Αρχείο ετικέτας μετανάστες

ενημέρωση από πορεία

και μικροφωνική αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας (11-12/6)

 

Την παρασκευή 11/2 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στους μετανάστες απεργούς πείνας, στην πλατεία της Αγοράς, από τη συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες. Από τις 18:00 και για δύο ώρες μοιραζόταν και διαβαζόταν το κείμενο της συνέλευσης, ενώ υπήρχε και αναρτημένο πανό.

Το σάββατο 12/2 πραγματοποίηθηκε πορεία με συγκέντρωση στις 12:00 στην πλατεία της Αγοράς. Στην πορεία, εκτός από τη συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες, καλούσαν ο σύλλογος φοιτητών Π.Κ, σύλλογος μεταπτυχικών, στέκι μεταναστών και άλλες αριστερές συλλογικότητες και οργανώσεις. Επίσης υπήρχε και μπλοκ από μετανάστες. Η πορεία με περίπου 230 διαδηλωτές κατευθύνθηκε προς τις γειτονιές της Νέας Χώρας.

Κατά τη διάρκεια της πορείας μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα διαφόρων πολιτικών συλλογικοτήτων σε περαστικούς, πόρτα-πόρτα και σε αμάξια, ενώ γράφτηκαν και αρκετά συνθήματα με σπρέυ. Ο κόσμος γενικά ζητούσε να πάρει κείμενα, ενώ δεν έλειψαν και οι κλασικοί “περίεργοι”. Σε μια περίπτωση περαστικός που πήγε να απωθήσει συντρόφισσα που μοίραζε κείμενα, πήρε την απάντηση που του άξιζε. Πίσω από την πορεία ακολουθούσαν αστυνομικές δυναμεις με ασφαλίτες. Η πορεία αφότου διέσχισε στενά της γειτονιάς, επέστρεψε προς το κέντρο περνώντας από το δημαρχείο, όπου ήταν παρατεταγμένη διμοιρία. Η πορεία κατέληξε στην πλατεία της Σπλάντζιας.

Όλη τη βδομάδα πριν την πορεία κολλήθηκαν περίπου 1.000 αφίσες και μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα στο κέντρο και στις γειτονιές της Χαλέπας, του Άνω-Κάτω Κουμ Καπί, των Παχιανών και της Νέας Χώρας.

 

Εδώ και μερικές φωτογραφίες

πορεία αλληλεγγύης

στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

αφίσα που κολλήθηκε στα Χανιά σε 1.000 αντίτυπα

Το κείμενο που καλεί στην πορεία

 

300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ…

Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες, αφήνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκινούν με δική τους απόφαση απεργία πείνας. Κύρια αιτήματά τους είναι “η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ίσα πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζόμενους και εργαζόμενες”. Επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τα σώματά τους ως ύστατο μέσο αγώνα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή. Οι 250 από αυτούς εγκαθίστανται σε υπό ανακαίνιση και χωρίς καμία εκπαιδευτική ή διοικητική λειτουργία κτίριο της Νομικής στην Αθήνα και 50 στο Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη.

Από την πρώτη μέρα η απεργία πείνας βάλλεται με κάθε τρόπο. Κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα, πανεπιστημιακοί, και φυσικά τα ΜΜΕ σχηματίζουν ένα ενιαίο μέτωπο συκοφαντώντας και λασπολογώντας, σε μια προσπάθεια απομόνωσης του αγώνα των μεταναστών, ως κεντρική πολιτική επιλογή. Παράλληλα, αποσιωπώντας την ίδια την απεργία πείνας και τα αιτήματά της, επιτίθενται στην κοινωνική κατάκτηση του ασύλου, δράττοντας έτσι την ευκαιρία να επαναφέρουν το ζήτημα της κατάργησής του, ως ένα πεδίο από το οποίο αναπτύσσονται αγώνες.

