτητα. Αρνούμαστε το διαχωρισμό μεταξύ ντόπιων και μη εργαζομένων. Οι αγωνιζόμενοι δεν έχουν έθνη ούτε πατρίδες, δεν γνωρίζουν σύνορα παρά μόνο εκμετάλλευση.

υπουργείο καθυπόταξης του “πολίτη” και επιβολής της Τάξης

επειδή όμως η συμφωνία των καταπιεσμένων να υποτιμήσουν κι άλλο τις ζωές τους δεν αρκεί· επειδή πάντα θα υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις που επιμένουν να αντιστέκονται· επειδή ο φόβος για γενικευμένη εξέγερση υπάρχει ακόμα, χρειάζεται και το γκλοπ και το όπλο. Η Δημοκρατία εξοπλίζεται και μπαίνει πλέον και τυπικά σε εμπόλεμη κατάσταση. Η κοινωνική ειρήνη πρέπει να διατηρηθεί πάσει θυσία. Γι’ αυτό και πλέον, όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων θα πρέπει να κατακλυστεί από την αστυνομική επιτήρηση και τον έλεγχο, ώστε οι αντικαθεστωτικές τάσεις να μην προλαβαίνουν καν να γεννηθούν. Κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου θα πρέπει να είναι διαχειρίσιμη. Κάθε τι που ξεφεύγει από τα πλαίσια της Κυρίαρχης Τάξης θα πρέπει να πατάσσεται. “Έχουμε πόλεμο”, μας λένε “και στον πόλεμο υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες”. Η εν ψυχρώ δολοφονία, από μπάτσους, του εργάτη Nicholas Toddi στο βύρωνα (στις 16.2), για τη Δημοκρατία δεν είναι παρά μια “παράπλευρη απώλεια” στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει.

κοινωνικοί αγώνες

είναι γεγονός πως οι κοινωνικοί αγώνες σήμερα βρίσκονται σε ύφεση. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται κατακερματισμένοι και πλήρως ατομικοποιημένοι. Η προσωπική διαδρομή για το πώς θα τα βγάλει πέρα ο καθένας μόνος του έχει διαλύσει κάθε έννοια όχι απλά διεκδίκησης, αλλά συλλογικότητας. Ο φόβος της απόλυσης, η αίσθηση του μάταιου και η απαξίωση του αγώνα, το κυνήγι της προσωπικής επιτυχίας, η αποδοχή του γεγονότος ότι είμαστε αναλώσιμοι, μας καθιστούν ευάλωτους σε κάθε είδους επίθεση των αφεντικών και της εξουσίας. Το παραμύθι της εύρωστης κοινωνίας του καταναλωτισμού έχει τελειώσει και όσοι πλέον από εμάς δεν το συνειδητοποιούν και συνεχίζουν στο δρόμο της ατομικότητας, θα βρεθούν να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο. Η ιστορία όμως δείχνει, πως εκτός από την επιλογή της υποταγής, του να σκύψουμε το κεφάλι στον άγριο πόλεμο που μας έχουνε κηρύξει, υπάρχει και η επιλογή του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης.

σε αυτό το δρόμο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να έχει καμία θέση. Ο ρόλος της ως διαμεσολαβητή μεταξύ των εργαζομένων και του κράτους και ως κατευναστή και χειραγωγό των κοινωνικών αντιστάσεων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ανοχής στις επιλογές της. Εδώ και καιρό έχουν εμφανιστεί μορφές αυτό-οργάνωσης και μαχητικής δράσης έξω από τα πλαίσια της γραφειοκρατίας, όπως τα συνδικάτα βάσης στο χώρο των διανομέων, των σερβιτόρων, του βιβλίου, του καθαρισμού, των φροντιστηρίων κ.ά. Επίσης αναδεικνύονται μορφές μαχητικής αντίστασης ενάντια στις απολύσεις όπως οι καταλήψεις εργοστασίων (βόλος-αθήνα). Επειδή όμως δεν μιλάμε απλώς για την υφαρπαγή κάποιων “δικαιωμάτων”· επειδή το κράτος πρόνοιας ιστορικά έχει χρεοκοπήσει· επειδή η επίθεση που γίνεται δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, δεν έχει κανένα νόημα να περιοριστούμε σε έναν αποκλειστικά οικονομικό/συνδικαλιστικό αγώνα, δεν αρκεί να ζητάμε αυξήσεις, δικαιώματα κ.ά. Κάθε ημίμετρο που απλώς διορθώνει αυτό τον κόσμο, αρνείται τη δυνατότητα για την ανατροπή του. Να συνδέσουμε τους απομονωμένους και μερικούς αγώνες μεταξύ τους και με ευρύτερους κοινωνικούς/πολιτικούς αγώνες. Να σπάσουμε την ατομικότητα, να επανεφεύρουμε τη συλλογικότητα. Για την κατάργηση της μισθωτής εργασίας.

δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από κανέναν, παρά μόνο από εμάς τους ίδιους

 

αγώνας για ελευθερία και αξιοπρέπεια

αυτό-οργάνωση   –   αντίσταση   –   αλληλεγγύη

τίποτα για μας … όλα για όλους

ό  λ  ο  ι   σ  τ  ο  υ  ς   δ  ρ  ό  μ  ο  υ  ς