Την τρίτη μέρα της απεργίας πείνας πρυτανικές αρχές δίνουν την εντολή για άρση ασύλου. Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, δυνάμεις από όλα τα σώματα της αστυνομίας, επιβάλλουν μια χουντικού τύπου απαγόρευση κυκλοφορίας στο κέντρο της Αθήνας και περικυκλώνουν ασφυκτικά το κτίριο της Νομικής. Άμεσα, χιλιάδες αλληλέγγυοι συγκεντρώνονται στην ευρύτερη περιοχή της Νομικής, ενώ δράσεις, συγκεντρώσεις και πορείες αλληλεγγύης πραγματοποιούνται σε πολλές πόλεις της επαρχίας (Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Πάτρα, Γιάννενα, Μυτιλήνη, Βόλος, Θεσσαλονίκη και αλλού). Υπό την απειλή αστυνομικής εισβολής πραγματοποιούνται διαπραγματεύσεις μέχρι αργά τη νύχτα, όταν οι μετανάστες τελικά αναγκάζονται να αποχωρήσουν και να εγκατασταθούν σε άλλο κτίριο. Ένα κτίριο που δεν παραχωρείται, όπως προσπάθησαν να παρουσιάσουν τα media, αλλά χρησιμοποιείται επί πληρωμή. Δεν πληρεί ούτε καν τις βασικές προϋποθέσεις, αφού ο «φιλάνθρωπος» ιδιοκτήτης αρνείται να ανοίξει τους υπόλοιπους ορόφους με αποτέλεσμα οι μισοί απεργοί να κοιμούνται στο προαύλιο, στοιβαγμένοι σε σκηνές υπό βροχή. Παράλληλα, ο Ραγκούσης δίνει με περίσσιο θράσος τελεσίγραφο 15 ημερών (λήγει στις 11/2) στους μετανάστες για την αποχώρησή τους από το κτίριο. Δηλώνει ότι στην αντίθετη περίπτωση θα εκκενωθεί το κτίριο με επέμβαση της αστυνομίας και οι απεργοί πείνας θα απελαθούν. Παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, οι μετανάστες εμμένουν στην αξιοπρεπή επιλογή τους για συνέχιση του αγώνα.

Στα Χανιά ειδικότερα στις 27/1, πραγματοποιείται αυθόρμητη πορεία περίπου 250 ατόμων στο κέντρο της πόλης, η οποία σταμάτησε για κάποια ώρα στο δημαρχείο. Εκεί, δυνάμεις των ΜΑΤ και ασφαλίτες με κράνη επιτίθενται απρόκλητα στους διαδηλωτές με δακρυγόνα-ασφυξιογόνα, ξύλο και πέτρες, καθιστώντας σαφή την ολοένα αυξανόμενη καταστολή στην πόλη απέναντι σε όσους επιλέγουν να αντιστέκονται. Ως απάντηση, την επόμενη μέρα πραγματοποιείται νέα πορεία στις γειτονιές του Άνω και Κάτω Κουμ Καπί.

Συνεχίζοντας την τακτική της αδιαλλαξίας, του εκφοβισμού και της καταστολής, οι διαχειριστές της εξουσίας επιλέγουν να οξύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Στις 31/1 ο εισαγγελέας καλεί 5 αλληλέγγυους να καταθέσουν ως ύποπτοι για τις κατηγορίες της «παράνομης διακίνησης λαθρομεταναστών», της «διατάραξης οικιακής ειρήνης» και της «φθοράς ξένης ιδιοκτησίας». Παράλληλα, το υπουργείο εσωτερικών εκδικητικά καταργεί υπουργική απόφαση μέσω της οποίας είχαν νομιμοποιηθεί, για λόγους υγείας, οι 15  μετανάστες απεργοί πείνας στα Χανιά το 2008. Τέλος, το Σαββατοκύριακο 5-6/2, δυνάμεις των ΜΑΤ περικυκλώνουν το πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα, απαγορεύουν την είσοδο σε οποιονδήποτε, σε μια προσπάθεια να καταργηθεί το άσυλο στην πράξη. Οι παραπάνω κινήσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Είναι σαφές πως η κυριαρχία αναγνωρίζει και υπολογίζει όσο ποτέ άλλοτε αυτούς που αγωνίζονται. Επιχειρεί να αποτρέψει κάθε έκφραση κοινωνικής αντίστασης, να ποινικοποιήσει την ίδια την αλληλεγγύη, καταργώντας ακόμα και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων (άσυλο, εργασιακά δικαιώματα).

Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Δυτικών κρατών, αλλά και τα απολυταρχικά καθεστώτα σε περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και των Βαλκανίων, η φτώχεια και η εξαθλίωση, είναι που δημιουργούν με βίαιο τρόπο τα μεταναστευτικά ρεύματα. Οι μετανάστες, ως φτηνά εργατικά χέρια, γίνονται αντικείμενο μιας άγριας εκμετάλλευσης και αποτελούν την πρώτη ύλη για τους αδηφάγους μηχανισμούς “ανάπτυξης” των ευρωπαϊκών κρατών. Όταν η “ανάπτυξη” δίνει τη θέση της στην εποχή της “οικονομικής” κρίσης έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φραχτών και της “εταιρείας” συνοριοφυλάκων των μισθοφόρων της Frontex. Τα οράματα της “αειφόρου ανάπτυξης” και της υλικής ευμάρειας αντικαθίστανται από τη σωτηρία της πατρίδας και του έθνους, την ένταση του ρατσιστικού λόγου και την υιοθέτηση φασιστικών πρακτικών.

Το κράτος, με την καθοριστική συμβολή των ΜΜΕ, επιλέγει να διαχειριστεί μια από τις πολλές εστίες κοινωνικής έντασης. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μεταθέσει το δημόσιο διάλογο, από τα ζητήματα της κρίσης σε αυτό της μετανάστευσης, στοχοποιώντας του μετανάστες ως τη ρίζα του προβλήματος. Μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια ενίσχυσης του εθνικού φρονήματος και αβανταρίσματος των φασιστικών συμμοριών υπό το μανδύα των “αγανακτισμένων” πολιτών, τα ΜΜΕ αναπαράγουν και προωθούν εμετικές και ρατσιστικές ιδεοληψίες. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, 300 μετανάστες επιλέγουν να βγουν απ’ την αφάνεια και να αγωνιστούν, προτάσσοντας τα ίδια τους τα σώματα, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η ίδια η πρακτική της απεργίας πείνας, το γεγονός ότι ένα από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας επιλέγει να αντισταθεί με τόσο δυναμικό και μαζικό τρόπο, καθώς και ο φόβος να αναζωπυρωθούν ήδη υπάρχουσες εστίες αγώνα (αφγανοί στα προπύλαια, ιρανοί-παλαιστίνιοι στο πολυτεχνείο) και να δημιουργηθούν νέες, είναι που κάνει την επίθεση και την προπαγάνδα τόσο λυσσαλέα. Πόσο μάλλον όταν η επιδίωξη της νομιμοποίησης χωρίς προϋποθέσεις, αμφισβητεί την κεντρική πολιτική του κράτους απέναντι στην μετανάστευση.

Ενάντια στα κηρύγματα του μίσους και του ρατσισμού, αψηφώντας τους εκφοβισμούς των «από πάνω» αντιτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Μπροστά στην κοινή συνθήκη της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης να αναπτύξουμε κοινούς αγώνες, ενάντια σε φυλετικούς, εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Στεκόμαστε δίπλα στους αγωνιζόμενους μετανάστες που παλεύουν για αξιοπρέπεια και ζωή.

…ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12/2 στην Πλατεία της ΑΓΟΡΑΣ στις 12:00


συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες
Χανιά, Φλεβάρης 2011

απεργία πείνας

πανελλαδική απεργία πείνας 300 μεταναστών

“…Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας…

…Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων…

…Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες…

…Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο…”

η συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας
Γενάρης 2011

μετανάστευση και η ελληνική “φιλοξενία”

Η πολιτική και οικονομική κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων, οι πολεμικές επιχειρήσεις στα Βαλκάνια και στο Ιράκ, η “αντι”-τρομοκρατική εκστρατεία σε Ιράκ και Αφγανιστάν καθώς και η πείνα, η εξαθλίωση και η καταπίεση από απολυταρχικά καθεστώτα σε Μέση Ανατολή, Ασία και Αφρική δημιουργούν ένα νέο κύκλο μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων. Οι παραπάνω συνθήκες καθιστούν την μετανάστευση ως μια βίαιη κοινωνική διεργασία ξεριζωμού εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων –είτε για οικονομικούς είτε για πολιτικούς λόγους- που τους εξωθεί σε έναν αγώνα δρόμου για επιβίωση και αξιοπρέπεια.

Από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, ο ελλαδικός χώρος γίνεται ένας από τους τόπους προορισμού των μεταναστών ή ενδιάμεσος σταθμός για το πέρασμα στα καπιταλιστικά κέντρα της δυτικής Ευρώπης. Ανάλογα με τις κρατικές επιλογές για ανάπτυξη και τις ανάγκες της οικονομίας, τα σύνορα λειτουργούν σαν στρόφιγγα που ελέγχει την ροή των μεταναστών. Το “ταξίδι” του θανάτου περνά μέσα από τα δίκτυα των σύγχρονων δουλεμπόρων, τους πνιγμούς στα σαπιοκάραβα στο Αιγαίο, τις νάρκες και τις σφαίρες της συνοριοφυλακής στον Έβρο. Όσοι τα καταφέρνουν, αντιμετωπίζουν τον καπιταλιστικό “παράδεισο” της μαύρης εργασίας και της άγριας εκμετάλλευσης από τα αφεντικά στις οικοδομές, στα χωράφια, στην καταναγκαστική πορνεία ή εσώκλειστες σε σπίτια ως υπηρετικό προσωπικό και αλλού, στην επαρχία και στις μητροπόλεις. Οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, η γκετοποίηση, ο εγκλεισμός στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός επικυρώνουν την βίαιη υποτίμηση των ζωών των μεταναστών σε σύγχρονους είλωτες. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, όσες μειοψηφίες μεταναστών τελικά κατάφεραν να “νομιμοποιηθούν” υπόκεινται σε ένα καθεστώς θεσμικής ομηρίας και υποτέλειας, φοβούμενοι -την ανά πάσα στιγμή- απώλεια των χαρτιών τους. Όλοι οι υπόλοιποι εξαναγκάζονται να ζουν σε μια ημιπαράνομη κατάσταση, ως μια “αόρατη/ανύπαρκτη” κοινωνική ομάδα.

Τα media αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν την κοινωνική ταυτότητα του μετανάστη ως εγκληματία, ποινικοποιώντας την ίδια την ύπαρξη μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, χαρακτηρίζοντάς την “λαθραία”, αλαλάζοντας τα ρατσιστικά και εμετικά τους κηρύγματα στα τηλε-δικαστήρια. Παράλληλα σιγοντάρουν και ενισχύουν απροκάλυπτα τις φασιστικές συμμορίες και τις “επιτροπές κατοίκων”, προωθώντας τις φασιστικές τους ιδεοληψίες. Οι τραμπούκικες παρακρατικές συμμορίες και οι “αγανακτισμένοι” εθνοπατριώτες, μέσα στη συνθήκη της γενικευμένης κρίσης βρίσκουν την ευκαιρία να ξεμυτίσουν, προπαγανδίζοντας τα μισαλλόδοξα ιδεολογήματα της καθαρότητας της φυλής και του έθνους, ποντάροντας στον εκφασισμό της κοινωνίας. Πάντα υπό την προστασία και την κάλυψη του κράτους και των σωμάτων ασφαλείας, προβαίνουν σε δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των μεταναστών και όσων αγωνίζονται, λειτουργώντας ως ένα ακόμη μη “θεσμοποιημένο” όπλο του καθεστώτος.

Το ημιπαράνομο και ιδιότυπο καθεστώς διαβίωσης, η θεσμική ομηρία και η καταστολή δεν στοχεύουν παρά στην βίαιη υποτίμηση των μεταναστών ως εργατικό δυναμικό και το διαχωρισμό/υποβιβασμό τους σε σχέση με τους ντόπιους καταπιεσμένους, σε σημείο που ακόμα και οι τελευταίοι να μετατρέπονται συχνά σε εκμεταλλευτές.

Η καταστολή διασφαλίζει την “εθνική ανάπτυξη”

Το όραμα της κοινωνικής ευμάρειας (για τους ντόπιους), του εκσυγχρονισμού και της ισχυρής ελλάδας, η ένταξη στην ΟΝΕ και η εθνική φρενίτιδα των ολυμπιακών αγώνων χτίστηκαν με το αίμα των μεταναστών και των ντόπιων καταπιεσμένων. Τα όνειρα και οι ελπίδες ωστόσο, αποδείχθηκαν φρούδα. Τα περιθώρια του μέχρι πρότινος μοντέλου “εθνικής ανάπτυξης” εξαντλούνται, ενώ η εθνικιστική προπαγάνδα του κράτους εντείνεται, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή, την ενότητα δηλαδή, μεταξύ αφεντικών και δούλων, αμβλύνοντας στο όνομα του έθνους τις ταξικές/κοινωνικές αντιθέσεις. Το καθεστώς διέρχεται από μια άνευ προηγουμένου γενικευμένη κοινωνική κρίση. Η απεγνωσμένη απάντηση της κυριαρχίας περνά μέσα από τη συνολική επαναδιαπραγμάτευση των όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, μέσα από μια σειρά αναδιαρθρωτικών μέτρων (επέκταση της μαύρης/ελαστικής εργασίας, περικοπές μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις κ.ά.). Μια από τις συνιστώσες του νέου κοινωνικού/πολιτικού πλαισίου είναι η καταδίκη στην ανέχεια και την ανεργία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Το κεφάλαιο δημιουργεί πλεονάζον εργατικό δυναμικό (άνεργοι) και αυτό αφορά τόσο τους ντόπιους όσο και τους μετανάστες. Οι μετανάστες ως κομμάτι του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού και ως υποκείμενο που μπορεί να αναπτύξει αγωνιστική δράση και δεσμούς με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια, αποτελούν μια εστία που μπορεί να δημιουργήσει εκρήξεις και ενδεχόμενες ρωγμές στην προσπάθεια του καθεστώτος να επιβάλει το νέο πλαίσιο αφαίμαξης της εργατικής δύναμης. Έπειτα από μια 20ετία εντατικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης των μεταναστών, από το κεφάλαιο και τα ντόπια αφεντικά, το ελληνικό κράτος αποφασίζει να τους εκδιώξει.

Έτσι, φασιστικοποιεί το λόγο και τις πρακτικές του. Στοχοποιεί τους μετανάστες ως κοινωνική ομάδα και εξαγγέλλει νέα μαζικά πογκρόμ, υιοθετώντας φασιστικές πρακτικές που “είτε με εθελοντικό επαναπατρισμό είτε με υποχρεωτική απέλαση” (υπουργός ΠΡΟΠΟ), είτε με το στοίβαγμα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σκοπό έχουν να εκδιώξουν μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα. Ταυτόχρονα, και σε συνεργασία με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ, το ελληνικό κράτος αποπειράται να ανακόψει τις μεταναστευτικές ροές, με τη συνδρομή των στρατιωτικών ταγμάτων της Frontex στο Αιγαίο και τον Έβρο, καθώς και με τις εξαγγελίες για κατασκευή φράχτη στον Έβρο. Κι όλα αυτά σε μια προσπάθεια να επανακτηθεί η αξιοπιστία του καθεστώτος ως διαχειριστής των κοινωνικών ζητημάτων και να μετατοπιστεί η “ατζέντα” στο θεαματικό δημόσιο διάλογο των media από το ζήτημα της κρίσης σε αυτό των μεταναστών.

Το κράτος επιλέγει αυτή τη στιγμή να διαχειριστεί μια από τις πολλαπλές εστίες ενδεχόμενων κοινωνικών εκρήξεων, στην εποχή της κρίσης, εντείνοντας τις βίαιες και φασιστικές πρακτικές του.

Για τους αγώνες των μεταναστών και το περιεχόμενο της αλληλεγγύης

Η αλληλεγγύη απέναντι στους μετανάστες σε καμία περίπτωση δε λαμβάνει ένα ανθρωπιστικό-χριστιανικό περιεχόμενο. Αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ως κοινωνικό υποκείμενο, ως μια ομάδα που υπόκειται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, όπως και μεγάλα τμήματα του ντόπιου πληθυσμού. Δεν εκλαμβάνουμε τους μετανάστες ως θύματα που ανέχονται παθητικά κάθε είδους καταπίεση. Άλλωστε οι ίδιοι έχουν δείξει συχνά, αν και αποσπασματικά, αγωνιστικές διαθέσεις και αντιστάσεις. Από τις αφανείς καθημερινές αντιστάσεις μέχρι τις δημόσιες εκδηλώσεις τους στους τόπους δουλειάς (απεργία στη Μανωλάδα, απεργία πείνας σενεγαλέζων στα Γιάννενα, απεργία αιγύπτιων αλιεργατών στη Μηχανιώνα), την αντίσταση στις άθλιες συνθήκες κράτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (εξεγέρσεις και απεργίες πείνας) μέχρι τους αγώνες για νομιμοποίηση και χορήγηση πολιτικού ασύλου (απεργία πείνας στα χανιά, αγώνες ιρανών, αφγανών, παλαιστίνιων πολιτικών προσφύγων), τις έμπρακτες συγκρουσιακές αντιστάσεις (λιμάνι πάτρας, πέτρου ράλλη-μεταγωγών) και τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες (δεκέμβρης 2008), οι μετανάστες οργανώνονται απέναντι στη βίαιη καθημερινή βαρβαρότητα. Διαψεύδοντας έτσι έμπρακτα τη θεωρία της θυματοποίησης και τη λύση της πατερναλιστικής ενσωμάτωσης στην ελληνική δημοκρατία, ανοίγουν τους διαύλους για την ανάπτυξη δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ ντόπιων και μεταναστών.

Επομένως, η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων δε μπορεί παρά να λαμβάνει ένα πολιτικό περιεχόμενο. Ένα περιεχόμενο που να κινείται στην κατεύθυνση της ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ των εκμεταλλευόμενων, της ενδυνάμωσης και σύνδεσης των αγώνων στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αδιαμεσολάβητα, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά να συναντηθούμε, να ζυμώσουμε εμπειρίες αγώνα και αντιλήψεις, να αναπτύξουμε κοινές αντιστάσεις και κοινωνικές σχέσεις ανταγωνιστικές στην κυρίαρχη κοινωνική πραγματικότητα.

Στις 25 Γενάρη 2011 ξεκινάει πανελλαδική απεργία πείνας, στην οποία συμμετέχουν 300 μετανάστες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με βασικό τους αίτημα όπως αναφέρουν την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες.

Οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας προτάσσοντας τα σώματά τους, ως έσχατο μέσο, ξεκινούν έναν συλλογικό αγώνα για να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους. Παράλληλα, αφγανοί, παλαιστίνιοι και ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες κινητοποιούνται για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, με κάποιους από τους πρώτους να έχουν ράψει τα στόματά τους, βρισκόμενοι σε απεργία πείνας για περισσότερο από 20 μέρες. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγώνες τους, σεβόμενοι τα περιεχόμενα με τα οποία τους νοηματοδοτούν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 25/1/11

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ,

ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών – «σαλταδόροι»
χανιά, γενάρης 2011